ΑΡΤΕΜΗΣ, MASH-UP SESSIONS II: ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΗ ΖΩΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΡΤΕΜΗΣ

Διδάχτηκες ἀπὸ μικρὸς
τὴν ἔχθρα μὲ τοὺς Οὐρανοὺς
καὶ αὐτὰ μὲ τὰ ὁποῖα
ἔρχεται σὲ σκοτασμὸ ὁ Νοῦς.
Ἔλαβες ρηχὲς πληροφορίες
θεωρώντας ὅτι εἶχες Γνώση,
νόμιζες ὅτι προόδευες
μὲ τὸ νὰ σύρεσαι ἀπὸ πτώση σὲ πτώση.
Βασανίστηκες ἀπὸ νωρίς,
ἀναζητώντας χαρὲς θνησιγενεῖς,
χάθηκες μέσα στὶς ἀποπνικτικὲς
ἀναθυμιάσεις τῆς παρακμῆς.
Σπατάλησες χρόνο
με ἀνθρώπους μανιακοὺς γιὰ τὴν ἔνταση,
ἐπὶ μακρὸν ὀλίσθησες μαζί τους
ἀπὸ ψευδαίσθηση σὲ ψευδαίσθηση.
Λόγισες ἀρετὴ
κάθε ἐπαίσχυντο συμβιβασμό,
κάθε ἀπίστευτη μικροψυχία,
κάθε ἀνεκδιήγητη εὐτέλεια,
κάθε σοβαροφανῆ ἀγυρτεία,
σὲ μία ἀτμόσφαιρα
δηλητηριασμένη ἀπὸ τὴν κακία,
μὲ τύπους μαινόμενους γιὰ τὰ ἀργύρια,
σὲ καταναλωτικὴ βακχεία.
Βίωσες τὴν ἐκτεταμένη μωρία,
σὲ μία ἀκοινώνητη κοινωνία,
ὅπου τὰ μέλη της δὲν εἴχανε πρόσωπα,
ἀλλὰ εἴχανε προσωπεῖα,
μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
κι αἰσθάνθηκες  ὅτι,
μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ
καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό...
Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ...
Μακάριοι ὅσοι πορεύονται
τὴν Αἰωνία Ὁδό!

Ἀκολούθησες ὁδοδεῖκτες
ποὺ δείχνανε δυτικὰ τῆς Ἐδέμ,
σύρθηκες ὣς τὸ μηδέν,
προσκύνησες κάθε νεοεποχίκο τοτέμ,
γιατί ἔτσι ἐπίτασσε ἡ νέα θεότητα,
ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα
υἱοθέτησες πρότυπα,
ποὺ ἐξέπεμπαν κάθε ἀρνητικὴ ἐπιρροή,
πρωί--βράδυ, βράδυ--πρωί,
προπαγάνδιζαν μία κοσμικὴ ζωή,
ποὺ δὲν τὴ σημάδευε οὔτε ἕνας λόγος,
οὔτε μία πράξη σοβαρή.
Ὅπως στὶς σάρκες τοῦ Ἡρακλῆ,
ὁ χιτώνας τοῦ Νέσσου εἶχε κολλήσει,
ἔτσι κόλλησαν πάνω σου ἀνοίκειες ἕξεις
κι ἔγιναν δεύτερή σου φύση.
Μιλοῦσες γιὰ ἐλευθερία,
τὴ στιγμὴ ποὺ ἤσουν δοῦλος ὅλων τῶν παθῶν
κι ἀντὶ γιὰ ἐμπειρία πνεύματος,
εἶχες παραισθήσεις ναρκωτικῶν.
Γνώρισες ἀγάπες,
ποὺ δὲν εἶχαν βαθύτερες ὑπαρξιακὲς ἀφορμὲς
καὶ πρόσωπα διπρόσωπα,
ποὺ ὁμοίαζαν μὲ τοῦ Ἰανοῦ τὶς προτομές.
Ὑπερκορέστηκες ἀπὸ βλέμματα κενὰ
καὶ ἐπηρμένες ὀφρύες,
ἀτέλειωτες κούφιες κουβέντες,
ἐλαφρὲς φιλολογίες,
λυκοφιλίες,
κυνέρωτες,
ἄφρονες γέλωτες
καὶ ἕνα σωρὸ χαμόγελα τῆς ἐτικέτας,
ἀνθρώπους μὲ κινήσεις μηχανικές,
ὅπως αὐτὲς τῆς μαριονέτας.
Ζοῦσαν ἐνστικτωδῶς,
σκορπίζανε ὅπως τὰ ξερὰ φύλλα στὸν ἄνεμο,
ψυχὲς ποὺ εἴχανε παραδοθεῖ
πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους στὸν θάνατο,
μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
κι αἰσθάνθηκες  ὅτι,
μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

Έρχεται ο Κύριος και μας παρηγορεί δια μέσου αυτού του ανθρώπου

Έρχεται ο Κύριος και μας παρηγορεί δια μέσου αυτού του ανθρώπου

Όταν νιώθουμε μεγάλο βάρος λόγω δύσκολων σκέψεων, αν έχουμε την δυνατότητα να εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας σε ένα άτομο που σκέφτεται το ίδιο όπως και εμείς , τότε και αυτό είναι εξομολόγησH


Τότε έρχεται ο Κύριος και μας παρηγορεί δια μέσου αυτού του ανθρώπου που έχει σύμφωνη γνώμη με εμάς.

Εννοείται πως ο Κύριος μας παρηγορεί κάθε στιγμή, ακόμα και όταν είμαστε μόνο μας και δεν έχουμε κάποιο καλό Χριστιανό δίπλα μας.

Επειδή όμως πολλές φορές είμαστε μπερδεμένοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε την παρουσία του Κυρίου, είναι καλό να έχουμε δίπλα μας έναν καλό Χριστιανό που να σκέφτεται όπως εμείς.

Ο Κύριος είναι πράος και ήσυχος, η φωνή του δεν είναι θορυβώδης , αλλά ήσυχη και ταπεινή και εμείς, επειδή είμαστε ταραγμένοι, δεν μπορούμε να την ακούσουμε.

Την μια στιγμή όμως έχουμε την μια σκέψη και την άλλη στιγμή έχουμε άλλη σκέψη και ούτω καθεξής. Γι΄αυτό το λόγο σπάνια μπορούμε να ακούσουμε την ήσυχη, σιγανή, θεϊκή φωνή.

Αν στην συνέχεια αγωνιστούμε κάνοντας καλές πράξεις, αγωνιστούμε να είμαστε καλοί, ο Κύριος μας επισκέπτεται και μας ελευθερώνει από την τυραννία των δύσκολων σκέψεων.

Μας ελευθερώνει από τον καταιγισμό των σκέψεων . Τότε μας έρχονται ήσυχες σκέψεις… Τότε ακούμε ξεκάθαρα την φωνή του Κυρίου και αισθανόμαστε απερίγραπτη χαρά!”

Από το βιβλίο : Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη». σ. 106-107

Άγιος Πορφύριος: Να καταπονεί τον εαυτό του ο άνθρωπος για την αγάπη του Θεού

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Δεν γίνεστε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει.


Εκείνο που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η λατρεία προς τον Χριστό, η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί, δεν μπορεί, δεν μπορεί…

Και προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, να κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού.

Κανείς ασκητής δεν άγιασε χωρίς ασκήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρίς ν’ ασκηθεί.

Πρέπει να γίνονται ασκήσεις.

Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ., αλλά όχι με βία.

Όλα να γίνονται με χαρά. Δεν είναι οι μετάνοιες που θα κάνουμε, δεν είναι οι προσευχές, είναι το δόσιμο, ο έρωτας για τον Χριστό, για τα πνευματικά.

Υπάρχουν πολλοί που τα κάνουνε αυτά όχι για τον Θεό αλλά για άσκηση, για ωφέλεια σωματική.

Όμως οι πνευματικοί άνθρωποι το κάνουνε για ψυχική ωφέλεια, για τον Θεό.

Αλλά και το σώμα ωφελείται πολύ, δεν αρρωσταίνει.

Πολλά καλά έρχονται.



Άγιος Πορφύριος

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός : Για ποιο λόγο ο Κύριος στέλνει σοβαρές δοκιμασίες

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός : Οι θλίψεις μας αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, Κύριος ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες;

    Πατήστε για κοινοποίηση στο Facebook(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο Twitter(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο Pinterest(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο Pocket(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο Reddit(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο Tumblr(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Click to share on Telegram(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για να το μοιραστείτε στο LinkedIn(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Click to share on WhatsApp(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Click to share on Skype(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για αποστολή μέσω email(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για εκτύπωση(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)


Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μάς αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο.

Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρίες, για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τους δρόμους μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στο Θεό.

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από το Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με ένα τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός, όμως, συχνά άπαντα στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ’ αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους.

Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο• τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει.

Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού, είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ “ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ” ΤΟΜΟΣ Α’, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πως αποδεικνύεται η θεοπνευστία και η ιερότητα των βιβλίων της Χριστιανικής Πίστης

Το «Λάβετε, φάγετε» = «Πάρτε και φάτε».....

Υπάρχουν δύο ισχυρά επιχειρήματα, που κάνουν αναντίρρητη αυτήν την πρόταση. Το ένα είναι οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης· το επιχείρημα αυτού του είδους οι φιλό­σοφοι το ονομάζουν «εκ των προτέρων»




Το άλλο είναι τα θαύ­ματα· η απόδειξη που προέρχεται από αυτά, λέγεται «εκ των υστέρων». Αυτά τα δύο επιχειρήματα, ο Ωριγένης [1] ο οποίος υπήρξε μεγάλος δάσκαλος, όχι μόνο για τους Χριστιανούς, αλλά και για τους Έλληνες [2] τα χαρακτήρισε ως τους δύο άξονες, γύρω από τους οποίους στρέφεται η Χριστιανική θρη­σκεία, δηλαδή ο Νόμος της Χάριτος.

Και το πρώτο χάρισμα, το προφητικό δηλαδή, το ονόμασε «επίδειξη πνεύματος», ενώ το δεύτερο, δηλαδή τα ουράνια θαύματα, το ονόμασε «επίδειξη δυνάμεως». Γύρω από αυτά τα δυο, έλεγε, στρέφεται ο Νόμος της Χάριτος, σαν γύρω από κάποιον άξονα. Επομένως, η θεοπνευστία και η ιερότητα των βιβλίων της Χριστιανικής Πίστης αποδεικνύεται από τις προφητείες και από τα θαύματα [3].

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα «εκ των προτέρων» επιχειρή­ματα, δηλαδή από τις προφητείες. Να εξετάσουμε εν πρώτοις τι είναι προφητεία και πώς μπορει να υπάρξει απόδειξη από αυτήν, και εν συνεχεία θα μιλήσουμε για τα θαύματα.

Η Προφητεία, λοιπόν, είναι πρόρρηση για τα μέλλοντα. Είναι δηλαδή λόγος που λέει από πολύν καιρό πριν πράγματα που πρόκειται να γίνουν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Ας αφήσουμε προς το παρόν τις προφητείες για ασήμαντα και επιμέρους θέματα και ας πλησιάσουμε στο μεγάλο και φρικτό Μυστήριο της Ένσαρκης Οικονομίας, το οποίο κατ’ εξοχήν πολεμούν οι εχθροί της Πίστης.

Ήταν προορισμένο, ο Υιός του Θεού να κατεβεί στη γη και να γίνει άνθρωπος για να σώσει τον κόσμο, πράγμα που αποτελεί ακόμη και για τους Αγγέλους μυστήριο μεγάλο, φρικτό και απόρρητο. Για τον λόγο αυτόν ο Πάνσοφος Θεός, οικονό­μησε εξ αρχής, πολλούς αιώνες πριν, να εμπνεύσει τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος σε όσους βρήκε καθαρούς και άξιους να τη δεχτούν, και έτσι προείπε όσα επρόκειτο να γίνουν κατά τους έσχατους καιρούς.

Ο θεόπνευστος Προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ λέει ότι η γλώσσα του ήταν κάλαμος, κονδύλι δηλαδή, γραμματέως ταχυγράφου: «Η γλώσσα μου κάλαμος γραμματέως οξυγρά­φου». Και θέλει να πει ότι, όταν προφήτευε, δεν έλεγε δικά του λόγια, αλλά εκείνα που του έβαζε στον νου και στο στόμα το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο και ονόμασε ταχυγράφο γραμ­ματέα. Το ίδιο συνέβαινε και σε όλους τους άλλους Προφή­τες. Εμπνευσμένοι δηλαδή από το Άγιο Πνεύμα, όπως προαναφέραμε, προείπαν σε διάφορες εποχές όλα τα σχετικά με το μυστήριο της Ενσάρκου Οικονομίας, τα οποία πραγματοποιήθηκαν πολλούς αιώνες αργότερα.

Χίλια τετρακόσια ογδόντα πέντε χρόνια πριν, ο Θεόπτης Μωυσής πρώτος είπε στους Εβραίους ότι «προφήτην, υμίν αναστήσει Κύριος ο Θεός ημών ως εμέ, εκ των αδελφών υμών, αυτού ακούσετε». Είναι Εκείνος που στην εβραϊκή Τον έλεγαν Μεσσία και στην ελληνική Χριστό, δηλαδή χρισμένο και είναι ο κατ’ εξοχήν Κεχρισμένος, Προφήτης και τα υπόλοιπα.

Μετά απ’ αυτήν την πρόρρηση, προφήτευαν όλοι γι’ Αυτόν. Και δεν υπάρχει τίποτε που να έπραξε, ή να είπε, ή να έπαθε ο Μεσσίας Αυτός, το οποίο να μην προείπαν οι Προ­φήτες εμπνευσμένοι από τον Θεό. Προείπαν και τη Γέννηση, και το Βάπτισμα, και την προσένεξή Του στον Ναό (την Υπαπαντή), και τη φυγή Του στην Αίγυπτο, και τη θριαμβευτική είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ, και τα σχετικά με το Πάθος και την Ανάστασή Του, καθώς και για την Ανάληψη και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές Του· και τα είπαν με τόση βεβαιότητα, ώστε πολλοί εξ αυτών τα περιγράφουν και με αντιχρονισμό, σαν να είχαν δηλαδή ήδη γίνει, και με τέτοια σαφήνεια, σαν να τα έβλεπαν ήδη με τα αισθητά τους μάτια. «Ούτος ο Θεός ημών, ου λογισθήσεται έτερος προς αυ­τόν … μετά δε ταύτα επί γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη», λέει ο Βαρούχ. Με τον ίδιο αντιχρονισμό λέει και ο προφήτης Ησαΐας, τρόπον τινά εκ μέρους του Ιδίου του Δε­σπότου Χριστού: «τον νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τας σιαγόνας μου εις ραπίσματα, το δε πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα άπό αισχύνης εμπτυσμάτων».

Αλλά και ο Προφητάναξ Δαβίδ, παρομοίως λέει: «ώρυξαν χείράς μου και πόδας» και «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου» και «επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον». Και μολονότι το διά­στημα από την εποχή των Προφητών που αναφέρονται στον Χριστό λέγοντας αυτά -μέχρι την έλευσή Του-, υπολογίζεται ότι ήταν οκτακόσια χρόνια από τον Ησαΐα, ενώ από τον Δαβίδ πάνω από εννιακόσια πενήντα. Παρόμοιο είναι και το «Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος». Και άλλα πολλά τα έλεγαν με τον ίδιο τρόπο οι ιεροί Προφήτες, σαν να είχαν ήδη πραγματοποιηθεί. Διότι τα μελλούμενα, κα­θώς ακόμη δεν έχουν αποκαλυφθεί, υπόκεινται στην αμφιβολία για το αν θα πραγματοποιηθούν ή όχι, ενώ για όσα ήδη πραγματοποιήθηκαν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Έτσι λοιπόν, έχοντας οι άγιοι Προφήτες τη βεβαιότητα από το Άγιο Πνεύμα ότι εκείνα που ο Θεός προόρισε και αποφάσισε να πραγματοποιήσει θα γίνουν οπωσδήποτε, χωρίς να χωρά καμιά αμφιβολία, γι’ αυτό και τα περισσότερα τα αναγγέλλουν σε παρελθόντα χρόνο. Και ποιος να μην θαυμάσει και να μην εκπλαγεί για τη δύναμη και την ενέργεια του προφητικού χαρίσματος! Όχι απλώς προέλεγαν αυτά που θα γί­νονταν μετά από πολλούς αιώνες, αλλά η θεία Χάρη φώτιζε τον νου τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τους φαίνονται όλα παρόντα και να τα βλέπουν οφθαλμοφανώς.

Έτσι, ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐας, προφητεύοντας τα σχετικά με το Πάθος, λέει: και είδομεν αυτόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος· αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Πώς όμως, άγιε Προφήτη, λες ότι είδες τον υιό της Παρθένου, τον «ωραίον κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», όπως μαρτυρεί ο Θεοπάτωρ Δαβίδ, λες ότι Τον είδες και«ουκ είχεν είδος ουδέ κάλ­λος»; Επειδή, απαντά, εμείς Τον είδαμε όταν δεχόταν τους ραβδισμούς, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς· Τον είδαμε στεφανωμένον με το ακάνθινο στεφάνι, να τρέχουν στο πρό­σωπό Του τα αίματα από τα αγκάθια που καρφώνονταν στο θεϊκό Του κεφάλι από τα βάρβαρα χέρια των στρατιωτών, οι οποίοι«έτυπταν την κεφαλήν Αυτού καλάμω».

Αλλά θα μπορούσε κανείς ν’ αναρωτηθεί άραγε, γι’ Αυτόν τα λέει αυτά ο Προφήτης; Για Αυτόν, ο Οποίος και σήμερα υβρίζεται και περιφρονείται από αυτούς τους ανόμους, ή για κάποιον άλλον; Ναι, βεβαιότατα γι’ Αυτόν. Αυτός είναι Εκείνος, ο Οποίος και τότε υπέμεινε τους υβριστές Του με άφατη μακροθυμία και ούτε τη γη πρόσταζε ν’ ανοίξει ρωγμές και να τους καταπιεί, όπως τον Δαθάν και τον Αβειρών, ούτε κεραυνούς έριξε για να τους κατακάψει, όπως έκανε κάποτε ο προφήτης Ηλίας με τις δυο πεντηκονταρχίες των στρατιω­τών. Με την ίδια αυτή μακροθυμία ανέχεται και αυτούς της εποχής μας, κρίμασιν οις οίδεν Εκείνος μόνον, οι οποίοι τολμούν να επιχειρούν την αναίρεση της θείας Του Γραφής και (αλλοίμονο, τι μέγεθος αθεότητας!) να Τον χαρακτηρίζουν πλάνο και απατεώνα οι πραγματικά πλάνοι και απατεώνες και άξιοι απειράριθμων κολάσεων.

Ναι, Εκείνον, τον Μόνον Αναμάρτητο είδε ο Ησαΐας σε κείνην την αξιοδάκρυτη κατάσταση. Και λέει ξεκάθαρα ο Προφήτης ότι όλα αυτά τα υπέφερε χωρίς να έχει διαπράξει κανένα κακό: ότι ανομίαν ουκ εποίησε, όπως δήλωσε και ο Πιλάτος ενώπιον του Ιουδαϊκού λαού, λέγοντας: «εγώ αιτίαν ουδεμίαν ευρίσκω εν αυτώ». Και όχι μόνο δεν διέπραξε κανέ­να κακό, αλλά ούτε καν λόγος πονηρός δεν βγήκε από το στόμα Του: «Ανομίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». Αυτός είναι ο προορισμένος προαιωνίως, ο της μεγάλης Βουλής του Θεού και Πατρός Άγγελος, ο Οποίος ήλθε και εκπλήρωσε το μέγα και απόρρητο έργο της θείας Οικονομίας για τον άνθρωπο, έργο το οποίο, κατά τον ίδιον Προφήτη, κανένας, ούτε Άγγελος ούτε άνθρωπος, μπορούσε να φέρει εις πέρας: «ου πρέσβυς ουδέ άγγελος, αλλ’ αυτός Κύ­ριος έσωσεν αυτούς».

Και για να το πω ολοκληρωμένα, Αυτός είναι το τελικό σημείο αναφοράς, στο Οποίο αναφέρονται και παραπέμπουν όλες οι Προφητείες που ειπώθηκαν σε διαφορετικούς χρό­νους και καιρούς.

Οι ιεροί Ευαγγελιστές είναι οι αλάνθαστοι και τελειότατοι ερμηνευτές των προφητικών προαναγγελιών. Έτσι λοιπόν, ο ένας λέει: «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του (τάδε) προφήτου». Άλλος λέει «και επληρώθη η γραφή η λέγουσα… και πάλιν ετέρα γραφή λέγει το και το».

Επειδή λοιπόν, κάθε Προφητεία είναι έμπνευση του Αγίου Πνεύματος και επειδή και οι θείοι Απόστολοι ήταν δοχεία της -Χάρης- του Αγίου Πνεύματος, και εξ αιτίας αυτού εξήγησαν ορθά και ευσεβώς μία προς μία τις σχετικές με τον Χριστό Προφητείες, γιατί όλες Αυτόν έχουν ως κέντρο· για τον λόγο αυτόν λέω ότι, με βάση όσα προαναφέραμε, κατ’ ανάγκην οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι και Αυτός, ο προφητευμένος, είναι Άγιος και υπεράγιος και αναμάρτητος. Και όχι μόνον ως Υιός Θεού και Θεός αληθινός, αλλά και ως άνθρωπος, εξ αι­τίας της καθ’ υπόστασιν ένωσης των δύο φύσεων (Θείας και ανθρωπίνης). Και όλα τα έργα Του, τα Πάθη, οι πράξεις και τα λόγια Του, τα οποία αποτελούν το συστατικό περιεχόμενο όλων των ιερών Ευαγγελίων, είναι άγια, θεϊκά και σεβάσμια.

Η απόδειξη αυτή, που προκύπτει δηλαδή από τους ιερούς Προφήτες, ονομάζεται, σύμφωνα με τον Σταγειρίτη φιλόσοφο [4] «εκ των προτέρων» και «εκ του διότι». Καιρός τώρα να περάσουμε στην «εκ των υστέρων», απόδειξη, όπως την αποκαλεί ο ίδιος φιλόσοφος, δηλαδή αυτήν που προκύπτει από το Ευαγγέλιο. «Εκ των υστέρων», εννοώ τα θαύματα που επετέλεσε ο Ιησούς Χριστός, επειδή, κατά φυσική αλληλουχία, πρώτα υπάρχει κάτι, ή κάποιος, και κατόπιν ενεργεί ή πά­σχει κάτι. Θαύμα δε, ονομάζεται εκείνο το γεγονός που συντελείται πέρα από τους συνηθισμένους φυσικούς νόμους και υπερβαίνει τη φυσική αιτιότητα. Για παράδειγμα, φυσικό ιδίωμα του ποταμού, είναι να τρέχει στην κατηφόρα. Αν όμως σταματήσει να τρέχει, όχι από κάποιο υλικό αίτιο (το οποίο μπορεί να συμβεί) αλλά μόνον από υπερφυσική δύναμη, αυτό λέγεται θαύμα.

Τα θαύματα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στα «κατά την ουσία» και στα «κατά τον τρόπο». Κατά την ουσία λέγο­νται τα θαύματα εκείνα που είναι αδύνατον να πραγματο­ποιηθούν από τις φυσικές δυνάμεις, όπως είναι η ανάσταση των νεκρών ή η ανάβλεψη των τυφλών, τα οποία, σύμφωνα με τον Θεοφύλακτο, ο Χριστός τα ονομάζει «τέρατα» στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Εάν μη σημεία και τέρατα ίδητε, ου μη πιστεύσητε». Θαύματα δε κατά τον τρόπο, είναι εκείνα τα οποία μπορούν να γίνουν και από φυσικές αιτίες, αλλά όχι κατά τον ίδιον τρόπο. Λ.χ. η θεραπεία ενός πυρετού είναι κάτι που δεν υπερβαίνει τις φυσικές δυνάμεις· ένας πυρετός μπορεί να αντιμετωπιστεί και με φυσικά μέσα, αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Το να καταπαύσει όμως αμέσως, με έναν λόγο ή με ένα άγγιγμα του χεριού μονάχα, αυτό είναι ασφαλώς θαύμα, εξ αιτίας του πρωτοφανούς τρόπου που πραγματοποιήθηκε.

Με αυτόν τον τρόπο, ορθώς και θεοσεβώς εξηγούν τα αληθινά θαύματα οι θεοσεβείς διδάσκαλοι· και λέγοντάς τα αληθινά, εννοώ αυτά που πραγματοποιούνται κατά την πα­ραχώρηση του Θεού. Γιατί και οι δαίμονες ενεργούν φαντασ­τικά θαύματα, παρόμοια με τα αληθινά, για να εξαπατήσουν τους αφελείς, όπως εκείνα που έκαναν οι μάγοι της Αιγύπτου επί Φαραώ, κατά μίμηση των θαυμάτων που επιτελούσε ο Μωυσής, αλλά εκείνα των μάγων δεν ήταν πραγματικά.

Οι Βολταιριστές βέβαια γελούν ακούγοντας για θαύματα και αρνούνται ότι μπορεί να αποδειχθεί από τα θαύματα η αλήθεια των θείων Γραφών. Είναι εύκολο να αρνείται κανείς τη μαρτυρία κάποιου, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι αληθινή. Για παράδειγμα, είναι εύκολο να πει κάποιος ότι είναι ψέμα και δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο αυτόν ο μέγας Αλέξανδρος, ή ο Κύρος ο Πέρσης που κυρίευσε τη Βαβυλώνα· και πολλά άλλα παρόμοια, είναι εύκολο να τα αμφισβητήσει κάποιος αυθάδης. Πρέπει όμως να αντιτείνει τα ανασκευαστικά του επιχειρήματα για να στηρίξει την άποψή του αυτήν.

Γελούν λοιπόν οι Βολταιριστές ακούγοντας για θαύματα, αλλά ας μας απαντήσουν: δεν αποδέχονται ορισμένα μόνον θαύματα, ή απορρίπτουν ολότελα την ύπαρξη θαυμάτων; Αν περιγελούν κάποια μόνον από αυτά, ας μας πουν ποια είναι, ώστε να απαντήσουν οι ευσεβείς ό,τι έχουν να απαντήσουν. Αν πάλι τα απορρίπτουν όλα, που νομίζω ότι τελικά αυτό εννοούν, ότι δηλαδή γενικά δεν γίνονται καθόλου θαύματα και όλα είναι ψέματα και φαντασίες, και εκείνα που έγιναν επί Μωυσή στην Αίγυπτο και στην έρημο, και εκείνα που έγιναν επί Ιησού του Ναυή, και τα επί των προφητών, στη Σαμάρεια, στην Ιουδαία και στη Βαβυλώνα ακόμα· όσα προβάλλουν στη συνέχεια τα ιερά Ευαγγέλια, οι Πράξεις των αγίων Αποστόλων και όσα διηγούνται οι ανά την οικουμένη Εκκλησίες και οι ιστορίες και που μέχρι τις ημέρες μας βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια να επιτελούνται με τρόπο υπερφυσικό, που ούτε κατά φύση ούτε με τη βοήθεια της τέχνης μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Αν όλα αυτά τα αρνούνται εξ ολοκλήρου, δεν είναι μόνον αυθάδεις και αναίσχυντοι, αλλά και εντελώς ασυλλόγιστοι, αφού δεν δίνουν σημασία ούτε καν στην απλή λογική. Διότι ένα, δύο ή τρία, ας δεχτεί κανείς ότι ήταν ψευδεπίγραφα. Πώς όμως είναι δυνατόν να είναι φαντασιώσεις τα απειράριθμα θαύματα που πραγματοποιήθηκαν απ’ αρχής και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται μέχρι σήμερα, και όχι κρυφά, σε κάποια γωνιά της γης, αλλά ολοφάνερα και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης;

Εξ άλλου, όλοι αυτοί, που καυχώνται για την ανόητη σο­φία τους, πώς δεν συλλογίζονται τι ήταν αυτός ο κόσμος πριν το Χριστιανικό κήρυγμα και πώς θα μπορούσε να μετασχη­ματιστεί σε αυτό που είναι σήμερα και μάλιστα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, χωρίς αυτήν την ουράνια δύναμη; Μεταμορφώθηκε ο Ελληνισμός και έγινε Χριστιανισμός, «του Κυ­ρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων», που επιτελέστηκαν από λίγους φτω­χούς, άσημους, ιδιώτες και αγράμματους κήρυκες. Και μαρτυ­ρεί την ουράνια δύναμή τους ο Απόστολος των Εθνών, όταν λέει «ου γαρ τολμήσω λαλείν τι ων ου κατειργάσατο Χριστός δι’ εμού εις υπακοήν εθνών λόγω και έργω, εν δυνάμει σημείων και τεράτων, εν δυνάμει Πνεύματος Θεού».

Αλλά οι ανόητοι και παράφρονες γελούν και αρνούνται τον Δημιουργό της Φύσης και δεν θέλουν να ψάλλουν μαζί με τους θεόφρονες: «Ο πάντα εκ μη όντων όντα ποιήσας, και φύσιν δους εκάστω των γινομένων, αυτός και τας δοθείσας φύ­σεις αμείβειν οίδεν, ως βούλεται». (Εκείνος που δημιούργη­σε από την ανυπαρξία όλα τα όντα και στο κάθε δημιούργημα έδωσε την ανάλογη φύση, Αυτός γνωρίζει και τη φυσική τους τάξη να τη μεταβάλλει όπως ο Ίδιος θέλει).

Για τον λόγο αυτόν εκούγεται και Παρθένος να γεννά, και η θάλασσα να διαιρείται στα δυο, και ποταμός να σταματά με αόρατη δύναμη, και νεκροί να σηκώνονται σαν από ύπνο, και τα ανθρώπινα σώματα να μένουν άφλεκτα μέσα στην αβάστακτη φλόγα. Ποιος λοιπόν να μη θαυμάσει; Γι’ αυτό άλλω­στε λέγονται θαύματα· διότι, εκείνο που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατορθώσει με ανθρώπινη δύναμη ή τεχνική, μόνον ο Δημιουργός της Φύσης και των νόμων που τη διέπουν μπορεί να μεταβάλλει και τη φύση και τους νόμους της και να πραγματοποιήσει εκείνα που είναι αδύνατον να πραγμα­τοποιηθούν από τους ανθρώπους. Και όταν εμείς οι θνητοί βλέπουμε τα σημεία αυτά, δικαίως και επαξίως εκπληττόμαστε και τα ονομάζουμε θαύματα. Και τέτοια είναι αναμφίβολα τα θαύματα που περιγράφουν τα ιερά Ευαγγέλια, κι ας γε­λούν μέχρι σκασμού – οι ασεβείς.

Θαύματα βέβαια, και μάλιστα πολλά και μεγάλα, έκαναν και οι Προφήτες και μετά και οι άγιοι Απόστολοι, αλλά όχι από δική τους εξουσία, αυθεντικώς, για να το πούμε έτσι, αλλά «υπουργικώς», σαν υπηρέτες, λαμβάνοντας, δηλαδή, από το Θεό μία μερική Χάρη και Δύναμη. Μόνον ο Θεός, όπως θα πούμε παρακάτω, μπορεί να μεταβάλλει και τη φύση των πραγμάτων και τους νόμους που τη διέπουν. Αυτήν την πα­ντοδύναμη αυθεντία τη βλέπουμε φανερά σε όλα τα θαύματα του Ιησού Χριστού. Με έναν απλό λόγο Του επιτελούσε όλα εκείνα τα θαύματα και τα σημεία. «Θέλω, καθαρίσθητι», είπε στον λεπρό και ο λεπρός αμέσως θεραπεύτηκε. «Έκτεινον την χείρα σου», είπε σ’ εκείνον που είχε ξερό το ένα χέρι του, και έγινε υγιές όπως και το άλλο. «Ύπαγε», είπε στον εκατόνταρχο, «και ως επίστευσας γενηθήτω σοι· και ιάθη ο παις αυτού εν τη ώρα εκείνη (Μτ. 8, 13)». Στον παραλυτικό: «Εγερθείς άρόν σου τον κράββατον και ύπαγε εις την οικίαν σου». Στην αιμορροούσα: «Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε». Άγγιξε τα μάτια των δύο τυφλών, λέγοντας «κατά την πίστιν υμών γεννηθήτω υμίν», και τα μάτια τους ανάβλεψαν. «Ταλιθά κούμι», δηλαδή «κοριτσάκι, σήκω», είπε στο νεκρό κορίτσι και αμέ­σως αναστήθηκε και Εκείνος είπε να της φέρουν να φάει.

Τέτοια θαύματα, για να μην τα απαριθμούμε όλα, ο Ιησούς Χριστός τα επιτελούσε προστακτικά και με αυθεντία, με έναν απλό μόνο λόγο. Με τον ίδιο τρόπο επιτελούσε όλα Του τα θαύματα. Με αυτόν τον ίδιο τρόπο, προστακτικά, επιτιμούσε τους ανέμους και τη θάλασσα, λέγοντας «σιώπα, πεφίμωσο» και αμέσως γινόταν γαλήνη. Αυτά τα μεγάλα και εξαίσια θαύματα είναι τα έργα που φανέρωναν ότι ήταν Υιός Θεού και Θεός αληθινός, για τα οποία ο Ίδιος λέει «τα έργα α εγώ ποιώ, μαρτυρεί περί εμού ότι ο πατήρ με απέσταλκε» και αλλού: «ει τα έργα μη εποίησα εν αυτοίς α ουδείς άλλος πεποίηκεν, αμαρτίαν ουκ είχον».

Και ότι κανένας δεν είχε πραγματοποιήσει τόσο μεγάλα θαύματα, το επιβεβαίωναν και οι ίδιοι εκείνοι που τα έβλεπαν: «Ποταπός εστιν ούτος, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;» και πάλι «Τις ο λόγος ούτος, ότι εν εξουσία και δυνάμει επιτάσσει τοις ακαθάρτοις πνεύμασι, και εξέρχονται;».

Παρατηρούμε μάλιστα ότι στο πρώτο Του θαύμα, που έκανε στην Κανά της Γαλιλαίας, μεταβάλλοντας το νερό σε κρασί, δεν φαίνεται ούτε καν να είπε κάποιο λόγο, αλλά μο­νάχα πρόσταζε να γεμίσουν τις υδρίες με νερό και εν συνε­χεία να αντλήσουν από κει και να το πάνε στον αρχιτρίκλινο, ο οποίος όταν το δοκίμασε θαύμασε και είπε ότι έκρινε αυτό το κρασί καλύτερο.

Ποιος λοιπόν δεν βλέπει από τον τρόπο που έγιναν αυτά τα θαύματα, ότι Αυτός που τα έκανε είναι Εκείνος που εξ αρχής είπε: «Γενηθήτω το στερέωμα και εγένετο ούτω; Συναχθήτω το ύδωρ εις συναγωγήν μίαν, βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος», και όλη την άλλη Δημι­ουργία που έκανε ο Θεός με ένα μόνον πρόσταγμα.

Ο σοφότατος Κλήμης, όπως απέδειξε ότι τα βιβλία του Μωυσή είναι απολύτως γνήσια και αξιόπιστα, αντικρούοντας τις άθεες συκοφαντίες του ασεβέστατου Βολταίρου, κατά τον ίδιο τρόπο, με τις μαρτυρίες αρχαιοτάτων και αξιόπιστων ανδρών, απέδειξε ότι και τα ιερά Ευαγγέλια δεν έχουν γραφεί από κάποιους μεταγενεστέρους, όπως φλυαρούσε εκείνος ο άθλιος, αλλά έχουν γραφεί από τους ίδιους εκείνους που υπήρξαν όχι μόνον σύγχρονοι του Ιησού Χριστού, αλλά και αυτόπτες μάρτυρες και ακόλουθοί Του από την αρχή, όπως ο Πέ­τρος, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης και αμέσως μετά απ’ αυτούς ο Λουκάς. Για τον λόγο αυτόν, όσα έγραψαν είναι απολύτως γνήσια και αληθινά.

Επί πλέον, λένε οι σοφοί, στη βεβαίωση της αλήθειας όσων λέγονται ή γράφονται, συμβάλλει και η αρετή και το άπλαστο ήθος των συγγραφέων: «τοις επιεικέσι γαρ πιστεύομεν» [5] λέει ο Σταγειρίτης. Και είναι άριστα και θαυμάσια τα όσα λέει για το θέμα αυτό ο Αντώνιος ο Γενοβέζης στο συνόψισμα για τη Χριστιανική θρησκεία, που περιέχεται στο μεταφρα­σμένο βιβλίο της Μεταφυσικής του, στη σ. 283. Επειδή όμως ενδέχεται οι περισσότεροι να μην έχουν αυτό το βιβλίο, ιδού, γράφουμε εδώ αυτολεξεί τα ίδια πράγματα. Λέει λοιπόν:

«Την καλωσύνη και τη σεμνότητά τους (εν. των αγίων Απο­στόλων), είναι αρκετό να την κρίνει ο ίδιος ο αναγνώστης που διαβάζει χωρίς προκαταλήψεις. Είναι παντού ολοφάνε­ρος ο απροσποίητος και ανεπιτήδευτος χαρακτήρας των Ευαγγελιστών, η εντιμότητα και η σεμνότητά τους. Το ύφος τους είναι επίσης απλό, ρέει φυσικά και χαρακτηρίζεται από την ίδια ανεπιτήδευτη σεμνότητα που προσιδίαζε στον χαρακτή­ρα των απλών και ακέραιων ψυχών τους. Δεν φαίνεται που­θενά να αποσιωπούν κάποιο γεγονός που θα τους δυσφήμιζε ή θα τους υποτιμούσε στα μάτια του πλήθους: την πενία των νομιζομένων γεννητόρων του Χριστού, την ταπεινή Του Γέν­νηση στο σπήλαιο, τον πατέρα Του, ο οποίος αν και καταγό­ταν από τη γενιά του Δαβίδ, ήταν ένας απλός ξυλουργός.

»Δεν αποσιωπούν τις κρίσεις των Φαρισαίων για τον Χρι­στό, που Τον χαρακτήριζαν άλλοτε δαιμονισμένο, άλλοτε απατεώνα, άλλοτε στασιαστή του λαού, βλάσφημο, καταλύτη του Μωσαϊκού Νόμου. Περιγράφουν καθαρά τον ατιμωτικό τρόπο με τον οποίον Τον μεταχειρίστηκαν οι στρατιώτες, που Τον παρουσίασαν ντύνοντάς Τον περιπαικτικά, στεφανωμένον με το αγκάθινο στεφάνι, καταφρονώντας, δήθεν, τον βασιλιά των Ιουδαίων, και για μεγαλύτερη καταισχύνη Τον σταύ­ρωσαν ανάμεσα σε δύο ληστές.

»Δεν έκρυψαν την αδυναμία κάποιων μαθητών, ούτε την ευμετάβλητη πίστη κάποιων άλλων, ούτε την προδοσία του Ιούδα, ούτε την άρνηση του Πέτρου. Αλλά και για τους εαυτούς τους δεν είπαν τίποτα ιδιοτελές ή αλαζονικό. Απενα­ντίας, ομολογούν ότι ήταν απλοί ψαράδες, φτωχοί και αμαθείς. Και εκείνο που μου φαίνεται πιο αξιοθαύμαστο από όλα τα άλλα, είναι ότι δεν βγαίνει ούτε ένας προσβλητικός ή υβρι­στικός λόγος από το στόμα τους εναντίον των εχθρών του Διδασκάλου τους και αυτών των ίδιων. Διατηρούν πάντοτε μία θαυμάσια ειρήνη στην καρδιά, μίαν αταραξία στην κρίση και μία συστολή που είναι άγνωστη στους ψευδομάρτυρες.

»Και, τέλος, τα έργα αυτά και τις διδαχές, αγωνίστηκαν να τις κηρύξουν και να τις μαρτυρήσουν, όχι απλώς δίχως να ελπίζουν σε κάποιο κέρδος στον κόσμο αυτόν, αλλά απεναντίας, να υφίστανται και χλευασμούς από όλους για το παρα­μικρό. Και τους χλεύαζαν σαν δήθεν ελαφρόμυαλους, μεθυσμένους και ανόητους, τους καταδίωκαν ως αποστάτες και στασιαστές της Ιουδαίας και εν τέλει τους συνελάμβαναν, τους εξόριζαν, τους σταύρωναν, τους έγδερναν, τους έψηναν πάνω σε κάρβουνα και όλα τα άλλα βασανιστήρια.

»Αν δεν αποτελούν κριτήρια ήθους και αξιοπιστίας όλα αυτά, τότε εμείς αγνοούμε αν υπάρχουν αξιοπιστότεροι μάρ­τυρες και που θα τους βρούμε».

Τα θαύματα, λοιπόν, που περιγράφονται στο ιερό Ευαγγέλιο, επειδή πραγματοποιούνται με εξουσία και με ένα απλό πρόσταγμα του λόγου, αποδεικνύουν ότι Αυτός που κατ’ αυτόν τον τρόπο θαυματουργεί είναι ο Θεός, αφού έχει τη δύ­ναμη να μεταβάλλει και να αλλάζει τόσο εύκολα τις δυνάμεις της Φύσης. Αλλά και εκείνα που επιτελούνταν από τους αγίους Αποστόλους και τους άλλους Αγίους, το ίδιο ακριβώς αποδεικνύουν σε όχι μικρότερο βαθμό, αφού τα πραγματο­ποιούσαν στο Όνομα Εκείνου. Όπως τους είχε προφητεύσει μετά την Ανάστασή Του,«σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα πα­ρακολουθήσει· εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς· όψεις αρούσι· καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει· επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν» [6]. Όλα αυτά, επαληθεύτηκαν αδιάψευστα σε όλα τα έργα τους. Αμέσως μετά τη θεία Ανάληψη, ο Από­στολος Πέτρος είπε στον εκ γενετής παράλυτο «εν τω ονόματι Ιησού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει· και πιάσας αυτόν της δεξιάς χειρός ήγειρε· παραχρήμα δε εστερεώθησαν αυτού αι βάσεις και τα σφυρά, και εξαλλόμενος έστη και περιεπάτει, και εισήλθε συν αυτοίς εις το ιερόν περιπατών και αλλόμενος και αινών τον Θεόν» [7]. Και λίγο πιο κάτω, ο ίδιος αυτός Απόστολος, λέει στους άρχοντες και τους πρεσβυτέρους: «γνωστόν έστω πάσιν υμίν και παντί τω λαώ Ισραήλ ότι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, ον υμείς εσταυρώσατε, ον ο Θεός ήγειρεν εκ νεκρών, εν τούτω ούτος παρέστηκεν ενώπιον υμών υγιής» [8].

Με τη δύναμη του φοβερού αυτού Ονόματος και ο θείος Παύλος στο Ικόνιο έδιωξε το πνεύμα του Πύθωνα από τη νεαρή δούλη, λέγοντάς της: «Παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ’ αυτής. και εξήλθεν αυτή τη ώρα».

Ας ρωτήσουμε λοιπόν αυτούς τους σοφούς «κριτικούς», ιδιαίτερα αυτόν που προεξάρχει στην αθεΐα. Για πες μας λοι­πόν, έξαρχε των αθέων Βολταίρε, ακούστηκε ποτέ, με την εκφώνηση του ονόματος κάποιου μεγιστάνα, βασιλιά ή αυτοκράτορα, να θεραπευτεί εκ γενετής χωλός, άνω των σαράντα ετών μάλιστα, και αμέσως να σηκωθεί και να τρέχει και να πηδά από τη χαρά του; Ή, πού ακούστηκε να διώχνονται τα δαιμόνια από ένα σκέτο Όνομα, όχι ανθρώπου, αλλά ακόμα και Αγγέλου, ή άλλης ανώτερης επουράνιας δύναμης; [9]. Ασφαλώς, ούτε ακούστηκε, ούτε είναι δυνατόν να γίνει ποτέ. Διότι δεν υπάρχει υπό τον ουρανό άλλο τέτοιο όνομα, από τη δύ­ναμη του οποίου και αρρώστιες να θεραπεύονται, και δαιμό­νια να διώχνονται, και άγνωστες γλώσσες να ομιλούνται, και τα στόματα των φιδιών να χάνουν τη φυσική τους ενέργεια, και η δύναμη των δηλητηρίων να αποδεικνύεται μάταιη.

Ένα και μοναδικό Όνομα υπάρχει στον κόσμο, φοβερό, δοξασμένο και σεβάσμιο και προσκυνητό σε ολόκληρη την Κτίση, το Όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και μονάχα χάρη σ’ αυτό, μονάχα «εν τω ονόματι Ιησού», κατά τον θείο Παύλο, «παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και κατα­χθονίων».

Πώς λοιπόν εσύ, μιαρέ και παμμίαρε, βέβηλε και παμβέβηλε, εσύ, το σκουπίδι, το σκουλήκι της γης, τολμάς να ανοίγεις το στόμα σου εναντίον της Θεϊκής Μεγαλειότητας του Ιησού και να διαστρεβλώνεις, να διαφθείρεις και να απορρίπτεις τις θείες Γραφές Του, που μαρτυρούν τη Θεότητά Του πιο λαμ­πρά κι από τον Ήλιο, έχοντας σαν τελικό σου στόχο να κα­τορθώσεις, με τη μιαρή γλώσσα σου, εκείνο που δεν κατόρ­θωσαν οι παλαιοί τύραννοι της Ρώμης με όλους τους διωγ­μούς που εξαπέλυσαν, δηλαδή να ξεριζώσεις από τον κόσμο την αγιότατη Χριστιανική Πίστη;

Ακούστε, άνθρωποι, με πόση ασέβεια μιλάει, ο θεομίση­τος. Αφού, λέει, σταύρωσαν τον Χριστό οι Εβραίοι, οι σύ­ντροφοί Του (δεν τους ονομάζει καν μαθητές ή Αποστόλους), διεκδικώντας Τον διέδιδαν παντού ότι ο Θεός Τον ανέστησε από τους νεκρούς, ότι, δηλαδή, ψευδώς διέδιδαν ότι Τον ανέστησε, ενώ δεν Τον ανέστησε πράγματι. Στη συνέχεια, δεν ξέ­ρω πώς, ο αναιδέστατος λέει, ψευδόμενος ολοφάνερα και χω­ρίς να ντρέπεται, ότι εν τέλει η θρησκεία αυτή, η Χριστιανική δηλαδή, αφού διώχτηκε από την Ανατολή (δες τι χοντροκομ­μένο ψέμμα), όπου γεννήθηκε, κατέφυγε στη Δύση.

Διώχτηκε από την Ανατολή; Πού το διάβασε αυτό; Πότε έλειψε από την Ανατολή η αγία Πίστη; Δεν είναι αληθέστατο ότι ιδιαίτερα εκεί έλαμψε και από κει εξαπλώθηκε παντού, χωρίς ποτέ μέχρι σήμερα να λείψει; Ποιος δεν βλέπει ότι με αυτά και τα παρόμοια, προσπαθεί ο αναιδέστατος να παρουσιάσει σαν χίμαιρες, δηλαδή δημιουργήματα της φαντασίας τις αγιότατες διηγήσεις των ιερών Ευαγγελίων, των Πράξεων των ιερών Αποστόλων και τις πάνσοφες και αληθέστατες Επιστολές τους;

Και δείχνουν τέτοια προτίμηση, τέτοια εμπιστοσύνη, τέ­τοια εύνοια, τέτοια υπόληψη σε ένα τόσο αναίσχυντο ανθρωπάκι, που ψευδολογεί φανερά και εκφαυλίζει τα όσια και τα ιερά; Πραγματικά, αυτό είναι μεγάλης απορίας άξιο.



__________________
[1] Ο Ωριγένης υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Γεννήθηκε πιθανώς στην Αλεξάνδρεια, περίπου το 182 και πέθανε στην Καισάρεια, περί το 251. Ο πατέρας του Λεωνίδης μαρτύρησε το 202 στο διωγμό του Σεπτίμιου Σεβήρου. Αγαπήθηκε βαθειά από τους μαθητές του για τα κηρύγματα, τη διαλεκτική, τη φυσική, την ηθική και τη μεταφυσική του. Οι θεωρίες του Ωριγένη αλλά και ο ίδιος έχουν καταδικαστεί από την 5η Οικουμενική Σύνοδο. Ωστόσο πολλοί από τους αγίους Πατέρες (Αθανάσιος Αλεξανδρείας, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Ανατολή, Ιλάριος Πικταβίου, Αμβρόσιος Μεδιολάνων, Βικέντιος Λειρίνου στη Δύση) χρησι­μοποιούσαν τον Ωριγένη, σημειώνοντας όμως τις παρεκκλίσεις του. Η στάση τους αυτή μπορεί να συνοψιστεί στη δήλωση του Θεοφίλου Αλε­ξανδρείας: «ει τι ουν εν αυτοίς (τοις βιβλίοις του Ωριγένους) εφεύρω κα­λόν, τούτο δρέπομαι, ει δε τι μοι ακανθώδες φανείη, τούτο ως κεντούν υπερβαίνω» (Σωκράτης, Εκκλ. Ιστ. ΣΤ’ 17).

Ο Στ. Παπαδόπουλος στην Πατρολογία του, αναφέρει τα εξής για τη θέση του Ωριγένη στην Ορθόδοξη Εκκλησία:

«Αποτέλεσμα της σαφούς συνοδικής καταδίκης του Ωριγένη υπήρξε οπωσδήποτε η μείωση του κύρους του, χωρίς όμως ο ίδιος να λησμονηθή ποτέ. Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς έμμεσα ή άμεσα, λίγο ή πολύ γνώρι­ζαν το έργο του, χρησιμοποιούσαν από αυτό ό,τι θεωρούσαν καλό ή ακίνδυνο και στηλίτευαν τις παρεκκλίσεις του».


[2] Με τον όρο «Έλληνες» εννοούνται οι εθνικοί, οι ειδωλολάτρες.


[3] Υποσημείωση αγ. Αθανασίου: Αυτοί οι δύο όροι, δηλαδή οι προφη­τείες και τα θαύματα, χρησιμοποιήθηκαν πολύ καλά από τον ανώνυμο συγγραφέα της Χριστιανικής Απολογίας, στο κεφάλαιο για την απόδειξη της Θεότητας του Ιησού Χριστού· και αξίζει τον κόπο να δουν και να μελετή­σουν αυτά τα αποσπάσματα οι ευσεβείς, μάλλον δε και όλο το βιβλίο, αφού και ο ιερός και θαυματουργός επίσκοπος Κορίνθου (ΣτΜ: εννοεί τον άγιο Μακάριο Νοταρά) το θεώρησε ψυχωφέλιμο, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε όταν πρωτοτυπώθηκε στη Λειψία και το μελέτησε, θεωρώντας ότι είναι ψυχωφελέστατο, βρήκε τρόπο και συγκέντρωσε πεντακόσια γρόσια τα οποία προσέφερε για να επανεκδοθεί. Γιατί όλη σχεδόν τη ζωή του ο μακάριος εκείνος άνδρας την ανάλωσε στην ψυχική ωφέλεια του απλού λαού, και εννοώ την ουράνια και αιώνια ωφέλεια. Ας μείνει αυτό σαν μία απόδειξη ότι αυτό τό βιβλίο υπήρξε άξιο λόγου και όχι «βρωμοφυλλάδα», όπως αποκαλούν χω­ρίς ντροπή κάποιοι από τους σύγχρονους φιλοσόφους τα βιβλία που διδά­σκουν την αρετή και την ευσέβεια.


[4] Εννοεί τον Αριστοτέλη, τον θεμελιωτή της Λογικής Επιστήμης.


[5] Αριστοτέλους, Ρητορική [1356a] (1). [4] διά μεν (5) ουν του ήθους, όταν ούτω λεχθή ο λόγος ώστε αξιόπιστον ποιήσαι τον λέγοντα: τοις γαρ επιεικέσι πιστεύομεν μάλλον και θάττον, περί πάντων μεν απλώς, εν οις δε το ακριβές μη έστιν αλλά το αμφιδοξείν, και παντελώς.

Νεοελληνική Απόδοση: Ο ρήτορας όταν μιλάει κατά τρόπο που ο λό­γος του να τον κάνει αξιόπιστο, πείθει με τον χαρακτήρα του· γιατί τους έντιμους ανθρώπους τους εμπιστευόμαστε πιο πρόθυμα, γενικά βέβαια για όλα τα θέματα, αλλά με απόλυτο τρόπο για θέματα στα οποία δεν υπάρχει βεβαιότητα και αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.


[6] Μάρκ. ΙΣΤ’, 17-18 (Μτφ.: αυτά τα σημεία θα ακολουθούν όσους πιστέψουν· στο Όνομά Μου θα διώχνουν τα δαιμόνια, θα μιλούν καινούριες γλώσσες, θα σηκώνουν φίδια κι αν πιουν κάτι θανατηφόρο δεν θα τους βλάψει. Θα αγγίζουν τους αρρώστους με τα χέρια τους και κείνοι θα γίνονται υγιείς).


[7] Πράξ. Γ’, 7-8. (Μτφ.: στο Όνομα του Ιησού του Ναζωραίου, σήκω και περπάτησε. Και αμέσως στερεώθηκαν τα πόδια και οι αστράγαλοί του και σηκώθηκε μ’ ένα πήδημα όρθιος και περπατούσε· και μπήκε μαζί τους στο Ναό, χοροπηδώντας και δοξολογώντας τον Θεό.


[8] Πράξ. Δ’, 10. (Μτφ.: Ας γνωρίζετε κι εσείς και όλος ο λαός του Ισραήλ ότι στο Όνομα του Ιησού του Ναζωραίου, τον Οποίον σταυρώσατε και τον Οποίον ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, στο Όνομά Του στέκεται όρθιος αυτός ο άνθρωπος).


[9] Εννέα είναι τα τάγματα των Αγίων Αγγέλων, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Αρχάγγελοι, Άγγελοι. Με τον όρο Άγγελοι, σημαίνεται και το συγκεκριμένο τάγμα, αλλά και όλες οι επουράνιες δυνάμεις. Προφανώς ο Άγιος χρησιμοποιεί εδώ τον όρο Άγγελος για να υποδηλώσει το συγκεκριμένο τάγμα, γι’ αυτό και το αντιδιαστέλλει προς άλλες επουράνιες δυνάμεις (“υψηλότερα πνεύματα”, όπως λέει στο πρωτότυπο κείμενο).

Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος

(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο “Αλεξίκακον Φάρμακον” των εκδόσεων “Γρηγόρη”)

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης : Πως οι άγιοι Πατέρες έφθασαν σε μεγάλα σημεία χάριτος

Πατέρες

Με την ταπείνωση οι άγιοι Πατέρες κατόρθωσαν να φθάσουν σε μεγάλα σημεία χάριτος.


Αλλά μήπως και ένας υποτακτικός δεν μπορεί να κατορθώση, να σημειώση μια τέτοια επιτυχία;

Και βεβαίως μπορεί.

Όταν κρατήση την σιωπή, τα πνευματικά, το αμέριμνο, όταν έχη ενδοστρέφεια και κάνη τακτικά ταμείο στον εαυτό του, θα προχωρήση οπωσδήποτε. Και εμείς κοντά στον Γέροντα ήμασταν υποτακτικοί. Είχαμε το διακόνημα, τον κόπο της ημέρας κ.λ.π.

Με τον Γέροντα καθοδηγητή έμπειρο στις πορείες αυτές του Θεού και με την τάξι που είχαμε, ωρισμένοι πατέρες μπόρεσαν και γνώρισαν αυτά τα πράγματα, που οι νηπτικοί Πατέρες, μας έχουν αφήσει σαν μια ιερά παρακαταθήκη. Να αποφεύγωμε να ομιλούμε τα περιττά πράγματα.

Στον κανόνα μας να είμαστε συνεπείς, στον εκκλησιασμό μας, επίσης να είμαστε συνεπείς. Να βρισκόμαστε στην εκκλησία και να ακούμε την ακολουθία, τη λειτουργία, τον εσπερινό.

Στην τράπεζα όλοι μαζί, να έχωμε σε όλα μας τάξιν. Όπου τάξις, εκεί και ειρήνη, όπου ειρήνη, εκεί και ο Θεός. Όπου αταξία, εκεί και σύγχυσι, όπου σύγχυσι, εκεί και διάβολος. « Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» λέγει ο θείος Παύλος ( Α΄ Κορ. 14,40). Να εφαρμόζωμε ως υποτακτικοί την υπακοή μας. Να μη κάνωμε το δικό μας θέλημα. Το ίδιο θέλημα έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον παράδεισο.

Η υποταγή του θελήματος του Χριστού στον Πατέρα Του, τους εισήγαγε πάλιν στον Παράδεισο και έτσι η υπακοή εθριάμβευσε. Παρήκουσε ο εωσφόρος στο Θεό. Υπερήφανα φαντάσθηκε, και ο Θεός τον απομάκρυνε από κοντά Του και έγινε ο διάβολος, που μας πολεμεί.



Τα υπόλοιπα τάγματα έμειναν πιστά στην υπακοή του Θεού και βρίσκονται στη δόξα του Θεού. Και καθ’ ην στιγμήν ήσαν στη φύσι ευμετάβλητοι άγγελοι, έγιναν κατά χάρι αδιάπτωτοι, διότι εγνώρισαν τόσα πράγματα με τη πτώσι του εωσφόρου και του ανθρώπου και γι’ αυτό τώρα είναι αδιασάλευτοι στην υπακοή του Θεού.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Πως ζητάμε από το Θεό την μετάνοια που είναι η πηγή της ζωής και θύρα του παραδείσου

Δεν έχουμε όλοι οι χριστιανοί την ίδια αίσθηση και αντίληψη για τη φύση, το βάθος και τα αποτελέσματα της αμαρτίας επί της υπάρξεώς μας. Δεν αξιολογούμε πάντοτε με ακρίβεια το ηθικό και πολύ περισσότερο το οντολογικό βάθος της

Το να αναγνωρίζουμε την παρουσία του κακού και της αμαρτίας μέσα μας είναι αφενός άθλημα έμπονης πνευματικής ενδοσκόπησης και αφετέρου δώρημα του Θεού. Πρέπει και εμείς να προσπαθήσουμε και ο Θεός να μας δωρίσει.

Υπάρχουν μερικοί που αμαρτάνουν βαρέως και δεν αισθάνονται τη νόσο τους. Και άλλοι που με δυσκολία υποφέρουν και τον παραμικρό νυγμό της συνειδήσεώς τους, όπως δεν υποφέρεται και το παραμικρό σκουπιδάκι στην επιφάνεια του οφθαλμού μας.
Η επίγνωση των πνευματικών μας νόσων είναι η αρχή της μετανοίας, μιας πνευματικής πορείας που καταλήγει στην ελευθερία των τέκνων του Θεού. Γι’ αυτό και προσευχόμαστε εκ βαθέων: «Κύριε, βασιλεύ, δός μοι του οράν τα εμά πταίσματα».

Άνθρωποι που επιδόθηκαν στον σωτήριο άθλο της βυθοσκόπησης της ψυχής τους και τους δωρήθηκε από τον Θεό η επίγνωση της αμαρτωλότητός τους είδαν τον εαυτό τους ως «ολοσώματον πληγή» και ως «μέγα τραύμα». Και ζήτησαν κατόπιν από τον Θεό το μέγα δώρημα της μετανοίας, διότι γνώρισαν πως είναι αδύνατον άνευ της μετανοίας να θεραπευθούν και να ευαρεστήσουν τον Θεό. Είναι αυτό που τόσο συχνά και διδακτικά ψάλλουμε στην Εκκλησία μας:

«Των αγίων ο χορός εύρε πηγήν της ζωής και θύραν παραδείσου, εύρω καγώ την οδόν διά της μετανοίας».

Οι Άγιοι μας βρήκαν πως πηγή της ζωής και θύρα του παραδείσου είναι η μετάνοια. Για να εισέλθουμε στον Παράδεισο πρέπει να τους ακολουθήσουμε.

Εκείνοι οι άνθρωποι που κατάλαβαν πολύ καλά τα παραπάνω αισθάνονται μία έντονη ικετευτική διάθεση, όταν στις εκκλησιαστικές ακολουθίες που τελούμε καθημερινά, ιδιαίτερα όμως στη Θ. Λειτουργία, δεόμαστε:

«Τον υπό­λοιπον χρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι».

Θεωρούν, επίσης, ως τη μεγαλύτερη δωρεά τη μετάνοια. Κι αν ένα και μόνο χάρισμα θα τους δώριζε ο Θεός, θα επιθυμούσαν να είναι το χάρισμα της μετανοίας.

Οπωσδήποτε το μείζον πάντων χάρισμα είναι το χάρισμα της αγάπης προς τον Θεό, ωστόσο αποτελεί τόλμημα να ζητούμε να αγαπήσουμε τον Θεό, εάν πρωτύτερα δεν καθάρουμε την ψυχή μας με το χάρισμα της μετανοίας.

Μεγάλοι Άγιοι, επιτελούντες θαύματα φοβερά, φθάνοντας στο τέλος της ζωής τους παρακαλούσαν τον Θεό να τους δώσει λίγο χρόνο ακόμη για να μετανοήσουν βαθύτερα.

Αρχ. Νικόδημος Κανσίζογλου, Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας
orthodoxia.online – Η Ορθόδοξη ματιά στα γεγονότα

Ηχηρή παρέμβαση του Μητροπολίτη Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως Ιερεμία για τον Μητροπολίτη Μόρφου

Ἀργά καί καθυστερημένα ἔμαθα τό θέμα πού δημιουργήθηκε γύρω ἀπό τό ἱερό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου ἁγίου Μόρφου κ. Νεοφύτου γιά ἕναν ποιμαντικό του λόγο καί τόν θόρυβο πολλῶν σχετικά μέ τό θέμα αὐτό. Ἐπειδή δέ τά ποιμαντικά θέματα τῶν Ἐπισκόπων ἔχουν καθολική ἰσχύ, ἐπιθυμῶ νά καταθέσω καί ἐγώ ὡς ταπεινός Ἐπίσκοπος μερικές σκέψεις, ὠφέλιμες, ὡς νομίζω, γιά τό ὅλον θέμα. Τά ὅσα θά γράψω θά τά καταθέσω μέ ἁπλότητα, ὡς μία κατήχηση καί γιά τόν λαό, ἀπό τόν ὁποῖο καί θά ἀναγνωσθοῦν.

1. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἁμαρτία γενικῶς καί ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία εἰδικῶς εἶναι αὐξημένη στίς ἡμέρες μας, τόσο πολύ, ὥστε ἔχει γίνει νόμος! Ἀλλά αὐτό, γιά ᾽μᾶς πού μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή, δέν πρέπει νά μᾶς ξενίζει, γιατί τό γράφει ἡ Ἁγία Γραφή. Τό τελευταῖο της βιβλίο, ἡ Ἀποκάλυψη, λέγει ὅτι περί τά ἔσχατα καί ἡ ἁμαρτία θά γίνεται πιό ρυπαρή καί βδελυκτή, ἀλλά καί ἡ ἀρετή θά γίνεται πιό μεγάλη καί λαμπρή:
«Ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (22,11). Καθόλου λοιπόν περίεργον ἡ πληθυνθεῖσα καί ὀγκωμένη ὁλοέν καί περισσότερον ἁμαρτία τῆς ἐποχῆς μας, ἀφοῦ τό ἴδιο συνέβαινε καί στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή μέ τά φρικτά της παρά φύσιν ἁμαρτήματα, ὅπως τά λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (1,25-27). Ἀλλά ἡ ἐποχή αὐτή, ἡ τόσο ἁμαρτωλή καί ρυπαρή, ἔβγαλε ΠΑΝΑΓΙΑ! Ἔτσι καί ἡ ἐποχή μας, παρά τήν κόλασή της, ἔχει παραδείσια ἄνθη.
Καί ἔχουμε λοιπόν ὡραία καί μεγάλη δουλειά νά κάνουμε ἡμεῖς οἱ Ἱερεῖς μέ αὐτά τά μοσχοβολητά ἄνθη, μέ τίς μυροβόλες αὐτές ψυχές, μέ τό νά γίνουμε ὁ φράκτης τους, μιλώντας σ᾽ αὐτές γιά τά γλυκά χτυποκάρδια τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί γιά τά νόστιμα τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας νοήματα.
Ἔτσι, κατά πρῶτον, νομίζω ἄς μήν ἀσχολούμεθα συνεχῶς μέ τήν ἁμαρτία, μιλώντας ὅλο γι᾽ αὐτήν καί ἐλέγχοντας αὐτήν, ἀφοῦ μάλιστα ἔχουμε ἐντολή ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο οὔτε τό ὄνομα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτιῶν νά μή λέγουμε: «Πορνεία δέ καί πᾶσα ἀκαθαρσία μηδέ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθώς πρέπει ἁγίοις» (Ἐφεσ. 5,3). Καί ὁ ἴδιος πάλι μιλώντας πρός τούς Θεσσαλονικεῖς γιά τό ἁμάρτημα τῆς πορνείας καί θέλοντας νά μιλήσει παρακάτω σαφέστερα γιά τό θέμα αὐτό, ἀποφεύγει νά ἐπαναλάβει τήν ἴδια ἔκφραση (τήν λέξη «πορνεία») καί χρησιμοποιεῖ τήν ἔκφραση «ἐν τῷ πράγματι», σάν νά ἔλεγε, «γιά τό πράγμα, γιά τό θέμα πού σᾶς μίλησα» (Α´ Θεσ. 4,3-6α).

2. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως πλευρά θά ποῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία, πού σκοπό ἔχει νά φυλάγει τά τέκνα της στόν παράδεισό της, πρέπει νά μιλάει σ᾽ αὐτά καθαρά γιά τήν ἁμαρτία, πού τά χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Καί ἐπίσης νά μιλάει γιά τά φθοροποιά καί καταστρεπτικά ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά προσοχή! Δέν τιμωρεῖ ὁ Θεός τόν ἁμαρτωλό, ἀλλά τόν τιμωρεῖ ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία του. «Παιδεύσει σε ἡ ἁμαρτία σου καί ἠ κακία σου ἐλέγξει σε» (Ἰερ. 2,19)!
Αὐτό ἔκανε καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ἅγιος Μόρφου κ. Νεόφυτος. Ἐρωτηθείς γιά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἤ ὁμιλῶν περί αὐτῆς εἶπε ὅτι ἡ ἁμαρτία αὐτή εἶναι μεγάλη, εἶναι πολύ μεγάλη, εἶναι παρά φύσιν. Καί ἐπικαλούμενος ἔπειτα λόγον ἁγίου πατρός, τοῦ πατρός Πορφυρίου, εἶπε ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις πού εὐθύνονται καί οἱ γονεῖς γιά τήν ἁμαρτία αὐτή τῶν παιδιῶν τους. Καί εἶπε γιά τό πῶς εὐθύνονται, ἐπαναλαμβάνοντας ἀκριβῶς τούς λόγους τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Καί ὅλοι μας οἱ Ἱερεῖς, ὅσοι ἔχουμε πόθο γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ νά κρατηθεῖ καθαρός ἀπό τήν ἁμαρτία, ὁ καθένας μας μέ τόν τρόπο του, τόν ἴδιο περίπου λόγο λέγουμε, σάν τόν λόγο τοῦ ἁγίου Μόρφου. Ὁ ἅγιος Μόρφου βέβαια ὁμίλησε δυναμικώτερα καί σαφέστερα, ὅπως πάντα ἔτσι ὁμιλεῖ, κατά τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν ἐνοικοῦσαν εἰς Αὐτόν. Τόν εὐχαριστοῦμε διά τόν σωστικό του λόγο.
3. Ἀλλά ἐπειδή τό θέμα πρέπει νά ἔχει τήν θεολογική του δικαίωση, ἐπιθυμῶ νά καταφύγω στήν Παλαιά Διαθήκη, στό πρῶτο μέρος τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, γιά νά δώσω, ὅσο μπορῶ, τήν βιβλική βάση του.
Πολλοί χριστιανοί μας ἐρωτοῦν, γιατί ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔχει σκανδαλώδεις διηγήσεις, ὅπως, λόγου χάριν, γιά τήν γύμνωση τοῦ Νῶε, γιά τό ἁμάρτημα τῶν Σοδόμων ἤ γιά τήν συνεύρεση τῶν θυγατέρων τοῦ Λώτ μέ τόν πατέρα τους κ.ἄ. Ἡ κατηγορία αὐτή πρός τήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι περίπου ἡ ἴδια μέ τήν κατηγορία στίς μέρες μας πρός τόν ἅγιο Μόρφου, γιατί μίλησε γιά τήν ὁμοφυλοφιλία καί τίς μή φυσικές σχέσεις τῶν ἀνδρογύνων μέ τά δυσάρεστα ἀποτελέσματά τους καί στά παιδιά τους ἀκόμη.
Ἀκοῦστε, λοιπόν, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες. Ἡ Παλαιά Διαθήκη παραλαμβάνει τόν ἄνθρωπο στήν πεπτωκυία θέση του, στήν παρά φύσιν κατάστασή του, καί τοῦ ὁμιλεῖ λοιπόν τήν γλώσσα τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Καί μέ τήν θεία διδασκαλία, τόν Νόμο τοῦ Μωυσῆ καί τά κηρύγματα τῶν προφητῶν, ἀπό τήν παρά φύσιν τόν φέρει στήν κατά φύσιν κατάσταση, γιά νά τόν παραλάβει ἀπό τήν κατάσταση αὐτή ἡ Καινή Διαθήκη καί νά τόν ἀναγάγει στό ὑπέρ φύσιν, στήν θέωση. Ἀφοῦ λοιπόν ἡ Παλαιά Διαθήκη παραλαμβάνει τόν ἄνθρωπο στήν παρά φύσιν κατάσταση, τοῦ ὁμιλεῖ γιά τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα καί, γιά νά τά ἀποστραφεῖ, τοῦ ὁμιλεῖ γιά τό καταστρεπτικό κατάντημα, πού φέρουν τά ἁμαρτήματα αὐτά. Ἀναφέρω παράδειγμα:
Ἡ Παλαιά Διαθήκη ὁμιλεῖ γιά τήν γύμνωση τοῦ Νῶε καί ὅτι ὁ υἱός του Χάμ εἶδε τήν γύμνωση τοῦ πατέρα του καί τόν ἐνέπαιξε (Γεν. 9,20 ἑξ.). Δέν πρόκειται καθόλου γιά γύμνωση τοῦ Νῶε. Ἡ ἔκφραση γιά κάποιον «εἶδε τήν γύμνωση τοῦ πατέρα του» ἤ «τῆς νύφης του» κ.λπ. εἶναι μιά καλυμμένη εὐγενής ἔκφραση γιά νά δηλώσει σαρκική σχέση μέ τόν πατέρα του καί τήν νύφη του ἤ μέ ἄλλο πρόσωπο (βλ. Λευιτ. 18,6 ἑξ.).
Τό ὅτι, λοιπόν ὁ Χάμ εἶδε τήν γύμνωση τοῦ πατέρα του Νῶε αὐτό σημαίνει τό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας τοῦ υἱοῦ πρός τόν πατέρα, γιά τό ὁποῖο ἁμάρτημα δέν εὐθύνεται καθόλου ὁ Νῶε, γιατί ἦταν σέ κατάσταση μέθης καί δέν μετεῖχε καθόλου στό ἁμάρτημα. Καί ποιός ὁ λόγος νά ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη τό περιστατικό αὐτό; Τό ἀναφέρει γιά νά δημιουργήσει ἀπό τήν ἀρχή τήν ἀποστροφή τῶν Ἰσραηλιτῶν πρός τούς Χαναναίους, ὥστε νά μήν συναναστρέφονται μαζί τους καί παραλάβουν τά ἤθη τους.
Γιά τόν ἴδιο λόγο ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη καί τίς αἱμομιξίες τῶν θυγατέρων τοῦ Λώτ μέ τόν πατέρα τους. Τίς ἀναφέρει γιά νά ἀποστρέφονται οἱ Ἰσραηλῖτες τούς Μωαβῖτες καί τούς Ἀμμωνῖτες. Γιατί ὁ υἱός πού γεννήθηκε ἀπό τήν μίξη τῆς μιᾶς θυγατρός ὀνομάστηκε «Μωάβ», ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε τό γένος τῶν Μωαβιτῶν. «Μωάβ» σημαίνει «γεννημένος ἀπό τόν πατέρα». Καί ὁ υἱός πού γεννήθηκε ἀπό τήν μίξη τῆς ἄλλης θυγατρός ὀνομάστηκε «Ἀμμάν», ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε τό γένος τῶν Ἀμμωνιτῶν. «Ἀμμάν» σημαίνει «υἱός τοῦ γονέως μου».
Γιά νά διαφυλάξει λοιπόν ἡ Παλαιά Διαθήκη τόν λαό της Ἰσραήλ ἀπό τούς περιοίκους εἰδωλολατρικούς λαούς, τοῦ λέγει: «Πέρα ἀπ᾽ αὐτούς, γιατί ἔχουν βρώμικα ἤθη, γιατί ἔχουν σιχαμερή προέλευση, γιατί τούς περιμένει φρικτή καταστροφή γιά τήν ὁμοφυλοφιλία τους, σάν τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων». Καί ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Μόρφου, λοιπόν, καί ὅλοι οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε στά κηρύγματά μας μέ τόν ἴδιο τρόπο: Καταγγέλλουμε τά ἁμαρτήματα τοῦ λαοῦ, γιατί ἔχουμε ἐντολή ἀπό τόν Θεό νά τό κάνουμε αὐτό (βλ. Ἠσ. 58,1) καί γιά νά ἀποτρέψουμε ἔπειτα τόν λαό τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἁμαρτία καί γιά νά τοῦ κεντρίσουμε τήν στροφή του πρός μετάνοια, τοῦ μιλᾶμε γιά τό ἄνοστο καί βδελυκτό τῆς ἁμαρτίας καί γιά τήν καταστροφή, στήν ὁποία ὁδηγεῖ αὐτή. Αὐτό, κύριοι ἐπικριτές μας, εἶναι τό ἔργο μας καί ἀλλοίμονό μας, ἄν δέν τό κάνουμε. Ἀλλοίμονό μας ἀπό τόν Ἀφέντη μας Ἰησοῦ Χριστό τήν Ἡμέρα τῆς κρίσεως!…
4. Ἤθελα μέ λίγα λόγια νά ἀναφερθῶ καί στόν λόγο τοῦ ἁγίου Κυρηνείας κ. Χρυσοστόμου, ὅτι «ὁ κληρικός δέν πρέπει νά ἀνακατεύεται μέσα στίς κρεββατοκάμαρες τῶν ζευγαριῶν». Ὁ λόγος αὐτός εἶναι σωστός καί στόν πνευματικό πού ἐνεργεῖ διαφορετικά καί ἐξετάζει μέ ἄπρεπα ἐρωτήματα περί τῆς σχέσεως τῶν συζύγων, ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά τοῦ στερήσει τήν πνευματική πατρότητα.
Δέν ἐπιτρέπεται δηλαδή ὁ πνευματικός στόν ἔγγαμο ἄνδρα ἤ γυναίκα, πού θά ἔλθουν νά ἐξομολογηθοῦν, νά ἐρωτήσει μόνος του περί τῶν συζυγικῶν τους σχέσεων, περί τοῦ τρόπου διενεργείας αὐτῶν κ.λπ. Διαφορετικά ὅμως πρόκειται, ἄν οἱ ἴδιοι οἱ σύζυγοι θίξουν τό πρόβλημα αὐτό, ἤ ἄν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Ἱερεύς, σέ κάποια δημόσια ὁμιλία του ἤ σέ ἕνα κύκλο χριστιανῶν, ὁμιλήσει περί αὐτοῦ, ἀποτρέποντας τούς χριστιανούς ἀπό τίς παρά φύσιν αἰσχρότητες καί λέγοντας ἀκόμη ὅτι αὐτές οἱ αἰσχρότητες ἀποδιώκουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν οἰκογένειά τους.
Καί ἀλλοίμονο, χριστιανοί μου, ἄν φύγει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν οἰκογένειά μας. Αὐτό λέγεται «ὀργή Θεοῦ»! Τό θέμα τοῦ ἁγίου Μόρφου πίπτει ἀκριβῶς σ᾽ αὐτήν ἐδῶ τήν περίπτωση καί ἑπομένως εἶναι ἄσχετη ἡ ἀναφορά τοῦ ἁγίου Κυρηνείας στό ὅλο θέμα.
5. Πείραξε ὅπως κατάλαβα, πολύ πείραξε πολούς ἤ μερικούς ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Μόρφου ὅτι ἀπό τίς παρά φύσιν σχέσεις τῶν συζύγων γεννοῦνται τέκνα μέ ἀνώμαλες τάσεις. Γιατί ὅμως νά τούς πειράξει ὁ λόγος αὐτός, ἀφοῦ εἶναι λόγος ἁγίου πατρός, τοῦ ἁγίου Πορφυρίου; Καί ἐμεῖς οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἴμαστε τά μεγάφωνα τῶν λόγων τῶν ἁγίων Πατέρων μας. Ἀλλά καί ποῦ εἶναι τό περίεργο τοῦ λόγου; Δέν λέγει ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ἀπό τήν μίξη τῶν δύο γενεῶν, τῆς καλῆς καί τῆς κακῆς γενεᾶς, γιά τήν ὁποία μίξη ὁ Θεός εἶπε ὅτι τούς παίρνει τήν Χάρη του (τό «Πνεῦμα» του), γιατί ἔγιναν «σάρκες» (Γεν. 6,3), δέν λέγει ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι γεννήθηκαν τερατώδη ὄντα, οἱ «γίγαντες»; (Γεν. 6,5). – Δέν ὑπάρχει χῶρος καί χρόνος γιά περισσότερα. Τό ὅλο θέμα εἶναι σοβαρό καί θίγει τό μέγα θέμα περί τοῦ χριστιανικοῦ γάμου. Ἀλλά περί αὐτοῦ ἄλλοτε, ἄν δοθεῖ κάποια εὐκαιρία.

Απάντηση Μητροπολίτη Μόρφου στους επικριτές του: «Να ακολουθούμε το λόγο του Θεού, όχι της νέας εποχής» – Αμερικάνικα ΜΜΕ τον επικρίνουν

Παίρνει διαστάσεις η υπόθεση των δηλώσεων του Μητροπολίτη Μόρφου για τους ομοφυλόφιλους και πλέον ανακατεύονται σχολιάζοντας αρνητικά και αμερικανικά ΜΜΕ, που…κόπτονται για τις θρησκευτικές και κοινωνικές ελευθερίες, ενώ σε νέο κήρυγμά του ο ίδιος ο Μητροπολίτης έδωσε απαντήσεις.

To γνωστό δίκτυο Fox News συντηρεί το θέμα αναφέροντας πως η αστυνομία στην Κύπρο διερευνά έναν ορθόδοξο χριστιανό επίσκοπο για τα σχόλιά του σχετικά με τη σεξουαλικότητα και το πρωκτικό σεξ.
«Ο γενικός εισαγγελέας του νησιού της Μεσογείου δήλωσε ότι ανέθεσε στην αστυνομία να ξεκινήσει έρευνα για να διαπιστώσει εάν ο επίσκοπος διέπραξε έγκλημα. Ο επίσκοπος Νεόφυτος της Μόρφου έχει από καιρό προβεί σε επικρίσεις για τα αμφιλεγόμενα σχόλιά του. Αλλά η αστυνομία είπε πως αυτή τη φορά το πήγε πολύ μακριά. Ο επίσκοπος προκάλεσε οργή όταν φάνηκε σε βίντεο τον Ιούνιο λέγοντας ότι η ομοφυλοφιλία μπορεί να μεταφερθεί στο αγέννητο εάν οι μητέρες τους είχαν πρωκτικό σεξ ενώ ήταν έγκυες. Είπε επίσης ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες έχουν ένα «ξεχωριστό μάτι» από τον ύπνο με άλλους άντρες».
Επίσης η New York Post με στοιχεία από το Associated Press δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Ορθόδοξος χριστιανός επίσκοπος υπό έρευνα για ενδεχόμενη ομιλία μίσους κατά των ομοφυλοφίλων» και στάθηκε και αυτή στην έρευνα της Αστυνομίας.
«Ο Γενικός Εισαγγελέας της Κύπρου δήλωσε την Πέμπτη ότι ανέθεσε στην αστυνομία να ξεκινήσει έρευνα για το αν ένας Ορθόδοξος χριστιανός επίσκοπος διέπραξε ποινικό αδίκημα για τις παρατηρήσεις του σχετικά με τους ομοφυλόφιλους. Ο επίσκοπος Μορφου, Νεόφυτος, έδωσε αφορμή για διαμάχη αφού είπε κατά τη διάρκεια διάλεξης του Ιουνίου ότι η ομοφυλοφιλία θα μπορούσε να μεταφερθεί σε αγέννητα παιδιά εάν μια έγκυος γυναίκα κάνει πρωκτικό σεξ, μια αξίωση χωρίς επιστημονική βάση. Ο επίσκοπος δήλωσε στο ακροατήριό του ότι οι ομοφυλόφιλοι θα μπορούσαν να είναι «καλοί Χριστιανοί» αρκεί να υποτάσσουν τις επιθυμίες τους με πνευματική καθοδήγηση. Αλλά η εξήγησή του για το πώς η «ομοφυλοφιλία» μπορούσε να «μεταφερθεί» στο αγέννητο – «συνήθως μέσω των γονέων» – προκάλεσε μια αιχμή καταδίκης από πολιτικά κόμματα και ομάδες ΛΟΑΤ. Η Κυπριακή κυβέρνηση είχε προηγουμένως επικρίνει τον επίσκοπο Νεόφυτο για τις «προσβλητικές» και «ζημιογόνες» παρατηρήσεις του και ζήτησε την απόσυρσή τους. Ο Επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα της χώρας θεωρεί ότι οι παρατηρήσεις εισάγουν διακρίσεις».

Μητροπολίτης Μόρφου
Σε νέο κήρυγμά του την πρωτομηνιά στο μεταξύ ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος μίλησε για την αθεϊα στην Ευρώπη αλλά για την δική μας ψυχολογική αστάθεια!  . «Η μάνα μου έλεγε πρόσεχε γιε μου να μην γύρει ο νούς σου. Τα άσπρα (τα χρήματα) κατεβάζουν τα άστρα» επισήμανε με νόημα! Περιέγραψε δε ένα περιστατικό από το Άγιο Όρος με τον Γέροντα Παϊσιο.
«Η Ευρώπη και ιδίως η Νέα Τάξη Πραγμάτων εισήγαγε και δεν το καταλάβαμε, και δεν εμιλήσαμε οι Αρχιερείς και οι ιερείς, ήθη και έθιμα παράδοξα ξένα στον νόμο του Θεού.» είπε κάνοντας λόγο για «άνομο νόμο» στην διαμόρφωση των παιδιών μας. «Μην βλέπετε αν οι πολλοί μας εμπαίζουν, αν μας σταυρώνουν. Ο Θεός μας είναι εσταυρωμένος! Να ακολουθούμε το λόγο του σταυρού όχι το λόγο της νέας εποχής. Της νέας αταξίας όπως λέω εγώ, όχι της νεάς τάξης πραγμάτων. Αυτοί έτσι την εμφανίζουν ως νέα ήθη με νέα δημοκρατία. Όταν σας διώκουν για τον Χριστό να χαίρεστε»…
Σημείωσε δε πως επικοινώνησε με έναν Δεσπότη Πατριαρχείου χθες και του είπε » Αγαπητέ μου Νεόφυτε μην λυπάσαι με αυτά που ακούς, οι προσευχές μας είναι δίπλα σου.» και του απάντησα «Δεν λυπούμαι, έχω μυστική χαρά. Από το 2003 γνωρίζουμε και τον ονειδισμόν και τον σταυρόν «…

Απίστευτο και όμως αληθινό: Ορίστηκαν ανακριτές για την υπόθεση του Μητροπολίτη Μόρφου – Διωγμός του Ευαγγελίου εν όψει…

Δημοσίευση: 3 Αυγούστου 2019, 4:04 μμ | Ανανέωση: Αύγουστος 3, 2019 στις 4:13 μμ

Παίρνει διαστάσεις η υπόθεση των δηλώσεων του Μητροπολίτη Μόρφου για τους ομοφυλόφιλους και πλέον ανακατεύονται σχολιάζοντας αρνητικά και αμερικανικά ΜΜΕ, που…κόπτονται για τις θρησκευτικές και κοινωνικές ελευθερίες, ενώ σε νέο κήρυγμά του ο ίδιος ο Μητροπολίτης έδωσε απαντήσεις, όπως σας σε ενημερώσαμε και σε πρωινό μας άρθρο.

Ήδη έχουν οριστεί οι ανακριτές για την υπόθεση του Μητροπολίτη Μόρφου και των δηλώσεών του περί ομοφυλοφιλίας, που έχουν προκαλέσει σάλο, όπως ανέφερε ο εκπρόσωπος Τύπου της κυπριακής αστυνομίας, Χρήστος Ανδρέου, μιλώντας στο ραδιόφωνο του Πολίτη.
Ο ίδιος υπογράμμισε ότι διερευνάται το οπτικό υλικό της επίμαχης ομιλίας του Μητροπολίτη Μόρφου στο Ακάκι, ενώ θα ληφθούν καταθέσεις και συμπλήρωσε πως με το τέλος της διερεύνησης, ο φάκελος της υπόθεσης θα αποσταλεί στη Νομική Υπηρεσία για μελέτη και περαιτέρω οδηγίες.
Όπως εξήγησε ο κ. Ανδρέου, η έρευνα για την υπόθεση και ό,τι άλλο στο μεταξύ προκύψει, που θα αναδείξει τυχόν αδικήματα, θα κινηθεί στη βάση της νομοθεσίας (ποινικός κώδικας) που αφορά την υποκίνηση βίας ή μίσους λόγω γενετήσιου προσανατολισμού και φίλου και τη νομοθεσία που αφορά την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Σημειώνεται πάντως πως, χθες, με ανακοίνωσή της η γυναικεία Κίνηση Οικολόγων καταδικάζοντας με τη σειρά της τις δηλώσεις του Μόρφου κάλεσε τον γενικό εισαγγελέα και τους αρμόδιους θεσμούς να εξετάσουν τόσο τις δηλώσεις του μητροπολίτη Μόρφου όσο και τις νέες δηλώσεις του Αρχιμανδρίτη Φώτιου.

Μετά τις 15 Αυγούστου η όποια συνέχεια από πλευράς Εκκλησίας
Στο μεταξύ, μετά τις 15 Αυγούστου (και τις νηστείες), όταν και αναμένονται οι επιστολές που ο Μητροπολίτης Μόρφου διεμήνυσε πως θα αποστείλει στους επικριτές του, θα προκύψει, αν προκύψει, συνέχεια από πλευράς Εκκλησίας και Ιεράς Συνόδου.
Αυτό γιατί η χθεσινή ανακοίνωση-απάντηση της Μητρόπολης Κερυνείας στη μακροσκελή τοποθέτηση του πρωτοσύγκελου της Μητροπόλεως Μόρφου αρχιμανδρίτη Φώτιου Ιωακείμ για τον πανιερώτατο Χρυσόστομο, παρά τις με το γάντι νέες αιχμές για τη σχέση που πρέπει να έχει ένας κληρικός με τις κρεβατοκάμαρες των ζευγαριών, έριξε τους τόνους.
«Στόχος της πρόσφατης τοποθέτησης της Ιεράς Μητροπόλεως Κυρηνείας ήταν η συνοπτική παράθεση της πάγιας και διαχρονικής θέσης του πανιεροτάτου Μητροπολίτου Κυρηνείας κ. Χρυσοστόμου. Δεν επιδιώχθηκε απάντηση στις τοποθετήσεις του πανιεροτάτου μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου ή αντιπαράθεση, είτε μαζί του είτε με οποιοδήποτε άλλο μέλος της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Κύπρου» αναφέρεται στην ανακοίνωση της Μητροπόλεως στην οποία επεξηγείται πως ο μητροπολίτης Χρυσόστομος «ως η κανονική πνευματική και εκκλησιαστική αρχή της αρχιερατικής Επαρχίας Κυρηνείας, εξέφρασε την άποψη ότι ο κληρικός δεν πρέπει να ανακατεύεται στις κρεβατοκάμαρες των ζευγαριών». Με βάση την πιο πάνω τοποθέτηση, όταν ο εντεταλμένος κληρικός-πνευματικός εξομολόγος, ως όργανο της σωστικής χάρης του Θεού προσκληθεί να διαχειριστεί τα όποια θέματα, και κατά τη διάρκεια του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης, με τη χάρη του Θεού, να συγχωρέσει τις αμαρτίες, «σίγουρα δεν νοείται ότι ανακατεύεται. Επίσης, όταν ο κληρικός συμβουλεύει, διδάσκει, καθοδηγεί, φωτίζει και εκτελεί τα καθήκοντά του, τα οποία απορρέουν από τη θέση του και την αποστολή του, χωρίς να γίνεται προκλητικός προς το ακροατήριο, σίγουρα νοείται ότι δεν ανακατεύεται». Η ανακοίνωση καταλήγει πως «ο πανιερότατος ούτε αποκλείει, ούτε καταφέρεται εχθρικά εναντίον των πιο πάνω, αλλά ενθαρρύνει τον πνευματικό αγώνα των πιστών και τη συμμετοχή τους στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας με τον λόγο του Ευαγγελίου, τις θείες επιταγές και τον θεόπνευστο λόγο των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο οποίος εκφέρεται με λεπτότητα, ευγένεια και σεβασμό στην αξιοπρέπεια του προσώπου». Καταλήγοντας η Μητρόπολη Κερυνείας τονίζει πως «στον αγώνα και στην αγωνία μας για τη σωτηρία του κόσμου» χρειάζεται και λίγη… διακριτικότητα.

Η ορθόδοξη πίστη σε καιρούς ανελέητου διωγμού

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας
Το ότι ζούμε σε μέρες σκοτεινές είναι βεβαίως γνωστό. Μέρες θριάμβου των πλανώντων και πλανωμένων, μέρες επικράτησης των πονηρευομένων, μέρες σύγχυσης και πνευματικής κατάρρευσης, μέρες μίσους και διώξεων για την Ορθοδοξία και τους αγωνιστές της, αλλά και μέρες φοβίας και παθητικότητας για μας τους υπόλοιπους, τους χλιαρούς και κατ’ όνομα Χριστιανούς.
Ενώ όμως είναι πράγματι γνωστά όλα αυτά, ενώ έχεις συνηθίσει πλέον να τα λες και να τα γράφεις κι ενώ είσαι περίπου βέβαιος πως τίποτε δεν μπορεί πια να σε σοκάρει, υπάρχουν τελικά ακόμη πράγματα που μπορούν να σου προκαλέσουν αίσθηση. Γιατί υπάρχουν γεγονότα και εξελίξεις που κάνουν ιδιαίτερο κρότο. Κι έτσι σε συνταράζουν, σε φέρνουν ακόμη πιο κοντά και πιο επώδυνα στη άθλια πραγματικότητα, σού αποτινάσουν το οποιοδήποτε ίχνος εφησυχασμού έχει ενδεχομένως απομείνει μέσα σου. Ίσως να σε κάνουν και λίγο πιο σοφό εν τέλει.
Όσα γίνονται εδώ και μερικές μέρες με τον μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο αποτελούν μία τέτοια εξέλιξη. Εξέλιξη που προκαλεί ασφαλώς θλίψη και οργή, αλλά και οφείλει να είναι συνάμα και αιτία βαθιάς περισυλλογής. Ο λόγος για μία από τις κορυφαίες πνευματικές μορφές των σκοτεινών ημερών μας, έναν από τους απειροελάχιστους επισκόπους που έχουν απομείνει να ομολογούν Χριστό και να διδάσκουν Ορθοδοξία (αλλά και ορθοπραξία) πάνω στα βήματα και τα λόγια των Πατέρων και ο οποίος βάλλεται μέσα σε μία θύελλα χλευασμών, ύβρεων και απειλών από τα μαντρόσκυλα της Νέας Τάξης, επειδή απλώς τόλμησε να μιλήσει για την πιο ζοφερή αμαρτία των χρόνων μας: τη σαρκολατρεία με όλες τις διαστροφές της.

Την ίδια αμαρτία που έχει κατονομαστεί από όλους τους σύγχρονους αγίους μας (αλλά και έτι εν ζωή σπουδαίες πνευματικές μας μορφές, όπως ο Εφραίμ της Αριζόνα) ως το μείζον πρόβλημα (μαζί με τα εκατομμύρια των κατακρεουργημένων εμβρύων) που απειλεί με αφανισμό την πεπτωκυία πατρίδα μας, εάν δεν υπάρξει σύντομα μετάνοια. Ο ίδιος ο Νεόφυτος μάλιστα είναι απολύτως χαρακτηριστικό ότι βάλλεται όχι για προσωπικές του απόψεις, όπως ατυχώς επισήμανε ο οικουμενιστής αρχιεπίσκοπος Κύπρου (το μόνο προσωπικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι η καταγέλαστη αφωνία και η απερίγραπτη φοβία της πλειονότητας των κληρικών μας, που τους αποτρέπει να μιλήσουν επιτέλους ακόμη και δια ψιθυρισμών για τα αυτονόητα), αλλά επειδή επικαλέστηκε πράγματα που είχε πει ο άγιος Πορφύριος και άλλοι μας άγιοι (και που…όλως τυχαίως συνάδουν μάλιστα και με τα τελευταία πορίσματα της επιστήμης περί κληρονομικότητας, επιγενετικής, άμεσης σχέσης των συνθηκών της εγκυμοσύνης με τη διαμορφούμενη ψυχοσύνθεση του παιδιού κλπ).
Βεβαίως, εφόσον μιλούμε για λαούς όπως ο δικός μας (σε Ελλάδα και Κύπρο) που έχουν υποστεί τέτοια συστηματική λοβοτομή εδώ και δεκαετίες και τέτοια ψυχοδιανοητική διάβρωση από την επιβολή της νεοταξικής ατζέντας, ουδείς ούτως ή άλλως θα περίμενε ορθόδοξος κληρικός να αναφερθεί επικριτικά σε θέματα όπως η ομοφυλοφιλία ή τα παρά φύσιν σαρκικά ή οι εκτρώσεις, και να μη ξεσηκωθεί κουρνιαχτός από οργανώσεις, ΜΚΟ, ομάδες, ομαδούλες, ανθυπογκρουσκουλα, πορνοκάναλα, ιστολόγια της πυρκαγιάς και απαξάπαντα τα λοιπά φωταδιστικά άταφα ψοφίμια που νυχθημερόν περιφέρουν την «προοδευτικότητά» τους ως φρικώδεις νεόκοποι ιεροεξεταστές, αναζητώντας «σκοταδιστές» και «οπαδούς του μεσαίωνα» προς…καύσιν και συμμόρφωσιν.
Επειδή όμως τώρα οι λακέδες της Νέας Τάξης και οι χαφιέδες της Νέας Εποχής πραγματικά το τερμάτισαν και η λύσσα τους έχει πάρει πρωτόγνωρες (και πρωτόγνωρα διεθνείς, έως και υπερατλαντικές) διαστάσεις, δεν μπορεί κανείς να νιώθει μόνο οργή για όλο αυτό το υποκριτικό και άνομο φασιστολόι που εν ονόματι της ψευτοδημοκρατίας και της ψευτοπροόδου έχει μάθει να αφοδεύει ασύδοτο και ανενόχλητο πάνω σε κάθε ιερό και όσιό μας, αλλά να ξιπάζεται ωρυόμενο ενάντια σε όσους έχουν το…θράσος να υψώνουν αντίθετη φωνή. Πραγματικά, δεν είναι ζήτημα μόνο οργής.
Γιατί εδώ το μήνυμα είναι σαφές. Έχουμε περάσει πλέον όχι απλώς σε φάση ειρωνίας, χλεύης και λεκτικών αντιδράσεων, αλλά σε φάση κανονικού διωγμού. Φάση ποινικοποίησης του χριστιανικού λόγου και ανελέητης δίωξης όσων θα τολμούν να τον  προβάλλουν χωρίς μισόλογα. Φάση που η πραγματική Ορθοδοξία (και ορθοπραξία) τίθεται κατ’ ουσίαν εκτός νόμου, κάτι σαν παράνομη αντιστασιακή οργάνωση σε ζοφερούς καιρούς κατοχικούς.
Οτιδήποτε ενάρετο, οτιδήποτε αυθεντικά ορθόδοξο, οτιδήποτε θα αντιβαίνει στοιχειωδώς στην ατζέντα των αφεντικών (και στη νεοεποχίτικη παγκόσμια πανθρησκεία που μας ετοιμάζουν οι λέσχες, οι στοές και τα οικουμενιστικά δουλάκια τους), δεν θα καυτηριάζεται απλώς, αλλά θα πατάσσεται απηνώς. Με απειλές, με διώξεις, με εισαγγελείς, με χίλιους ακόμη τρόπους.
Είμαστε στη φάση που η αρετή θα διώκεται ως ψυχασθένεια και όπου θα είναι τέτοιος ο παραλογισμός, ώστε να κυνηγιούνται ως παράλογοι οι ελάχιστοι που δεν θα παραλογίζονται, όπως είχε προείπει αιώνες πριν ο Μέγας Αντώνιος. Ο ίδιος ο Μόρφου ασφαλώς δεν θα έχει πρόβλημα με όλα αυτά. Όπως και κανένας άλλος συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος αγωνιστής της πίστης μας.
Γιατί αυτός ξέρει πολύ καλά βεβαίως σε ποια εποχή απόλυτης πνευματικής αποκτήνωσης και ακραίου δαιμονισμού ζει, ξέρει καλά κι Εκείνον που είπε κάποτε «εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν…εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν». Και που ακόμη μάς διαβεβαίωσε ότι «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ». Ούτε θα τρομάξει λοιπόν, ούτε θα φοβηθεί, ούτε θα πάψει να διατυπώνει λόγο αληθείας, ομολογίας και πρόσκλησης σε μετάνοια. Και όσες διώξεις και υστερικές επιθέσεις κι αν υποστεί από τις αλυχτώσες ύαινες του καθεστώτος, η μόνη συνέπεια που αυτές μπορούν να έχουν είναι απλώς ακόμη μεγαλύτερο πνευματικό στεφάνι και περισσότερος μισθός εν ουρανοίς.
Όσο κι αν μας θλίβει λοιπόν όλη αυτή η ιστορία, δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε ούτε για τον μητροπολίτη Μόρφου, ούτε για οποιονδήποτε άλλο αγωνιστή ορθόδοξο που ήδη διώκεται ή θα διωχθεί εφεξής, επειδή απλώς υπερασπίζεται τα αυτονόητα, «τοῖς ἱεροῖς Κανόσι καὶ τοῖς ἁγίοις ἡμῶν Πατράσιν ἑπόμενος». Για τους εαυτούς μας βασικά να ανησυχούμε. Ζούμε σε καιρούς ακραία φασιστικούς, όπου το παγκόσμιο καθεστώς με όλα τα κατά τόπους θεσμικά και άθεσμα γιουσουφάκια του, αφού επί δεκαετίες δούλεψε υπόγεια το σχέδιο της ευδαιμονιστικής εξηλιθίωσης, του αποχριστιανισμού και του εθνομηδενισμού, τώρα αποβάλλει πλέον όλα τα προσωπεία, δείχνοντας το πραγματικό του αυταρχικό και χυδαίο πρόσωπο.
Το ίδιο καθεστώς, που κι εμάς τους Έλληνες μας ξανακατάντησε εδώ και καιρό ραγιάδες και θέλει τώρα να μας αποτελειώσει, καταπνίγοντας μέσα μας και τις τελευταίες σπίθες ορθόδοξης πατρίδας που απέμειναν ζωντανές. Θα το ανεχτούμε; Θα το επιτρέψουμε έτσι απλά; Θα παραμείνουμε ψοφοδεείς, τρομαγμένοι, μοιραίοι και άβουλοι; Θα βρούμε το φρόνημα να αντιδράσουμε έστω και την υστάτη ώρα και να αντισταθούμε στα θηρία που ωρύονται για να καταπιούν τις ζωές και τις ψυχές μας; Θα βρούμε τη δύναμη να υπερασπιστούμε τα ημέτερα προφανή, τα ιερά και όσια του τόπου μας, τα θέμεθλα του καθ’ ημάς Τρόπου, την ίδια μας την Ουσία; Εμείς θα μπορέσουμε να ομολογήσουμε Χριστό κι Ελλάδα;

Κάτι τρέχει με Φανάρι και Σερβική Εκκλησία – Πληθαίνουν οι δηλώσεις και οι επιθέσεις

Γράφαμε και χθες πως το Φανάρι στρέφει τα μάτια του στην Σερβία και θέσαμε το ερώτημα τι θα γίνει με την «μακεδονική εκκλησία» με αφορμή και τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μπάτσκας Ειρηναίου, που ακολούθησαν την επίθεση του Μαυροβουνίου Αμφιλόχιου κατά του Φαναρίου και συγκεκριμένα κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Στο θέμα είχαμε και “καυτή” συνέχεια. Την σκυτάλη των δηλώσεων πήρε ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κ. Ιωάννης, ο οποίος μίλησε στην εφημερίδα του Βελιγραδίου «Politika» γνώστης του ζητήματος της “μακεδονικής εκκλησίας” και πολυβασανισμένος από τους σχισματικούς με την φυλάκιση και τις μακροχόνιες δικαστικές περιπέτειες.

Ειδικά για αυτό σχολίασε «όπως είναι γνωστό, φυλακίστηκα πολλές φορές και μετά την τελευταία αποφυλάκισή μου το 2015, οι δικαστικές διαδικασίες συνεχίστηκαν. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο διάλογος είχε διακοπεί. Τώρα υπάρχει μια άλλη διαδικασία ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ωστόσο, παρά όλες τις ανεκπλήρωτες προϋποθέσεις, συμφωνήσαμε ότι οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να συνεχιστούν προκειμένου να επιλυθεί τελικά το καθεστώς της «Μακεδονικής εκκλησίας», η οποία είναι σε σχίσμα για πολλές δεκαετίες.»

Αναφέρθηκε και στο αίτημα των Σκοπιανών στους Βούλγαρους και συμπλήρωσε:

Πρόσθεσε ότι «μέχρι να καθίσουν όλοι στις καρέκλες, οι διαπραγματεύσεις είναι αδύνατον να ξεκινήσουν.Επομένως, η αίτηση για έκκλητο προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για το καθεστώς της «Μακεδονικής εκκλησίας» δεν έχει νόημα, διότι ακόμη και αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε το δικαίωμα προσφυγής σε κάποιο βαθμό, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο σε ατομικό επίπεδο. Τώρα όμως που οι κρατικές σχέσεις με τη Βουλγαρία βελτιώθηκαν, ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι θα μπορούσε να επηρεάσει τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Βουλγάρικης και λεγόμενης «Μακεδονικής» εκκλησίας. Όμως αυτό δεν υλοποιήθηκε, επειδή οι εκκλησιαστικές σχέσεις είναι ανεξάρτητες από τις κρατικές. Μόλις το καταλάβουν αυτό οι πολιτικοί της Βόρειας Μακεδονίας και αφήσουν την εκκλησία μόνη της, να λύσει το μεγάλο πρόβλημα τότε θα υπάρξει λύση. Μέχρι όμως αυτοί θα θέλουν να έχουν εξουσία στην «Μακεδονική εκκλησία», είναι αδύνατο να βρεθεί λύση»

Κράτησε πάντως αποστάσεις από τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μαυροβουνίου κ. Αμφιλόχιου σύμφωνα με τις οποίες στα Σκόπια θα εφαρμοστεί το «Ουκρανικό σενάριο», και κατέληξε στέλνοντας σαφές μήνυμα:

«Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα, μόνο μία Εκκλησία, ακόμη και αν είναι η Πρωτόθρονη, να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν όλες τις άλλες τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες. Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα επιζήμιο και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του οποίου το πρωτείο τιμής δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, αλλά το πρωτείο εξουσίας είναι απαράδεκτο στην Ορθόδοξη Εκκλησία» .

Αυτές τις δηλώσεις σχολίασε ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης, Κληρικός της Κρήτης, Επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, ο οποίος επανειλημμένα εδώ και μήνες πολεμάει την Ρωσία, τους αντιδρώντες στο Φανάρι και γενικά όσους δεν υπακούν στις βουλές του Οικουμενικού Πατριαρχείο ξεφεύγοντας πολλάκις από τα όρια της κοσμιότητας.

Αυτήν την φορά για να αντικρούσει τις δηλώσεις του Σέρβου Αρχιεπίσκοπου επικαλέστηκε-άκουσον άκουσον- ρήση του Μεγάλου Αντωνίου και συγκεκριμένα αναφέρει:
“Θα ξεκινήσω από το πιο εξωφρενικό των δηλώσεων: ότι δηλαδή «είναι απαράδεκτο ότι στον 21ο αιώνα, μόνο μια Εκκλησία, ακόμη και αν είναι η Πρωτόθρονη, να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν όλες τις άλλες τοπικές ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα επιζήμιο και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του οποίου το πρωτείο τιμής δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση αλλά το πρωτείο εξουσίας είναι απαράδεκτο στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Διαβάζοντας αυτά, ρωτώ με πολύ σεβασμό, άγιε αρχιερέα: πού και από ποιον διδαχθήκατε Ορθόδοξη Εκκλησιολογία; Έχετε μελετήσει έστω και επιγραμματικά την Ιστορία της Εκκλησίας Σερβίας, στην οποία υπάγεσθε μετά την αποστασία σας από τους χειροτονήσαντάς σας αρχιερείς;
Όταν η Σερβία πήρε το Αυτοκέφαλο, αλλά και την Πατριαρχική αξία μάλιστα, από μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τότε δεν ήταν απαράδεκτο αυτό που εσείς ονομάζετε «πρωτείο εξουσίας»; Και μόνο η Σερβία; Ξέχασα, όμως, αυτό συνέβη στον 20ό αιώνα! Τον 21ο άλλαξε η Εκκλησιολογία, ακριβώς μετά την περίπτωση της Πολωνίας φαίνεται, ύστερα από τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους! Αλλιώς δεν εξηγείται! Πόση ακόμη προπαγάνδα να αντέξουμε; Πόση;
Κοιτάξτε, Σεβασμιώτατε: το πρωτείο της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, για όποιον έχει διαβάσει στοιχειωδώς (όχι σπουδαία πράγματα) είναι Πρωτείο Ευθύνης! Ούτε τιμής, ούτε εξουσίας! Τιμής φαίνεται στα μάτια όσων το βλέπουν απ’ έξω και δεν αντιλαμβάνονται το τι σημαίνει να είσαι επιφορτισμένος με το καθήκον της ευσταθείας των Αγίων του Θεού Εκκλησιών. Αυτός είναι ο Κωνσταντινουπόλεως. Το έγραψαν οι Κανόνες αλλά το κυριώτερο; Το επιβεβαιώνει διαχρονικώς η πράξη της Εκκλησίας! Δεν θα αναλυθώ σε παραδείγματα. Όμως, σας παρακαλώ, να τα αναζητήσετε, να διδαχθείτε από τους εν Ελλάδι Θεολόγους που τυχόν συναναστρέφεσθε και να μάθετε! Αλλά ποτέ «μονά ζυγά δικά μας» όπως λέει ο λαός μας. Τον οποίο λαό μας φαίνεται ότι μερικοί τον υποτίμησαν διανοητικώς αλλιώς δεν θα τον έκαναν να πιστεύει ότι φυλακίζεσθε χάριν της… ελληνικότητας της Μακεδονίας μας! Διότι αυτό πιστεύουν! Ότι οι «κακοί» σχισματικοί σας πολεμούν και σας φυλακίζει το κράτος επειδή τάχα εσείς δεν δέχεστε τον όρο «Μακεδονική» στην Εκκλησία σας! Και από την άλλη η επίσημη εκκλησιαστική σας αρχή γράφει και σβήνει με αυτόν τον τίτλο!
Η αλήθεια είναι όμως, όπως φαίνεται, ότι το κράτος ίσως λέει: «εγώ θέλω να απαγκιστρωθώ από τον εκσερβισμό μου διότι με ενοχλεί και εσύ τον φέρνεις μέσα μου!». Και όμως στην Ελλάδα το έχουν ως μαρτύριο και ως ομολογία!…
Επιπλέον, χαιρόμαστε ότι ομολογείτε και γραπτώς ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε αυτές τις περιοχές στην Εκκλησία Σερβίας, αποσιωπώντας όμως εσκεμμένα για ποιους λόγους γράφει ο Τόμος ότι το έκανε αλλά και ποιας λογής βιαιοπραγίες ήθελε να σταματήσει με αυτή την κίνηση τότε. Αλλά μάλλον αυτά δεν σας απασχολούν!
Τελικά, αυτός ο καιρός που περιγράφει ο Καθηγητής της Ερήμου ήρθε και παραήρθε! Μάλλον πρέπει να καταφύγουμε στις ερήμους για να βρούμε λογική!”

Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Μας υβρίζουν αλλά δεν απαντούν….

ΜΑΣ ΥΒΡΙΖΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΟΥΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΟΥΝ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ!

Στον ιστότοπο «www.ekklisiaonline.gr» δημοσιεύθηκε η παρακάτω αναδημοσιευομένη επιστολή του Πανοσ. Αρχιμανδρίτου π. Γερασίμου Φραγκουλάκη, Εφημερίου στο Αννόβερο της Γερμανίας.
Από τη θέση αυτή τον ευχαριστούμε θερμότατα! Οι ύβρεις επιπολαίων τινων κληρικών προς την αναξιότητά μας ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΥΣΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΗΜΑ δι’ ημάς! Όπως π.χ. εκείνο το αλησμόνητο «Σκάσε πια, Αμβρόσιε»! του Διακόνου από την Μεσσηνία! 
Εάν ο υβριστής μας π. Γεράσιμος ήθελε πράγματι να βοηθήσει στην αποκατάσταση της αληθείας, θα ώφειλε να προβεί σε αναίρεση των θέσεών μας. Να αποδείξει δηλ. ότι

• α) Οι Αποφάσεις στο Κολυμπάρι της Κρήτης ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ OΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ, ότι δηλ. δεν υπάρχει Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ΑΛΛ’ ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ υπάρχουν πολλές Εκκλησίες! Ότι δηλ οι Προτεστάντες π.χ. ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟΚΟΜΜΑ, δηλ. ενα κομμένο παρακλάδι, ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛ’ ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ… Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

• β) Η ανάμειξη του σεπτού Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στην Ουκρανία και η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ως Κανονικής Εκκλησίας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ!   

Για να αποδείξουμε, λοιπόν, προς τον Πανοσιολογιώτατο υβριστή μας π. Γεράσιμο Φραγκουλάκη, ότι ΔΕΝ ΙΔΡΩΝΕΙ ΤΟ ΑΥΤΙ μας από τις ύβρεις μερικών αφελών αδελφών μας μετά την δημοσίευση της υβριστικής προς ημάς επιστολής του, δημοσιεύουμε και τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΕΎΟΥΜΕ το

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο και η νέα Εκκλησιολογία του Φαναρίου»

διά του οποίου καταδεικνύεται το ΕΓΚΛΗΜΑ του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις βάρος της Αγίας Ορθοδοξίας μας.
Αγαπητέ π. Γεράσιμε,
            Τελεία και παύλα  στην θεολογική και την λεκτική μας αντιπαράθεση! Γράψτε ό,τι θέλετε! Συζητώ μόνον με τούς καλής πίστεως συνομιλητάς μου. Σας συγχωρώ και σας αποχαιρετώ με την αγάπη του Χριστού μας. Σας εύχομαι ΚΑΛΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 15 Ιουλίου 2019

******************

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΥΒΡΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 

Ανοιχτή επιστολή προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιο.
-Σεβασμιώτατε, ακολουθώντας το δικό σας παράδειγμα αποφασίζω να σας απευθύνω δημοσίως αυτή την επιστολή χωρίς να ενημερώσω κανέναν εκ των φυσικών μου προϊσταμένων ως οφείλω. Και είναι συνειδητή αυτή η κατά τρόπον τινά παράβασή μου, παρότι γνωρίζω πολύ καλά πως ιεραρχούνται τέτοιου είδους ενέργειες μέσα στην Εκκλησία, καθότι φέτος έχω την ευλογία να συμπληρώνω 40 έτη διακονίας στον αμπελώνα του Κυρίου εκ των οποίων τα 30 υπηρέτησα παράλληλα και ως εκπαιδευτικός και επομένως γνωρίζω επαρκώς και τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα.             
Ανέγνωσα στο διαδίκτυο την ανοικτή επιστολή σας προς την Α.Θ. Παναγιότητα τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο στην οποία έχετε ως υπέρτιτλο την φράση: «ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ, ΜΟΛΥΝΕΤΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΜΑΣ».   
Έμπλεος αγανακτήσεως απευθύνομαι προς την Σεβασμιότητά σας και ενσυνειδήτως, στεντορεία τη φωνή σας λέγω: Φτάνει πια! Ως εδώ και μη παρέκει!    
Αρκετά μας έχετε προκαλέσει τα τελευταία χρόνια με τις ανίερες επιθέσεις σας κατά του Πνευματικού μας Πατέρα, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου. Τολμάτε να λέτε και να γράφετε ότι ο Πατριάρχης μας μολύνει την Ορθοδοξία;     
Ε, μάθετε λοιπόν ότι η Ορθοδοξία, όπως την παρουσιάζεται εσείς, μυρίζει μούχλα και ναφθαλίνη, την έχετε καταντήσει αν-Ορθοδοξία.         
Μέσα από ένα τέτοιο καθεστώς ναφθαλίνης ανέσυρε ο Παναγιώτατος την Εκκλησία και την ανέδειξε και έκανε γνωστή την Ορθοδοξία απ’ άκρου ως άκρον, στα πέρατα της οικουμένης.         
Και τολμάτε εσείς, που κανονικά θα έπρεπε να ήσασταν συγκυρηναίος στο σήκωμα του βαρύ σταυρού του, να τον κατηγορείτε ότι μολύνει την Ορθοδοξία;    
Έλεος Σεβασμιώτατε! Έχουμε επισημάνει τις «ανορθογραφίες» σας, τις αντιφάσεις σας, τις ήξεις αφήξεις σας, όμως αυτή τη φορά το παρακάνατε.        
Θέλετε να έχετε λόγο σε όλα, να ελέγχετε και να κρίνετε τους πάντες, παλιές σας ίσως συνήθειες οι οποίες όμως πρέπει να αντιληφθείτε ότι δεν έχουν πέραση σήμερα. Νομίζετε πως με τις κατά καιρούς τοποθετήσεις σας και τις επιθέσεις σας εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου μας τυγχάνετε της επιδοκιμασίας αυτών που σας ακούνε ή σας διαβάζουν;           
Ε, λοιπόν κάνετε μεγάλο λάθος! Σας πληροφορώ ότι έχουμε κουραστεί να δικαιολογούμε τις παρεκτροπές σας. Για το καλό της Εκκλησίας, κάθε φορά που ο λόγο σας σκανδαλίζει, προσπαθούμε να σας δικαιολογούμε σε αυτούς που σκανδαλίζονται.           
Και αναρωτιόμαστε προσωπικώς:             
Τι είναι αυτό που σας ωθεί σε αυτές τις ενέργειες; Ανικανοποίητες φιλοδοξίες, ίσως; Παρερμηνεία του ρόλου και της αποστολής σας ως πνευματικού ηγέτου, ως μητροπολίτου; Παρανόηση της ιδιότητος σας ως ποιμένος ή η προβεβηκυία ηλικία σας;          
Αν δεν συμβαίνει κάτι από όλα αυτά, μοιραίως θα σκεφθούμε; «τίνος σχέδια και σκοπούς εξυπηρετείτε!».        
Οι ενέργειές σας κατά καιρούς, δείχνουν πως ό,τι κάνετε δεν το πράττετε πάντα ενσυνειδήτως. Αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος, κάθε φορά που αντιλαμβάνεσθε ότι οι τοποθετήσεις σας έχουν προκαλέσει, να ζητείτε γονυπετής από της Ωραίας Πύλης συγγνώμη ή να προσπαθείτε να δημιουργήσετε συναισθηματική φόρτιση με την αναγγελία σε συγκεκριμένο χρόνο της αποχώρησής σας από τον μητροπολιτικό θρόνο, κάτι το οποίο στη συνέχεια με διάφορα τεχνάσματα αποφεύγετε, μη διστάζοντας να «επιστρατεύσετε» ακόμη και την Παναγία μας για αυτό τον σκοπό!          
Μολύνει την Ορθοδοξία ο Πατριάρχης! Μεγάλη και βαριά προσβολή όχι μόνο προς το σεπτό πρόσωπό του, αλλά και προς όλους εμάς, τις εκατοντάδες χιλιάδες, τα εκατομμύρια πνευματικά του παιδιά.     
Μολυσμένο είναι το περιβάλλον που δημιουργείτε εσείς, και κάποιοι άλλοι, λίγοι ευτυχώς, σαν κι εσάς μέσα στην Εκκλησία. Μόλυνση για την Εκκλησία και την Κοινωνία Σεβασμιώτατε είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «γλυκιά ελπίδα» για το έθνος, μόλυνση για την Εκκλησία και την Κοινωνία είναι η προσπάθεια κομματικοποιήσεως των φυσικών καταστροφών, όπως κάνατε με τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού. Μόλυνση για την Εκκλησία και την Κοινωνία μας είναι Σεβασμιώτατε η προσπάθεια σπίλωσης του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας που κάνετε εσείς, με την ασφάλεια που σας παρέχει η ιδιότητά σας ως μητροπολίτου. Έχετε αλήθεια επιλύσει όλα τα προβλήματα της επαρχίας σας και σας μένει χρόνος για να ασχοληθείτε και με τα προβλήματα άλλων; Δεν είναι εγωιστικό για έναν αρχιερέα να νομίζει πως αυτός είναι ο σωστός και οι υπόλοιποι και μάλιστα συνεπίσκοποί του λάθος;       
Δεν είναι κακό Σεβασμιώτατε να αλλάζει κάποιος τις θέσεις του. Θελήσατε τώρα να αναδειχθείτε όψιμος αντιοικουμενιστής, με την έννοια του Οικουμενισμού, όπως αυτή αποδίδεται από κάποιους αρρωστημένους νόες. Δικαίωμά σας! Προσέξτε όμως, γιατί έχετε πάνω σε αυτό τον τομέα ένα παρελθόν που σας αποκαλύπτει ή μάλλον σας προδίδει.     
Προσωπικώς διαφωνούμε κάθετα με τις δήθεν αντιοικουμενιστικές σας θέσεις. Έχοντας όμως γνώση του παρελθόντος σας, ως πρόεδρου της Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος επί αρχιεπισκοπίας του μακαριστού Χριστοδούλου, δεν μπορούμε να μην σας υπενθυμίσουμε τα λόγια του Κυρίου μας «τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου.» (Μτθ. 7, 3-5).
Με τον σεβασμό που επιβάλλει το αρχιερατικό σας αξίωμα,
Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αννόβερο-Γερμανίας

***************
ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΥΒΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ! 

ΠΟΡΙΣΜΑ Θεολογικής Ημερίδας “Το Ουκρανικό αυτοκέφαλο
και η νέα εκκλησιολογία του Φαναρίου”

Μεγάλη επιτυχία εσημείωσε η Θεολογική Ημερίδα με τον ως άνω τίτλο, την οποία διοργάνωσαν στο ξενοδοχείο PORTO PALACE της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 22 Ιουνίου και ώρες 09.00-13.30 τρία χριστιανικά σωματεία της πόλεως και η «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών».          
Σε μία υπερπλήρη τεράστια αίθουσα παρέστησαν πάνω από εξακόσια πρόσωπα. Άκουσαν με ενδιαφέρον τις συγκροτημένες και καλά θεμελιωμένες εισηγήσεις οκτώ ειδικών επιστημόνων και προβληματίσθηκαν για τον διαφαινόμενο κίνδυνο να επεκταθεί η σχισματική κατάσταση στην Ουκρανία σε όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Με βάση τις εισηγήσεις και την διεξαχθείσα συζήτηση προέκυψαν τα εξής βασικά πορίσματα:      
1. Η Εκκλησία της Ουκρανίας είναι κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας με πανορθόδοξη μέχρι σήμερα αναγνώριση, ακόμη και από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η γνώμη ότι ανήκει στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως οφείλεται σε παρερμηνεία και απόκρυψη εγγράφων.      
2. Η υπερόρια εισπήδηση της Κωνσταντινουπόλεως σε δικαιοδοσία άλλης αυτοκέφαλης εκκλησίας αποτελεί βαρύτατο κανονικό παράπτωμα.  
3. Ούτε ο θεσμός του εκκλήτου δικαιολογεί την υπερόρια επέμβαση, διότι ισχύει μόνον για τους κληρικούς που ανήκουν στην δικαιοδοσία της Κωνσταντινουπόλεως.    
4. Η αποκατάσταση των σχισματικών της Ουκρανίας από την Κωνσταντινούπολη είναι άκυρη και ανυπόστατη, διότι έγινε χωρίς τις απαιτούμενες κανονικές προϋποθέσεις· δεν υπήρξε δήλωση μετανοίας των σχισματικών· πολλοί εξ αυτών δεν είχαν Ιερωσύνη για να επανέλθουν εις αυτήν, αφού ήσαν αυτοχειροτόνητοι. Και το σημαντικότερο· η αποκατάσταση έπρεπε να γίνει από την Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία τους καθήρεσε και τους αναθεμάτισε, και όχι από άλλη υπερόρια εξουσία που σφετερίζεται ξένη δικαιοδοσία.     
5. Επειδή οι σχισματικοί της Ουκρανίας παραμένουν σχισματικοί, όσοι αναγνωρίσουν το ψευδοαυτοκέφαλο καθίστανται και αυτοί σχισματικοί και ακοινώνητοι.    
6. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι σήμερα καμμία από τις αυτοκέφαλες εκκλησίες δεν αναγνώρισε την αυτοκεφαλία των σχισματικών. Αναγνωρίζουν ως κανονικό μητροπολίτη Κιέβου τον υπαγόμενο στην δικαιοδοσία της Μόσχας μητροπολίτη Ονούφριο, ο οποίος δεν ζήτησε αυτοκεφαλία, και, αν ζητήσει, θα το πράξει μέσω της Εκκλησίας της Ρωσίας, στην δικαιοδοσία της οποίας ανήκει.     
7. Η αντισυνοδική, αυθαίρετη και αυταρχική ενέργεια της Κωνσταντινουπόλεως να χορηγήσει αυτοκεφαλία στους σχισματικούς της Ουκρανίας δημιουργεί παράλληλη εκκλησία και δικαιοδοσία στον ίδιο τόπο. Αυτό εκτός του ότι αντιβαίνει στους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την ύπαρξη δύο επισκόπων στον ίδιο τόπο, προκαλεί μεταξύ των δύο μερών συγκρούσεις και έριδες. Ήδη έχουν καταγραφή και δημοσιοποιηθή διώξεις και βιαιότητες εκ μέρους της νέας ψευδοαυτοκέφαλης εκκλησίας εις βάρος επισκόπων, ιερέων και ενοριτών της κανονικής Εκκλησίας, τη συνεργία ακραίων εθνικιστικών κύκλων. Αντί να αποκατασταθεί η ενότητα αυξάνουν οι διαιρέσεις και τα σχίσματα, ακόμη και εντός της ψευδοαυτοκέφαλης «εκκλησίας» των σχισματικών, από την οποία αποσχίσθηκε προ ολίγων ημερών ο πρωτοστήσας στην χορήγηση της ψευδοαυτοκεφαλίας «πατριάρχης» Φιλάρετος Ντενισένκο.   
8. Αυτή είναι η μόνη αληθινή εικόνα για την εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία, την οποία προσπαθούν να συγκαλύψουν με ψευδή επιχειρηματολογία και ψευδείς ειδήσεις (fake news) οι στρατολογημένοι από το Φανάρι ιστορικοί, θεολόγοι και κανονολόγοι, ενθαρρυνόμενοι από ισχυρά πολιτικά κέντρα με εμφανείς γεωπολιτικούς στόχους. Όσοι προβάλλουμε την ιστορική και ιεροκανονική αλήθεια, στρατευμένοι στην Φίλη Ορθοδοξία, και μεταδίδουμε αληθινές ειδήσεις (real news) διωκόμεθα και υβριζόμεθα.   
9. Το Φανάρι, μη έχοντας τώρα σύμμαχο τον Χριστιανό Ορθόδοξο αυτοκράτορα, όπως συνέβαινε στην ένδοξη Ρωμηοσύνη του Βυζαντίου, βρήκε σύμμαχο το βαθύ κράτος της Αμερικής, το οποίο κατευθυνόμενο από εχθρικές προς τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία δυνάμεις, επιδιώκει να διαλύσει την ενότητα των Ορθοδόξων και να αποδυναμώσει το μόνο ισχυρό ορθόδοξο κράτος της Ρωσίας, για να κατευθύνει ανεμπόδιστα την ιστορία σε αντίχριστη και αντορθόδοξη πορεία. Το ενδιαφέρον Αμερικανών υπουργών και πρέσβεων υπέρ της ψευδοαυτοκεφαλίας των σχισματικών της Ουκρανίας αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές, όπως έγινε άλλωστε και με την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.    
10. Επειδή δεν υπάρχουν ορθόδοξες βάσεις και ιεροκανονικά θεμέλια στις ενέργειες του Φαναρίου, διεμόρφωσε με τους θεολόγους του νέα εκκλησιολογία με δύο βασικά αιρετίζοντα γνωρίσματα. Κατήργησε στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης τα όρια της Εκκλησίας και εισήγαγε μέσα εις αυτήν παλαιούς και νέους αιρετικούς, και αποδυνάμωσε την συνοδικότητα, μεταβάλλοντας τα «πρεσβεία τιμής» του πρώτου, του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, σε «πρωτείο εξουσίας» κατά τα παπικά πρότυπα. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι πλέον ο «πρώτος μεταξύ ίσων» (primus inter pares), αλλά «πρώτος άνευ ίσων» (primus sine paribus). Ξεπέρασε και τον πάπα στην πρωτειομανία, διότι, ενώ εκείνος θεμελιώνει το πρωτείο του στον Απόστολο Πέτρο, η βλάσφημη φαναριώτικη εκκλησιολογία θεμελιώνει το πρωτείο του πατριάρχη στο πρωτείο του Πατρός μέσα στην Αγία Τριάδα. Η ενδοτριαδική μοναρχία του Πατρός είναι το αρειανικό πρότυπο του μονάρχη της φαναριώτικης εκκλησιολογίας.   
11. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι η μόνη από τις αυτοκέφαλες εκκλησίες που δεν έχει μιλήσει για το Ουκρανικό «αυτοκέφαλο», μολονότι και αυτή μέχρι τώρα δεν το έχει αναγνωρίσει. Αν κάνει το λάθος και ακολουθήσει την γνώμη των δύο συνοδικών επιτροπών, στις οποίες παρέπεμψε το θέμα, και οι οποίες, όπως έγινε γνωστόν, προτείνουν την αναγνώριση της «αυτοκεφαλίας», θα βλάψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα υποστεί μεγάλη ζημία και η ίδια και θα συντελέσει στην παγίωση ενός μεγάλου πανορθοδόξου σχίσματος. Θα βλάψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι θα το ενθαρρύνει να ακολουθήσει το δρόμο της απομόνωσης και της για πρώτη φορά αμφισβήτησης του συντονιστικού του ρόλου, λόγω των «πρεσβείων τιμής». Θα βλαβεί η ίδια, διότι θα ενεργήσει με εθνοφυλετικά και όχι με ορθόδοξα εκκλησιαστικά κριτήρια και θα οδηγήσει άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες, αλλά και πολλούς από το δικό της ποίμνιο, σε διακοπή κοινωνίας και αποτειχίσεις. Θα δυσαρεστήσει ιδιαίτερα το μεγάλο, ισχυρό και ομόδοξο έθνος των Ρώσων με δυσμενείς συνέπειες και για τα εκκλησιαστικά και για τα εθνικά μας θέματα. Θα καταστεί επίσης συνένοχη και συνυπεύθυνη για ένα μεγάλο πανορθόδοξο σχίσμα, με φοβερές σωτηριολογικές συνέπειες. Αν οι Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και σηκώσουν το «βάρος της ημέρας», ευθυγραμμιζόμενοι με την πανορθόδοξη θέση, την πατερική και ιεροκανονική Παράδοση, θα βοηθήσουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ανακρούσει πρύμναν, να αναγνωρίσει το λάθος του και να επανέλθει στην ορθή εκκλησιολογική γραμμή, αποκρούοντας τους έξωθεν πειρασμούς των γεωπολιτικών σχεδιασμών και των παπικών πρωτείων.   
12. Προς την κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται η απόσυρση του δήθεν ενωτικού τόμου της αυτοκεφαλίας, η αποκατάσταση των σχισματικών από την Εκκλησία που τους ετιμώρησε με προηγούμενη δήλωση μετανοίας, και η εκ νέου έναρξη της διαδικασίας για την χορήγηση αυτοκεφαλίας κατά τον κανονικό τρόπο, με αίτημα και πρωτοβουλία της κανονικής υπό τον μητροπολίτη Ονούφριο Εκκλησίας, αποδοχή του αιτήματος από την Μητέρα Εκκλησία της Ρωσίας και διαβίβασή του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ώστε να επιτευχθεί η πανορθόδοξη συναίνεση και αναγνώριση. Η Εκκλησία της Ουκρανίας δικαιούται και πρέπει να λάβει αυτοκεφαλία, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με καλό και κανονικό τρόπο, κατά τα πανορθοδόξως ισχύοντα και αποφασισθέντα. Το καλό της ενότητας πρέπει να επιτευχθεί και με καλό τρόπο. Στην Ορθόδοξη Παράδοση δεν ισχύει το αξίωμα των Ιησουϊτών «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά και τα μέσα πρέπει να είναι καλά και άγια, διότι «το καλόν ου καλόν, όταν μη καλώς γένηται». (Ζωναράς, Ερμηνεία 66ουΑποστολικου Κανόνος)

Θεσσαλονίκη, 26 Ιουνίου 2019
Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πρωτοπρεσβύτερος ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολή Α.Π.Θ.
Πρωτοπρεσβύτερος ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ Θεολόγος
Πρωτοπρεσβύτερος ΦΩΤΙΟΣ ΒΕΖΥΝΙΑΣ Μαθηματικός
Μοναχός ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΗΣΗΣ Θεολόγος
ΦΩΤΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Ιατρός
ΔΗΜΟΣ ΣΕΡΚΕΛΙΔΗΣ Νομικός
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΟΥΛΑΚΗΣ Συνταγματάρχης ε. α.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ Φυσικός

Την παραπάνω Διακήρυξη, 
εκθύμως την προσυπογράφουμε και ημείς!
Ο ταλαίπωρος και ανάξιος Δούλος του Ιησού Χριστού 

 + Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Σημείωσις διά τόν π. Γεράσιμον:
Εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν όλοι οι Αρχιερείς είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, δια τούτο δε και  ισότιμοι! Ως συνυπεύθυνοι και ισότιμοι, όλοι διαθέτουν μίαν ψήφον! Σε περίπτωση ισοψηφίας επικρατεί η ψήφος του Προέδρου είτε της Οικουμενικής, είτε της Επαρχιακής Συνόδου. Και τούτο συμβαίνει, διότι όλοι οι Αρχιερείς είναι ΙΣΟΤΙΜΟΙ, διά τούτο δε και ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ! Τα Πρεσβεία χειροτονίας δεν αναιρούν την ισοτιμίαν! Εις την Ορθοδοξίαν αναγνωρίζεται μόνον το προβάδισμα τιμής ΚΑΙ ΟΧΙ βέβαια ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ!

+Ο Κ και Αι. Α.
Ετών 81 και βάλε…
Εξ ων, κατά τό έλεος του Κυρίου μας,
 τα 43 εις την Αρχιερωσύνην και βάλε..!