Πρωτοφανές: Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας! (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

σ.σ. Άκουσον, άκουσον. Ο «ειδικός» στην «ψυχολογία και ψυχοπαθολογία του θρησκευτικού βιώματος και της θρησκευτικής συμπεριφοράς» π. Θερμός ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΕΛΛΟΧΑΡΤΑ σε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στην παναίρεση του οικουμενισμού και προτείνει ως ‘λύση’ την εκπαίδευση του ποιμνίου για να γίνει η Εκκλησία πιο «ανοιχτή» και «ευέλικτη» στις αλλαγές!! 

***

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2017

Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.
Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές αντιδράσεις στο υγιές εκκλησιαστικό σώμα, αφού η νέα αυτή αίρεση ακυρώνει την εν Χριστώ σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται μόνον δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές οι αντιδράσεις, που βαθμηδόν έχουν πάρει την μορφή αντιαιρετικού αγώνος, ενοχλούν τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίων όσων αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού στον άνισο, (κατ’ άνθρωπον), αυτόν αγώνα με το θηρίο της αιρέσεως. Επειδή δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με θεολογικά επιχειρήματα, επιτίθενται συχνά με βαρείς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Τους κατηγορούν ότι κυριαρχούνται από πνεύμα αναχρονισμού, ελλείψεως αγάπης, μίσους και φονταμενταλισμού.

Με έκπληξη αλλά και οδύνη ψυχής διαπιστώσαμε στο γνωστό περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), που δημιούργησε ο μακαριστός Παναγιώτης Νέλλας, ένα νέο είδος ύβρεως εναντίον εκείνων, που αγωνίζονται στον καλόν αγώνα της ομολογίας της πίστεως, ένα νέο βαρύ χαρακτηρισμό, αυτόν του ψυχασθενούς, που έρχεται να προστεθεί στους προηγουμένους. Πρωταγωνιστής στο νέο αυτόν υβριστικό χαρακτηρισμό ο γνωστός κληρικός και ψυχίατρος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών π. Βασίλειος Θερμός. Ο εν λόγω κληρικός σε άρθρο του στο εν λόγω περιοδικό, με τίτλο: «Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: Αγχολυτικό ευρέως φάσματος και παντός καιρού», κάνει λόγο γι’ αυτούς που μάχονται εναντίον των αιρέσεων, τους οποίους θεωρεί ως ψυχοπαθείς, ως πάσχοντες από ένα είδος ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, την οποία μάλιστα ονομάζει «ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία», όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. Προσπαθεί δε να αποδείξει τον ισχυρισμό του αυτόν, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ψυχιάτρου και χρησιμοποιώντας ψυχιατρική ορολογία. Προκειμένου να προσδώσει επιστημονικό κύρος στα γραφόμενά του, γράφει: «Σε προ εικοσαετίας κείμενό μου ασχολήθηκα με τα ψυχολογικά αίτια της παθολογικής συμπεριφοράς εκείνων των πιστών, οι οποίοι αναζητούν παντού κακοδοξίες και αιρέσεις και, όταν νομίζουν ότι τις ανακαλύπτουν, γίνονται επιθετικοί με τους φορείς τους». Οι αιρέσεις για τον συγγραφέα είναι κάτι το δυσεύρετο, αφού για να τις ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται να ψάξει. Είναι τραγικό για έναν ερευνητή επιστήμονα, να αγνοεί αυτή την φρικτή όντως πραγματικότητα, που βιώνει ο πιστός λαός του Θεού, το γεγονός δηλαδή, ότι σήμερα η Εκκλησία μας πολεμείται από ένα πλήθος αιρέσεων, σεκτών και παραθρησκευτικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Μάλιστα η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος πριν από αρκετά χρόνια είχε ασχοληθεί με την ταξινόμηση και δημιουργία καταλόγου όλων των γνωστών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες δρουν στον ελληνικό χώρο και διαπιστώθηκε ότι είναι πολλές εκατοντάδες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία μας έχει πλημυρίσει κυριολεκτικά από αιρέσεις και ο κίνδυνος να παρασυρθεί κανείς και να πέσει στα δίχτυα αυτών είναι ορατός και διά γυμνού οφθαλμού και ενώ η Εκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ο αγαπητός π. Βασίλειος δεν βλέπει πουθενά αιρέσεις. Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η αδυναμία του να διακρίνει τις αιρέσεις, αφού και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης δεν «είδε» πουθενά αιρέσεις, γι’ αυτό και δεν θεώρησε χρέος της να καταδικάσει καμία αίρεση.

Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω Τού Πρωτοπρεσβύτερου Βασιλείου Λ. Βασιλείου Ενορία Αγίου Νικολάου Σιάτιστας

Αγαπητοί μου ενορίτες, Συμπληρώνονται οκτώ μήνες από τη μυστηριώδη εκείνη νύκτα που εξαφανίσθηκε ο νεαρός Κωστής από την πόλη μας. Το γεγονός έγινε θέμα συζητήσεως από όλους μας. Έφθασε μέχρι τα ΜΜΕ, ραδιόφωνα και τηλεόραση. Κατάντησε το δράμα σε σήριαλ. Δημοσιογράφοι, μη ειδήμονες, απλοί άνθρωποι, ο καθένας έχει τη άποψή του, βγάζει τα συμπεράσματά του, τις αποφάσεις του. Χωρίς ακόμη να έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη, όλοι μιλούν μέχρι σήμερα καταδικαστικά για εκείνον ή για εκείνους που εγκλημάτησαν. Μιλούν με αποτροπιασμό και με απέχθεια για τον φόνο. Και ζητούν την παραδειγματική καταδίκη του απαίσιου φονιά. Ο Θεός από πάνω, μας βλέπει και σιωπά. Θα έλθει η στιγμή που θα μιλήσει και θα φανερώσει την αλήθεια. Αν όμως τον αναγκάζαμε να μιλήσει σήμερα, θα έλεγε τα ίδια που είπε κάποτε σε κείνους, που του έφεραν μπροστά του μία γυναίκα, η οποία είχε συλληφθεί να μοιχεύει και ζητούσαν το λιθοβολισμό της: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτή». (Ιωάν. Η΄ 8 ) Όποιος είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος πέτρα επάνω σ’ αυτήν. Και τότε, έχοντας λίγη αυτογνωσία ο καθένας τους, σηκώθηκαν και έφυγαν και δεν την λιθοβόλησαν. Κι εμείς σήμερα, αν είχαμε λίγη αυτογνωσία δεν θα μιλούσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θα στεκόμασταν πολύ διαφορετικά απέναντι στον εγκληματία. Γιατί και αυτός είναι ένα μέλος της σάπιας κοινωνίας μας. Θα λυπόμασταν και θα κλαίγαμε για το κατάντημά του. Θα κάναμε περισσότερη προσευχή. Να αναπαύσει ο Θεός πρώτα τον Κωστή και έπειτα να συγχωρήσει αυτόν, που προέβη σ’ αυτή τη βδελυρή πράξη. Θα ψάχναμε πιο πολύ τον εαυτό μας, επειδή κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί, για να δούμε μήπως κι εμείς έχουμε διαπράξει κάποια παρόμοια πράξη. Ίσως μας διαφεύγει ότι, ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και από ψυχή, και ότι είναι δυνατόν να σκοτώσουμε ή το σώμα του ή την ψυχή του. Ότι ο θάνατος μπορεί να είναι ακαριαίος ή σταδιακός. Ότι υπάρχει άμεσος φόνος ή έμμεσος. Ότι μπορεί κάποιος να θανατώνει σταδιακά ακόμη και τον εαυτό του. Αν δούμε έτσι τα πράγματα, τότε πιθανότατα μπορεί να ανακαλύψουμε ότι, κι εμείς ίσως να έχουμε διαπράξει κάποιο φόνο ή φόνους ή να συνεργήσαμε να γίνει κάτι τέτοιο. Δυστυχώς είμαστε μέτοχοι σε πολλές περιπτώσεις θανάτου συνανθρώπων μας. Η νοθεία στα τρόφιμα, οι μολυσμένες τροφές, οι υπερβολικές δόσεις λιπασμάτων, οι ορμόνες στα φυτά και στα ζώα που τρώμε, δεν σκοτώνουν; Το κάπνισμα, το πιοτό, τα ναρκωτικά, το υπερβολικό φαγητό και η υπερβολική κρεοφαγία δεν σκοτώνουν; Το στρες, το άγχος, η αγωνία, οι ποικίλες πιέσεις δεν σμικρύνουν τη ζωή μας; Οι εκτρώσεις ανυπεράσπιστων εμβρύων δεν είναι φόνοι; Μήπως τα ψέματα και οι συκοφαντίες και οι αδικίες δεν έχουν προκαλέσει θανάτους κοινωνικούς και σωματικούς; Η αναλγησία στον πόνο, στη φτώχεια και στα προβλήματα του πλησίον μας δεν έχουν προξενήσει πολλούς θανάτους; Αλλά και την ψυχή δεν την σκοτώνουν οι διάφορες αμαρτίες και τα συνεχιζόμενα πάθη; Η απιστία είναι θάνατος της ψυχής. Η οργή, η μνησικακία, η θλίψη, ο φθόνος, το μίσος, η ζήλια, το άγχος, η αγωνία, η απελπισία, οι σαρκικές αμαρτίες, όλα αυτά προξενούν τον πνευματικό θάνατο στον εαυτό μας. Όταν σκανδαλίσω ποικιλοτρόπως τον συνάνθρωπό μου, σε θέματα πίστεως, ηθικής συμπεριφοράς, πλουτισμού, σαρκικότητας, αδικίας, παρανομίας δεν σκοτώνω την ψυχή τη δική μου αλλά και του άλλου, ακόμη και το σώμα του; Τέλος, ο εγωισμός, η υποκρισία και η υπερηφάνεια δεν προκαλούν τον τελεσίδικο θάνατο της ψυχής; Όταν ο Χριστός μιλούσε για τους νεκρούς που κυκλοφορούν γύρω μας, αυτούς εννοούσε. Τους πνευματικά πεθαμένους, που σκοτώθηκαν από τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Μετά από αυτήν την μικρή αυτοεξέταση, ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι ένοχος σε τίποτα; Ποιος είναι αθώος; Η φωνή του Χριστού είναι διαχρονική: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω». Όποιος αισθάνεται αναμάρτητος, μπορεί να «λιθοβολεί» τους ενόχους. Αγαπητοί μου, αφήσαμε τον εαυτό μας και ασχολούμαστε με τους άλλους. Είναι καιρός για αυτοεξέταση, για αυτοκριτική, για αυτομεμψία. Το ποιος σκότωσε τον Κωστή, ας το αφήσουμε στην ανθρώπινη δικαιοσύνη, προπαντός, όμως, στη θεία δικαιοσύνη. Εμείς ας ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, τον οποίο έχουμε παραμελήσει. Αν ο καθένας μας πρόσεχε τον εαυτό του και ασχολούνταν με αυτόν, η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη. Ας το προσπαθήσουμε! Με πολλές ευχές και κάθε ευλογία ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου