Απολυτίκιο Α΄ Κυριακή των Νηστειών - της Ορθοδοξίας

Οι Ιεροί Κανόνες γιά τή συμπροσευχή μέ αιρετικούς

 "Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοίς συνεύχεσθαι"

 ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ (π. Φώτιου Βεζύνια):

   Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους τους Ιεράρχες και Ιερείς και "Γεροντάδες", που μας συμβουλεύουν να μην "ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ" για το τι σημαίνει η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ της ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ στην Εκκλησία, και μάλιστα ΣΥΝΟΔΙΚΑ, μετά από τα γεγονότα της Κρήτης. 
  
    Ευχαρίστως να τους ακούσουμε όλους όσους προανέφερα. Μόνο θέλουμε μία χάρη. Αν μπορούν να μας πουν και μας δικαιολογήσουν, με ΠΑΤΕΡΙΚΑ επιχειρήματα όλα όσα γεγονότα παρουσιάζουν οι παρακάτω ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, σε αντιστοιχία με τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. 
  
    Επειδή ξέρουμε ότι δεν μπορούν, λοιπόν εμείς συνεχίζουμε. Ακολουθούμε την ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΤΙΤΟ. "αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,  εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος".

     Τώρα το τι σημαίνει τον ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ παραιτού ... θα το δουν σε λίγο...

Λυπημένος για γεγονότα που ζούμε και έρχονται...Αλλά χαρούμενος γιατί ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ.

π. Φώτιος Βεζύνιας

«πᾶς ὁ παραβαίνων καί μή μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεόν οὐκ ἔχει» (Β΄ Ἰωάν. 9)

 Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μέ οἰκουμενικό κῦρος, πού ἀναφέρονται στήν ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς 

Κανών Ι' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω".

Κανών ΙΑ΄τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Εἴ τις καθῃρημένῳ , κληρικός ὤν, κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί αὐτός".

«Τον Πάπα να καταράσθε, αυτός θα είναι η αιτία του κακού»
(ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ)

 Κανών ΜΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω".



«Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός»
(ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ)

Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι,

 καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".
 

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΣΤ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ      Κανὼν ΙΑ´
Μηδεὶς τῶν ἐν ἱερατικῷ καταλεγομένων τάγματι, ἢ λαϊκός, τὰ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἄζυμα ἐσθιέτω, ἢ τούτοις προσοικειούσθω, ἢ ἐν νόσοις προσκαλείσθω, καὶ ἰατρείας παρ᾿ αὐτῶν λαμβανέτω, ἢ ἐν βαλανείοις τούτοις παντελῶς συλλουέσθω· εἰ δέ τις τοῦτο πράξαι ἐπιχειροίη, εἰ μὲν κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκός, ἀφοριζέσθω.

 

Ἁγ. Ἀποστόλων Κανὼν Ο´
Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν, νηστεύοι μετὰ Ἰουδαίων, ἢ ἑορτάζοι μετ᾿ αὐτῶν, ἢ δέχοιτο παρ᾿ αὐτῶν τὰ τῆς ἑορτῆς ξένια, οἷον ἄζυμα ἤ τι τοιοῦτον, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκὸς εἴη, ἀφοριζέσθω. 

 Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".

Κανών ΣΤ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, 

ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει".

«Ημείς δι’ ουδέν άλλο, απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ η ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, 

αλλά και ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ». (ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ)

«Εάν δε επιμείνη η οργή του Θεού, ποία βοήθεια ημίν της Δυτικής οφρύος; Οι το αληθές ούτε ίσασιν ούτε μαθείν ανέχονται ψευδέσι δε υπονοίαις προειλημμένοι... προς μεν τούς την αλήθειαν αυτοίς απαγγέλλοντας φιλονεικήσαντες, την δε αίρεσιν δι’ εαυτών βεβαιώσαντες. Εγώ μεν γαρ αυτός, εβουλόμην αυτών επιστείλαι τω κορυφαίω... ότι ούτε ίσασιν παρ’ ημίν την αλήθειαν, ούτε την οδόν δι’ ης αν μανθάνοιεν καταδέχονται,... μηδέ αξίωμα κρίνειν υπερηφανείαν, αμάρτημα και μόνον αρκούν έχθραν ποιήσαι εις Θεόν». (Μέγας Βασίλειος)

Κανών Θ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τποικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, ἀλλά τούς τοιούτους, ἐάν ὧσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι".



 Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".



 Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".

«Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πιστεως». Αγ. Μάρκος

  «Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν... ίνα σύμφωνος ω εμαυτώ απ’ αρχής έως τέλους και μη δόξη τισίν ότι άλλα έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία... λέγω δε περί του Πατριάρχου ή του κλήρου αυτού ή των κοινωνούντων αυτώ τινα συνεύξασθαι ή συμφορέσαι τοις εκ του ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα προσκληθείσι δόξας ως οιοδήποτε τρόπω προσίεμαι και εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν και ίνα μη η σιωπή μου συγκατάβασιν τινα υπονοήσαι παρέξει, τοις μη καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι την αυτού ή την μετ’ αυτού κοινωνίαν το παράπαν ουδαμώς ούτε επί τη ζωή μου ούτε μετά τον θάνατόν μου... Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και Αγίοις Πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας· ώσπερ αν πείθομαι τοις... συντιθεμένοις τούτοις, αποδιΐσταμαι της αληθείας και των μακαρίων διδασκάλων της Εκκλησίας· και δια τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ απ’ αυτών ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου και έτι μετά την εμήν αποβίωσιν και εξ όρκου εντέλλομαι ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση ή εν τη εμή κηδεία ή εν τοις μνημοσύνοις μου....» Αγ. Μάρκος

Κανών ΛΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ πάντα χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τοῦτ' ἐστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς".
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:

«Ο ένας ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ είναι ο ΠΑΠΑΣ, και ο έτερος είναι αυτός που είναι στο κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του· το καταλαμβάνετε, μα λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, διότι αυτοί οι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ είναι εις την ΑΠΩΛΕΙΑΝ, καθώς το έχουν». (Διδαχή Η’).

Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς:
«Τρεις είναι οι μεγαλύτερες Πτώσεις του ανθρώπου. α)Η πτώσις του Αδάμ β) Η πτώσις του Ιούδα και γ) Η πτώσις του ΠΑΠΑ».

Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ
Κανόνας ΚΘ': «Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ιουδαΐζουν και να σχολάζουν το Σάββατο, αλλά να εργάζονται κατ’ αυτήν την ημέρα, και να προτιμούν την Κυριακή, αν βέβαια δύνανται, για να σχολάζουν ως Χριστιανοί, και αν βρεθούν ιουδαϊστές (ιουδαΐζοντες), ας είναι ανάθεμα από το Χριστό».

Το Παλληκάρι ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος Καραβάς.

 σ.σ. Αγαπητοί αδελφοί. Φαίνεται ότι από κάπου ‘έπεσε σύρμα’ να αρχίσουν εντεταμένες διώξεις κατά των Ομολογητών πατέρων που αντιτίθενται στην αιρετική ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου. Παραπομπές στο Συνοδικό Δικαστήριο δεν έχουν λάβει μόνο ο π. Θεόδωρος Ζήσης και ο π. Νικόλαος Μανώλης. Παραθέτω την απάντηση του ηρωικού Ηγουμένου Μαξίμου Καραβά, της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου, στον Μητροπολίτη Φλωρίνης, για την παραπομπή τους στο Συνοδικό Δικαστήριο, η οποία έγινε μάλιστα χωρίς διεξαγωγή Επισκοπικού Δικαστήριου. Είναι πραγματικά πολύ χαριτωμένη αυτή η απάντηση και αξίζει να την διαβάσετε. Η επιστολή αυτή αναγνώσθηκε σε πρόσφατη ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση απ’ όπου και την απομαγνητοφωνώ.

***

Εν Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου.

Προς τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας π. Θεόκλητον.

Σεβασμιώτατε, ελάβαμε από δικαστικό κλητήρα τα υπ’ αριθμών Πρωτοκόλλου (τάδε) .. ημερομηνίαν 31/01, κλητήρια γράμματά σας, δια των οποίων μας ενημερώνετε ότι μας παραπέμπετε στο Συνοδικό Δικαστήριο δια καθαίρεσιν.

Σας ευγνωμονούμε από καρδίας, διότι δια της πράξεώς σας αυτής μας αξιώνετε να αποδείξομε ότι είμεθα πιστά πνευματικά τέκνα του πνευματικού μας πατέρα, του μεγάλου αγωνιστή της Εκκλησίας μας, του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη.

Επιπλέον, μας αξιώνετε να γίνομε μιμηταί μυριάδων Αγίων «καθαιρεθέντων» υπό «Συνόδων», οι οποίες, αντί να ποιμαίνουν θεοσεβώς το υπό του Θεού εμπιστευθέν εις αυτούς ποίμνιον, κατασπαράσσουν αυτό ως βαρείς λύκοι.

Μας απειλείτε με καθαίρεση ελπίζοντες ότι θα μας τρομοκρατήσετε και ξεχνάτε ότι η καθαίρεση από τοιούτους Αρχιερείς είναι για εμάς η μεγαλυτέρα προαγωγή, αφού μας ανοίγετε την θύρα του Παραδείσου.

Ο Άγιος Αθανάσιος, ο ηρωικότερος των Αγίων και ο αγιότερος των ηρώων, καθηρέθη από «Σύνοδο».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας, καθηρέθη από «Σύνοδο».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μέγας δογματικός θεολόγος, ο μελωδός της Εκκλησίας, καθηρέθη από «Σύνοδο».

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άτλας της Ανατολικής Εκκλησίας, καθηρέθη από «Σύνοδο».

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθηρέθη από «Σύνοδο».

Και μυριάδες άλλων καθαιρεθέντων Αγίων.

Εάν τώρα μας πείσετε ότι οι Άγιοι αυτοί είναι στην κόλαση, θα επαναφέρουμε την μνημόνευση του ονόματός σας και θα ζητήσουμε δημοσίως συγνώμη.

Εάν όμως είναι στον Παράδεισο, όπως και είναι, τότε γιατί να φοβηθούμε μια τέτοια καθαίρεση που θα μας ανοίξει την θύρα του Παραδείσου; Να γιατί θα σας ευγνωμονούμε αιωνίως.

Με αιώνια ευγνωμοσύνη,

Αριχμανδρίτης Μάξιμος Καραβάς και Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καλαϊτζόπουλος.

"Η αληθής νηστεία εστι το κόψαι το ίδιον θέλημα"

Κατήχησις
τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν
Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Τυροφάγου

Περὶ νηστείας, καὶ ὅτι ἡ ἀληθὴς νηστεία τοῦ ἀληθινοῦ ὑποτακτικοῦ ἐστὶ τὸ κόψαι τὸ ἴδιον θέλημα.

---

Εὐλόγησον πάτερ.

Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὁ ἀγαθὸς Θεὸς ἡμῶν, ὁ χαρίζων τὴν ζωὴν ἡμῶν, καὶ ἄγων ἡμᾶς ἀπὸ χρόνον εἰς χρόνους διὰ φιλανθρωπίαν αὐτοῦ ἤγαγεν ἤδη ἡμᾶς καὶ ἐν χρόνῳ τούτῳ τῶν ἁγίων νηστειῶν, ἐν ᾧ ἕκαστος τῶν ἀγωνιστῶν ἀγωνίζεται καὶ κοπιάζει ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, καθὰ προαιρεῖται καὶ δύναται καὶ ὁ σπουδάζων εἰς τὴν ἐγκράτειαν νηστεύει διπλᾶς καὶ τριπλᾶς ἡμέρας, ὁ δὲ εἰς τὴν ἀγρυπνίαν σπουδάζων ἀγρυπνεῖ, ἀναγινώσκει, προσεύχεται τόσας καὶ τόσας ὥρας· ἄλλος πάλὶν εἰς τὰς γονυκλισίας ποιεῖ τόσας καὶ τόσας μετανοίας ἕως ἐδάφους ἢ καὶ ἄχρι τοῦ ὑποποδίου κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν καὶ ἄλλος ἐπὶ ἄλλῳ τινι τῶν κατορθωμάτων ἀγωνίζεται, καὶ εἰ ἐβούλετο τις ἰδεῖν πολλὴν σπουδὴν καὶ προθυμίαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ὁ μοναχὸς ὁ ὑπὸ τὴν ὑποταγὴν ὢν καὶ ἔχει διακόνημα καὶ ὑπάρχει ἀληθινὸς ὑπήκοος, οὐκ ἔχει τὸν ἀγῶνα ἔν τινι καιρῷ μόνον, ἀλλ᾿ ἐν πάσῃ τῇ ζωῇ αὐτοῦ ἀδιακόπως ἀγωνίζεται· ἀλλὰ τὶς ἐστὶν ὁ ἀγὼν τοῦ ὑπηκόου ὑποτακτικοῦ; καὶ ποῖον ἐστὶ τὸ μέγα κατόρθωμα αὐτοῦ καὶ ὁ στέφανος ὁ λαμπρός; τὸ μὴ θαρρεῖν τῷ ἰδίῳ λογισμῷ, μηδὲ ποιεῖν αὐτογνωμόνως τὸ ἑαυτοῦ θέλημα, ἀλλ᾿ ὅ,τι ποεῖ, ποιεῖ τοῦτο διὰ ἐρωτήσεως τοῦ ἡγουμένου ἢ καὶ τοῦ αὐτοῦ γέροντος ἢ τοῦ οἰκονόμου, ὅπερ ἐστὶ μᾶλλον βελτιώτερον πάντων τῶν καλῶν ἀγωνισμάτων καὶ ὡς ἐν συντόμῳ εἰπεῖν, μαρτυρίου στέφανον κέκτηται ἡ ὑποταγὴ μετὰ τῆς ἀδιακρίτου ὑπακοῆς· ἤτοι τὸ κόπτειν τὸ ἴδιον θέλημα καὶ ποιεῖν τοῦ προεστῶτος αὐτοῦ, ὅπερ ὡς

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο επιφανής διδάσκαλος της θέωσης ΠΟΥ ΚΑΘΑΙΡΕΘΗΚΕ

Ο άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στην Κωνσταντι­νούπολη το 1296 από γονείς αριστοκράτες που ανήκαν στην αυλή του ευσεβούς αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου (1282-1328). Ο πατέρας του Κωνσταν­τίνος ήταν άνθρωπος αφοσιωμένος στον Θεό και την προσευχή και κοιμήθηκε όταν ο Γρηγόριος ήταν ακόμη νέος, αφού έγινε μοναχός. Η μητέρα του, Καλλονή, επιθυμούσε επίσης να γίνει μοναχή, αλλά περίμενε να εξασφαλίσει τη μόρφωση των επτά παιδιών της. Εμπιστεύθηκε τον Γρηγόριο, στους καλύτερους δασκάλους των θύραθεν επιστημών και εκείνος σε μερικά χρόνια απέκτησε τέλεια γνώση της φιλοσο­φικής σκέψεως. Ο Γρηγόριος όμως είχε στραμμένο το ενδιαφέρον του στα πράγματα του Θεού. Έκανε πνευματικό του πατέρα τον Θεόληπτο Φιλαδελφείας ο οποίος του δίδαξε την ιερά νήψη και τη νοερά προσευχή.

Περί το 1316, ο Γρηγόριος εγκατέλειψε τον κόσμο και πήρε μαζί του στον μοναχικό βίο τη μητέρα του, δύο αδελφές, δύο αδελφούς και πλήθος υπηρετών του. Πηγαίνοντας στο Άγιο Όρος, ο Γρηγόριος και οι δύο αδελ­φοί του εγκαταστάθηκαν στη περιοχή της Μονής Βατοπαιδίου, υπό την καθοδήγηση του Γέροντος Νικοδήμου. Γυμνασμένος από παιδί στην υπακοή, την ταπεινοφροσύνη, την πραό­τητα, τη νηστεία, την αγρυπνία και στις διάφορες σκληραγωγίες έκανε γρή­γορες προόδους στην άσκηση της προσευχής. Μέρα και νύχτα συνεχώς προσευχόταν με λυγμούς λέγοντας: «Φώτισόν μου το σκό­τος!». Η Θεοτόκος προς την οποία προσέφευγε ήδη από τη νεότητά του, του έστειλε τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο για να του υποσχεθεί την προστασία της στη ζωή αυτή και την άλλη.

Τρία χρόνια μόλις αργότερα μετά το θάνατο του Γέροντος Νικοδήμου, ώθησε τον Γρηγόριο να μπει στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Παρ’ ότι τέλειος στην κοινοβιακή ζωή, η ψυχή του ποθούσε την ησυχία. Για τον λόγο αυτό αποσύρθηκε μετά από τρία χρόνια στη σκήτη την ονομαζόμενη Γλωσσία (σημ. Προβάτα), υπό την καθοδήγηση ενός περιβόητου μοναχού, του Γρηγορίου από το Βυζάντιο. Ο Γρηγόριος κρατούσε διαρκώς προσηλωμένη τη διάνοιά του στα βάθη της καρ­διάς του για να επικαλείται εκεί τον Κύριο Ιησούν με κατάνυξη, έτσι ώστε γινόταν όλος μια προσευχή.

Οι αδιάκοπες όμως επιδρομές των Τούρκων πειρατών ανάγκασαν σύντομα τον Γρηγόριο με τη συνοδεία του να εγκαταλείψουν τον τόπο. Έμεινε για λίγο στη Θεσσαλο­νίκη. Το 1326 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αφού έλαβε σε μια οπτασία τη διαβεβαίωση ότι ήταν θέλημα Θεού. Αναχώρησε κατόπιν για την περιοχή της Βέροιας και συνέστησε σκήτη σε τόπο ήδη αγιασμένο από τον όσιο Αντώνιο τον Νέο, όπου για πέντε χρόνια αποδύθηκε σε μία πιο αυστηρή ακόμη άσκηση: έμενε έγκλειστος τις πέντε ημέρες της εβδομάδας νηστεύοντας, αγρυπνώντας και προσευχόμενος. Εμφανιζόταν μό­νον το Σάββατο και την Κυριακή για να τελέσει τη θεία Λειτουρ­γία. Συνέχιζε έτσι να ανεβάζει τον νου του στη θεωρία και να έρχεται σε άμεση κοι­νωνία με τον Θεό μέσα στην καρδιά του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΗ «ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ» ΤΟΥ (ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΟΡΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟ Π.Ε.)

Θεόφιλος ὁ Ἀλεξανδρείας μεταβὰς εἷς Κωνσταντινούπολιν καὶ λαβῶν «προδήλους» «ἐχθροὺς» (Παλλαδίου Ἐλενουπόλεως, PG. 47, 29) τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ χρυσοστόμου, συνεκρότησεν «ἐπὶ Δρῦν» (Τοῦ αὐτοῦ , PG. 47, 28) Σύνοδον. Διὰ τῆς ἐχθρικῆς ταύτης Συνόδου, καθήρεσε τὸν Χρυσόστομον ἀδίκως (Τοῦ αὐτοῦ, PG. 47, 30). 

Οἱ ἓν Κωνσταντινούπολει Ὀρθόδοξοι δὲν ἐδέχθησαν τὴν ἐχθρικὴν καὶ ἄδικον ταύτην καθαίρεσιν τοῦ Ἁγίου, ἀλλὰ ἔκριναν αὐτὴν ἐκκλησιαστικῶς ἄκυρον καὶ ἀνυπόστατον. Διὸ ἔλεγον πρὸς τὸν βασιλέα, ὅτι Ἰωάννης οὗ «καθήρηται (δὲν ἔχει καθαιρεθῆ) ἀληθῶς». Ὁμοίως ἔπραξε καὶ ὁ Ἰννοκέντιος Ρώμης καὶ ἐκοινώνει πρὸς τὸν Χρυσόστομον, ὅπως καὶ πρὸς τὸν Θεόφιλον, λέγων πρὸς τὸν τελευταῖον «ἠμεῖς καὶ σὲ ἴσμεν (γνωρίζομεν) κοινωνικὸν καὶ τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννην» (Ἰννοκεντίου Ρώμης, PG. 47, 12). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος οὐδέποτε ἀνεγνώρισε τὴν ἄδικον καθαίρεσίν του καὶ ἐθεώρει ἐαυτὸν πάντοτε ὡς τὸν κανονικὸν Ἐπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, μέχρι τοῦ θανάτου του. Διὰ τοῦτο ἔγραφεν ἐκ τῆς ἀδίκου ἐξορίας, περὶ «ἐκείνου τοῦ Ἀρσακακίου, ὃν ἐκάθισεν ἡ βασίλισσα ἓν τῷ θρόνω», ὅτι «σχῆμα μὲν ἔχων ἐπισκόπου» «οὗτος μοιχὸς ἔστιν, οὗ σαρκός, ἀλλὰ πνεύματος, ζῶντος γὰρ ἐμοῦ, ἤρπασέ μου τὸν θρόνον τῆς Ἐκκλησίας» (Χρυσοστόμου, PG. 52, 685). O Χρυσόστομος κατὰ τὴν ἐξορίαν ἔφερε μεθ' ἐαυτοῦ τὰ λειτουργικὰ ἄμφια.

Ὀλίγον δὲ πρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου του, «Ἰωάννης, λαβῶν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ τα τῆς ἁγίας Λειτουργίας ἐνεδύσατο» «καί, ἀνακλίνας ἐαυτόν, ἀπέδωκεν τὸ πνεῦμα Χριστῷ τῷ Θεῶ ἠμῶν» (Παλλαδίου Ἐλενουπόλ. PG. 47, LXXIX). 

Ἡ δὲ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἂν καὶ αἳ κατ' αὐτοῦ μάταιαι κατηγορίαι ἀνῆλθον εἷς τεσσαράκοντα ἕξ, οὐδέποτε ἐθεώρησε τὸν Χρυσόστομον καθηρημένον. 'Ἕνεκα τούτου, δὲν ὑπῆρξεν ἀνάγκη ἀποκαταστάσεως αὐτοῦ ὑπὸ ἄλλης Συνόδου. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τιμᾶται ἐν τῇ Ὀρθοδοξία ὡς ἅγιος Ἱεράρχης. Ἡ θεία αὐτοῦ Λειτουργία τελεῖται πλέον τῶν ἄλλων κατ' ἔτος καὶ ὁ ἴδιος εἰκονίζεται ἐντός του ἱεροῦ Βήματος μετὰ ἄλλων μεγάλων Ἱεραρχῶν. Προσέτι, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μ. Βασίλειος καὶ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀποτελούσι «τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστήρας τῆς τρισηλίου Θεότητος» (Ἀπολυτικίου ἑορτῆς Τριῶν Ἱεραρχῶν), ἐπὶ τῶν ὁποίων βασίζονται καὶ Οἰκουμενικαὶ Συνόδοι. 

Εἷς τὰς Οἰκουμενικᾶς Συνόδους ὁ λόγος τοῦ Ἱεράρχου Χρυσοστόμου ὁμολογεῖται ἀναντιρρῆτος. Ἓν τὴ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Συνόδω ἐλέχθη, κατόπιν ἀναγνώσεως περικοπῆς λόγου τοῦ Ἁγίου «Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τοιαῦτα λέγει περὶ τῶν εἰκόνων, τὶς ἔτι τολμᾶ εἰπεῖν κατ' αὐτῶν τί» (Πρακτικῶν Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Μ. 13, 8). 

Ὁ καθαιρεθεῖς παρ' ἐχθρῶν καὶ ἀδίκως ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, διὰ τῆς καταφώρου ταύτης ἀδικίας, ἐλαμπρύνθη περισσότερον. Διὸ τιμᾶται ἀνὰ τοὺς αἰώνας καὶ μακαρίζεται, συμφώνως πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, εἰπόντος «Μακάριοι ἔστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ' ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. ἐ΄ 11). 

Θεολογούσα Βουλή και θεολογίζουσα Εκκλησία;Νίκος Κοσμίδης

Ο άνθρωπος πέρα από την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πνευματική του διάσταση, χαρακτηρίζεται και από την ερωτική διάσταση, η οποία ιδιαίτερα στις μέρες μας μοιάζει να οριοθετεί σε μεγάλο βαθμό τις υπόλοιπες. Σε συνδυασμό δε με την επίκληση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών, η ερωτικότητα τοποθετείται στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου και η όποια επίκληση της ιδιωτικότητας θεωρείται τουλάχιστον ρομαντική παρελθοντολογία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου κατέδειξε την απόφαση σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου να υπερασπιστεί νομοθετικές τομές που εμφορούνται, όπως τονίστηκε επανειλημμένα, από φιλελεύθερες και προοδευτικές αρχές.

Εξετάζοντας τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις επί του νομοσχεδίου, διαπιστώνεται ένας κοινός παρονομαστής στη σκέψη όσων υποστήριξαν την ψήφισή του ή κατέθεσαν διαφορετικές νομοθετικές προτάσεις με παράλληλο όμως περιεχόμενο. Ως κοινός παρονομαστής καθίσταται η πίστη σε μια κοσμική ανθρωπολογία, η οποία, όπως ξεκαθαρίστηκε από πλευράς αρκετών μελών της Κυβέρνησης και της Βουλής, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζει μια φιλελεύθερη, προοδευτική και ευρωπαϊκή κοινωνία. Αντίθετα, όσες άλλες ανθρωπολογικές θεωρήσεις δε συμμορφώνονται με αυτό το πνεύμα στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται ως ανήκουσες στο παρελθόν. Σε αυτές κατατάχθηκε χωρίς περιστροφές και η Ορθόδοξη θεώρηση περί του ανθρώπου, όπως αυτή εκφράζεται από τη θεσμική Εκκλησία, παρά τις όποιες θετικές αναφορές στην χριστιανική αγάπη και αποδοχή του άλλου.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, η Εκκλησία μοιάζει ανίκανη όχι να εκσυγχρονιστεί αλλά να αντιμετωπίσει τον κόσμο και το ιστορικό παρόν όπως είναι, μακριά από φοβικές, ανέξοδες και κυριαρχικές λογικές. Αρνείται να εξετάσει όχι μόνο το πρόβλημα της ερωτικής ικανοποίησης και των διαφορετικών τρόπων που αυτή βιώνεται αλλά πολύ περισσότερο την ανάγκη για αγάπη, στοργή και ψυχικό δέσιμο. Δέσμια προνεωτερικών κοινωνικών προτύπων και ανθρωπολογικών αναλύσεων, πολλές από τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες με σύγχρονες επιστημονικές παραδοχές, ο περί του ανθρώπου λόγος της Εκκλησίας είναι ανέτοιμος να απαντήσει στις σημερινές προκλήσεις. Επιπροσθέτως, έχοντας απωλέσει την εσχατολογική προοπτική στον διάλογό της με την κοινωνία, η θεώρησή της για τον άνθρωπο τείνει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ως συντηρητική, κατάλοιπο, τιμωρητική, κατεστημένο, καταπιεστική, απάνθρωπη κτλ.

«Αλυπότερα!..»

«Τινές μεν
και δια φθόνον και έριν,
τινές δε και δι ευδοκίαν
τον Χριστόν κηρύσσουσιν!…»
«Φιλιππησίους»

Εντεταλμένοι κάποιοι «εις προκοπήν του Ευαγγελίου» μοιράζουν παντού συλλυπητήρια. Όλοι και όλα γι’ αυτούς έχουν της «προδοσίας» το γνώρισμα!…

«Μόνον και μόνοι» αυτοί ορθοτομούν τον της αληθείας λόγον. Μόνον και μόνοι αυτοί είναι δυνατοί να διαλέγονται τολμώντες «αφόβως τον λόγον λαλείν…» . Μόνον και μόνοι αυτοί θεωρούν ότι κατέχουν τας «κλεις» της βασιλείας του Θεού.

«Ως φωστήρες εν κόσμω» λαλούν λόγο δήθεν αφυπνιστικό με ισχυρή δόση απολυτότητας, χωρίς ν’ αφήνουν το παραμικρό περιθώριο στο Θεό… Σ’ αυτόν που είναι ο ενεργών εν υμίν». Σ’ αυτόν που έχει και «το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας…»

Παντού διαβλέπουν μαύρα σύννεφα… Παντού βλέπουν «βαρβάρους» προδοσίες και προδίδοντες.
Αυτοί μόνοι στήκουν και κρατούν της ορθο-δοξίας τα σκήπτρα. Οι διαλεγόμενοι «εξετράπησαν» περί την πίστην και αναμειγνύουν το «ανόθευτον» της πίστεως με τα νοθευμένα του κόσμου κατασκευάσματα !… Αυτό πιστεύουν!…

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος, «ίνα μη κηρυγματολογώ εις αέρα». Ένας λόγος που δακτυλοδειχτεί δεν μπορεί να είναι ορθόδοξος λόγος. Ένας λόγος που ετικετάρει με βαριά επίθετα ενοχής ή φόβου, δεν μπορεί να είναι ορθόδοξος λόγος. Ένας λόγος γεμάτος διαίρεση, αναμεμειγμένος – με της «έριδας» το μικρόβιο, δεν μπορεί να είναι ορθόδοξος λόγος.

Ένας λόγος υποτιμητικός γι’ αυτούς που προκαθήμενοι εκκλησιών – «μαρτυρούν» της συνεχούς μαρτυρίας τον λόγο σε εδάφη βαμμένα με αίμα – κι αυτός ο λόγος ισοπεδωτικά προσπαθεί να τους μειώσει , δεν μπορεί να είναι ορθόδοξος λόγος.

Αυτοί που μόνον τουριστικά ή με πνεύμα θρησκευτικού τουρισμού έχουν πάει στα εδάφη της Ανατολής και δεν ένοιωσαν του μαρτυρίου τον πόνο, είναι σαν να μην πήγαν ποτέ.

Αντί να νοιώσουν αυτό που συντελείται εκεί σ’ αυτό που λέμε «εν γη αλλοτρία», σπεύδουν εκ του ασφαλούς να ρίξουν τον «λίθο» του υστερόβουλου λόγου τους, κατά των «κεφαλών» των κατά τόπους αγίων του Θεού εκκλησιών – και να τους χαρακτηρίσουν με τα πλέον σκληρά και όχι μόνον των επιθέτων.

Άνθρωποι με μισθούς – με θέσεις – με ανέσεις με υπό–τακτικούς – με μυημένους στο «χνώτο» της δικής τους ζηλωτικο – φανατικής και όχι μόνο υπέρ – ορθοδοξίας βάλουν κατά πάντων.

Παντού βλέπουν χρηματοδοτήσεις. Τελευταία αναφορά τους το διαθρησκειακό συνέδριο των Αθηνών.

Δεν βρήκαν τίποτε το καλό να πουν!…

Και δεν εκφράζουν μια άλλη θέαση – όραση του εν λόγω εγχειρήματος, αλλά με διθυραμβικό λόγο και στοχοποίηση ενοχοποίησαν όλους όσους βρέθηκαν σ’ ένα τραπέζι διαλόγου. Κι αυτό γιατί αυτοί πιστεύουν στον μονόλογο και όχι στο διάλογο ως γνωριμία και μόνο με ότι πράγματι εκ διαμέτρου μέτρου αντίθετο είναι με τον ιστορικό Ιησού και με τον Χριστό της σωτηρίας.

Χωρίς σκέψη «χωρίς αιδώ» αμέσως σπεύδουν να χτίσουν τείχη, έχοντας ίσως εκ προοιμίου μέσα τους, το του αποτειχισμού σύνδρομο.

Έτσι αποτειχιστικά σκέπτονται αποφασίζουν και ενεργούν και ο λόγος τους έτοιμος να «μαυρίση» ότι με πόνο και υπευθυνότητα μαρτυρίας γίνεται. Δεν περπάτησαν σε Αφρικάνικους δρόμους. Δεν κινδύνευσαν ποτέ.