Ο πνευματικός δυναμισμός και ο νηπτικός χαρακτήρας του Παρακλητικού Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα, του Οσίου Μαξίμου του Γραικού

30ΜΑΡ

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Απόσπασμα

Ο πνευματικός δυναμισμός του Κανόνα.

Ο Παρακλητικός Κανόνας στο Άγιο Πνεύμα του Αγ.Μαξίμου του Γραικού είναι μεστός θεολογικών γνώσεων, «εκτύπωμα αληθινό και γνήσιο των γνώσεων, των  χαρισμάτων  και της ποιητικής ικανότητας» του  Οσίου ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί «καθαρός ποταμός πνευματικών ορμημάτων». Ο προσευχητικός τρόπος, που  χρησιμοποιεί ο ποιητής, χαρακτηρίζεται  από την ψυχική και νηπτική ευαισθησία , την βιωματική εκφραστικότητα ,την εξομολογητική ταπεινότητα των ικεσιών, την ακράδαντη πίστη στην κατάθεση των παρακλήσεων ,που είναι βασικά χαρακτηριστικά του ορθόδοξου προσευχητικού τρόπου.

Ο Όσιος αποτυπώνει στο ποίημά του την αγωνιστική άρση του Σταυρού των δεινών πειρασμών του και του πολυποίκιλου πολέμου των παθών ,που υψώνει την ανθρώπινη ύπαρξη  από την απόγνωση στην ελπίδα της σωτηρίας και της απαλλαγής από τα δεινά.

Στο κείμενο κατατίθενται τα αιτήματα με τα δεητικά ρήματα «ικετεύω, κράζω, προσπίπτω, προστρέχω, βοώ» αλλά και η προστακτική επίκληση της λυτρωτικής δυνάμεως της Αγίας Τριάδος, του Παρακλήτου και της Θεοτόκου όπως:

«ανάδειξον, απέλασον ,απάλλαξον,αξίωσον ,αποδίωξον, αγίασον, δείξον,δίδαξον,διατήρησον,επίβλεψον,ελέησον,εκφόβισον,επιστάλαξον,εκδίδαξον,επίστρεψον,εκλύτρωσον,εκδίωξον,έμπλησον,εκκαθάρισον, εμφύτευσον, εξάλειψον, ευδόκησον, εισάκουσον, ζώωσον,θεράπευσον, καταστόλισον, καθήλωσον ,κατεύθυνον,  κούφισον,  κάμψον, κατακόσμησον,καθάρισον,νέκρωσον,πρόφθασον,παράσχου,πλούτισον,ποίησον,ρύσαι,συγκράτησον,στερέωσον,σώσον,συγχώρησον,τάχυνον,φώτισον,ωράϊσον.

Τα ψυχικά και σωματικά νοσήματα στον Παρακλητικό Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα

Η αμαρτία είναι το βασικό θέμα που παρουσιάζεται στον παρακλητικό κανόνα και θεωρείται σαν αιτία της ψυχοσωματικής ασθένειας .Ο υμνογράφος εξ ονόματος των πιστών παρακαλεί για την θεραπεία της αμαρτίας και των  αποτελεσμάτων της (νόσος,ασθένεια,αρρώστια).

Τα αιτήματα προσευχής για θεραπεία κατατίθενται με ρηματικές προστακτικές (αποδίωξον, σύντριψον).

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα ~ † μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα

† μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Γίνεται λόγος για κληρικούς που λησμόνησαν την αποστολή τους ή κηρύττουν και ασχολούνται με αλλότρια έργα. Καταδικάζουν δικαίως την ακροδεξιά, αλλά και ερωτοτροπούν με τη γνωστή αριστερά. Η πρώτη υποστηρίζει τη βία και την ανελευθερία. Η αριστερά διατηρεί την εκκλησιομαχία και αθεΐα της.

Θέλει μεγάλη προσοχή ο μοντερνισμός και ο προοδευτισμός.

Οι αριστεροί κάνουν χάρη στην Εκκλησία, της επιτρέπουν και αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο. Η αριστερά εργάζεται συστηματικά για την τοποθέτηση της Εκκλησίας στο περιθώριο, για τον περιορισμό της, τη συκοφάντησή της και την παρεξήγησή της.

Υπάρχει η οδός του «να περνά καλά ο καιρός», «να μη δημιουργούμε εντάσεις», «να τα έχουμε με όλους καλά». Υπάρχει και η άλλη οδός, που δεν φοβάται την αλήθεια, ομολογεί τη δικαιοσύνη, υπεραμύνεται την πίστη, δίχως κορόνες, φανατισμούς και αρές. 

Οι κληρικοί αυτοί δεν πτοούνται από το όποιο μαρτύριο. 

Οι άλλοι αρκούνται στα τυπικά τους καθήκοντα ως ποιμένων. 

Επίσης γίνεται λόγος για Έλληνες κληρικούς τέκτονες-μασόνους. Η μασονία είναι επίσημα καταδικασμένη από την Εκκλησία της Ελλάδος. Οι κληρικοί οφείλουν να ενημερώνουν σχετικά το ποίμνιό τους και οι τεκτονικές στοές να έχουν διαφάνεια. Δεν μπορεί επ’ ουδενί να ταυτιστεί η χριστιανική ιδιότητα με τη μασονική, και μάλιστα ενός ιερωμένου.

Χρειάζεται ενημέρωση, επανατοποθέτηση και κάθαρση. 

Κάθαρση θέλει και η πολιτεία και η Εκκλησία. 

Περισσότερο φως... 

Ο Ραούλ Φολερό έλεγε: 

Γερόντισσα Μακρίνα: Μια γυναίκα που μοιάζει με την Παναγία κάθεται εδώ στο παγκάρι

Σήμερα ήρθε ένας κύριος πού μόλις μπήκε μέσα στο Μοναστήρι, είπα: 

«Αύτός ό άνθρωπος κάτι καλό έχει μέσα στήν ψυχή του».

 Δέν ξέρω, μιά άλλοίωσι ήρθε μέσα στήν ψυχή μου. Είχε ένα προσωπάκι πού έλαμπε. Πριν έρθη στο αρχονταρίκι, μιλούσα μέ λαϊκούς γιά τήν προσευχή, τί δύναμι έχει ή προσευχή καί τί σοβαρό είναι όταν ό άνθρωπος προσέχη στο θέμα τής ψυχής.

Όχι προσευχή νά τελειώσουμε μόνο τα κομποσχοίνια μας -και αυτό βέβαια τό δέχεται- άλλα να νοιώσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό, νά Τον νοιώσουμε στην καρδιά μας, αύτή είναι πραγματική προσευχή. Καθώς λοιπόν συζητούσαμε τί είναι ή προσευχή, ό άνθρωπος αύτός άκούγοντας προσευχή, μέσα του αλλοιώθηκε.

Τό πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο- είδα σάν μία ακτίνα στο πρόσωπό του, καί μου είπε: «Γερόντισσα, μπορώ νά σάς μιλήσω;».

 «Ευχαρίστως, νά μου μιλήσετε», είπα. 

«Έγώ ήμουν δέκα χρόνων παιδάκι- ή μητέρα μου ήταν εύσεβεστάτη, πολύ άγια γυναίκα, τέτοια άκρίβεια πού είχε στή ζωή της, σάν νά ήταν μία κατά κόσμον μοναχή.

Καί αν δεν ζούσε στο Μοναστήρι, πολιτευόταν σάν νά ήταν μοναχή- τόσο ευλάβεια είχε. Καί μου λέει μιά μέρα: “Παιδάκι μου, νά πάμε στον Εσπερινό, νά πάμε στήν εκκλησία νά άνάψουμε ένα κεράκι;”. “Νά πάμε, μαννούλα”. Αφού φθάσαμε, μόλις μπήκαμε στήν έκκλησία, σάν νά μέ τράβηξε μία δύναμι στο παγκάρι. Καί βλέπω μία πανύψηλη μοναχή μέ κάλυμμα πού είχε ένα κόκκινο σταυρό. Έγώ Τήν κοίταζα, αύτή μέ κοίταζε- ή μητέρα πήγε νά προσκυνήση τις εικόνες. Κάτι άνεξήγητο μέ τραβούσε νά Τήν κοιτάζω όλο καί περισσότερο.

Αμα τό σκεφτώ σαλεύεται ό νους μου. Τέτοια ομορφιά, τέτοια ώραία μορφή, τέτοιο κάλλος, άστραφτε τό πρόσωπό Της- κι έγώ Τήν κοίταζα καί Αύτή μέ κοίταζε καί μου χαμογελούσε καί έγώ Τήν κοίταζα, Τήν κοίταζα καί δεν Τήν χόρταινα. Ελαμπε τό πρόσωπό Της! Κι αύτή ή άκτινοβολία πού έλαμπι στο πρόσωπό Της ήρθε στήν καρδιά μου. “Μαμά, μαμά, μαμά!”, φώναξα εκείνη τήν ώρα. “Τί είναι παιδάκι μου, τί έπαθες;”.

“Μία γυναίκα πού μοιάζει μέ τήν Παναγία κάθεται εδώ στο παγκάρι”. Καί μέ ρωτάει: «Πού είναι, παιδί μου; Πού είναι, παιδάκι μου;”, δέν τήν έβλεπε ή μητέρα μου. “Νά καλέ μαμά, εδώ στο παγκάρι, δέν Τήν βλέπεις; Κοίταξε τί άνάστημα, τί όμορφη πού είναι, πολύ ωραία, λάμπει, μαμά, λάμπει!”. Η γυναίκα αύτή, μόλις φώναξα, βάδισε σιγά-σιγά, άνοιξε τήν Ωραία Πύλη καί μπήκε μέσα στο Ιερό. Αυτό δέν μπορώ νά τό ξεχάσω, όπου πάω κι όπου σταθώ, αύτό τό πρόσωπο βλέπω μπροστά μου. Κι άπό τότε άρχισα νά κάνω τήν Παράκλησι τής Παναγίας. Πολύ τήν αγαπώ. Τέτοια αγάπη πού έχω στήν Παναγία, Γερόντισσα, μά δέν λέγεται».

«’Έ, είπα, αφού Τήν αγαπάς νά εύχεσαι καί γιά μένα». 

«Πολύ Τήν άγαπάω. Αλήθεια, δέν μπορώ νά σάς τό περιγράφω». 

Καί τού είπα: 

«Αφού τόσο Τήν άγαπάς άντί γιά μία φορά, τρεις φορές τήν ήμέρα νά Τής κάνης Παράκλησι». «Ναί; μέ ρώτησε, μπορώ;». 

«Πώς δέν μπορείς, τού απάντησα, τρεις φορές τήν ήμέρα Παράκλησι νά κάνης». 

Τί μεγαλείο, τί πίστι πού έχουμε!

Σκεφτείτε, αφού καί κόρα πού είναι μεγάλος άνθρωπος, Τήν βλέπει μπροστά του, μετά άπό τόσα χρόνια! Δέν μπορεί νά τού φύγη αύτή ή μορφή! Καί λέω, γιά κοίταξε τί κάνει ό Θεός. Τί εμφυτεύτηκε στήν ψυχή αυτού τού άνθρώπου άπό τήν παιδική του ήλικία. Κι όταν τά διηγείτο άστραφτε τό πρόσωπό του, κι έβλεπες τό θειο χορτασμό στήν καρδιά του.

Έμεινα άναλογιζομένη τί μπορεί νά συναντήση κανείς σ’ ένα κοσμικό άνθρωπο! 

Τα ματάκια του μέσα δάκρυζαν αφού μου ήρθε μέσα στην ψυχή μου ένα άλλο πράγμα- τόσο πολύ άντανάκλασε ή Χάρις τής Παναγίας μέσα στήν ψυχή μου. Τόση ευλάβεια αίσθάνθηκα, τόσο πολύ αλλοιώθηκα, πού, κατά κάποιον τρόπο, ή ψυχή μου ήθελε νά τον άγκαλιάση. Και ήθελα νά καταλήξω, τί ωραίο πράγμα ή Κυρία Θεοτόκος νά παρουσιάζεται σέ ώρισμένους άνθρώπους, γιά νά μάς δείξη τά μεγαλεία πού έχει ετοιμάσει ό Θεός στον ούρανό καί τήν άγάπη πού έχει προς έμάς! 

Τί σπουδαίο, πολύ σπουδαίο!

Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ στις 11:43:00 π.μ.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Επισήμως Αγιος ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενέκρινε και ανακοίνωσε την αγιοκατάταξή του την περασμένη Δευτέρα, μετά την εισήγηση της Ιεράς Συνόδου
Εντονη συγκίνηση και ρίγος προκάλεσε στους πιστούς η είδηση ότι ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης ανακηρύχθηκε επίσημα Αγιος. Τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακοίνωσε την καταγραφή του γέροντα στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ηταν διακαής πόθος χιλιάδων πιστών από όλο τον κόσμο. Ζητούσαν συνεχώς να επισημοποιηθεί αυτό που οι ίδιοι πίστευαν εδώ και χρόνια, δηλαδή να χαρακτηριστεί επίσημα Αγιος ο γέροντάς τους.
Οι επισημάνσεις τους, καθώς και οι μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν βιώσει με θαυμαστό τρόπο την «παρουσία» του γέροντα στη ζωή τους μετά την κοίμησή του, οδήγησαν τον Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο να καταθέσει το 2014 πρόταση στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την αγιοκατάταξη του γέροντα. Η Ιερά Σύνοδος, αφού ενέκρινε την πρόταση, απέστειλε τον σχετικό φάκελο στο Φανάρι. Την εισήγηση της Ιεράς Συνόδου συνόδευε έκθεση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας από τη Συνοδική Επιτροπή επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων, καθώς και αντίστοιχη έκθεση περί αγιότητος του βίου του γέροντος από τον Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αφού εξέτασε τις σχετικές αιτήσεις και τις μαρτυρίες, ενέκρινε την αγιοκατάταξη του γέροντα και αποφάσισε να τιμάται η μνήμη του στις 22 Νοεμβρίου εκάστου έτους, αφού η κοίμησή του συμπίπτει με την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Η απόφαση αυτή είναι μεγάλη ευλογία για την Εκκλησία που παροικεί τη Χαλκίδα και για το ποίμνιό της.
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΗΣ
Ο Αγιος Ιάκωβος γεννήθηκε το 1920 στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, αλλά δύο χρόνια αργότερα την προσφυγική οικογένεια του Τσαλίκη δέχτηκαν τα φιλόξενα χώματα το χωριού Φαράκλα στη βόρεια Εύβοια. Εμαθε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο του χωριού, τα οποία ήταν και τα τελευταία. Δεν συνέχισε ο γέροντας στο γυμνάσιο. Ο πατέρας του, ένεκεν της φτώχειας, τον έπαιρνε μαζί του στα κτίσματα, για να τον βοηθά. Το 1952 ο γέροντας πήγε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στη βόρεια Εύβοια, όπου έμεινε μέχρι την κοίμησή του.
Εκεί έζησε οσιακά και βάδισε στα ίχνη του Οσίου Δαυίδ. Πιστοί από την ευρύτερη περιοχή αλλά και από όλη την Ελλάδα, φανερά συγκινημένοι, επισκέπτονται καθημερινά τον τάφο του, που βρίσκεται στον αύλειο χώρο της μονής, για να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Ο Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, άλλωστε, θεωρείται ήδη προστάτης της περιοχής και τον τιμούσαν ως Αγιο εδώ και αρκετά χρόνια.

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης απέτρεψε θαυματουργικά την πτώση αεροπλάνου ...

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991)

Συμπληρώνονται φέτος δέκα* χρόνια απ’ την οσιακή κοίμηση του αγίου γέροντος π. Ιακώβου Τσαλίκη, ο οποίος έζησε στην Ι. Μονής Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος στην Εύβοια (1952-1991). Στο πρώτο μέρος ενός αφιερώματος στη μορφή του, παρουσιάζουμε γεγονότα από τη ζωή του χαρισματούχου γέροντος.

Ανταποκρινόμενοι στην ευγενική και φιλάδελφη πρόσκληση του εγκρίτου περιοδικού ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ και παροτρυνόμενοι απ’ την προτροπή του μακαριστού πλέον κι αυτού αγίου Γέροντος Παϊσίου, η οποία περιέχεται στον πρόλογο του βιβλίου του για τον Χατζη-Γιώργη, σύμφωνα με την οποία «οι απόγονοι πάντοτε έχουν ιερό καθήκον να γράφουν τα θεία κατορθώματα των αγίων Πατέρων της εποχής τους και τον φιλότιμο αγώνα τους για να πλησιάσουν τον Θεό», προσπαθήσαμε με τη βοήθεια του Θεού και επικαλούμενοι την ευχή του μακαριστού αγίου Γέροντος Ιακώβου, να γράψουμε, όσο το δυνατό πιο συνοπτικά, το κείμενο αυτό, το αφιερωμένο στη μνήμη του μακαριστού Γέροντος.

Η καταγωγή και η οικογένειά του

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε την 5η Νοεμβρίου του 1920 στα ευλογημένα και ματωμένα χώματα της αγιοτόκου Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στο Λιβίσι της Μάκρης, μία μικρή πόλη απ’ τις παραθαλάσσιες της Ιωνικής Γής, στο ύψος περίπου του Καστελλόριζου, από γονείς ενάρετους και ευσεβείς, τον Σταύρο Τσαλίκη και την Θεοδώρα, κόρη του Γεωργίου και της Δέσποινας Κρεμμυδά. Οι γονείς του Γέροντος γέννησαν εννέα παιδιά, αλλά στη ζωή αυτή επέτρεψε ο Θεός να μείνουν μόνον τρία.

Η οικογένεια του Γέροντος ήταν από τις πιο εύπορες οικογένειες της περιοχής, ο μεγάλος της όμως πλούτος ήταν η ευσέβειά της και η αγνή χριστιανική πίστη που είχε πολύ βαθιές ρίζες. Το γενεαλογικό δέντρο της είχε να καυχηθεί με την εν Χριστώ καύχηση επτά γενεές Ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν άγιο. Τα θλιβερά γεγονότα όμως της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι θηριωδίες και τα εγκλήματα των αγριανθρώπων Νεοτούρκων και των Κεμαλικών σε βάρος των χιλιάδων Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου, που είχαν ήδη αρχίσει από το 1915 και 1917 μέχρι το 1920, έπληξαν και την οικογένεια του Γέροντος Ιακώβου. Ο παππούς και νονός του, ο Γιώργης Κρεμμυδάς, άνθρωπος πραγματικά του Θεού, ο θείος του, ο γιατρός Χατζηδουλής, καθώς και άλλοι οικείοι του συνελήφθησαν απ’ τους Τούρκους και στη διάρκεια της εξοντωτικής πορείας για τα τάγματα εργασίας στα βάθη της Τουρκίας ξεψύχησαν κοντά στη Νίγδη απ’ τα βασανιστήρια των άγριων και αιμοβόρων Τούρκων ζαπτιέδων – χωροφυλάκων – και στρατιωτών. Ο πατέρας του, Σταύρος Τσαλίκης, πιάστηκε αιχμάλωτος κι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες του Λιβισιού στις αρχές του 1922. Μετά από φοβερές κακουχίες, ατέλειωτες οδυνηρές οδοιπορίες και αναγκαστικές εργασίες σε ορυχεία, νταμάρια και αλλού, τον πήγαν στα μέρη της Τραπεζούντας και τον έβαλαν να χτίζει νοσοκομείο.

Ο ξεριζωμός

Ο π. Ιάκωβος, δύο χρονών τότε παιδάκι, με τη γιαγιά του, τη μητέρα του, τα δύο του αδέλφια, τον Γιώργο τεσσάρων χρονών και την Αναστασία, σαράντα μόλις ημερών, ξεριζώθηκαν κι αυτοί απ’ την πατρίδα τους, το Λιβίσι, μαζί με τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα και τους γέροντες, καταληστευμένοι και ταλαιπωρημένοι πολύ απ’ τους Τούρκους, που είχαν γίνει πιά για τους Έλληνες μόνο μαχαιροβγάλτες, άρπαγες και βιαστές. «Θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς…». Τα καράβια της προσφυγιάς που μετέφεραν τους Έλληνες πρόσφυγες, βασανισμένους από πείνα, δίψα και ψείρα, «πιάσανε» στον Πειραιά. «Όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά», αφηγείτο ο ίδιος ο Γέροντας, «παρόλη τη νηπιακή μου ηλικία, θυμάμαι ότι ακούσαμε για πρώτη φορά στην ζωή μας κάποιους Έλληνες να βλαστημάνε τα Θεία. Τότε η γιαγιά μου είπε: “Πού ήρθαμε εδώ; Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω να μας σκοτώσουν οι Τούρκοι, παρά να ακούμε τέτοια λόγια. Στη Μικρά Ασία δεν ξέραμε τέτοια αμαρτία». Τα λόγια αυτά της γιαγιάς του Γέροντος Ιακώβου φανερώνουν το πώς οι Μικρασιάτες ζούσαν τον Θεό.

Ο όσιος γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης: Σημείο Θεού στην εποχή μας

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος μιλάει στην Επιστημονική Ημερίδα με τίτλο: «Αγιοκατατάξεις και σύγχρονοι Άγιοι της Εκκλησίας». Η Ημερίδα πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Μελέτης του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας στη Μητρόπολη Λαγκαδά (Κέντρο Νεότητος «Αγία Κυράννα», Μεγάλου Αλεξάνδρου 25, Λαγκαδάς). Θέμα της εισηγήσεως του είναι: «Ο όσιος γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης: Σημείο Θεού στην εποχή μας».

Όταν λέμε «Βλέπει ο Θεός», τι εννοούμε;ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.

Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που

μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό, τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.

Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.

Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;».

Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.

Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός.

Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.

Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.

Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης