Η «Αλφαβηταλφάβητος»του Οσίου Μελετίου του Γαλησιώτη

Στους νεώτερους χρόνους, βρίσκουμε,από τον Όσιο Μελέτιο το Γαλησιώτη(1230-1307)(ΕΔΩ),« την Αλφαβηταλφάβητον» ένα μνημειώδες έργο, ένα περίτεχνο και περισπούδαστον ποιήμα, με 15.000 στίχους, έναν Ύμνο της φιλοσοφίας, της θεοσέβειας, της αρετής,της αναβάσεως και τάσεως προς τελείωσιν και τελειότητα του ανθρώπου. Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφάβητου, είναι και ένας ύμνος. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε κάποια α-

ποσπάσματα.

Από του νυν ου προσμένω κόσμω και τοις εν κόσμω αλλά μονάσω και Θεώ καλώς μετανοήσω.

Βλέπε και σύνες φίλτατε, και τήρει κατά τάξιν, και βάδισον ως κλίμακα τας αρετάς ελλόγως.

Γύμναζε νέους εν καλοίς και δάμαζε και στύφε φησί, και μακαρίσουσι καιρώ τω της εξόδου.

Δεινή γαρ η συνήθεια, και δισλυτος καθόλου και μάλλον ει παγιωθεί και στηριχθεί τω χρόνω.

Έτσι νηστεία νόμιμος, νηστεύουν εις ενάτην είτα προσίεσθαι τροφήν, αλλά χωρίς ελαίου.

Ζωής της υπέρ έννοιαν Χριστός τοις ευχαρίστοις, μεθ ων νυνί χαρίζεται, δίδωσιν αρραβώνα.

Η Νήψις μετά προσευχής ως οφθαλμόν το σώμα, ούτω ψυχήν καθοδηγεί προς τρίβους σωτηρίους.

Θεόπνευστον εξέθετο πάσι διδασκαλίαν οι παμφαείς και πάνσεπτοι και πάνσοφοι πατέρες.

Ίσθι και πέποισο καλώς ώσπερ ο μέγας έφη, πας αγαπήσας τον Θεόν εξ όλης της καρδίας.

Κάκιστα πράττει και φρονεί πας τω θυμώ δουλεύων ος και πάσης κύριος εστί της οικουμένης.

Λύμη και τύφλωσις ψυχής και σκότωσι και ζόφος το τους επαίνους εκζητείν τους παρά των ανθρώπων.

Μέγα τι χρήμα πέφυκε και θαυμαστόν και θείον μέμψις η καθ εαυτών και το πολλών σκωμμάτων.

Νίκην ει θέλεις άρασθαι κατά της αμαρτίας συνδιατρίβειν γυναιξίν απόστηθι προς μήλος.

Ξύνες τον λόγον φίλτατε των θαυμαστών παιδιών της θείας άκουε Γραφής τήρει τους ταύτης νόμους,

Όσον ψυχήν του σώματος εστί τιμιωτέρα τοσούτον προ του σώματος ψυχήν εκκαθαρτέον

Περί της τάξεως αυτών, εφθέγξατο πανσόφως ο μέγας ο Διόνυσος ο γνώστης των αρρήτων.

Ρήσεις Θεός ουκ εκζητεί και σοφωτάτους λόγους, αλλά τας πράξεις απαιτεί και ταύτας μόνον κρίνει.

Σπουδήν ποιού διηνεκή και μόχθει και κοπία, ωσάν δυνήσει κτήσασθαι και σύνεσιν και γνώσιν.

Το Πνεύμα τοίνυν γίγνωσκε δύναμιν ουσιώδη υπόστασιν καθ εαυτήν αεί διαιρουμένην.

Υπέρ τα πάντα γίγνωσκε τυγχάνειν την αγάπην, ταύτην πασών των αρετών υπερηρμένων νόει.

Φυλάττου τοίνυν εκ παντός του βλάβην σοι ποιούντος πάσαν απόνεμε τιμήν τω σω καθηγεμόνι.

Χριστός εκέλευσε φησί και γέγονε πάντα, ως δε παρήγαγε το παν παντοδυνάμω λόγω.

Ψυχήν γαρ την φριντίζουσα αεί και μεριμνώσαν την ικετεύουσα Θεώ και δυσωπούσαν τούτον.

Ως δε τις είπεν έτερος πολύς επί σοφία ο μετερχόμενος αυτήν κατά τους όρους ταύτης, κεχώρισται των επί γης ηνώθη τοις αγγέλοις και θέσιν γέγονεν Υιός του ποιητού του κτίστου.