ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΝΣΚ 1

ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΝΣΚ 2

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστός σαλός: Μετά την εμφάνιση του Oικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος.

Ο Άγιος  Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1929 στην Τυφλίδα της Γεωργίας και κοιμήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1995.

 Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Γεωργίας αλλά και όλης της σύγχρονης οικουμένης, ένας χαρισματικός και θεοφόρος Γέροντας, ο οποίος μοναδικά συνδύασε την Οσιότητα, την δια Χριστόν μωρία και την ομολογία.

Τα θαυματουργικά του χαρίσματα είναι εφάμιλλα του Aγίου Πορφυρίου και του Γέροντα Παΐσιου. Σήμερα στον τάφο του, στο προαύλιο του μοναστηριού, επιτελούνται αναρίθμητα θαύματα σε ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.

Ο Άγιος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Νοεμβρίου.

Για τον Πάπα είπε:

«Ο Πάπας της Ρώμης θα ξεπεράσει τον λαό του στην Κόλαση.

Κάθε αμαρτία μας απομακρύνει από την χάρη Του Θεού.Σύμφωνα με τις πράξεις μας θα είναι και η αμοιβή μας.»

 *  *  *

Για τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς :

«Μακάρι να μου έρθει κάποιος αιρετικός ή Βαπτιστής ή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα τους βάλω να καθίσουν, θα τους ταΐσω και θα τους διδάξω τον καλό λόγο. Αλλά εγώ δεν θα φάω μαζί τους. Δεν θα καθίσω με απίστους. Κι αν έρθει κάποιος, εσύ μη σηκώνεσαι. Μη δώσεις τη θέση σου. Άφησε τον να καθίσει με τον εαυτό του. Δεν πήγες εσύ, αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα στους πιστούς. Γι' αυτόν θα σηκωθούν όλοι;»

*  *  *

Για τον Οικουμενισμό:

«Στην αρχή θα είναι μία αίρεση και αργότερα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα.Μετά την εμφάνιση του Oικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος.

Μία μέρα ήρθε κάποιος που πήγε να κάνει τον δάσκαλο στον Γέροντα Γαβριήλ γύρω από το  θέμα αυτό.Ο Άγιος Γαβριήλ,σαν να μην καταλάβαινε τίποτα, τον σταμάτησε και τον ρώτησε:

-Τι οικούμενα;Ποια οικούμενα και πράσιν’άλογα.Δεν καταλαβαίνω!

(Από το Βιβλίο»ΟΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ –Νάνα  Μερκβιλάτζε-nana.merkvila@outlook.com)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Μια φορά πήγαν στον Γέροντα δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:— Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα!

Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε.

— Πώς να μην κλαίω; Για όλους τους χριστιανούς η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτή, όμως εγώ από τις αμαρτίες μου δεν μπορώ να μπω! Κι αυτοί οι Ιεχωβάδες, πέντε εκατομμύρια στον κόσμο, λένε ότι θα σωθούν μόνο 144 χιλιάδες. Αυτοί έχουν πιάσει όλες τις θέσεις, κι εμένα ποιος θα με βάλει μέσα;Οι γυναίκες τα έχασαν. Δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν. Ύστερα τους μίλησε για την πλάνη στην οποία βρίσκονταν, τους δίδαξε την ορθή πίστη και, τέλος, έγιναν μοναχές στο μοναστήρι Μπόδμπε.

 

Η Μτσχέτα και η γύρω περιοχή είναι γεμάτη με εκκλησίες και μοναστήρια, όπου οι προσκυνηματικές εκδρομές είναι συνηθισμένες. Μια μέρα η αυλή του μοναστηριού Σαμτάβρο γέμισε παιδικές φωνές. Η ανυπόμονη φύση των παιδιών τα έκανε να τρέχουν παντού. Οι δάσκαλοι δυσκολεύονταν να τα συμμαζέψουν. Ένα μόνο παιδί στεκόταν παράμερα. Πλησίασε την πόρτα της εκκλησίας, γύρισε αμέσως προς την πύλη για να βγει, και μετά πάλι, σαν κάποιος να το τραβούσε πίσω, κοίταζε την εκκλησία με βουρκωμένα μάτια. Ο π. Γαβριήλ καθόταν πάνω στις σκάλες και τα παρακολουθούσε όλα. Ξαφνικά έβαλε μια δυνατή φωνή και τα παιδιά από την τρομάρα τους μπήκαν στο ναό. Τότε ο Γέροντας είπε στην Ταμάρη που ήταν δίπλα του:
— Το παιδί αυτό που κάθεται μόνο του είναι Ιεχωβάς, όπως και οι γονείς του. Και βλέπεις τι κάνει ο Πονηρός; Δεν το αφήνει να μπει στην εκκλησία! Αλλά ούτε η χάρις του Κυρίου το αφήνει να βγει έξω.
Τότε ο Γέροντας το σταύρωσε, και το παιδί, σαν να ελευθερώθηκε από βαριές αλυσίδες, ξέγνοιαστο και χαρούμενο, μπήκε στο ναό. Αφού όλα τα παιδιά προσκύνησαν, βγήκαν ήρεμα από την εκκλησία. Ο π. Γαβριήλ, γελώντας, είπε τότε στην Ταμάρη:
— Ήρθαν αγριοκάτσικα και φεύγουν αρνιά!

 

Ο π. Γαβριήλ δεν επέτρεπε στα πνευματικά του παιδιά να μιλάνε με αιρετικούς γιατί έτσι άνοιγαν επικοινωνία με το κακό. Μια μέρα, δύο Ιεχωβάδες πήγαν σε ένα γειτονικό μου σπίτι κι οι γείτονες κάλεσαν εμένα να τους μιλήσω. Τους μίλησα, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν τίποτα. Εγώ βιαζόμουν να πάω στον π. Γαβριήλ και τους άφησα. Στον Γέροντα δεν έκανα λόγο καθόλου γι’ αυτό. Κάποια στιγμή όμως μου είπε:

— Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις κήρυγμα στους Ιεχωβάδες; Δεν είσαι απόστολος. Όποιος επιτρέπει σε αιρετικό να μπει στο σπίτι του, για να του μιλήσει για την ορθή πίστη, βάζει μέσα τον Πονηρό, και πώς μετά θα βγει από εκεί; Εσύ είχες καμιά ευλογία από ιερέα να κάνεις κήρυγμα; Όταν μιλάς με αιρετικούς, πρέπει να αποκαλύπτεις τα λάθη τους. Όμως εσύ άρχισες να μιλάς αλαζονικά, λέγοντας πως εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πιο δυνατοί. Έτσι οδηγήθηκες από τον Πονηρό στην αμαρτία της περηφάνιας. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν χοίρων, μηδέ καταπατήσωσιν αυτούς έν τοις ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς». Στους αιρετικούς δεν κάνει να μιλάς, γιατί τους δίνεις αφορμή να βλασφημούν περισσότερο τον Κύριο. Αν ο μουσουλμάνος τηρεί τις δέκα εντολές, θα τον ευλογήσει ο Θεός και θα του φανερώσει το δρόμο προς την αλήθεια και έτσι θα στραφεί προς την Ορθοδοξία. Όπως ο απόστολος Παύλος που τηρούσε τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ειλικρινά, καρδιακά και όχι φαρισαϊκά. Κι ο Θεός τον ελέησε και τον ξεχώρισε.

Σ’ ένα πυκνό δάσος ζούσε μια φυλή. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν χρειαζόταν, έφερναν βροχή με την προσευχή τους κι ότι άλλο ζητούσαν ο Θεός τούς το ικανοποιούσε. Στο τέλος τους έστειλε και δύο ιεραποστόλους, οι οποίοι όταν είδαν τα θαυμαστά που συντελούνταν απόρησαν και είπε ο ένας στον άλλον: «Βλέπεις αυτοί πόσα μεγάλα θαύματα κάνουν μόνοι τους; Αυτοί δεν προσκυνούν τον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ άλλα είδωλα, αλλά προσεύχονται ενώπιον Εκείνου που δημιούργησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τον ουρανό και όλα. Ο Θεός βλέπει την καθαρή καρδιά τους και γι’ αυτό ακούει τις παρακλήσεις τους. Γι’ αυτό έστειλε και μας εδώ, για να κηρύξουμε την αλήθεια και να τους βαπτίσουμε. Το γράφει το Ευαγγέλιο: «Ζητείτε και ευρήσετε»».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ: «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ». (1929-1995)

ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟ

ΜΕΡΟΣ 3ο

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ - ΑΘΗΝΑ 2013

Επιλογή αποσπασμάτων, αρίθμηση και σχόλια:

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

Η. ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

Η.1. Πόση μεγάλη δύναμη έχει ο σταυρός! Γιατί βέβαια πάνω του είναι ο Σταυρωμένος Χριστός. Γι' αυτό και τίποτα πιο ακριβό από το βαπτιστικό σου σταυρό δεν υπάρχει! Εκείνος είναι ευλογημένος στο όνομά σας, και να μην τον δίνετε σε κανέναν άλλον. Δεν κάνει να βγάλετε ούτε για μια στιγμή αυτόν το σταυρό. Ούτε όταν κάνετε μπάνιο, με την αιτιολογία ότι το βρώμικο νερό θα χύνεται πάνω στο σταυρό. Και τι να κάνουμε; Ίσα ίσα το νερό καθαρίζει το σταυρό. Χωρίς αυτόν μπορεί να σας χτυπήσει το κακό! Ούτε κι όταν έχετε συζυγικές επαφές να τον βγάζετε. (331)

Η.2. - Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει. Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό. Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί. (333)

Άγιος Γαβριήλ της Γεωργίας ο Ομολογητής και δια Χριστόν Σαλός

Άγιος Γαβριήλ της Γεωργίας (1929-1995), ένας μεγάλος σύγχρονος άγιος του Θοδωρή Ρηγινιώτη

Επιμέλεια Θοδωρής Ρηγινιώτης
Αν βλέπαμε μια «μικρή κόσμου» της Ορθοδοξίας, στην οποία σίγουρα θα συμμετείχαν ο άγιος Πορφύριος, οι Γέροντες Παΐσιος και Ιάκωβος της Εύβοιας, Κλεόπας Ελίε, Σωφρόνιος του Έσσεξ και Ιωνάς της Οδησσού († 2012 – για να περιοριστώ σε αγίους που κοιμήθηκαν μετά το 1990), βασικός παίχτης θα ήταν και ο άγιος Γαβριήλ, ο Γέροντας της Γεωργίας.
Οι περιπέτειές του (από την εφηβεία ακόμη, πιστό παιδί μιας αθεϊστικής οικογένειας που τον εμπόδιζε να προσεύχεται – όμως η μητέρα του τελικά πίστεψε και κατέληξε μοναχή), οι ασκητικοί του αγώνες και οι ταλαιπωρίες του για το Χριστό συγκλονίζουν. Η αγάπη του απέραντη. Τα θαυματουργικά του χαρίσματα είναι εφάμιλλα του αγίου Πορφυρίου και του Γέροντα Παΐσιου.
Τη βιογραφία του μου την πρόσφερε ένας καλός αδελφός που υπηρετεί ως κληρικός στη μητρόπολη Ρεθύμνης. Του αφιερώνω με αγάπη αυτό το αφιέρωμα.
Ας γράψουμε λοιπόν λίγα για την προσωπικότητά του, εξαιρετικά επίκαιρη μια και βαδίζουμε προς μια αθεϊστική κοινωνία ακόμη και στη χώρα μας. Ας έχουμε την ευχή του.
Από το οπισθόφυλλο της βιογραφίας του (Μαλχάζι Τζινόρια, Ο Άγιος Γαβριήλ ο Διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013):
Ο π. Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1929 στην Τυφλίδα της Γεωργίας και κοιμήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1995 στο Μτσχέτα. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Γεωργίας, ένας χαρισματικός και θεοφόρος Γέροντας, ο οποίος έζησε ως διά Χριστόν σαλός (προσποιητά τρελός) και Ομολογητής (δηλ. διακήρυξε δημόσια την πίστη του στο Χριστό κατά τη διάρκεια διωγμού). Ενάντια στις επιταγές του αθεϊστικού καθεστώτος, έχτισε με τα ίδια του τα χέρια έναν τετράτρουλο ναό στο σπίτι του, όπου και ασκήτεψε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκάρη μοναχός και διώχθηκε για πολλά χρόνια από την κυβέρνηση. Βασανίστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες και φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες.
Ενώ δεν μας έχει ακόμη αποκαλυφθεί όλο το φάσμα του βίου του, είναι αμέτρητες οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τον επισκέπτονται στην Ιερά Μονή Σαμτάβρο, στην πόλη Μτσχέτα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και έζησαν από κοντά τη θαυματουργική του δύναμη, αλλά και το διορατικό και προορατικό του χάρισμα. Σήμερα στον τάφο του, στο προαύλιο του μοναστηριού, επιτελούνται αναρίθμητα θαύματα σε ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες ασθένειες.
Ο άγιος Γαβριήλ τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Νοεμβρίου.

Προσευχή γιά τούς ἐχθρούς- Ἁγίου Νήφωνος, Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς

Ἐλέησε, Κύριε ὅσους μέ περιγελοῦν,

ὅσους μέ κακολογοῦν ἤ μέ μισοῦν

ἤ μοῦ κάνουν ὁποιοδήποτε κακό.

Ἐσύ θά ξέρεις, Κύριε, ὅτι κι αὐτούς

ὁ πονηρός διάβολος τούς σπρώχνει

μές στή βρωμιά καί τήν ἀκολασία,

ὅπως παρακινεῖ κι ἐμένα κάθε μέρα

τό Ἅγιο Σου νά παραπικραίνω Ὄνομα.

Σέ παρακαλῶ λοιπόν, Πατέρα Παντοκράτορα,

Θεέ καί Κύριε τοῦ ἐλέους, 

σκύψε μέ εὐσπλαγχνία πάνω ἀπό τούς ἀνθρώπους

πού σκέφτονται τό πονηρό γιά μένα,

καί κάνε τους ὅλους φωτεινούς,

ὅλους ἁγίους μεγάλους.

Δῶσ' τους ἀγαθοσύνη, Κύριέ μου, καί πραότητα.

Χάρισέ τους εἰρήνη, Δέσποτά μου, καί φωτισμό,

κι ἀξίωσέ τους ν' ἀπολαύσουν τήν αἰώνια δόξα Σου,

ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Ω Υπεράγιε θησαυρέ παντός αγιασμού

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

---

Η λαμπρότητα, με την οποία εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, την πανένδοξη κοίμηση και την εις ουρανούς μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, αποτελεί έκφραση ευγνωμοσύνης στο πανάγιο πρόσωπό της και στη διακονία της που συνεχίζεται αδιάκοπη για το ανθρώπινο γένος.

Είναι μία πανήγυρη ζυμωμένη με τις παραδόσεις του ορθοδόξου λαού μας που γνωρίζει να τιμά και να μακαρίζει «την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών». 

Προφήτες, Πατέρες και ιεροί υμνωδοί προσφέρουν στην πάνσεπτη κοίμηση της Μητέρας του Θεού άνθη ευλαβείας δανεισμένα από το περιβόλι των αρετών της.

Ζωγράφοι θεόφρονες απεικονίζουν ανά τους αιώνες τα ιερά τους αισθήματα και εναποθέτουν με το χρωστήρα τους στα ιερά της εκτυπώματα το χαρακτήρα της μεγαλωσύνης της.

Στα πέρατα της οικουμένης, Ιερά Προσκυνήματα, μεγάλοι Ναοί και Ιερά Παρεκκλήσια διατρανώνουν την απόδειξη του ύμνου : «εμεγάλυνας Χριστέ την τεκούσαν Σε Θεοτόκον»1.

Η κοίμησή της για την ορθόδοξη χώρα μας είναι το θεομητορικό Πάσχα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Γράφει ο Φώτης Κόντογλου πως : «Μονάχα στην Ελλάδα τιμάται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο, δηλαδή με δάκρυα, με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο... Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, το χαροποιόν πένθος, η χαρμολύπη, ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους, ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δεωδεκάτειχος πόλις... Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανών»2.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Ο Μεγάλος Θεολόγος και Υμνογράφος της Εκκλησίας

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου Καθηγητού | Romfea.gr

---

Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έβαλαν τη δική τους σφραγίδα ο καθένας στη διατύπωση της αποκαλυμμένης και σώζουσας αλήθειας.

Είναι όντως θαυμαστό το γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε χρόνος στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας μας να μην υπάρχουν Πατέρες και διδάσκαλοι, οι οποίοι εκφράζουν την αυτοσυνειδησία Της.

Μια από τις μεγάλες πατερικές μορφές υπήρξε και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος έζησε και έδρασε σε μια κρίσιμη εποχή για την Εκκλησία, όπου η εικονομαχία συγκλόνιζε τα θεμέλιά Της.

Γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας περί το 645 από ευγενείς γονείς. Η πατρίδα του, όπως και όλη η Μ. Ανατολή βρισκόταν στην εξουσία των Αράβων κατακτητών.

Ο πατέρας του Σέργιος ήταν υπουργός των οικονομικών του άραβα χαλίφη Αβδέλ Μελέκ του Α΄, φιλάνθρωπος και προστάτης των χριστιανικών πληθυσμών από τις αυθαιρεσίες των Αγαρηνών. Τον γιό του Ιωάννη τον θεώρησε ως δώρο του Θεού. Φρόντισε να του δώσει ευσέβεια και μόρφωση.

Διάλεξε ως δάσκαλό του έναν επιφανή άνδρα από την Ιταλία, τον μοναχό Κοσμά, τον οποίο έσωσε από θάνατο.

Η στάση απέναντι στις συκοφαντίες Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Η πλευρά του υβριστή και η αντιμετώπισή του θέλει διάκριση και πολλές φορές σιωπή και παράδειγμα και άλλες κουβέντα ορθή ώστε να ξεκλειδώσεις τον σκοτισμό ή την πλάνη του αδερφού. Φυσικά για να μιλήσουμε πρέπει να έχουμε και την κατάλληλη πνευματική κατάσταση ώστε να προσεγγίσουμε τον συνάνθρωπό μας. Tο θέμα της προσέγγισης ενός ανθρώπου γι τον Χριστό είναι τεράστιο, και οι γραμμές είναι πολύ λεπτές και δυσδιάκριτες.

Πριν φτάσουμε στο σημείο να μιλήσουμε για Χριστό πρέπει να είμαστε τύπος Χριστού, αλλιώς ο λόγος όχι μόνο ωφέλεια δε θα έχει, αλλά αντίθετα σκανδαλισμό. Πρέπει να κατακτήσουμε πρωτίστως τη Χριστότητα σε όλο της το μεγαλείο πριν φτάσουμε σε σημείο ο λόγος μας να είναι γλυκύς, ωφέλιμος και ουσιαστικά Ορθόδοξος και Αναστάσιμος για τον αδερφό μας. Aν δεν βάλουμε το φως σαν πηγή μέσα στην καρδιά μας πώς θα το μοιράσουμε; Από δανεικά χέρια ;
Πολλοί άνθρωποι κυρίως με κοσμικό φρόνημα ή ακόμα και κοσμικοί Χριστιανοί κατακρίνουν κάποιους που αγωνίζονται οντολογικά στον θεραπευτικό ασκητικό δρόμο , υβρίζουν , περιγελούν και προσβάλλουν. Αυτές είναι γνωστές μάχες για κάθε στρατιώτη του Χριστού. Το θέμα είναι πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται. Αυτός ο πόλεμος είναι χαροποιός και φυσικά ωφελεί. Από την άλλη πλευρά πρέπει να δούμε ποια είναι η σωστή στάση.
Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η καλύτερη οδός ως  μέσο της διάκρισης, καθώς συνήθως αυτός που υβρίζει ή την λέει σε κάποιον  έχει υπέρμετρο εγωισμό και εσωτερική τοποθέτηση στο θέμα που φυσικά αγνοεί και με τη λογική και με την πνευματική έννοια .
Γιατί όμως συκοφαντεί ;
Πολύ απλά διότι δεν μπορεί να δεχτεί ότι τον αγώνα που κάνεις, δεν μπορεί να τον πραγματοποιήσει στο ελάχιστο, άρα ο εγωισμός  τι κάνει; Απλά σε υβρίζει ώστε να απαξιώσει τον αγώνα σου και μάλιστα σε διαπομπεύει συχνά με απαράδεκτο τρόπο. Θεωρεί ότι με την προσβολή θα σε ρίξει στα μάτια του κόσμου ώστε να φανεί ο ίδιος καλύτερος αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι όταν υβρίζεις κάποιον αγωνιστή του Χριστού του πλέκεις μαρτυρικό στεφάνι. Όπως λέει και ο λαός "Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" . Το να αγνοείς κάτι είναι κατανοητό, αλλά να απαξιώνεις τον αγώνα ενός ανθρώπου για τη σωτηρία της ψυχής του  χωρίς μάλιστα να ερευνήσεις περί  αυτού τότε είναι απαράδεκτη ενέργεια και ανώριμη.

Μετά την μεγάλη χαρά του Θριάμβου της Ορθοδοξίας, ακολούθησε ο πειρασμός «ΤΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ»

Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής.

Ιερά Σκήτη Κουτλουμουσίου.

09/03/2016 Των Αγίων 40 – Μαρτύρων εν Σεβαστεία

Από προσωπική πείρα αλλά κυρίως από την ανυπολόγιστην πείρα των πατέρων της Εκκλησίας μας, γνώριζα τι ακολουθεί μια μεγάλης χαράς η τι έπεται μιας μεγάλης θλίψεως.

                Γνώριζα, αλλά λόγο της μεγάλης μου χαράς των Θείων δώρων και των συγκινήσεων του «οδοιπορικού του Θριάμβου», το είχα ξεχάσει.

                Γνώριζα δηλαδή, ότι μετά από μια μεγάλη χαρά, επιτρέπει ο Κύριος να έρθει η δοκιμασία, για να επιστρέψουν τα πόδια μας στην γη και να έχουμε όφελος πνευματικό ή μετά από μια θλίψη, μας σχεδιάζει ο Πανάγαθος, μια χαροποιό έξοδο από αυτήν, για να έχουμε κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα.

                Στην προσωπική μου εμπειρία ο πειρασμός ήρθε με την μορφή «Συκοφαντίας». Δεν την σχεδίασε ο Θεός ημών αλλά την επέτρεψε. Εξομολογητικά σας λέγω αδελφοί μου ότι μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, είναι η πρώτη Συκοφαντία που την δέχτηκα με χαρά στο όνομα του Ιησού Χριστού μας. Όλες τις προηγούμενες τις είχα ακούσει, με πολύ θυμό και κουράστηκα να βάλω τους συκοφάντες μου στην προσευχή. Όμως έτσι έγινε και ο Κύριος νίκησε και χαροποιήθηκε.

Μερικές εξηγήσεις πριν σας αποκαλύψω την συκοφαντία.

Από το 2004 έως τους πρώτους μήνες του 2015 (μετά άρχισαν οι νοσηλείες), πήγαινα κάθε ημέρα και ξελειτουργούσα τον Γέροντα Αρτέμιο τον πνευματικό στο Ιστορικό Ιερό κελί του Αγίου Νικολάου του ψαρά.

Στο ιστορικό αυτό Ιερό κελί, επετέθησαν Αγαρηνοί πειρατές κατά το πρώτο ήμισυ του 18^ου αιώνα, το λεηλάτησαν, το έκαψαν και σκότωσαν τους οκτώ μοναχούς που εγκαταβίωναν εκεί.

Σ’ αυτόν τον Ιερό τόπο βρισκόμουν κάθε πρωί και με όλες τις καιρικές συνθήκες για να ξελειτουργήσω τον Γέροντα. Σε μια από αυτές αν θυμάμαι καλά τους τελευταίους μήνες του 2014 ή στις αρχές του 2015 την ακολουθία του όρθρου και την Θεία λειτουργία δεν την έκανε ο Γέροντας Αρτέμιος αλλά κάποιος άλλος Παπάς. Όταν ρώτησα τον Γέροντα Αρτέμιο ποιος είναι ο Παπάς στο Ιερό μου απάντησε ότι ήταν ο Παπά-Αγαθάγγελος από την Γερμανία.

Το πάθος της συκοφαντίας

Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Εφευρέτης της είναι ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους. Η συκοφαντία είναι μεγάλη δοκιμασία γι’ αυτόν που την υφίσταται. «Οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἀφορητότερον τοῖς ὀδυνωμένοις λόγον δυνάμενον δακεῖν ψυχὴν», μας λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της συκοφαντίας, γιατί η συκοφαντία είναι πραγματικά δάγκωμα για την ψυχή.
Τι είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο στη συκοφαντία; Τα κίνητρα του συκοφάντη συνήθως είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, η υπερηφάνεια και τα σαρκικά πάθη. Οι Άγιοι όχι μόνο δεν συκοφαντούσαν τους γύρω τουςαλλά σκέπαζαν τα αμαρτήματά τους, έχοντας πάντα καλούς λογισμούς γι’ αυτούς. Η συκοφαντία δείχνει ότι η ψυχή μας νοσεί και επομένως χρειάζεται θεραπεία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλοι είμαστε επιρρεπείς στην αμαρτία και οφείλουμε να δούμε τα δικά μας πάθη και όχι τα πάθη του αδερφού μας. Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για την κρίση μας, η οποία σίγουρα δεν είναι πάντοτε ορθή. Πολύ συχνά παρερμηνεύουμε τη συμπεριφορά κάποιων ατόμων και καταλήγουμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα, αδικώντας έτσι τους αδερφούς μας. Αλλά ακόμα και αν ισχύει αυτό το οποίο βλέπουμε ή ακούμε δεν μας αφορά και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ούτε να το κρίνουμε ούτε να το διαδώσουμε, βλάπτοντας έτσι τον συνάνθρωπό μας και δηλητηριάζοντας την ίδια στιγμή την ίδια την ψυχή μας.

Κατάκριση, λοιδορία, καταλαλιά, συκοφαντία

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ

Περί κατακρίσεως. 

Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα. 

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι « τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο για τους ανθρώπους, όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων». Και ο Χρυσόστομος λέει ότι «με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του. Γιατί τα ίδια κάνει και αυτός που κρίνει. Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος. Κι όμως, όσο κι αν φιλοτιμηθούμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, την οποία χρειαζόμαστε εμείς από τον φιλάνθρωπο Θεό…γιατί όποιος μιλάει με φροντίδα και ακρίβεια για τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο θα έχει τον Θεό να κάνει το ίδιο για αυτόν. Ας μη μιλάμε λοιπόν ο ένας εναντίον του άλλου.
 

Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»

 

Περί λοιδορίας.
Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά. 

Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.

Περί καταλαλιάς και καταλάλου.
 

Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιά είναι να μιλάς  εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες». 

Ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Αδελφοί, μην καταλαλείτε ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτός που καταλαλεί εναντίον του αδελφού του, ή κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί ενάντια στον νόμο, κρίνει τον νόμο. Αν όμως κρίνεις τον νόμο, δεν τηρείς τον νόμο, αλλά είσαι κριτής του. Ένα είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να καταστρέψει. Εσύ ποιος είσαι, που κρίνεις τον άλλον»; Ο κατάλαλος με την καταλαλιά τρώει τις σάρκες των αδελφών του (Πατερικόν). Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του». 

Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.

Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.

Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα. 

Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.

Απόδοση στα νέα Ελληνικά 
Γεώργιος Τέζας - Φιλόλογος

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ (Αποφθέγματα Αγίων Πατέρων)

• 
• Τον ελάττω μη αποσκευαλίζης (Τον κατώτερό σου μην τον ταπεινώνεις)
• Δεν μας σώζει ούτε η άσκηση, ούτε η αγρυπνία, ούτε η νηστεία, αλλά μόνο η αληθινή ταπεινοφροσύνη. Και αυτό το ομολόγησαν σε κάποιο μεγάλο ασκητή οι ίδιοι οι δαίμονες! [Αγία Θεοδώρα]
• Μεγάλο φάρμακο σωτηρίας είναι η ταπεινοφροσύνη. Διότι, ο σατανάς δεν κατέπεσε από τους ουρανούς ούτε εξαιτίας σαρκικής ακολασίας, ούτε εξαιτίας άλλων υλικών απολαύσεων, αλλά μόνο από υπερηφάνεια. Να γιατί ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε και μεις, οι υιοί του ανθρώπου, υιοί του Θεού [Μέγας Αθανάσιος]
• Η βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή. Για να μπεις πρέπει ή να είσαι παιδί ή να σκύψεις [Άγιος Αυγουστίνος]
• Χωρίς ταπείνωση το παν γίνεται μηδέν. Με την ταπείνωση το μηδέν γίνεται το παν [Μέγας Βασίλειος]
• Γνήσιες αρετές είναι εκείνες, που ούτε καν τις υποπτεύεται κανείς [Μέγας Βασίλειος]
• Πολλές φορές η ταπεινοφροσύνη σώζει αυτόν που διέπραξε πολλά και μεγάλα αμαρτήματα! [Μέγας Βασίλειος]
• Η αληθινή ταπεινοφροσύνη κρύβει όχι μονάχα όλες τις άλλες αρετές, αλλά ακόμα και τον εαυτό της [Μέγας Βασίλειος]
• Δύο πράγματα να απομακρύνεις από τον εαυτό σου: να μη θεωρείς τον εαυτό σου αξιόλογο και σπουδαίο, ούτε να νομίσεις ότι κάποιος από τους συνανθρώπους σου είναι καλύτερός σου στην αξία [Μέγας Βασίλειος]
• Γνώση θεοσεβείας σημαίνει γνώση ταπείνωσης και πραότητας. Η ταπείνωση είναι μίμηση του Χριστού η δε έπαρση και η θρασύτητα και η αναίδεια είναι μίμηση του διαβόλου [Μέγας Βασίλειος]
• Η ταπεινοφροσύνη υποδεικνύει στον ανώτερο να υπηρετεί και στον κατώτερο διδάσκει ότι δεν είναι κακό να υπηρετείται [Μέγας Βασίλειος]

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΙΑ (2)

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ελαιογραφία με τη φυσική του μορφή, φιλοτεχνημένη ενώ βρισκόταν ακόμα στην ζωή. Από το βιβλίο του Μωυσέως μοναχού Αγιορείτου "Οι Άγιοι του Αγίου Όρους" (εκδόσεις Μυγδονία, 2008).

Συνέχεια από (1)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ (200 χρόνια από την Κοίμησή του).
Γιατί ο διάβολος πήρε αυτό το όνομα
Ο διάβολος είναι πατέρας της ψευτιάς. Με το ψέμα θανάτωσε τον άνθρωπο: «Εκείνος, δεν στάθηκε στην αλήθεια και ήταν από την αρχή ο φονιάς του ανθρώπου, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας της ψευτιάς».
Έτσι και εκείνοι που διαβάλλουν και ψευδομαρτυρούν, μ’ αυτό που κάνουν θανατώνουν τους αθώους ανθρώπους. Και τι λέω; Δεν λέγονται μονάχα παιδιά του διαβόλου εκείνοι που διαβάλλουν και προδίδουν, αλλά και οι ίδιοι, με ένα λόγο και δίκαια, ονομάζονται διάβολοι. Γιατί, καθώς μιμήθηκαν το διάβολο στην κακία, έτσι κληρονόμησαν και τ’ όνομά του.Συνεπώς, από όλους τους ανθρώπους, τόσο τους παλαιούς όσο και τους νέους, τόσο τους ευσεβείς όσο και τους ασεβείς, οι προδότες και οι συκοφάντες ονομάστηκαν και ονομάζονται πάντοτε κακόγλωσσοι και διάβολοι.
Ο διάβολος πήρε αυτό το όνομα, αρχικά, γιατί κακολόγησε εντελώς ψεύτικα τον Θεό στους ανθρώπους, λέγοντας στον Αδάμ και στην Εύα πως ο Θεός από φθόνο τους είπε να μη φάνε από το ξύλο της γνώσεως και να γίνουν έτσι κι αυτοί θεοί: «Γιατί γνώριζε ο Θεός», τους ειπε ο διάβολος, «ότι την ήμερα που θα φάτε από αυτό, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα γίνετε ως Θεοί, και θα γνωρίζετε το καλό και το κακό».
Πήρε επίσης αυτό το όνομα ο διάβολος, γιατί, καθώς λέει η Αποκάλυψη, κατηγορεί τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο αγίους, στον Θεό: «Και πετάχθηκε έξω ο μεγάλος δράκοντας, το αρχαίο φίδι, αυτός που ονομάζεται διάβολος, αυτός που κατηγορεί τους αδελφούς μας, εκείνος που τους κατηγορεί ενώπιον του Θεού μέρα και νύχτα».
Γι’ αυτό ακριβώς είπε και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ο διάβολος, αδελφοί μου, δεν έχει από φυσικού του αυτό το όνομα, αλλά αυτό χαρακτηρίζει την προαίρεση του. Γιατί δεν δημιουργήθηκε εξαρχής διάβολος, αλλά δημιουργήθηκε Άγγελος. Διάβολος ονομάστηκε γιατί διαβάλλει τον Θεό στους ανθρώπους και τους ανθρώπους στον Θεό. Κι ακόμα γιατί εναντιώθηκε στον Παντοδύναμο Δημιουργό».

Η κρυμμένη ευτυχία by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παϊσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.

Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι;

-Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε; είπε κάποιο άλλο.

Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε: Ας τους πάρουμε την ευτυχία. Το πρόβλημα όμως είναι πού να την κρύψουμε, ώστε να μην τη βρούνε.

Κάποιο πρότεινε: Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.

-Όχι. Είπε κάποιο άλλο. Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.

-Τότε να την κρύψουμε στο

βυθό της θάλασσας , πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.

Όχι, έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.

-Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.

-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα. Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…

Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό, ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.

-Νομίζω, είπε στοχαστικά, υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.

Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.

-Πού δεν θα ψάξουν;

-Βαθιά μέσα τους. Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!

Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν. Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».(Λουκ 17, 21).

Πηγή: isagiastriados.com

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ

Ο αληθινός ηρωισμός και η εν χριστώ ελευθερία. by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Η ελευθερία είναι μία εσωτερική απολύτρωση του ανθρώπου από το «εγώ», στη θέση του οποίου μπαίνει ο Θεός και ο κόσμος ολόκληρος. Αυτή η εσωτερική ελευθερία, η απολύτως πνευματική, είναι το μεγάλο παράδοξο του χριστιανικού ήθους, το οποίο φαίνεται στη ζωή των αγίων και των μαρτύρων. Κατά τις διώξεις, η εσωτερική ελευθερία υπό την πίεση και τον καταναγκασμό δεν εξουθενώνει το πρόσωπο, αλλά του προσφέρει τρομακτικές δυνάμεις όχι απλώς για αντοχή στο σωματικό πόνο, αλλά κυρίως για εκδήλωση αγάπης στους βασανιστές, οι οποίοι συχνά μεταλλάσσονται και διαδηλώνουν πίστη στο Θεό και αποδέχονται και οι ίδιοι το μαρτύριο.

Ιδού τι γράφεται στο μαρτύριο των αγίων Κάρπου, Παπύλου και Αγαθονίκης: «Όταν ο ανθύπατος είδε την υπερβάλλουσα υπομονή τους, διατάζει να καούν ζωντανοί. Όταν τους οδηγούσαν στο αμφιθέατρο, αυτοί έτρεχαν».

Περί της συκοφαντίας.

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Υμνογράφος Χαράλαμπος Μπούσιας

Για τη συκοφαντία διαβάζουμε στα Γεροντικά και στα Συναξάρια των Αγίων τα εξής αξιοπρόσεκτα:

Στον Αββά Αντώνιο ήλθε κάποτε ένας αδελφός από κάποιο κοινόβιο, ο οποίος συκοφαντήθηκε για πορνεία. Ήλθαν και οι αδελφοί από το κοινόβιο, για να τον θεραπεύσουν και να τον πάρουν. Αντί, όμως, για αγάπη, του έκαναν έλεγχο και εκείνος προσπαθούσε να απολογηθεί λέγοντας ότι δεν έπεσε σε εκείνο το αμάρτημα. Ο Αββάς Παφνούτιος που βρισκόταν εκεί άκουγε τη συνομιλία και θλιβόταν, για τον τρόπο αντιμετωπίσεως των άλλων αδελφών. Έτσι, βρήκε την ευκαιρία και τους είπε:

— Είδα στην όχθη του ποταμού έναν άνθρωπο, που είχε χωθεί στο βόρβορο ως τα γόνατά του και καθώς ήλθαν μερικοί να του δώσουν χέρι βοηθείας τον καταπόντισαν μέχρι το λαιμό.

Τους λέγει τότε ο Αββάς Αντώνιος για τον Αββά Παφνούτιο:

— Να, άνθρωπος αληθινός, που μπορεί να θεραπεύσει και να σώσει ψυχές.

Συγκινήθηκαν τότε από τα λόγια των γερόντων και έβαλαν μετάνοια στον αδελφό. Ηρέμησαν έτσι και τον πήραν πάλι πίσω στο κοινόβιο.

Κοντά στον Αββά Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη που ήταν Πρεσβύτερος βρισκόταν και κάποιος ευλαβής και ενάρετος διάκονος. Ο Αββάς σκόπευε να τον κάνει Πρεσβύτερο και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από μεγάλη ταπείνωση δεν δεχόταν χειροτονία προβάλλοντας αναξιότητα.

Αυτό τον ενάρετο αδελφό, τον μίσησε τόσο πολύ κάποιος άλλος μοναχός στη Σκήτη, νικημένος από το πάθος του φθόνου, και γύρευε με κάθε τρόπο να τον βλάψει και να τον δυσφημήσει.

Να, λοιπόν, τι τον έβαλε ο διάβολος να κάνει. Πήρε μια μέρα ένα από τα βιβλία του και το έβαλε κρυφά στο κελλί του Διακόνου, χωρίς εκείνος να πάρει είδηση. Ύστερα πήγε στον Αββά Ισίδωρο και του παραπονέθηκε πως έχασε το βιβλίο του και πως κάποιος από τους αδελφούς έπρεπε να το είχε κλέψει. Απαιτούσε, λοιπόν, να γίνει έρευνα σε όλα τα κελλιά.

— Τέτοιο πράγμα, παιδί μου, έκανε έκπληκτος ο Γέροντας, δεν έχει ξαναγίνει στη Σκήτη. Αλλά, για να βεβαιωθείς, πάρε δυo αδελφούς και ψάξε τα κελλιά.

Έτσι κι’ έγινε. Αφού έψαξαν μερικά άλλα κελλιά, πήγαν και στου Διακόνου και φυσικά εκεί βρήκαν το βιβλίο. Το πήραν, λοιπόν, και το έφεραν στην Εκκλησία την ώρα του εσπερινού, που ήσαν συγκεντρωμένοι οι αδελφοί, και είπαν μεγαλοφώνως στον Αββά Ισίδωρο, για ν’ ακουσθεί από όλους, που είχε βρεθεί το βιβλίο.

Συκοφαντία: "Ψευδολογίας Χείμαρρος"

γράφει ο αρχιμ.Θεόφιλος Λεμοντζής

«Λύτρωσαί με ἀπὸ συκοφαντίας ἀνθρώπων, καὶ φυλάξω τὰς ἐντολάς σου». (Ψαλμ. 118, 134).

Ο λόγος του ψαλμωδού είναι αποκαλυπτικός. Εκφράζει την απελπισμένη στάση του απλού και ανυπεράσπιστου ανθρώπου απέναντι στο θανατηφόρο δηλητήριο που ενσταλάζουν οι συκοφάντες. Όπως το δηλητήριο του φιδιού ενσταλάζεται μέσα στον ανθρώπινο αίμα χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να αφαιρεθεί από αυτό με κανέναν τρόπο∙ κατά τον ίδιο τρόπο το δηλητήριο της συκοφαντίας ενσταλάζεται μέσα στις ανθρώπινες συνειδήσεις και οδηγεί στο θάνατο ανθρώπινες υπολήψεις. «Περιήλθα όλη την οικουμένη και είδα όλες τις συκοφαντίες που γίνονταν κάτω από τον ήλιο. Και να, ποτάμι τα δάκρυα που χύνουν οι συκοφαντούμενοι και δεν υπάρχει κανείς να τους παρηγορήσει», αναφέρει ο σοφός Εκκλησιαστής(Εκκλ. 4,1).

Ο λόγος του ψαλμωδού είναι πάντα επίκαιρος διότι η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια από τότε που ο άνθρωπος μεθυσμένος από τη θανατηφόρα ηδονή της εωσφορικής αυτοθεώσεως έγινε παράφρων και δέσμιος του Άδηi και απομακρύνθηκε από το Θεό∙ από τότε που ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ υποκινούμενος από το φθόνο και τη ζήλεια και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος τούτου, διότι όπως μας διδάσκει ο Μέγας Αντώνιος «η κακία ακολουθεί την ανθρώπινη φύση όπως η σκουριά το χαλκό και η ακαθαρσία το σώμα»ii. Η κακία των ανθρώπων παραμένει αιώνια. Δεν πρέπει να μας παραπλανούν τα διάφορα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρωπίνου πολιτισμού. Η θανατηφόρος νόσος του φθόνου που οδηγεί στη συκοφαντία συνεχίζει να διαβρώνει τις κοινωνικές σχέσεις, δηλητηριάζει τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί σε ανθρώπινες τραγωδίες. Ενδέχεται μάλιστα ο σύγχρονος άνθρωπος να ενθουσιάζεται από κάποιες ιδεολογικές αρχές περί αγάπης προς την ανθρωπότητα γενικά και αόριστα, παρά το γεγονός ότι στην καρδιά του φωλιάζει θανάσιμο μίσος για τον πλησίονiii. «Τα σκοτεινά νέφη του μίσους καλύπτουν από τα μάτια μας το Ουράνιον Φως. Μόνοι τους οι άνθρωποι δημιουργούν για τον εαυτό τους την κόλασή τους..», αναφέρει ένας μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας, ο Γέροντας Σωφρόνιοςiv.

Όσον αφορά την ετυμολογία της λέξεως συκοφαντία προέρχεται από το ουσιαστικό σύκο και το ρήμα φαίνω, φανερώνω. Έχουν προταθεί πολλές ερμηνείες. Η επικρατέστερη είναι αυτή του Ζηνόδωρου ο οποίος ισχυρίζεται ότι όταν κάποτε είχε πέσει λιμός στην Αθήνα, ο δήμος ενέκρινε ψήφισμα που απαγόρευε την εξαγωγή σύκων· όποιοι κατήγγελλαν άλλους ότι εξάγουν σύκα, ονομάστηκαν συκοφάντεςv. Ίσως οι συκοφάντες των Αθηνών δεν φανέρωναν στις αρχές μόνο αυτούς που εξήγαγαν παρανόμως τα σύκα αλλά και ίσως εκβίαζαν τους πλούσιους εμπόρους ότι θα τους καταγγείλουν ψευδώς ότι εξάγουν σύκα αν δεν τους έδιδαν ένα χρηματικό ποσόvi. Στην τρέχουσα ορολογία, συκοφαντώ σημαίνει διατυπώνω ή διαδίδω εσκεμμένα ψευδείς και κακόβουλες κατηγορίες εναντίον κάποιου για να τον μειώσω, να τον εκθέσω και ο συκοφάντης είναι αυτός που κατηγορεί κάποιον γνωρίζοντας απόλυτα ότι είναι ψευδείς οι κατηγορίες. Διαβάλλω και συκοφαντώ είναι συνώνυμα ρήματα καθώς σημαίνουν τη διάδοση ψευδών κατηγοριών. Η συκοφαντία είναι μία εσκεμμένη και προμελετημένη ενέργεια, με πλήρη διαύγεια αντίληψης και στόχου, κατά της υπόληψης και της τιμής του προσώπου, με προφορική ή γραπτή διατύπωση ψευδούς καταγγελίας ή κατηγορίας.

Συκοφαντία… Μια λέξη που προφέρεται τόσο εύκολα όσο εύκολα διαπράττεται. Μια λέξη που εμπερικλείει μια αρνητική ενέργεια, μια πράξη κατευθυνόμενη με πλήρη συνείδηση, μεθοδευμένα και στοχευμένα. Κατασκευάζει πράγματα που δεν άκουσε και ερμηνεύει πράγματα που δεν κατάλαβε. Είναι ένας διαρκής θάνατος του συκοφαντούμενου. Σύμφωνα με τον αείμνηστο γέροντα Μωυσή τον αγιορείτη ο συκοφάντης είναι δεινός ψεύτης, κακός άνθρωπος, δόλιος και ζηλόφθονος. Πρόκειται για πρόσωπο δειλό, διαστροφικό και ακαλλιέργητο. Έχει επιπολαιότητα, ρηχότητα, μετριότητα και περιέργεια. Οι συκοφάντες χαίρονται ιδιαίτερα όταν βρίσκουν ακροατές και αναγνώστες των ψευδών τους. Παγιδεύουν απρόσεκτους και αδαείς φίλους τους οποίους δεν είναι καθόλου δύσκολο αύριο να διασύρουν κι αυτούς και να διαδώσουν ανυπόστατες κατηγορίες. Η συκοφαντία είναι χειρότερη της κατηγορίας, γιατί εσκεμμένα χρησιμοποιεί το ψεύδος εναντίον άλλου. Η εμπάθεια του συκοφάντη είναι φοβερή. Συνεργάζονται το μίσος και η κακία, η ζήλια και ο φθόνος, η εχθρότητα και η απάτηvii.

Όταν σε συκοφαντούν...

Στην άκρη μίας λίμνης είχαν κατέβει μερικά περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό, παί­ζοντας, ένα - δύο βατράχια... Καί ένα παιδάκι έριξε κα­τά κει μία πέτρα. Τότε, τα μεν περιστέρια πέταξαν καί υψώθη­καν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι βούτηξαν βαθιά στο νερό καί δεν ξαναφάνηκαν.

Το μικρό αυτό μύθο τον αναφέρει ό Μ. Βασίλειος. 

Λέγει κα­τόπιν: «Μια συκοφαντία - σαν μία πέτρα πού πέφτει - μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: "Αν είμαστε ένοχοι, θα βουλιά­ξουμε εξ αιτίας της, όπως βούλιαξαν οί βάτραχοι σ' εκείνο το τέλμα. Αν όμως είμαστε καθαροί, θα γίνει αφορμή να βρε­θούμε πιο ψηλά, όπως τα περιστέρια»

Ας μείνουμε για λίγο στη δεύτερη περίπτωση. Πόσες αλήθεια φορές ένας άνθρωπος δε συκοφαντείται άδικα; Τί χρειάζεται να κάνει ό πιστός χριστιανός στις δύσκολες αυτές στιγμές όταν αισθάνεται ότι

οί άλλοι τον «πατάνε», τον κατηγορούν καί τον διασύρουν;Χρειάζεται πολλή προσευχή.

 «"Οταν εσύ προσεύχεσαι με όλη σου την ψυχή για εκείνον πού σε συκοφάντησε, τόσο καί ό Θεός πληροφορεί για την αθωότητα σου όσους σκανδαλίστηκαν εξ αίτιας της συκοφαντίας», λέγει ό Άγιος Μάξιμος. Συμπληρώνει ό "Αγιος Έφραίμ ό Σύρος: «"Αν ποτέ συκοφαντη­θείς καί αποκαλυφθεί ή αθωότητα σου, μην ύπερηφανευθείς.Με ταπείνωση ευχαρίστησε το Θεό πού σε λύτρωσε από τις

συκοφαντίες των ανθρώπων»

 Είναι ωφέλιμο σε αυτό το ση­μείο να πούμε ότι οί δίκαιοι ωφελούνται από τις εναντίον τους συκοφαντίες. Μην ξεχνάμε όμως την περίπτωση των βατρά­χων. Να είμαστε εμείς, δηλαδή ένοχοι συκοφαντίας. Χρειάζε­ται προσοχή. "Οπως μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται εμείς να
μη συκοφαντούμε κανένα έστω καί αν ή κατηγορία, πού υπάρ­χει για το άλλο πρόσωπο, είναι δίκαιη. Υπάρχει κι άλλος τρό­πος θεραπείας: ή αγάπη καί ή συγχωρητικότητα. ,               

του θεολόγου Άγγελου Γκούνη-Πειραική Εκκλησία

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 8/18/2011

Κυριακή Δ' Νηστειών: Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Άσκηση και Αγάπη)

Σήμερα Δ’ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία, μας προβάλει έναν άγιο, έναν ασκητή και μεγάλο συγγραφέα ασκητικών συγγραμμάτων.  Το Άγιο Ιωάννης τον Σιναϊτη ή αλλιώς άγιο Ιωάννης της Κλίμακος. Σιναϊτης διότι ασκήτευσε στο όρος Σινά, της Κλίμακος διότι έγραψε το εξαιρετικό ασκητικό βιβλίο Κλίμαξ που εκεί μέσα περιγράφει την κλίμακα των αρετών.

Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά.

Ο άγιος Ιωάννης με την ζωή αλλά και το συγγραφικό του έργο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο άνθρωπος εάν δεν βιάσει τον εαυτό του δεν μπορεί να προκόψει πνευματικά. Εάν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζορίσει τον εαυτό του, δεν παλέψει με τις κακές του συνήθειες και δεν προσπαθήσει να ξυπνήσει μέσα τους τις πνευματικές αρετές δεν πρόκειται να αποκτήσει κοινωνία μετα του Θεού.

Και πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να προσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι όμως θα έλεγε ότι αυτές τις έννοιες τις έχουμε παρεξηγημένες στο μυαλό μας. Τι θέλω να πω; Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Όταν ομιλούν για κοινωνία μετα του Θεού δεν ομιλούν μόνο για θεοπτίες ή οράματα, όχι. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Η Εκκλησία λοιπόν μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί; Η πνευματικότητα είναι κατάστασης όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την φιλαυτία του, έχει υπερβεί τα του κόσμου και πλέον εν ταπεινώση και μετανοία ζει για τον Χριστό. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι κάποιος κουλτουριάρης καλλιτέχνης αλλά είναι μία ποιητική ψυχή που αφέθηκε στην Πρόνοια του Θεού. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που ζει ελεύθερος πέρα από τους τύπους και τον καθωσπρεπισμό του ηθικισμού. Είναι ο άνθρωπος που πέθανε πριν πεθάνει ώστε να μην πεθάνει όταν πεθάνει.

Η Εκκλησία λοιπόν διαλέγει την σημερινή ημέρα για να μας προβάλει έναν τέτοια άνθρωπο ο οποίος και με τη ζωή του αλλά και με το συγγραφικό τους έργο το βιβλίο «Κλίμαξ» μας δείχνει αυτόν τον δρόμο προς την δική μας τελείωση.

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η άσκηση είναι απαραίτητη ένα βεβαίως επιθυμούμε να ζήσουμε πνευματικά και όχι ηθικά. Και άσκηση σημαίνει πρωτίστως συντριβεί του εγώ μας. Το πρώτο και βασικό σκαλοπάτι για την πνευματική μας ανάβαση είναι η ταπείνωσις χωρίς την οποία ότι και εάν κάνουμε θα πάει στράφει.

Από κει περά βέβαια ο άνθρωπος μπορεί να ασκηθεί κατά το μέτρο του δυνατού. Με νηστείες, με αγρυπνίες, με προσευχή, με σιωπή, με υπακοή όμως όλα αυτά που θα κάνουμε θα πρέπει να τα κάνουμε όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως τα βοηθήματα που θα μας οδηγήσουν στην Αγάπη.

Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για την αγάπη: Η αγάπη κυρίως είναι η απόρριψις κάθε εχθρικής και αντιθέτου σκέψεως, εφ΄ όσον «η αγάπη ού λογίζεται το κακόν». Εκείνος που αγαπά τον Κύριον, έχει προηγουμένως αγαπήσει τον αδελφό του. Το δεύτερο οπωσδήποτε είναι απόδειξις του πρώτου. Εκείνος που αγαπά τον πλησίον του, ποτέ δεν θα ανεχθή ανθρώπους πού καταλαλούν και κατακρίνουν άλλους. Θα φύγη δε μακρυά από αυτούς σαν από φωτιά. Εκείνος πού λέγει ότι αγαπά τον Κύριον και συγχρόνως οργίζεται κατά του αδελφού του, ομοιάζει με εκείνον πού τρέχει στον ύπνο του!

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: Πώς μπορούμε ζώντας μαζί με την σύζυγο να ασκήσουμε την μοναχική ζωή;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εάν κάποιος που έχει γυναίκα και παιδιά και φροντίζει για τα προβλήματα της ζωής, αυτός πώς μπορεί να γίνει αρεστός στον Θεό και να τηρήσει τις εντολές του;
Απαντά ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
Άκουσα μερικούς από αυτούς που ζουν ανέμελα μέσα στον κόσμο, να μου λένε: Πώς μπορούμε ζώντας μαζί με την σύζυγο και όντας κάτω από δημόσιες φροντίδες, να ασκήσουμε την μοναχική ζωή;
Σε  αυτούς απαντήσαμε: Κάνετε όλα όσα αγαθά μπορείτε να κάνετε. Να μη πείτε ψέματα σε κανένα, να μη κλέψετε κανένα, να μη κακολογήσετε κανένα, να μην αλαζονεύεστε σε κανένα, να μη μισήσετε κανένα, να απέχετε από την πορνεία, να μην απουσιάζετε από τις συνάξεις, να συμπονείτε αυτούς που έχουν ανάγκη, να μη σκανδαλίζετε κανένα, να μη προσεγγίζετε ξένη περιουσία, και να αρκείσθε στις προμήθειες των γυναικών σας.
Εάν τα εφαρμόσετε αυτά, δεν θα είσαστε μακριά από την Βασιλεία των Ουρανών.
Από το βιβλίο ’’Ερωταποκρίσεις’’ του Αναστασίου Σιναΐτου, των εκδόσεων ’’Βασ. Ρηγοπούλου’’.
Ο Άγιος σιναΐτης μοναχός και κατόπιν πατριάρχης Αντιοχείας Αναστάσιος Β’ ο ιερομάρτυς υπήρξε ένας από τους κορυφαίους θεολόγους της εποχής του (επατριάρχευσε κατά τα έτη 599-609).
Πηγή: efenpress.gr

Διάκριση Β΄.Ἁγ.Ἰωάνννου τῆς Κλίμακος.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 26-3-2017

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ

Α΄ μέρος
Σπυρίδωνος Δημ. Κοντογιάννη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἡ μετά χεῖρας μελέτη μέ τόν τίτλο «Ὁ πνευματικός ἀγώνας κατά τήν Κλίμακα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου», ἀποτελεῖ ἀνεπτυγμένη μορφή ὁμότιτλης συνεπτυγμένης Ἀνακοινώσεώς μας στό Ι΄ Θεολογικό Συνέδριο τοῦ Μεταπτυχιακοῦ Φοιτητικοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε ἀπό 25-29 Ἰουνίου 2004 στή Χίο, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσῶν κ. Διονυσίου .

Ὁ γενικός τίτλος τοῦ Συνεδρίου ἦτο «Ἡ ἔννοια τοῦ ἀγῶνα: Θεολογικές καί Φιλοσοφικές προσεγγίσεις», εἶχε δέ συνδιοργανωτές τή «Νομαρχιακή Αὐτοδιοίκηση καί Ν.Ε.Π. Χίου», καί τό «Ὁμήρειο Πνευματικό Κέντρο» τοῦ Δήμου Χίου, ἐνῶ πρόθυμοι χορηγοί αὐτοῦ ἦσαν ἡ «Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», τό «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων», ὁ «Δῆμος Χίου» καί οἱ κ.κ. Γεώργιος Ἁλμυρούδης, ἐπιχειρηματίας, καί Νικόλαος Φράγκος, ἐφοπλιστής, ἀμφότεροι ἔγκριτα μέλη τῆς κοινωνίας τῆς Χίου καί γνωστοί γιά τίς πρός τό νησί τους εὐεργεσίες «Μεγάλοι Εὐεργέτες».

Οἱ ἐργασίες τοῦ Συνεδρίου πραγματοποιήθηκαν στίς Αἴθουσες τοῦ «Ὁμηρείου Πνευματικοῦ Κέντρου» τοῦ Δήμου Χίου, ἔγιναν δέ 23 Εἰσηγήσεις-Ἀνακοινώσεις.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἡ Κλίμακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σίναΐτου (1) ἀποτελεῖ τό πολυτιμότερο βιβλίο μεταξύ τῶν ἀσκητικῶν βιβλίων καί τό πολυτιμότερο προϊόν τῆς ὁσιοτόκου καί ἁγιοτόκου Ἐρήμου καί κρίνεται ὡς ὑπερέχον βιβλίο (2) γιατί τό περιεχόμενό της ἀποτελεῖ καταγραφή ὅσων νοῦς καθαρός καί καρδιά φλεγόμενη ἀπό ἀγάπη πρός τόν Νυμφίο της Ἰησοῦ Χριστό καί φωτιζόμενη ἀπό τό φῶς αὐτῆς τῆς θείας ἀγάπης, καί μαρτύριο τῆς εὐσεβείας, ὑπογραμμός καί γνώμονας καί κανόνας γιά τήν ζωή ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Γιά τούς λόγους αὐτούς μάλιστα πολλοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἄλλοι ἐκ τοῦ ἱεροῦ καταλόγου καί ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς ὑπομνημάτισαν ἤ ἑρμήνευσαν τό ἔξοχο αὐτό βιβλίο, τῆς ὄντως μεγάλης καί κατά Θεόν φωτισμένης διάνοιας, τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, μέ τελευταία μετάφραση καί ὑπομνηματισμό ἀπό τόν μακαριστό Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Κτητορικῆς Μονῆς τοῦ Παρακλήτου ἀρχιμ. Ἰγνάτιο Πουλοπάτη (+ 6-12-1978) (3).

Περί τῆς ἀξίας τοῦ Ἱεροῦ Βιβλίου τῆς Κλίμακος τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου καί τήν ἀπό αὐτό προερχόμενη ὠφέλεια ὄχι μόνον στούς μοναχούς ἀλλά καί σέ ὅλους τούς χριστιανούς, ὁ μεταφραστής αὐτοῦ « Ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς εἰς τήν κοινοτέραν τῶν καθ᾿ ἡμᾶς Ἑλλήνων διάλεκτον » Ἀρχιμανδρίτης Ἱερεμίας ὁ Σιναΐτης ὁ Κρής, ἀλλά καί ἐκδότης τῆς μεταφράσεώς του μέ τόν τίτλον « Ἡ Νέα Κλῖμαξ » Ἐν Βενετίᾳ 1774, στόν πρόλογό του ἔγραψε: « Ἀποδέξασθε, ἀδελφοί, εὐμενῶς καί ἀναγινώσκετε συνεχῶς, καί πάντως εὑρήσετε, ὅτι εἶναι ἡ ἄλλη τις ράβδος (=ἡ Κλῖμαξ) δι᾿ ἧς δύναται ὁ τῆς σωτηρίας ἑαυτοῦ ἐφιέμενος νά καταπλήξῃ τόν νοητόν Φαραώ (= τόν Διάβολον) καί νά καταστρέψῃ εἰς τό παντελές ὅλας τάς μηχανάς καί τούς πολέμους του. Μάννα καταγλυκαῖνον τάς πικρίας καί τά τῆς ἐλεεινῆς ἡμῶν ζωῆς βάσανα. Κιβωτός ἀπολυτροῦσα τούς εἰς τήν ἀνάγνωσιν αὐτῆς καταφεύγοντας, καί ἐλευθεροῦσα τοῦ καταποντισμοῦ τῶν ἁμαρτημάτων καἰ ποιοῦσα αὐτούς νά διαπλεύσουν ἀκινδύνως στά πολυτάραχα τοῦ βίου τούτου ὕδατα. Παράδεισος, ἐν ᾧ ἐνδιατρίβουσα πᾶσα φιλόθεος ψυχή, δύναται νά ἀποδρέψηται τά ἀθάνατα κάλλη τῆς ἀϊδίου μακαριότητος˙ καί τελευταῖον, εἷς σίφων οὐράνιος δυνάμενος νά ἀνασπάσηται τήν ψυχήν ἐκ τῆς τῶν ἁμαρτημάτων ἀβύσσου (ὥσπερ ἐκεῖνος τό ὕδωρ τοῦ θαλασσίου πυθμένος) καί νά τήν παραστήσῃ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ κεκαθαρμένην ἀπό ὅλους τούς ρύπους της˙ τόσον γάρ πολλοί καί ποικίλλοι εἰσίν οἱ τρόποι καί τά πλήθη τῶν νοημάτων καί τῶν ἐν αὐτῇ ὑποθέσεων, δι'ὧν διορθοῦσι τόν ἔσω ἄνθρωπον καί ἔξω, ὅπου, δύναμαι εἰπεῖν, ὅτι εὐκολώτερόν ἐστι νά ἐξαριθμήσῃ τις τούς ἀστέρας τοῦ οὐρανοῦ παρά να διηγηθῇ αὐτάς πρός ἀκρίβειαν.