Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Ευλογημένη Πρωτοχρονιά

                 
INDIKTOSEυτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος της Ορθοδοξίας!
Το καλοκαίρι με τις ζεστές διακοπές πέρασε. Μπήκαμε στο γλυκό Φθινόπωρο. Ο πρώτος του μήνας, ο Σεπτέμβριος, μας καλεί να μπούμε στον κανονικό ρυθμό της ζωής.
Ο Σεπτέμβριος είναι ο πρωτοχρονιάτικος εκκλησιαστικός μήνας της Ορθοδοξίας. Είναι η «αρχή Ινδίκτου», που έκανε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν μπήκε στη συναγωγή και δίδασκε το 61ο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα, τα λόγια που προφήτευσαν για τη ζωή και το έργο Του.
Στα λόγια αυτά, που αναφέρονται στο έργο του Χριστού για μας, θα εμπιστευθούμε τη ζωή μας για το μήνα και το χρόνο αυτό. Ας τα διαβάσουμε και ας τα μελετήσουμε με προσοχή:
«Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του» (Λουκ. 4:18,19).
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ψυχικά και εσωτερικά φορτωμένος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο κάποιας περασμένης εποχής. Η επιστήμη και η τεχνολογία, ενώ πήγαν τόσο μπροστά και του προσφέρουν τόσες ανέσεις και τόσο εύκολη ζωή που δεν είχε ποτέ του, αυτός έμεινε πίσω, μόνος, αβοήθητος, κενός, γεμάτος άγχη και πρωτοφανή συμπλέγματα, που κάνουν τη ζωή του αφόρητη.
Στην κατάσταση αυτή, έρχεται ο Θεάνθρωπος και προσφέρει τη μοναδική σωτηρία – βοήθεια, για όλα τα εσωτερικά προβλήματα του ανθρώπου. Ο Κύριος της αγάπης. Ο μόνος που έζησε μια καθαρή, φιλάνθρωπη, δυναμική και υπέροχη ζωή. Αυτός και μόνον Αυτός μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά, και προσκαλεί κάθε άνθρωπο να ζητήσει τη βοήθειά Του για να σωθεί και να θεραπευτεί ψυχικά και σωματικά.
Προσκαλεί, λοιπόν, με αγάπη τον άνθρωπο στην αρχή του ορθόδοξου εκκλησιαστικού χρόνου, για να Τον πλησιάσει με συντετριμμένη καρδιά και να βρει το μεγαλύτερο και σπάνιο αγαθό, την ειρήνη της ψυχής του. Προσκαλεί, το μήνα αυτό, κάθε άνθρωπο να έρθει σ’ Αυτόν με συντριβή και πίστη, για να Του ζητήσει να ελευθερωθεί μια για πάντα από την αιχμαλωσία του εγωισμού, της υπερηφάνειας, της ιδιοτέλειας, της κακίας, της αδικίας, της ανηθικότητας, της κάθε ηθικής διαστροφής.
Η πρόσκλησή Του είναι: «Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28). Ελάτε να ανοίξουν τα τυφλά σας μάτια. Ελάτε να ελευθερωθείτε από τις τρομερές, πολυδιάστατες και πολυποίκιλες πιέσεις. Ελάτε να γίνετε καινούργιοι άνθρωποι, με μια καινούργια ζωή, σ’ έναν πραγματικό καινούργιο «ενιαυτόν του Κυρίου».
Η υπεράνθρωπη εσωτερική δύναμη, που χρειάζεται ο άνθρωπος σήμερα για να αλλάξει ριζικά και να γίνει ένας καινούργιος άνθρωπος, βρίσκεται στον Θεάνθρωπο και μόνο στον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτόν, που ήρθε για να χαρίσει στον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά μια υπέροχη ζωή εσωτερικής γαλήνης και χαράς. Τον μόνο και μοναδικό ειδικό για την εσωτερική αναδημιουργία μας. «Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα».
Το χαρμόσυνο, λοιπόν, άγγελμα, η ευχή που μπορεί να γίνει πραγματικότητα κάθε κουρασμένου ανθρώπου είναι: «Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Ορθόδοξος Χρόνος». Ευτυχισμένος όμως με τον Χριστό στη ζωή μας και μέσα στην Εκκλησία Του. Με τον Χριστό, που όταν Τον ζητήσεις στη ζωή με συντετριμμένη καρδιά, σε κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο, έναν συνειδητό Χριστιανό, ένα ζωντανό μέλος της Εκκλησίας Του.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Γύρω ἀπό τόν Κύριο ὑπῆρχαν ἑπτά εἶδη κακούργων Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


Ο καλός Σαμαρείτης, πού έσωσε την ανθρωπότητα από τις πληγές, πού της είχαν προξενήσει οι ληστές, έπεσε ο ίδιος στα χέρια τους. Γύρω από τον Κύριο υπήρχαν επτά είδη κακούργων. Το πρώτο είδος αντιπροσωπεύει ο Σατανάς, το δεύτερο οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραηλινού λαού, το τρίτο ο Ιούδας, το τέταρτο ο Πιλάτος, το πέμπτο ο Βαραββάς, το έκτο ο αμετανόητος ληστής πού συσταυρώθηκε μαζί Του και το έβδομο ο ληστής πού μετάνιωσε. Ας σταματήσουμε για λίγο κι ας ατενίσουμε τη συντροφιά αυτή των κακούργων. Ανάμεσα τους στέκεται ό Υιός του Θεού, σταυρωμένος, πληγωμένος κι αιμόφυρτος.

Το πρώτο είδος είναι ο σατανάς. Είναι εκείνος πού θέλει να κάνει το μεγαλύτερο κακό στο ανθρώπινο γένος. Είναι ο πατήρ του ψεύδους, ο κακούργος των κακούργων. 0ι πειρασμοί πού χρησιμοποιεί για να πειράξει τούς ανθρώπους και να τούς κάνει κακό είναι δύο ειδών: τους πειράζει με τις ανέσεις και με τα βάσανα. Στην αρχή πείραξε τον Κύριο στο Όρος των Πειρασμών με την υπόσχεση ανέσεων, με δύναμη και πλούτο- τώρα, στο τέλος, τον πειράζει με τα βάσανα, με το πάθος. Όταν κατατροπώθηκε στον πρώτο πειρασμό, άφησε τον Κύριο, έφυγε μακριά Του. Δεν τον εγκατέλειψε τελείως όμως, αλλά προς καιρόν. Όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, «ο διάβολος απέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. δ'13).

Ο καιρός αυτός πέρασε και τώρα ξαναπαρουσιάζεται. Αυτή τη φορά δέ χρειάζεται να εμφανιστεί φανερά, ανοιχτά. Τώρα δουλεύει με ανθρώπους. Χρησιμοποιεί τούς υιούς του σκότους που, τυφλωμένοι από την εκτυφλωτική λάμψη του Χριστού, παραδίδονται στα χέρια του Σατανά. Κι αυτός τούς χρησιμοποιεί σαν όπλο εναντίον του Κυρίου Χριστού. Είναι κοντά τους όμως, είναι δίπλα σέ κάθε γλώσσα πού βλασφημεί το Χριστό, σέ κάθε στόμα πού φτύνει το πάντιμο πρόσωπό Του, σέ κάθε χέρι πού τον μαστιγώνει και του βάζει το αγκάθινο στεφάνι, σέ κάθε καρδιά πού φλέγεται από φθόνο και μίσος εναντίον Του.

Το δεύτερο είδος είναι μια ομάδα κακούργων, είναι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και οι πολιτικοί, θρησκευτικοί και πνευματικοί άρχοντες. Είναι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι κι οι ιερείς, με το βασιλιά Ηρώδη επικεφαλής. Ο φθόνος κι ο φόβος τούς έσπρωξε να εγκληματήσουν στον Κύριο. Τούς κατέτρωγε ο φθόνος γιατί ο Κύριος ήταν ισχυρότερος, σοφότερος και καλλίτερος απ’ αυτούς. Είχαν φόβο για τη θέση τους, για την εξουσία, για τη δόξα και τον πλούτο, σε περίπτωση πού οι άνθρωποι θα τάσσονταν με το Χριστό. Γι’ αυτό και κραύγαζαν, «θεωρείτε ότι ουκ ωφελείτε ουδέν; ίδε ο κόσμος όπίσω αυτού άπήλθεν» (Ιωάν. ιβ'19). Ήταν από το φόβο, την αδυναμία και το φθόνο τους.

Ποιό ήταν το χειρότερο από τα κακουργήματά τους ενάντια στον Κύριο; Το ότι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν χωρίς νόμιμη δίκη και καταδίκη. Αναφέρεται στο ευαγγέλιο: «Τότε συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αυλήν του αρχιερέως του λεγομένου Καϊάφα, και συνεβουλεύσαντο ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και αποκτείνωσιν» (Ματθ. κστ'3-4). Δεν συζητούν μεταξύ τους τί κατηγορίες να του προσάψουν και πώς θα τον σύρουν στο δικαστήριο, αλλ’ ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και αποκτείνωσιν. Το μόνο πού τους ένδιαφέρει είναι να τον συλλάβουν με δόλιο τρόπο και να τον θανατώσουν. Όταν ο νομοταγής Νικόδημος τούς συμβουλεύει πώς στον Κύριο πρέπει πρώτα να δοθεί ακρόαση στο δικαστήριο, για να του γνωρίσουν σέ τί τον κατηγορούν, απορρίπτουν την εισήγησή του με δυσαρέσκεια και ειρωνικά χαμόγελα (βλ. Ίωάν. ζ'50-52).
Τρίτος κακούργος ήταν ο Ιούδας, ο φαινομενικός απόστολος αλλά στην ουσία επαίσχυντος προδότης. Ο Σατανάς συμμετείχε στην άδικη αιματοχυσία του Χριστού από μίσος για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραήλ συμμετείχαν από φθόνο και φόβο. Ο Ιούδας συνδέεται με τη συντροφιά του Σατανά και των πρεσβυτέρων του λαού από απληστία. Το έγκλημά του συνίσταται στο ότι πρόδωσε το Διδάσκαλο και Ευεργέτη Του για τριάντα αργύρια. Αργότερα αναγνώρισε ο ίδιος το λάθος του στους ίδιους πρεσβυτέρους, πού τον είχαν δωροδοκήσει για την πράξη της προδοσίας: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον... και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ ανεχώρησεν, και απελθών απήγξατο» (Ματθ. κζ'4-5). Ο οικτρός θάνατός του μαρτυρεί το τραγικό σφάλμα του. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων γι’ αυτόν, «και πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού» (Πράξ. α'18). Κι αφού κρεμάστηκε έπεσε κάτω, άνοιξε η κοιλιά του και τα σπλάχνα του χύθηκαν έξω.

Τέταρτος κακούργος ήταν ο Πιλάτος, εκπρόσωπος του Καίσαρα στην Ιερουσαλήμ,πού κατά κάποιο τρόπο εκπροσωπούσε τον άθεο ειδωλολατρικό κόσμο στην καταδίκη του Υιού του Θεού. Ο Πιλάτος περιφρονεί τους Ιουδαίους κι οι Ιουδαίοι περιφρονούν τον ίδιο. Στην αρχή δεν έχει καμιά διάθεση ν’ αναμιχτεί στην καταδίκη του Χριστού: «Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν» (Ίωάν. ιη' 31), είπε στους κατήγορους του Χριστού. Αργότερα παίρνει θέση υπέρ του Χριστού και, μετά από μια μορφή δίκης, λέει στους Ιουδαίους: «Εγώ ούδεμίαν αιτίαν ευρίσκω κατ’ αυτού» ( Ιωάν. ιη'38) Τελικά, υποχωρώντας σέ απειλές όπως, «εάν τούτον απόλυσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος» (ιθ'12), ο Πιλάτος «επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών» (Λουκ. κγ'24) και δίνει διαταγή να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί ο Χριστός.
Το έγκλημα του Πιλάτου συνίσταται στο ότι μπορούσε να προστατέψει τον Δίκαιο και δεν το έκανε. Ο ίδιος είπε στον Κύριο: «Ουκ οιδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε;» (Ίωάν. ιθ'10). Με τη δήλωσή του αυτή ο Πιλάτος παίρνει αιώνια πάνω του την ευθύνη για το θάνατο του Χριστού. Τί είναι εκείνο πού σπρώχνει τον Πιλάτο να κάνει το έγκλημα αυτό και τί είναι αυτό πού τον κατατάσσει κι αυτόν στη χορεία των άλλων κακούργων; Είναι η μικρόνοια κι ο φόβος του. Η μικρόνοια για την προστασία του δίκαιου, καθώς κι ο φόβος για τη θέση του και για την εύνοια του Καίσαρα.

Πέμπτος κακούργος είναι ο Βαραββάς. Εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή «διά στάσιν τινά... και φόνον» (Λουκ. κγ'19). Είχε κατηγορηθεί για ανατρεπτικές ενέργειες και για φόνο και ήταν υπόδικος στον Ιουδαϊκό και τον Ρωμαϊκό νόμο, με προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. Προσωπικά δεν είχε αμαρτήσει με κανένα τρόπο ενάντια στο Χριστό. Εκείνοι πού αμαρτάνουν είναι οι Ιουδαίοι, αυτοί πού τον βάζουν πάνω από το Χριστό, πού τον προτιμούν αντί γι’ Αυτόν. Ο Πιλάτος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το Βαραββά σαν μέσο για να σώσει το Χριστό από τη θανατική καταδίκη. Οι Ιουδαίοι όμως χρησιμοποιούν το Χριστό για να σώσουν το Βαραββά. Ο Πιλάτος έθεσε στους Ιουδαίους το δίλημμα να διαλέξουν το Χριστό ή το Βαραββά, στην ουσία δηλαδή, το Θεό ή έναν εγκληματία; Αλλά «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Έτσι οι κακούργοι διάλεξαν τον κακούργο.
Ο έκτος κακούργος, όπως κι ο έβδομος, είναι εκείνοι πού συσταυρώθηκαν με το Χριστό, ο ένας στ’ αριστερά κι ο άλλος στα δεξιά Του στο Γολγοθά. Ο προφήτης Ησαΐας το είχε προφητέψει αυτό: «Και μετά άνομων ελογίσθη» (Ήσ. νγ'12). Ο ένας απ’ αυτούς, αν και βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου, βλασφημεί, ο άλλος όμως προσεύχεται.
Εδώ έχουμε δύο ανθρώπους με την ίδια τύχη: κι οι δύο τους είναι καρφωμένοι στο σταυρό, κι οι δύο τους πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο και δεν περιμένουν τίποτα πια απ’ αυτόν. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Εδώ είναι η απάντηση σ’ όλους αυτούς πού λένε: Βάλε τούς ανθρώπους στις ίδιες υλικές συνθήκες, δώσε σ’ όλους την ίδια τιμή και τα ίδια υπάρχοντα, κι όλοι τους θα έχουν το ίδιο πνεύμα.


 Ο ένας εγκληματίας, πού σέ λίγο δέ θα ανασαίνει, εμπαίζει τον Υιό του Θεού: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. κγ'39).Ο άλλος όμως ικετεύει τον Κύριο:«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ'42). Ο πόνος της σταύρωσης σκοτώνει τον ένα σωματικά και ψυχικά. Του άλλου όμως σκοτώνει μόνο το σώμα, η ψυχή του σώζεται. Ο σταυρός του Χριστού στον έναν είναι σκάνδαλο, στον άλλον σωτηρία.

Αυτά είναι τα επτά είδη των κακούργων γύρω από το Χριστό. Κύριε, βοήθησε μας να παρατηρήσουμε τη δική μας ζωή προτού καταδικάσουμε τούς κακούργους αυτούς πού κάρφωσαν τον Θεό της αγάπης στο σταυρό.
’Άς διερωτηθούμε: μήπως ανήκουμε κι εμείς στην ομάδα αυτή;
’Άς ήμασταν τουλάχιστο σαν τον έβδομο απ’ αυτούς, εκείνον πού μετάνιωσε πάνω στο σταυρό και μέσα στους φοβερούς πόνους του αναζήτησε και βρήκε τη σωτηρία από τις αμαρτίες του.

Από το βιβλίο ''Καιρός Μετανοίας''Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς(Εκδ.Πέτρου Μπότση)

Αγίες μορφές μας μιλούν για την Ευχή του Ιησού...


ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ”


                Ὅλη ἡ τέχνη εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς. Εἴτε περπατᾶς εἴτε κάθεσαι, εἴτε στέκεσαι, εἴτε ἐσωτερικὴ ἐργάζεσαι, εἴτε βρίσκεσαι στὴν ἐκκλησία,ἄσε τὴ προσευχὴ αὐτὴ νὰ γλιστρήσει ἀπὸ τὰ χείλη σου “ΚύριεἸησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” μὲ τὴ προσευχὴ αὐτὴ στὴν καρδιά σου θὰ βρεῖς εἰρήνη καὶ γαλήνη σώματος καὶ ψυχῆς ( Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ)


                    Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐργασία κοινὴ τῶν ἀγγέλων καὶ τῶνἀνθρώπων. Μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι πλησιάζουν σύντομα τὴν ζωὴ τῶν ἀγγέλων. Ἡ εὐχὴ εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν καλῶν ἔργων καὶ ἀρετῶν καὶ ἐξορίζει μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὰσκοτεινὰ πάθη. Σὲ σύντομο χρόνο κάνει τὸν ἄνθρωπο ἱκανὸ νὰἀποκτήσει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπόκτησε τὴν, καὶ πρὶν πεθάνεις θὰ ἀποκτήσεις ψυχὴ Ἀγγελική. Ἡ εὐχὴ εἶναι θεϊκὴἀγαλλίαση. Κανένα ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο δὲ μπορεῖ νὰἀναχαιτίσει τόσο ἀποτελεσματικά τους δαίμονες. Τοὺς κατακαίειὅπως ἡ φωτιὰ τὰ βάτα. (Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)

Λέγε ἀκατάπαυστα τὴν εὐχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” μὲτὴ γλώσσα καὶ μὲ τὸν νοῦ. Ὅταν ἡ γλώσσα κουράζεται ἂς ἀρχίζει ὁνοῦς. Καὶ πάλιν ὅταν ὁ νοῦς βαρύνεται, ἡ γλώσσα . Μόνον νὰ μὴν παύεις. Λοιπὸν ὅταν εὐχόμενος κρατάει τὸν νοῦ του νὰ μὴν φαντάζεται τίποτα, ἀλλὰ προσέχει μόνον στὰ λόγια της εὐχῆς. (Γέρων Ἰωσὴφ)

Δία τῆς εὐχῆς “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” θὰ κερδίσεις τὸπᾶν. Δία τῆς εὐχῆς καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος, λαμπρύνεται,ἁγιάζεται. Ἡ εὐχὴ εἶναι τὸ σωσίβιο τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἡεὐχὴ εἶναι ἡ βάση τῆς τελειότητας. Θὰ λεπτυνθεῖτε καὶ θὰ πετᾶτε μὲτὴν εὐχή. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμοῦ καὶἁγιασμοῦ ἀπὸ τὴν νοερὰ προσευχή. Αὐτὴ γέμισε τὸν παράδεισο ἀπὸἅγιους ἀνθρώπους (Γέροντας Ἀμφιλόχιος)


Νὰ λέγεις παιδί μου τὴν εὐχὴ . “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” ,ἡμέρα καὶ νύχτα συνέχεια. Ἡ εὐχὴ θὰ τὰ φέρει ὅλα, ἡ εὐχὴ περιέχει τὰ πάντα: αἴτηση, παράκληση, πίστη, ὁμολογία, θεολογία κλπ. Ἡεὐχὴ νὰ λέγεται χωρὶς διακοπῆ. Ἡ εὐχὴ θὰ φέρει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον εἰρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ γλυκύτης θὰφέρουν περισσότερον εὐχή, καὶ ἡ εὐχὴ κατόπιν, περισσοτέραν εἰρήνη καὶ γλυκύτητα κ.ο.κ. θὰ ἔρθει στιγμὴ ποὺ ἂν θὰ σταματᾶς τὴν εὐχή, θὰ αἰσθάνεσαι ἄσχημα. (Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)


Νὰ λέτε τὴν εὐχή. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ” . Νὰ τὴ λέτε μία-μία λέξη κατανοητά, καταληπτά. Νὰ μὴν προχωρεῖτε στὴδεύτερη λέξη , ἂν δὲν καταλάβετε τὴν πρώτη. Νὰ τονίζεται περισσότερο τὸ τελευταῖο , δὴλ ἐλέησον μέ. Θὰ σᾶς ἔρθει τώρα στὴνἀρχὴ ραθυμία καὶ καὶ ὕπνος καὶ μετεωρισμὸς καὶ ἀμέλεια ἀλλὰἐσεῖς γρήγορα νὰ συνέρχεστε. ‘Όταν λέτε τὴν εὐχὴ , νὰ θεωρεῖτε τὸνἑαυτὸ σᾶς τώρα στὴν ἀρχὴ , ὅτι εἶσθε στὴ κόλαση καὶ νὰ φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μακριὰ ἀπὸ τὴνἀπόγνωση, ἀπὸ τὴν ἀπελπισία καὶ τὰ ὅμοια ταῦτα. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς νὰ μὴν δέχεστε οὔτε φαντασία , οὔτε μορφή, οὔτε εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ ἢ ἄλλου τινὸς Ἁγίου, οὔτε καὶτὶς λέξεις τῆς εὐχῆς νὰ βλέπετε νοερώς” (Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)

Μάθετε νὰ ἐργάζεσθε τὸ κομποσκοινάκι. Τὸ κομποσκοινάκι θὰ σᾶςὁδηγήσει ἐκεῖ ποὺ ἐσεὶς δὲν γνωρίζετε σὲ ἀνώτερα ἐπίπεδα θὰ σᾶςὁδηγήσει τὸ κομποσκοινάκι. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”


–Έχετε ἕνα πρόβλημα; “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ”


–Έχετε ἕναν πειρασμὸ μὲ τὸν ἄλλον, μὲ τὸν γείτονά σας, μὲ τοὺς φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ”. Ἡ εὐχὴ θὰ σᾶς δώσει τὴ λύση τοῦ προβλήματος σᾶς λύσιν τοῦ ἀδιεξόδου ὅπου εὑρίσκεστε. Τὸ κομποσκοινάκι λοιπὸν “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,ἐλέησον μὲ” (Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)




Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες φωνάζουν τὴν πρώτη θέση στὴ ζωὴ τοῦκάθε χριστιανοῦ τὴν κατέχει ἡ προσευχή. Θέλεις νὰ κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις νὰ σωθεῖς; Προσεύχου. ‘Όλες οἱπροσευχὲς καλὲς καὶ ἅγιες εἶναι, ἀλλὰ ἡ νοερὰ προσευχή, εἶναι ἡβασίλισσα αὐτῶν. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ”. Ἀπ’ αὐτὴν τὴμικρούλα ἀλλὰ παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ἔγιναν φωστῆρες τῆς ἐκκλησίας. Λέγε συνεχῶς ὅσο μπορεῖς περισσότερες φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα αὐτὴ τὴν εὐχούλα καὶ αὐτὴ θὰ σὲ διδάξει αὐτὰ ποὺ θέλεις, αὐτὰ ποὺ δὲν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αὐτὴν τὴν εὐχούλα (Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης)


Ἡ εὐχὴ μᾶς φέρνει κοντὰ στὸν Χριστό. Κάποτέ μου ἦρθε (νὰ ἐξομολογηθεῖ) ἕνας μεγαλόσχημος .Μοῦ εἶπε: Ἔχω φθάσει , Ἀββᾶ σὲ ἀπόγνωση. Δὲν βλέπω καμιὰ ἀλλαγὴ στὸ καλύτερο. Πῶς θὰ βελτιωθῶ; Πῶς θὰ πεθάνω γιὰ τὴν ἁμαρτία; Αἰσθάνομαι τὴν πλήρη ἀδυναμία μου. Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα σωτηρίας.

Βεβαίως ὑπάρχει. Λέγε ὅσο πιὸ πολὺ μπορεῖς τὴν εὐχή. Καὶ ἄφησε τὰ πάντα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. 

Καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν εὐχὴ ὅταν δὲ συμμετέχει ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά; Τεράστια ὠφέλεια. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ «εὐχὴ» ἔχει πολλὲς βαθμίδες: ἀπὸ τὴν ἁπλὴ προφορὰ τῶν λέξεων τῆς «εὐχῆς» μέχρι τὴν «εὐχὴ» τὴν θαυματουργική. Μὰ ἔστω καὶ στὴν κατώτατη βαθμίδα νὰ βρισκόμαστε καὶ αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ψυχικὰ πολὺ ὠφέλιμο καὶ σωτήριο. Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ λέγει τὴν «εὐχὴ» φεύγουν οἱ δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ μας. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γρήγορα ἢ ἀργὰ ὁπωσδήποτε θὰ σωθεῖ.
Ἀναστήθηκα! Ἀναστέναξε ὁ Μεγαλόσχημος. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα δὲν πρόκειται πιὰ νὰ πέσω σὲ ἀκηδία καὶ ἀπόγνωση. Τὸ λέγω λοιπὸν καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω: λέτε τὴν «εὐχή» .’Ἔστω καὶ μόνο μὲ τὸστόμα. Καὶ ὁ Κύριος δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει (Στάρετς Βαρσανούφιος τῆςὌπτινα)


Δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὴν εὐχή. Ὅταν μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία, νὰτὴ λέμε. Νὰ μὴν τριγυρίζει ὁ νοῦς μας στὰ μάταια. Μὲ τὴν εὐχὴ ὁνοῦς ἀναπαύεται καὶ ἀγάλλεται. Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰἀσχολεῖται μὲ τὴν εὐχὴ καὶ νὰ μὴν τρέχει στὰ μάταια. (Γέροντας Παϊσιος)




Πρέπει συνεχῶς ἀδιαλείπτως νὰ λέμε τὴν εὐχή. Μέσα στὴ καρδιά μας καὶ τὸ νοῦ μᾶς πρέπει νὰ μείνει μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦμας. Γιατί ὅταν ἐμεῖς ἀφήνουμε τὴν προσευχή, τὴν , τὴνἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεό, τότε ὁ διάβολος μὲ λογισμοὺς ἀρχίζει καὶ μᾶς ζαλίζει καὶ δὲν ξέρουμε πλέον οὔτε τί θέλουμε, οὔτε τί λέμε , οὔτε τί κάνουμε. (Γέροντας Παϊσιος)


Νὰ λέγωμεν συνεχῶς τὴν εὐχήν, εἴτε μὲ τὸ νοῦν, εἴτε μὲ τὸ στόμα.Ἡ εὐχή, τὸ παντοδύναμον ὅπλον δὲν ἀφήνει τὴν ἁμαρτία νὰεἰσέλθει. Ὁ διάβολος καίεται ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰτοῦτο πασχίζει μὲ κάθε τρόπον νὰ σταματήσει τὴν εὐχή. ( ΓέρονταςἘφραὶμ Φιλοθεϊτης)


Λέγε τὴν εὐχή: ἁγιάζει τὸ στόμα, ἁγιάζει ὁ ἀέρας, ἁγιάζει ὁ τόπος ποὺ λέγεται, Οἱ δαίμονες βάζουν χίλια ἐμπόδια διὰ νὰ μὴν προσευχηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπειδὴ ὅλες οἱ παγίδες , ὅλα τὰ δίκτυα τῶν δαιμόνων καταστρέφονται διὰ τῆς προσευχῆς. Ἄπειρες φορὲς οἱδαίμονες διὰ στόματος δαιμονισμένων ὁμολόγησαν ὅτι καίονταιἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῆς εὐχῆς. (Γέροντας Ἐφραὶμ Φιλοθεϊτης)

Ἡ κάτωθι σύντομος προσευχὴ εἶναι παντοδύναμο ὅπλο κάθε χριστιανοῦ: « Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ» «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἠμᾶς» . Λέγε ἀδερφέ μου μὲ τὰ χείλη καὶ μὲ τὴν καρδιά σου συνεχῶς τὰ σωτήρια αὐτὰ λόγια , διότι φωτίζουν τὸν νοῦ, γαληνεύουν τὴν καρδιά, καίουν τὴν ἁμαρτία, μαστίζουν καὶ ἐκδιώκουν τοὺς δαίμονας
Τὸ κομποσκοίνι δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι κάτι διακοσμητικό, οὔτε κάτι ποὺ θὰ μᾶς φέρει γούρι. Ἀντίθετα, χρειάζεται γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὴ προσευχὴ καί, σὰν τέτοιο, εἶναι μία ἅγια καὶ θεία παρουσία στὴ ζωή μας. Συγκεκριμένα τὸ κομποσκοίνι εἶναι φτιαγμένο γιὰ νὰ κάνουμε τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, αὐτὴ ποὺλέγεται ἀδιάκοπα, σύμφωνα μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ ἄπ. Παύλου «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» .
Φυσικὰ τὴν «εὐχὴ» αὐτὴ μποροῦμε νὰ τὴν λέμε καὶ χωρὶς κομποσκοίνι., μὲ τὸ νοῦ μας καὶ μάλιστα ὅσο συχνότερα εἶναι δυνατό. Ἡ προσευχή, ποὺ εἶναι ἡ συνομιλία μὲ τὸ Θεό, μᾶς χαρίζει ἠρεμία , ψυχικὴ γαλήνη καὶ διώχνει τὸ ἄγχος ἀπὸτὴ ζωή μας.

"Όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης αντίκρυσε τον Άγιο Νεκτάριο"


Ο  Γέροντα Αμβρόσιος είχε την ευλογία να δει και να συνομιλήσει πολλές φορές,- ο Θεός ξέρει πόσες- με τον Άγιο Νεκτάριο. Δυο φορές από όσο ξέρω εγώ τον γλύτωσε από το χειρουργείο. Πάντα τον έκανε καλά την παραμονή της εγχειρίσεως,  κι αφού τον είχε αφήσει να αγωνιστεί, σε αφόρητους πόνους, με υπομονή, και χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Μόνο προσευχόταν και δόξαζε τον θεό,συνέχεια. Την πρώτη φορά, έγινε στην Ελβετία όταν τον πήγε ο εκεί Επίσκοπος για καλύτερη θεραπεία. Η εξέταση έδειξε πέτρα σε μέγεθος καρυδιού, που μόνο με εγχείρηση τότε μπορούσε να βγει. Διηγιέται ο γέροντας:΅Την παραμονή, του χειρουργείου, το βράδυ, και ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένας μοναχός.Ο Άγιος Νεκτάριος. Μου είπε: Μπορείς να βγεις έξω να μιλήσουμε;  Βγήκαμε, λοιπόν, στο διάδρομο και καθίσαμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε, για διάφορα, και του είπα και για το χειρουργείο και για την πέτρα στο νεφρό. Αφού με ενθάρρυνε με ευλόγησε και έφυγε΅.

Φεύγοντας ο Άγιος Νεκτάριος του ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησε σε ένα μικρό λεκανάκι, με τρομερούς πόνους. Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και πέτρα σε μέγεθος καρυδιού.(Την έχω δει). Με  μία χαρτοπετσέτα την πήρε και την έβαλε στο συρτάρι του κομοδίνου.

Την επομένη θα γινόταν ή εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και του λέει: Ετοιμάσου για το χειρουργείο. Εκείνος του απάντησε ότι δεν χρειάζεται  χειρουργείο. Και όπως χαρακτηριστικά είπε: Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα΅. Όταν την είδε, είπε ο γιατρός.
Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε. Το χειρουργείο δεν έγινε, και ή πέτρα παραμένει στο μοναστήρι του Δαδιού μέχρι και σήμερα...

Την δεύτερη φορά που ο Άγιος Νεκτάριος έκανε το θαύμα του, ήταν στον Ευαγγελισμό, από ειλεό.(Στρίψη εντέρου) Θυμάμαι πως το κρεβάτι του ήταν σε μεγάλο θάλαμο απέναντι από την τουαλέτα, και δίπλα στην πόρτα, που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση μια και ησυχία δεν υπήρχε στιγμή.Αρνήθηκε επίμονα  όμως να μεταφερθεί σε άλλο δωμάτιο  ,που πνευματικά του παιδιά με πολύ αγάπη  ήθελαν να πληρώσουν και να του το προσφέρουν.Επισκεπτόμουν καθημερινά τον Γέροντα, πηγαίνοντας την Γερόντισσα Παρθενία στο νοσοκομείο για να του κάνει παρέα. Η υπομονή του ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Νηφάλιος και ήρεμος με κόμπους ιδρώτα στο πρόσωπό του, όταν τον έπιαναν οι πόνοι, δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε λεπτό, μόνο δόξαζε το θεό.Απαντούσε σε ότι τον ρωτούσαν οι επισκέπτες σαν να μην είχε κανένα δικό του πόνο. Την ημέρα της εγχειρήσεως πήγαμε πρωί, και τον είδαμε  περιχαρή να μας διηγιέται   πώς πήγε ο Άγιος Νεκτάριος το βράδυ, και έβλεπε το έντερο του που το έβγαλε έξω, και με τα χέρια του, το ξεδίπλωσε, και το έβαλε μέσα, στο σώμα του....
  Βέβαια καμιά εγχείρηση δεν έγινε, τον πήραμε στο σπίτι, δοξάζοντας τον Θεό, γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη...

Περί της φονεύτριας της μοναξιάς,της αγίας ταπεινώσεως(+Μοναχού Μωυσέως)

+Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἐποχή πού προφήτευσε ὁ ἅγιος, πώς ὁ ἄνθρωπος θά κάνει ἡμέρες δρόμο γιά νά βρεῖ ἕναν ἄνθρωπο καί σάν τόν συναντήσει θά τόν ἀσπάζεται ὡς ἀδελφό του. Τοῦτο παράδοξα συμβαίνει προτοῦ πραγματοποιηθεῖ ἀκριβῶς, ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὕστερα ἀπό ἕναν, ἄς ποῦμε, ἐπερχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Μόνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἄγχεται, ἀγωνιᾶ, πάσχει, ταλαιπωρεῖται καί ταλαιπωρεῖ. Γιατί; Μιά κάποια ἀπάντηση θά προσπαθήσει νά δώσει ἡ παροῦσα ὁμιλία μεταφέροντας τό ἄρωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἐρήμου στήν ἐρημία τῶν συγχρόνων μεγαλουπόλεων.

Μοναξιά εἶναι ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς καί ἐπικοινωνίας. Ἡ ἀνικανότητα νά δημιουργηθεῖ καί νά ὑπάρξει δεσμός, σχέση μέ τούς ἄλλους. Ὁ σύγχρονος πολιτισμός καί οἱ δομές τῆς σημερινῆς κοινωνίας, τά τηλεκατευθυνόμενα ἀπό τήν προπαγάνδα μέσα ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καί τά παιχνίδια τῶν παιδιῶν, ὁδηγοῦν στήν κοινωνική ἀλλοτρίωση στήν πολιτική ἀποξένωση στήν ἀτομική ἀπομόνωση, καθώς ἀναφέρει σύγχρονος μελετητής (Δασκαλάκης Γ.Δ.). Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, ἀπό νωρίς ἀρχίζει νά διακατέχεται ἀπό αἴσθημα βαρειᾶς ἀδυναμίας καί ὀκνηρίας, νά χάνει τό νόημα τῆς ζωῆς καί τόν σκοπό της, νά ζεῖ δίχως ἰδανικά καί κανόνες, συνεχῶς νά ὑποπτεύεται καί ν’ ἀμφιβάλλει.

 Μόνος καί ἀνασφαλής, ἀνήσυχος καί ἀκατάστατος, ἰδιαίτερα ὁ σημερινός νέος, προσπαθεῖ ν’ ἁπλώσει γέφυρες, νά ὑψώσει σημεῖα, νά φωνάξει. Δίχως ὁδηγό ἤ μέ κακούς ὁδηγούς ἀπογοητεύεται σύντομα καί γίνεται σκληρός κι ἐπιθετικός, πιόνι ἐκμεταλλευτῶν πολιτικῶν ἤ ἀρχομανῶν ἀναρχικῶν. Κι ὁ πόθος γιά ἐλευθερία γίνεται ὁ πικρός θάνατος τῆς ἐλευθερίας του. 

Συμβιβαζόμενοι οἱ νέοι, αὐτοί πού ἔλεγαν πώς ποτέ καί μέ κανένα δέν θά συμβιβαστοῦν, καταφεύγουν σ’ ἐξεγέρσεις καί καταλήψεις, γίνονται ἐπαναστάτες στήν προσπάθειά τους ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό βάρος τῆς μοναξιᾶς τους, δίχως νά ἐννοοῦν πώς ὑποδουλώνονται τώρα βαρύτερα. Δυστυχῶς ὅλα τοῦτα συμβαίνουν κι ἐκεῖ πού ποτέ δέν θά τό περίμενες σέ νέους μέ καλή μόρφωση, σπάνια εὐφυΐα, δύναμη καί ταλέντο. Ἀνικανοποίητος ὁ νέος αὐτός ἀπό τήν ὑλική εὐδαιμονία καί τή συχνή ὑποκρισία τῶν μεγαλυτέρων του, ἀγωνίζεται γιά μιά ἁπλότητα στή ζωή, γιά μιά ποιότητα γιά ἕνα ἀνώτερο ὕφος, μά δέν βάζει τό νερό στό αὐλάκι πού πρέπει.

Ἡ τέχνη συνήθως κάνει τήν ἐμφάνισή της μ’ ἔνδυμα λίαν ἀπομονωτικό κι ἀντί νά φωτίζει καί ν’ ἀνοίγει παράθυρα πρός τούς ἄλλους καί τόν οὐρανό σέ κλείνει καί σέ σκοτίζει περισσότερο. Ὁ ἀπομονωμένος ἄνθρωπος δέν θ’ ἀργήσει νά παραμιλᾶ, νά μιλᾶ μέ τ’ ἄλογα ζῶα, τίς σκιές, τούς νεκρούς. Εἶναι πιά βαρειά κι ἀνίατα ἀσθενής. Ἡ μελαγχολία, ἡ κοσμοφοβία, ἡ καχυποψία ἔφεραν τήν ψυχοπάθεια. Ἕνας ἀπό τούς ἐπιτυχέστερους χαρακτηρισμούς τοῦ αἰώνα μας εἶναι, ὡς ὁ αἰώνας τῶν ψυχιάτρων. Σύμφωνα μέ περσινή στατιστική τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας περισσότερα ἀπό 400 ἑκατομμύρια ἄτομα στόν κόσμο πάσχουν ἀπό κατάθλιψη. Ἀπό αὐτά περίπου 400.000 κάθε χρόνο αὐτοκτονοῦν. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ στατιστική ἀφορᾶ τίς λεγόμενες προηγμένες χῶρες! Ὁ ἄνθρωπος μόνος κι ἔρημος μαστίζεται ἀδυσώπητα ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί τήν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι οἱ φυσικοί γονεῖς τῆς μοναξιᾶς του.

Ἄν αὐτοί εἶναι οἱ γονεῖς τῆς μοναξιᾶς τότε ἡ ἀληθινή ταπείνωση, παρά τήν ὅποια κακομεταχείριση καί φθορά τῆς λέξεως ἀπό τούς ταπεινόλογους, εἶναι τό κλίμα πού δέν τήν ἀφήνει νά εὐδοκιμήσει. Ἰδού πώς λαλεῖ ἡ καλή μητέρα, ἡ ἄριστη φιλόσοφος καί θεολόγος ἔρημος περί τῆς φονεύτριας τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἁγίας ταπεινώσεως καί τῶν κεκοσμημένων γνησίων τέκνων της.

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, κατά τόν ἀββᾶ Ποιμένα, εἶναι ἀναπαυμένος σ’ ὅποιον τόπο κι ἄν καθίσει. Αὐτός πού μικραίνει τόν ἑαυτό του σέ ὅλα, θά ὑψωθεῖ πάνω ἀπ’ ὅλους, λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ. Καί συνεχίζει ἡ γλυκεία καί διακριτική γλώσσα του. Μίσησε τήν τιμή, γιά νά τιμηθεῖς. Ἐκεῖνος πού τρέχει πίσω ἀπό τήν τιμή, φεύγει ἡ τιμή ἀπό μπροστά του. Ἄν καταφρονεῖς ὑποκριτικά τόν ἑαυτό σου γιά νά ταπεινωθεῖς, θά σέ φανερώσει ὁ Θεός.

Στό Γεροντικό ἀναφέρεται πώς ταπεινόφρων δέν εἶναι αὐτός πού αὐτοεξευτελίζεται καί ταπεινολογεῖ, ἀλλά ἐκεῖνος πού ὑπομένει μέ χαρά τίς ἀτιμίες πού προέρχονται ἀπό τόν πλησίον.
 Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πώς ἐκεῖνον πού τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀξίζει ζημιώνεται, ἐκεῖνος ὅμως, πού δέν τόν τιμοῦν καθόλου οἱ ἄνθρωποι, θά δοξαστεῖ στούς οὐρανούς ἀπό τόν Θεό. 
 ἀββᾶς Ποιμήν συμβουλεύει: Ἡ ὁποιαδήποτε στενοχώρια, πού θά σοῦ συμβεῖ, θά νικηθεῖ μέ τή σιωπή. Μαζί του συμφωνεῖ κι ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας. Μέχρις ὅτου ἠρεμήσει ἡ καρδιά σου μέ τήν προσευχή, μήν κάνεις καμιά ἐξήγηση μέ τόν ἀδελφό σου. Μελετώντας τίς γραφές τῶν ἁγίων πατέρων τῆς ἐρήμου παρατηρεῖ εὔκολα κανείς μιά σύμπνοια, μιά εὐγένεια, μιά ἀνθρωπιά, μιά κατανόηση, μιά σοφία. Στάλες ἁγιοπνευματικές ὅπου ἄνθισαν στήν ἀπρόσιτη ἄνυδρη ἔρημο, ὕστερα ἀπό ἀγῶνες μακρούς κι ἔδωσαν ἄνθη πού εὐωδίασαν κοινωνίες ἀνθρώπων ἀπόλυτα δοσμένων στόν Θεό κι εὐωδιάζουν ἀκόμη τίς ψυχές πού πράγματι διψοῦν.

Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας, ὁ μέγας νοῦς, σημειώνει μέ ἰδιαίτερη χάρη καί λεπτότητα: Αὐτός πού ταπεινώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθίσταται ἱκανός νά ὑπομένει κάθε προσβολή. Ὁ ταπεινός δέν ἐνδιαφέρεται τί λένε οἱ ἄλλοι γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑποφέρει γιά τόν Θεό, αὐτός εἶναι ἄξιος ν’ ἀποκτήσει τήν εἰρήνη.

Ὁ ἀββᾶς Μᾶρκος, στό μεγάλο κι ἐνδιαφέρον αὐτό κεφάλαιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους, πού καθημερινῶς σκουντουφλᾶμε, προχωρεῖ καί σημειώνει χαρακτηριστικά: 
Ὅταν ἀντιληφθεῖς μέσα σου τή σκέψη νά σοῦ ὑπαγορεύει ἀνθρώπινη δόξα, νά γνωρίζεις καλά πώς ἡ σκέψη αὐτή σοῦ ἑτοιμάζει ντροπή. Κι ἄν δεῖς κάποιον νά σ’ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, νά περιμένεις τήν ἴδια στιγμή καί τήν κατηγορία ἀπό μέρους του. Καί συνεχίζει μέ τόλμη χειρούργου ὁ ψυχοανατόμος ἀββᾶς: 
Ὅταν δεῖς κάποιον νά κλαίει γιά τίς πολλές προσβολές πού τοῦ ἔγιναν, νά γνωρίζεις πώς ἐπειδή κυριεύθηκε ἀπό λογισμό κενοδοξίας, θερίζει χωρίς νά τό αἰσθάνεται τούς καρπούς τῶν κακῶν τῆς καρδιᾶς του. 
Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἡδονή, λυπᾶται γιά τίς κατηγορίες καί τήν κακομεταχείριση, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό λυπᾶται γιά τούς ἐπαίνους καί τίς λοιπές πλεονεξίες. 
Ἡ ταπείνωσή μας κρίνεται ἀπό τή συκοφαντία. Μή νομίσεις πώς ἔχεις ταπείνωση, τονίζει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὅταν δέν ἀνέχεσαι τήν παραμικρή κατηγορία. 
Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς προχωρεῖ πιό ψηλά: Αὐτόν πού σ’ ἐνέπαιξε ἤ σέ στενοχώρησε ἤ σέ ζημίωσε ἤ ὁτιδήποτε κακό σοῦ ἔκανε, νά τόν θυμηθεῖς ὡς ἰατρό σου. Ὁ Χριστός τόν ἔστειλε γιά νά σέ θεραπεύσει, μή λοιπόν τόν θυμᾶσαι μέ θυμό. Κι ὁ Εὐάγριος εὐεργέτες του θεωροῦσε τούς κακολόγους του.

Ἔχουν μεγάλη σημασία τά παραπάνω ἀναφερόμενα ἀπό τούς θεόσοφους αὐτούς ἰατρούς τῆς ἐρήμου στό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Τό νά πεῖ κανείς πώς αὐτά ἀναφέρονται ἀπό μοναχούς καί μόνο γιά μοναχούς, τό λιγότερο εἶναι ἀρκετά ἐπιπόλαιος. Γιατί, ὅπως πολύ καλά ἀντιλαμβάνεσθε καί παρατηρεῖτε, ἀποτέλεσμα ἀταπείνωτου φρονήματος, ἀποτυχημένων ἤ λαθεμένων διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἀνικανοποίητων ἐγωϊσμῶν, ἀνενέργητων φιλοδοξιῶν, κενοδοξίας, καυχησιολογίας, ἐπαινοθηρίας, φιλαυτίας κι ἐπιθυμίας δικαιώσεως καί διαφημίσεως εἶναι ἡ ἐπιδημία τῆς μοναξιᾶς.

Βεβαίως ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη μοναξιά. Μά αὐτή δέν εἶναι καθόλου ἀρρωστημένη. Εἶναι ὁ φυσικός χωρισμός τῶν μοναχῶν ἀπό τόν κόσμο. Δίχως νά ἔχουν διόλου μίσος γιά τούς ἀνθρώπους, νά ἔχουν ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Ἡ μοναξιά τους εἶναι δημιουργική. Ὄχι πώς δέν τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἄλλοι πώς εἶναι ἀνώτεροί τους αὐτοί, δέν ἔχουν κανένα κοινό σημεῖο. Μά θά ἐπανέλθουμε στό σημεῖο αὐτό.

 Εἶναι δυνατή ἡ μοναξιά ν’ ἀρρωστήσει καί νά ἐξουθενώσει τόν ἄνθρωπο. Μά ἡ ἀγάπη εἶναι πιό κραταιή, νά γιάνει καί ν’ ἀναστήσει τόν κόσμο ὅλο. Ἡ ἀκατανίκητη ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐπικοινωνία πρέπει νά διοχετευθεῖ σωστά.  Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά πιάσουμε κάποτε κουβέντα μέ αὐτόν τόν ἄγνωστο ἑαυτό μας. 

Κουβέντα εἰλικρινῆ, τίμια, θαρρετή. Νά βροῦμε στά βάθη μας τήν κριμένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Κουβέντα πρόσωπο πρός πρόσωπο, δίχως προσωπεῖο, μέ τόν ἕνα, μόνο, ἀληθινό, ζωντανό φίλο, Πατέρα Θεό. Κουβέντα μέ τούς ἄλλους, τούς ὅποιους, τούς χειρότερους, τούς καλύτερους, τούς πλησίον, τούς μακράν, τούς ἀδελφούς μας ἐν Κυρίῳ. 
Ἔτσι διαλύονται οἱ ἱστοί τῆς μοναξιᾶς, φωτίζονται τ’ ἄδυτα κι ἀνήλια ὑπόγεια τῶν καρδιῶν, σπάει τό καβούκι τοῦ ἐγώ, χαίρεται ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερώνεται, ζωογονεῖται, ἀναπνέει, ζεῖ, ἀρνεῖται τή μοναξιά τοῦ ἄθλιου ἐγωϊσμοῦ. Ἀλήθεια μέ πόσα λίγα κι ἁπλά μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεσταθεῖ, νά ξαναενωθεῖ μέ ὅλο τόν κόσμο. Δέν χρειάζεται νά ψάξει κανείς πολύ γιά νά ξαναβρεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἀνάταση, τ’ ἀνείπωτα πανηγύρια τῆς καρδιᾶς, τίς ἑορτές τῶν ἑορτῶν καί τίς πανηγύρεις τῶν πανηγύρεων.

Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη μοναξιά, ζωηφόρα καί χαριτόδοτη. Μιά μοναξιά πού ἀξίζει πολύ νά τῆς ἀφιερώσει κανείς ἀρκετό χρόνο. Ἕνα ἀποσυρμό ἀπό τή βουή τοῦ πλήθους μέ τήν τόση διάχυση, περίσπαση κι ἐξωστρέφεια ἀνωφελῆ. Μιά μοναξιά ὑγιῆ, ὡραία, καλή. Μακριά ἀπό τή μορφή ἐπικοινωνίας ἐκείνη τή συνεχῆ μέ τούς πολλούς, γιά νά μή μείνουμε ποτέ μέ τόν ἕνα, τόν ἑαυτό μας, καί νά μήν ἀναχθοῦμε, ἀπό φόβο, δειλία ἤ ἀγνωσία, στόν Ἄλλο, τόν πάντα Ἀναμένοντα, τόν Ἕνα, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό Λόγο. 
Νά βροῦμε τόν τρόπο, τόν τόπο, τήν ὥρα, τόν χρόνο γι’ αὐτή τήν ἱερή στιγμή, γι’ αὐτή τήν ἄλλη ἐπικοινωνία. Μέ γνώση, μέ τάξη, μέ πρόγραμμα. 
Δέν μιλᾶμε γιά μιά διαφυγή μερικῶν, ἀρκετῶν, ἀπό τίς πολλές τους ἀσχολίες γι’ ἀνάπαυλα, θέα τοῦ ἡλιοβασιλέματος καί τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ. Τούς ρομαντικούς αὐτούς βιαστικά τούς ἀντιπαρερχόμαστε. Τούς χαιρετοῦμε ὡς κουρασμένους πού ξεκουράζονται ἀλλ’ ὄχι ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους, ὅπως ἴσως θέλουν νά ὀνομάζονται. 
 Δέν μιλᾶμε γι’ αὐτούς πού καμώνονται πώς αὐτοσυγκεντρώνονται μέ τεχνικές ἀμφίβολης προελεύσεως καί ἀποτελεσματικότητος ἤ ἄλλους πού ἀφιερώνουν λίγο χρόνο σέ φευγαλέες κι ἐπιπόλαιες ὀνειροπολήσεις καί νομίζουν πώς μετανοοῦν, γιά κάποια συντριβή πού εἶχαν, ἐνθυμούμενοι τ’ ἀτοπήματά τους στό ταξίδι πού εἶχαν στό παρελθόν τους. Πρόκειται μᾶλλον γιά ψεῦτες φυγάδες τῆς ζωῆς, ὀνειροπαρμένους καί φαντασιόπληκτους.
 Οὔτε, ἐπιτρέψτε μας νά ποῦμε, ἀναφερόμαστε στούς ἀγαθούς, ὅσο τολμηρά ἀφελεῖς ἐκείνους πού νομίζουν πώς ζοῦν τήν πνευματική ζωή καί τήν ἱερά ἡσυχία, σεργιανίζοντας μ’ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι, σέ ἀκρογιαλιές καί πλαγιές ὡραίων βουνῶν, ἀκούοντας καλή μουσική ἔχοντας τά νέα βιβλία, τή γαστέρα πεπληρωμένη καί συντροφιά τούς φίλους πού δέν φέρνουν ἀντιρρήσεις. 
Κι ἀκόμη αὐτούς πού κάνουν πνευματικό τουρισμό ἐπισκεπτόμενοι καί ἱερούς τόπους καί συνομιλώντας μέ παρρησία μέ ἁγίους ἀνθρώπους, μά πού δέν βγαίνουν διόλου ποτέ ἀπό τό θέλημά τους. Συγχωρέστε μας παρακαλοῦμε, μά φοβόμαστε πώς δέν εἴμαστε καθόλου ὑπερβολικοί.

Ἀναφερόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἁγία ἐκείνη ἡσυχία, πού ἀξίζει κάθε κόπος καί μέριμνα γιά νά δώσουμε τή σημαντική αὐτή εὐκαιρία στόν ἑαυτό μας καί μέσα στή θορυβώδη αὐτή πολιτεία καί μέσα στό ἄστατο σπιτικό μας καί μέ αὐτά τά χάλια τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χαρακτήρα μας. Ἀνάγκη πᾶσα νά ἐλευθερωθοῦμε στήν ἁγία αὐτή μοναξιά. Χρειάζεται ἄσκηση, ὑπομονή, μόχθος, μέχρι νά σβήσουν τά σκοτάδια πού μᾶς κουράζουν στήν ἐργασία αὐτή. Νά βροῦμε τίς ρίζες καί τά ὅρια τῆς ὑπάρξεώς μας. Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε. Νά γίνει ἡ σιωπή, πηγή, βροντή, συντριβάνι, φῶς, καθώς λέει ὁ γλυκύτατος ποιητής ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.

Χρειάζεται ἀγρύπνια, ἐγρήγορση συνεχής, ἀκινησία, γαλήνη. Ὁ Θεός εἶναι πλάι μας. Αὐτός μέ ὁδηγεῖ. Σ’ αὐτόν ὁδηγοῦμαι. Τί ἔχω νά φοβηθῶ; Ἀπελπισμένος ἀπό τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, τίς τέχνες, τίς τεχνικές, τίς ἰδεολογίες, τίς φλυαρίες, τίς κοινοτυπίες, φθάνω στήν προνομιοῦχο ἐσχάτη ἀπελπισία, καί καθώς εἶμαι ἔτσι γυμνός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ ντύνει τήν πιό γνήσια ἐλπίδα. Μέ στηρίζουν σέ αὐτό τό θαῦμα ἡ Παναγία καί ὅλοι οἱ ἅγιοι.

Ἐντός αὐτῆς τῆς θείας μοναξιᾶς, ἀπαλλάσσομαι ἀπό τό προσωπεῖο πού ἀναγκάσθηκα νά φορέσω ἤ μοῦ φόρεσαν. Ἤμουν τρομοκρατημένος καί κάθε βράδυ πήγαινα καί σέ ἄλλη συγκέντρωση, ἄλλη ὁμάδα, γιατί, ἔπρεπε κάπου νά ἐνταχθῶ, ἀλλάσσοντας συνεχῶς προσωπεῖο. Ἐνδοσκαφώντας βιώνω, συνειδητοποιῶ, αἰσθάνομαι παιδί τοῦ Θεοῦ, βρίσκω, ἀποκαλύπτω τήν ταυτότητά μου, τό πρόσωπό μου, τό μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο. Παρατηρῶ τίς κινήσεις τῶν παθῶν. Βλέπω καί βρίσκω τά ὅριά μου, τά τάλαντά μου, τίς δυνατότητές μου, λυτρώνομαι ἀπό τίς πλάνες, τούς φανατισμούς, τό ὑπέρμετρο, τό ὑποτονικό.

Θέλει δυνατή βούληση ὁ ἄνθρωπος γιά νά ὁδηγήσει τά βήματά του σέ τακτά διαστήματα στό ἅγιο αὐτό βῆμα τῆς αὐτογνωσίας καί θεογνωσίας. Γιατί ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἐντρύφηση γιά τούς δυνατούς καί φόβος γιά τούς ἀδύναμους. Τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ βήματος ἐξέρχεται κανείς μέ λιγότερη ἀτομικότητα, μέ περισσότερη ἀγάπη γιά τούς ἄλλους, μέ δύναμη γιά μεγαλύτερους ἀγῶνες, μέ νωπά τά δάκρυα γιά τόν πόνο τῶν ἀδελφῶν του. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι μόνος, δέν μπορεῖ ποτέ νά πάσχει ἀπό μοναξιά. Ἔχει διάλογο μέ τόν ἑαυτό του, ὅταν εἶναι μόνος καί μέ τόν Θεό του. Μέσα ἀπό τήν σπαρακτική μοναξιά τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τά τσαλαπατήματα πού τοῦ ἔκαναν ἀπρόσεκτοι στό δρόμο, στό λεωφορεῖο, στήν ἐργασία, στό σχολεῖο, πατήματα πού πέρασαν στήν ψυχή του, ὑψώνεται ἀπό τά βάθη φωνή πού σχίζει νέφη κι ἔρχεται στόν Τριαδικό Θεό, πού πάντα ἀκούει καί πάντα ἀπαντάει.

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μόνο νά θερμαίνει τή φωνή του γνωρίζει, νά χαίρεται πού στέκεται δεύτερος, νά εἶναι φίλος καί μέ τόν ξένο, ν’ ἀρκεῖται στό ὀλίγο, νά κουράζεται στό πολύ, νά πλένει μέ δάκρυα τούς ἄπληστους, τούς ἄσωτους, δίχως κανένα παράπονο, καμιά δυσαρέσκεια, ἀκόμη κι ὅταν τόν ἐγκαταλείπουν αὐτοί πού ποτέ δέν θά τό περίμενες: συγγενεῖς, φίλοι, ὁμοϊδεάτες.

Μακριά ἀπό τήν τύρβη, τήν ἀγορά καί τή σύγχυση, στό ταμεῖο σου, πού τό διάλεξες ἀβίαστα κι ἐλεύθερα, φαίνεται νά μή προσφέρεις τίποτε στούς ἄλλους, νά εἶναι μιά πράξη ἐγωϊστική, μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, τή στιγμή μάλιστα πού οἱ ἄλλοι λένε σ’ ἔχουν ἀνάγκη καί πάσχουν ἀπό τήν ὀδυνηρή μοναξιά. Αὐτά, ὅπως θά ἔχετε ἀκούσει, προσάπτουν καί στούς μοναχούς. Ἡ πρώτη αὐτή ἐντύπωση δέν εἶναι ἀκριβής. Ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἔργο ἐπίπονο, θέλει δύναμη, ἡρωϊσμό, ἐπιμονή. Εἶναι ἐργασία μακρά κι ἀτελείωτη, πού κάποτε μπορεῖ νά εἶναι καί προεργασία γιά μιά ἐπιστροφή σέ αὐτούς πού ἀφήσαμε ἔξω ἀπό τό κελλί μας, δίχως αὐτό βεβαίως νά εἶναι ὁ σκοπός τοῦ μονασμοῦ μας.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκόμη καί οἱ πιό φλογεροί ἱεραπόστολοι, κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἐπίγεια ζωή του ἔζησαν τό μυστήριο τῆς θείας αὐτῆς μοναξιᾶς. Ἤ οἱ μεγάλες ἐκεῖνες μορφές τῶν Προφητῶν τῆς Π. Διαθήκης Μωυσῆς, Ἠλίας, Ἠσαΐας καί Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Ἐπανερχόμενοι στόν κόσμο τοῦ αἰώνα μας τόν βρίσκουμε τραγικά μόνο, ἀπελπισμένο, ἀπαισιόδοξο, νά τά ἔχει συγκρούσει, παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του γιά κάτι ἄλλο, μέ ὅλους καί ὅλα, συναδέλφους, γονεῖς, φίλους, παιδιά, βιβλία, μαθήματα, ἐργασίες καί προπαντός μέ τόν ἑαυτό του καί τόν Θεό, πού αὐτοῦ ποτέ δέν τοῦ μίλησε, δέν τοῦ εἶπε τίποτε. 
Ἡ πιό σκληρή μοναξιά εἶναι νά εἶσαι πλάι στή σύζυγό σου καί νά μή μπορεῖς νά τῆς μεταδώσεις τά αἰσθήματά σου, τήν ἴδια στιγμή πού ἕνα μήνυμα μεταδίδεται ἀπό τή μιά ἤπειρο στήν ἄλλη, νά ὑπάρχουν πολυετῆ μυστικά μεταξύ τῶν συζύγων, νά εἶναι ἄγνωστος κι ἀνύπαρκτος ὁ διάλογος τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς, τούς δασκάλους, τούς κληρικούς. Δέν ὑπάρχει πιό ἄγρια μοναξιά ἀπό μιά οἰκογένεια νά κάθεται ὧρες ἀμίλητη μπροστά στήν τηλεόραση. Βρισκόμαστε σέ δύσκολα ἔτη. Ἡ μοναξιά σέ ἔξαρση. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει χαθεῖ. Ὁ Θεός δέν μιλᾶ.


Μέσα σέ αὐτή τήν ἐρημία τῶν πόλεων, τή φαινομενική σιωπή καί ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά συνάξει τούς λογισμούς του, νἄλθει στά συγκαλά του, ὅπως λέει ὁ λαός, ν’ ἀφήσει τήν τόση κοσμική δραστηριότητα καί ν’ ἀπέλθει στό προσκυνητάρι του ἄλαλος, γυμνός, νήπιο, γιά νά μπορέσει ὁ Θεός νά τοῦ μιλήσει, νά τόν ντύσει, νά τόν ἀνδρώσει. Ἡ μοναξιά του τότε θά γίνει ἀπελευθερωτική καί θά αἰσθάνεται πλήρης. Μόνο μιά τέτοια ριζική μοναξιά ὁδηγεῖ σέ μιά ριζική σύλληψη τοῦ Θεοῦ, πού καταργεῖ κάθε δισταγμό, ἀμφιβολία καί ταλαιπωρία....


«Ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου καί ἡ ἐρημία τῶν πόλεων» Τὸ πρῶτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ΠΡΩΤΟ βιβλίο, τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι 1987)

Περὶ πλεονεξίας(π.Διονυσίου Τάτση)


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Jacob Matham-Πλεονεξία

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν, γιατί ἡ πλεονεξία εἶναι ἁμάρτημα καί μάλιστα θανάσιμο, μεγαλύτερο καί ἀπό τήν πορνεία. Μέ τήν κοινή λογική τους, τό νά συγκεντρώνουν πλοῦτο μέ τόν ἱδρώτα τους, χωρίς νά ἀδικοῦν, καί νά τόν χρησιμοποιοῦν γιά τήν οἰκογένειά τους, δέν εἶναι κάτι κακό. Ἐνεργοῦν σάν καλοί καί νόμιμοι πολίτες, ἀλλά καί σάν καλοί χριστιανοί! Περιμένουν μάλιστα καί τόν δημόσιο ἔπαινο καί τήν προβολή τους πρός παραδειγματισμό τοῦ λαοῦ!

Ὅλα αὐτά προφανῶς δέν εἶναι χριστιανικά. Ἡ πλεονεξία, δηλαδή ἡ ἀδιάκοπη προσπάθεια γιά συγκέντρωση ὅσο γίνεται περισσότερου πλούτου, δέν εἶναι ἀξιέπαινη πράξη. Πρόκειται γιά ἠθική ἀσθένεια καί εἰδωλολατρία. Τό γεγονός ὅτι γίνεται σκοπός τῆς ζωῆς, συνήθως μοναδικός, φανερώνει ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Δέν ἔχει πνευματικό προσανατολισμό καί θεωρεῖ τόν αὐξανόμενο πλοῦτο στήριγμα στή ζωή, ἀδιαφορώντας γιά τό τί γίνεται γύρω του μέ τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους. Στήν πραγματικότητα εἶναι εἰδωλολάτρης.
Οἱ πλεονέκτες μένουν αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό πάθος μέχρι τήν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς τους. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀρνοῦνται κάθε ἀναθεώρηση τῶν ἐπιλογῶν τους.
Ὑπάρχει ὡστόσο καί τό φάρμακο γιά ἐκεῖνον, πού θέλει νά θεραπευθεῖ. Πρόκειται γιά πνευματικό φάρμακο, πού μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή. Πρέπει λοιπόν ὁ πλεονέκτης νά στρέψει τήν καρδιά του στό Θεό καί νά θεωρεῖ ὅτι τά ἀγαθά του ἀνήκουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά τά μοιράζει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νά ὁδηγηθεῖ στή στέρηση, ἀλλά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή του ἀπό τό φοβερό πάθος.
Ἴσως κάποιος διερωτηθεῖ τί πρέπει νά γίνεται πρῶτα. Ἡ στροφή πρός τό Θεό ἤ ὁ διασκορπισμός τοῦ πλούτου; Λογικό εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τό Θεό καί τό δεύτερο θά ἔρθει μόνο του, χωρίς νά ἀποκλείεται καί ἡ περίπτωση νά δείξει πρῶτα ἔμπρακτη ἀγάπη στούς ἀδελφούς μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί νά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τό Θεό.
Ὁ συνειδητός καί ἀγωνιζόμενος χριστιανός καταπολεμεῖ τό πάθος τῆς πλεονεξίας μέ τήν ἀρετή τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, χωρίς δισταγμούς καί πολλές σκέψεις. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά τῶν συμβιβασμένων μέ τόν κόσμο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιλέγουν τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί ἔχουν πολλά «ἐπιχειρήματα»γιά τήν τακτική τους αὐτή, τά ὁποῖα θεμελιώνονται στήν ἐσφαλμένη τους πεποίθηση ὅτι τό κράτος πρέπει νά εἶναι κοινωνικό καί νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἴδιοι εἶναι πρόθυμοι στίς μεγάλες γιορτές νά δίνουν μερικά ψιχία ἀπό τό τραπέζι τους στούς πεινασμένους ἀδελφούς…
Ορθόδοξος Τύπος,25/07/2014

προσευχη για διακοπη καπνισματος








ΤΡΙΣΑΓΙΟ
ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ
ΕΥΧΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ
ΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ
ΕΥΧΗ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
ΨΑΛΤΗΡΙ
ΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΝ ΑΛΛΑΞ ΜΕ ΨΑΛΤΗΡΙ
ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ & ΑΓΙΩΝ ΣΤΑΡΕΤΣ
ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗς
ΑΒΡΟΣΙΟς ΟΠΤΙΝΑ
ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΡΓΚΑΤΟΥ
ΘΕΟΦΙΛΟς ΠΑΡΑΙΑΝ
ΣΟΦΡΟΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΧ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΟΛΙΤΣΟΥ
ΚΛΕΟΠΑΣ
ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΠΟΚΑΣΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΙΡΒΟΥ
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ
ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ

Από τις επιστολές τού γέροντα Ιωάννη, Πνευματικού τής Ιεράς Μονής Βάλαμο Φινλανδίας




  • Τον καιρό της προσευχής πρέπει να διατηρεί κανείς μόνο την αίσθηση της μεγάλης αναξιότητας του, και αν τυχόν η καρδιά θερμανθεί και έρθουν τα δάκρυα, και τότε δεν πρέπει να υψηλοφρονούμε. Έρχονται και φεύγουν, εμείς όμως να μην τα επιδιώκουμε. Αλλά και όταν εξαφανίζονται να μη στεναχωριέσαι. Αλλιώς δε μπορεί να γίνει.
  • Η προσευχή είναι το πιο δύσκολο πνευματικό άθλημα και μέχρι της τελευταίας αναπνοής συνοδεύεται από έναν ισχυρό και κοπιαστικό πόλεμο. Κατά καιρούς όμως ο ελεήμων Κύριος δίνει στον προσευχόμενο και κάποια παρηγοριά για να μην εξασθενίσει η προσευχή του.
  • Κανόνισε μόνος σου τον καθημερινό σου κανόνα ανάλογα με το χρόνο που διαθέτεις. Αυτό δεν είναι αυταρχία. Μόνο σου συνιστώ να μην αναλάβεις πάρα πολλές προσευχές για να μη γίνεις δούλος του κανόνος σου και αναγκάζεσαι να βιάζεσαι.
  • Επαναλαμβάνεις την ευχή εκατό φορές πρωί και βράδυ. Είναι αρκετό για σένα. Μόνο προσπάθησε να τη λες με προσοχή. Να μην ταράζεσαι αν αισθάνεσαι την καρδιά σου ξερή. Και τότε βίαζε τον εαυτό σου στην προσευχή.
  • Στην εργασία σου και όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους άλλους προσπάθησε νοερώς να στέκεσαι μπροστά στο Θεό. Διατήρησε δηλαδή τη μνήμη του Θεού, την αίσθηση ότι ο Θεός είναι παρών.
  • Την αδιάλειπτη νοερά και καρδιακή προσευχή που επιδιώκεις, δεν τολμούμε να τη ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι κατάσταση πολύ ολίγων, μόλις βρίσκεις έναν στους χίλιους, λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος.
  • Μην επιδιώκεις την καρδιακή θερμότητα -έρχεται απροσδόκητα χωρίς τη δική μας προσπάθεια. Στην προσευχή σε μας ανήκει ο κόπος, ενώ η επιτυχία εξαρτάται από τη χάρη του Θεού. Τίποτε περισσότερο να μην επιδιώκεις και μη δώσεις τόπο στον υπερβολικό ενθουσιασμό.
  • Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχουν άλματα, είναι μια σταδιακή εξέλιξη που θέλει πολλή υπομονή.
  • Μην τρέμεις και αθυμείς έτσι, όταν τυχαίνει να πέσεις από καμμιά αρετή. Σήκω, ορθώσου και συνέχιζε την πορεία σου. Γνώριζε ότι η παραμονή μας στην αρετή δεν εξαρτάται από μας αλλά είναι έργο της Θείας Χάριτος. Να είσαι ταπεινός και να μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου μέχρι ότου βρεθείς στον τάφο.
  • Τους άλλους να μην τους κατακρίνεις για τίποτε. Οποιος κατακρίνει τον άλλον, θα πέσει στην ίδια αμαρτία. Έτσι πάντα συμβαίνει.
  • Kόπος για την απόκτηση της κάθε αρετής ανήκει σε μας, ενώ η πρόοδος εξαρτάται από τη Θεία Χάρη. Τη Χάρη Του ο Θεός δίνει όχι αναλόγως με τους κόπους, αλλά με την ταπείνωση του ανθρώπου: όσο πιο πολύ ταπεινώνεται κανείς, τόσο πιο πολύ και η Χάρη τον πλησιάζει.
  • Προσπάθησε να είσαι φρόνιμος ως ο όφις και ακέραιος ως η περιστερά.
  • Πρέπει να θυμόμαστε, μάλιστα να το πάρουμε καλά απόφαση πως αν όχι σήμερα, πάντως αύριο θα πεθάνουμε και εκεί θα είναι η αιώνια ζωή, ο χρόνος σταματά... Κύριε ελέησον!
  • Ο Κύριος να σου δίνει σύνεση.
  • Ο άγιος Αντώνιος γράφει: «Aν συζητάς πνευματικά θέματα με άνθρωπο μη πνευματικό, αυτά που του λες του φαίνονται γελοία».
  • Ταπεινώσου, παιδί μου, ο εχθρός είναι πολύ πονηρός και εμείς πολύ ασθενείς.
  • Ο Θεός ένας είναι, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν προς Αυτόν είναι διάφοροι. Αυτό το βλέπουμε και στους Αγίους Πατέρες: άλλοι ασκούσαν εσωτερική νοερά προσευχή και καρποφορούσαν πνευματικά, άλλοι διάβαζαν ψαλτήρι, κανόνες, τροπάρια και ομοίως καρποφορούσαν πνευματικά.
  • Παρατηρώ, επίσης, όπως γράφουν και οι άγιοι Πατέρες, πώς ελαττώματα χαρακτήρος παραμένουν ακόμη και σε αγίους, για να τους φυλάγουν σε κατάσταση ταπεινώσεως.
  • Χαρά μεγάλη είναι να βρίσκεται κανείς μαζί με τον Σωτήρα Χριστό στο όρος Θαβώρ, αλλά και όταν πρέπει να ανεβείς στο Γολγοθά και τότε υπόμεινε.
  • Εμείς πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να επιδιώκουμε το καλό, αν και η παραμονή μας σε αυτό δεν εξαρτάται από μας αλλά από τον Κύριο.
  • Ο Κύριος μας φυλάει όχι ανάλογα με τους κόπους, αλλά με την ταπείνωση μας. «Όπου συνέβη η πτώσις, εκεί κατεσκήνωσε προηγουμένως η υπερηφάνεια», λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
  • Ο Κύριος, όμως, στη φιλανθρωπία του μας έδωσε για βοήθεια τη μετάνοια, επειδή η διεφθαρμένη φύση μας τόσο εύκολα κλίνει προς το κακό.
  • Μόνο πρόσεχε, όταν προσεύχεσαι να μη μιλάς στον αέρα, μόνο και μόνο για να συμπληρώσεις τον κανόνα σου. Προσπάθησε να προσεύχεσαι με προσοχή.
  • Δεν θα ήταν προτιμότερο να κόψεις λίγο από τον κανόνα σου παρά να τον συμπληρώνεις χωρίς να είσαι συγκεντρωμένος και να γίνεις δούλος του; Αυτό δεν είναι δική μου γνώμη αλλά του αγίου Ισαάκ του Σύρου. Η ίδια σκέψη συναντάται και στον «αόρατο πόλεμο».
  • Να μην ταράζεσαι έστω κι αν σου λείπει η κατάνυξη στη προσευχή. Και το ότι εκβιάζεις τον εαυτό σου στην προσευχή είναι καλό και σωτήριο.
  • Να μη φαντάζεσαι το Θεό τόσο αυστηρό. Είναι πολύ ελεήμων και γνωρίζει την ανθρώπινη ασθένεια μας.
  • «Είναι παράλογος όποιος πέφτει σε απόγνωση ακούγοντας τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων. Αυτά αντιθέτως τον εκπαιδεύουν άριστα σε ένα από τα δύο: Ή τον παρακινούν με την οσιακή ανδρεία τους στη μίμηση ή στη μεγάλη αυτοκατάκριση και αναγνώριση της αδυναμίας του με την τρεις φορές οσιακή ταπείνωση» λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
  • Προσπάθησε να έχεις μνήμη θανάτου και παρακάλεσε το Θεό να σου τη διδάξει.
  • Για την απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης μόνο μια οδός υπάρχει: η επίμονη προσευχή. Υπόμεινε και μη χάνεις το θάρρος σου.
  • Το πιο ωφέλιμο είναι να βλέπεις όλους τους άλλους καλούς και τον εαυτό σου χειρότερο από όλους. Αν αρχίσεις να παρακολουθείς τον εαυτό σου, τότε ασφαλώς θα κατανοήσεις πως όντως είσαι χειρότερος από όλους.
  • Ο Θεός ένας είναι, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν προς Αυτόν είναι διάφοροι. Καθένας ας βαδίζει το δικό του το μονοπάτι.
  • Στον άνθρωπο που παρακολουθεί τον εαυτό του, όλοι οι άλλοι φαίνονται καλοί, επειδή τα μάτια που κοιτούν με ευθύτητα βλέπουν όλους ευθείς, ενώ τα μάτια που κοιτούν λοξά, βλέπουν όλους στραβούς.
  • Τώρα λοιπόν κατάλαβες και μόνος σου, ότι τις επισκέψεις και πολυλογίες ακολουθεί ανία. Για αυτό και να τις αποφεύγεις χωρίς δισταγμό, όσο το δυνατόν. Ίσως μερικοί θα είναι λίγο δυσαρεστημένοι μαζί σου, αλλά δεν πειράζει.
  • Μην ταράζεσαι, αν δεν μπορείς πάντοτε να συμπληρώνεις όλο τον κανόνα σου. Μη γίνεσαι δούλος του κανόνος, κράτα τον κανόνα του τελώνου: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Έχε πάντοτε τη μνήμη του Θεού, αυτή αντικαθιστά όλους τους κανόνες.
  • Στην εξομολόγηση δεν πρέπει να επιθυμείς να δακρύζεις. Απλώς πες ό,τι βαρύνει τη συνείδηση σου και τίποτε περισσότερο.
  • Πρέπει να θυμόμαστε διαρκώς, πως αυτή η πρόσκαιρη ζωή μας περνά πολύ γρήγορα και είναι προετοιμασία για την αιώνια ζωή.
  • Όταν αρχίζεις να ανακατεύεις την καρδιά σου, θα βρεις εκεί ένα φίδι με εκατό κεφάλια. Αλλά να μη φοβηθείς και δειλιάσεις: με τη βοήθεια του Θεού θα συντρίψεις τα κεφάλια του.
  • Προσέχοντας τη ζωή σου θα βλέπεις τον εαυτό σου πολύ πονηρό και θα καταλάβεις πως δεν είσαι τίποτε, ενώ τους άλλους θα τους βλέπεις όλους καλούς, δε θα τους κατακρίνεις ούτε θα δίνεις πια καθόλου προσοχή στα ξένα ελαττώματα. Στην καρδιά σου θα αισθάνεσαι γαλήνη και ειρήνη. Κατά καιρούς θα έρθουν και τα παρηγορητικά δάκρυα.
  • Το αυτεξούσιο μας, δοσμένο σε μας από Σε, μπορεί μόνο να επιδιώκει την αρετή, ενώ η απόκτησή της και η παραμονή μας σ' αυτή ήδη εξαρτάται από τη βοήθειά Σου.
  • Ένα ζητώ από Σε Κύριε: «οις επίστασαι κρίμασι, σώσον ημας τους αμαρτωλούς», δηλαδή με τους τρόπους που Συ γνωρίζεις, σώσε μας τους αμαρτωλούς.
  • Το κάπνισμα ασφαλώς δεν είναι καλό, αλλά εγώ δείχνω πιο μεγάλη αυστηρότητα στα ψυχικά πάθη, ενώ τα σωματικά πάθη μερικές φορές μας οδηγούν σε βαθειά ταπείνωση. Το χειρότερο απ' όλα είναι η υπερηφάνεια.
  • Προσπάθησε, παιδί μου, να αποκτήσεις ταπείνωση και να μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
  • Ο δικός σας πνευματικός κύκλος είναι πολύ ωφέλιμος. Επειδή εκεί αλλάζετε σκέψεις. Δεν πειράζει αν μερικές φορές διαφωνείτε, και οι μεγάλοι ασκητές είχαν διαφωνίες μεταξύ τους. Ο Θεός ένας είναι, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν προς Αυτόν πολλοί. Ο ομόψυχος συνομιλητής είναι πολύτιμος και ωφέλιμος.
  • Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε: «Αν θέλεις να χάσεις την ψυχική σου ειρήνη, συζήτησε με κάποιον που έχει διαφορετική νοοτροπία».
  • Γνώριζε όμως, πως όπου και να πας, μαζί σου θα κουβαλάς και το εσωτερικό σου χάος, και ότι και εκεί ανθρώπους θα συναντήσεις, όχι αγγέλους. «Η βασιλεία του Θεού εντός ημων εστίν», όχι έξω από μας.
  • Αν φροντίζουμε περί του «ενός που εστί χρεία», τότε και όλα τα υπόλοιπα θα μας δοθούν όπως ο ίδιος ο Κύριος το υποσχέθηκε.
  • Πόσο σύντομη είναι η επίγεια ζωή μας μπροστά στην αιωνιότητα, σαν κόκκος άμμου στη θάλασσα! Όμως πολύ λίγο σκεφτόμαστε την αιωνιότητα, πολύ λίγο προετοιμαζόμαστε γι' αυτήν. Πολύ μας τραβάει η γη και ξεχνούμε να σκεφτούμε το μόνο που έχουμε ανάγκη. Κύριε, δός μου μνήμη θανάτου!
  • Αν και ο εγωισμός μας πληγώνεται όταν ακούμε συκοφαντίες, πρέπει να τις σηκώνουμε με υπομονή, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού. Χωρίς τη θεία βοήθεια δεν μπορούμε αφ' εαυτού μας να κατορθώσουμε τίποτε το καλό.
  • Όσο το καραβάκι της ψυχής μας πλέει στη θάλασσα της ζωής, θα συναντά αλλαγές του καιρού, γιατί πότε βρέχει, πότε φυσά, πότε σηκώνεται μια καταιγίδα που παρά λίγο να κομματιαστεί στα βράχια. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι εδώ στην κοιλάδα του κλαυθμώνος και μόνο στην άλλη ζωή θα σταματήσουν οι αλλαγές.
  • Εμείς πουθενά δεν έχουμε εντολή να απαιτούμε από τους άλλους αγάπη και δικαιοσύνη, αλλά είμαστε οι ίδιοι υποχρεωμένοι να τηρούμε την εντολή της αγάπης και να είμαστε δίκαιοι.
  • Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Εν τη ώρα του θανάτου ο άνθρωπος γνωρίζει ότι πραγματικώς ο κόσμος είναι πλάνος και απατεών».
  • Καλό είναι να κοπιάζει κανείς όταν είναι υγιής.
  • Μη διαφέρεις και πάρα πολύ από τους άλλους. Πηγαίνεις να επισκεφτείς τους γνωστούς σου στις γιορτές τους; Πήγαινε, αλλά και εκεί να είσαι συγκεντρωμένος και να αισθάνεσαι την παρουσία του Θεού.
  • Μην παραξενεύεσαι, αν τυχαίνει μερικοί να σε κοιτούν περίεργα όταν μιλάς: οι ιδέες τους δε συμφωνούν με τις δικές σου. Μίλα με σύνεση, έχοντας υπ' όψη την ιδιοσυγκρασία τους.
  • Είναι κακό που δεν μπορείς να σιωπάς. Ο άγιος Αρσένιος ο Μέγας, πάντοτε μετανοούσε για τα πολλά του λόγια, ποτέ όμως για τη σιωπή του.
  • Η ευχή του Ιησού και η μνήμη του Θεού, δηλαδή ότι ο Θεός είναι παρών και τα βλέπει όλα, είναι ταυτόσημα, προσευχή και τα δυο.
  • Μην επιδιώκεις υψηλά πράγματα, όπως κατάνυξη και δάκρυα, έρχονται απροσδόκητα, όποτε ο ελεήμων Θεός τα δώσει.
  • Η μνήμη των περασμένων πραγμάτων πρέπει να αντικαθίσταται με άλλες σκέψεις, οπότε τα παλαιά σιγά - σιγά φεύγουν και μαζί μ' αυτά και η μελαγχολία.
  • Η ζωή χωρίς προσευχή είναι γεμάτη από θλίψεις, ενώ με την προσευχή -μάλιστα όταν αυτή γίνεται συνήθεια- η καρδιά αγάλλεται και ειρηνεύει.
  • Τα πάθη δεν ακολουθούν καμιά σειρά, το πάθος που ξεπροβάλλει αυτό και πολέμα. Γνώριζε όμως πως με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε να νικήσουμε τα πάθη. Εδώ προ πάντων χρειάζεται να επικαλούμαστε τον Κύριο σε βοήθεια.
  • Η κατάκριση είναι μεγάλο κακό. Οι κατακρίνοντες αρπάζουν από το Θεό το δικαίωμα της κρίσης, γι' αυτό ο Κύριος τους αφήνει να πέσουν στις ίδιες αμαρτίες. Η αιτία της κατάκρισης είναι η έλλειψη προσεκτικής παρατήρησης της δικής μας ζωής. Κοίταξε λίγο καλύτερα στη δική σου καρδιά, πόση σαπίλα βρίσκεται εκεί μέσα!
  • Είναι μεγάλο λάθος και αδυναμία να φροντίζει κανείς υπερβολικά πως να μακρύνει τη ζωή του. Η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται στο χέρι του Θεού.
  • Το δικό μας καθήκον είναι να κοπιάζουμε στην αρετή, ενώ η επιτυχία ήδη εξαρτάται από τη θεία χάρη. Τη χάρη του όμως ο Θεός τη δίνει μόνο στους ταπεινούς. Ταπεινός πάλι δεν γίνεται κανείς χωρίς ταπεινωτικά γεγονότα.
  • Γράφεις πως οι διάφορες απασχολήσεις σκορπίζουν την προσευχή σου. Όταν εργάζεσαι κράτα τη μνήμη του Θεού και αυτή ισοδυναμεί με την προσευχή. Καλό είναι και αυτό, ότι επιθυμείς πνευματική ζωή και προσευχή. Αυτή είναι ήδη μισή σωτηρία. Παρά πέρα θα σε βοηθήσει ο Θεός.
  • Σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους όσο πιο πολύ πλησιάζει ο άνθρωπος στο Θεό, τόσο πιο ανάξιος και αμαρτωλός αισθάνεται. Ο Θεός να μας φυλάξει από το να βλέπουμε τον εαυτό μας δίκαιο.
  • Μην έχεις υπερβολικό ζήλο, μην επιδιώκεις υψηλά πράγματα πριν τον καιρό τους. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει τόπος για άλματα, πρέπει να προχωρούμε υπομονετικά βήμα - βήμα.
  • Ότι δε θέλεις να σου κάνουν, ούτε και συ να το κάνεις στους άλλους-αυτός είναι ο χρυσός κανόνας.
  • Καλό είναι που αγωνίζεσαι στην προσευχή, είναι πολυτιμότερη απ' όλα τ' άλλα, αλλά και λιγότερο απ' όλα αρέσει στον εχθρό. Γι' αυτό και πολλά εμπόδια δημιουργεί για την προσευχή. Δε χρειάζεται όμως να τον φοβόμαστε. Ο Κύριος δίνει προσευχή στον προσευχόμενο. Κοπίαζε, προσεύχου.
  • Πρέπει σε όλα να υπακούμε στην Εκκλησία και ό,τι μας διατάσσει να το εκπληρώνουμε με ακρίβεια. Αν όμως, άνθρωποι ασθενείς καθώς είμαστε, κάτι δεν το τηρούμε, πρέπει να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας και να μετανοήσουμε.
  • Αν τυχαίνει κάποτε να μιλάς άσχημα τι να κάνουμε, μην αθυμείς. Δεν είμαστε άγγελοι, και ο άνθρωπος έχει την τάση να θυμώνει. Προσπάθησε όμως να βαστάζεις τις αδυναμίες των άλλων, όποτε και ο Κύριος θα βαστάζει τις δικές σου.
  • Η πνευματική ζωή είναι πολύπλοκη και απαιτεί βαθιά ταπείνωση και πολλή υπομονή. Μόνο θεωρητικά δεν μπορείς να την καταλάβεις, χρειάζεται πείρα για να γίνει αντιληπτή, δηλαδή αγώνα για να ζει κανείς σύμφωνα με τις οδηγίες των αγίων Πατέρων.
  • Καλό είναι που σε στιγμές λύπης απευθύνεσαι στο Θεό ζητώντας βοήθεια. Επειδή η ψυχή μας είναι χτισμένη κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού, μόνο στο Θεό βρίσκει βοήθεια και παρηγοριά σε στενάχωρες στιγμές.
  • Γνώριζε πως δεν είναι δυνατό να περνάμε τη ζωή μας χωρίς θλίψεις. Ο Κύριος είπε: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Αν δεν υπήρχε θλίψη, δε θα υπήρχε ούτε σωτηρία, λένε οι άγιοι πατέρες.
  • Η ανάγνωση της Αγίας Γραφής είναι πιο αναγκαία από τους κανόνες των ακολουθιών.
  • Δεν είσαι μόνο εσύ, που περνάς στιγμές μελαγχολίας, όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτές, τόσο που μερικές φορές σου έρχεται να φωνάξεις δυνατά.
  • Η συζυγική ζωή να μη σε ταράζει, είναι ευλογημένη από το Θεό. Προσπαθήστε όμως να βαστάζετε ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να εκπληρώνετε το νόμο του Χριστού.
  • Ο κόσμος ασφαλώς απαιτεί τα δικά του: δουλειές, μέριμνες, φροντίδες, και δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Αν συγχρόνως έχεις και τη μνήμη του Θεού, αυτό σου φθάνει. Αν έχεις χρόνο, καλό θα ήταν να διαβάζεις λίγο από το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές και να συλλογίζεσαι αυτήν τη γεμάτη θλίψεις πρόσκαιρη ζωή μας, το θάνατο καθώς και την αιώνια ζωή. Κύριε ελέησον! Μόνο η σκέψη της τρομάζει- ζωή χωρίς τέλος!
  • Ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός γράφει: «Όταν ο νους αρχίζει να βλέπει τα σφάλματά του σαν την άμμο της θαλάσσης, αυτή είναι η αρχή τού φωτισμού και τεκμήριο της υγείας του».
  • Μερικές φορές είναι καλό να μνημονεύει κανείς τις παλιές αμαρτίες του, επειδή απ' αυτό γεννιέται η ταπείνωση. Αν όμως η ενθύμηση των περασμένων αμαρτιών προκαλεί απελπισία, είναι πλέον φανερό πώς ο εχθρός προσπαθεί μ' αυτόν τον τρόπο να ταράξει την ψυχή.
  • Ποθείς την ησυχία για να ασχολείσαι με την ανάγνωση. Πρέπει όμως να ζεις ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής και να προσαρμοσθείς όπως είναι τώρα.
  • Όσο για την πέρα του τάφου ζωή δεν ανήκει σε μας να κρίνουμε γι' αυτήν. Τα κρίματα του Θεού είναι ανεξιχνίαστα για μας τους αμαρτωλούς.
  • Οι άγιοι Πατέρες ευσπλαχνιζόταν τους αμαρτωλούς και έλεγαν: «Αν δεις άλλους να αμαρτάνουν, σκέπαζέ τους με το μανδύα σου, φεύγα και μην τους κατακρίνεις».
  • Να θυμάσαι τα δικά σου νιάτα και πόσο δύσκολο ήταν τότε να συγκρατηθείς από τέτοιου είδους φυσικές αμαρτίες. Τώρα που είσαι ηλικιωμένος ξέχασες τα περασμένα σου χρόνια και κατακρίνεις με αυστηρότητα τους νέους.
  • Αυτοονομάζεσαι πονηρός και άχρηστος, και ασφαλώς τέτοιος θα είσαι, αλλά πρόσεχε τι αισθάνεσαι αν κάποιος άλλος σε χαρακτηρίσει έτσι.
  • Πράγματι, ο θάνατος είναι κάτι το φοβερό. «Η δειλία του θανάτου είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου», γράφει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ενώ η απελπισία και μελαγχολία ήδη έρχονται από τον εχθρό.
  • Τι να κάνουμε, πρέπει να υποταχθούμε στο θέλημα του Θεού, εφόσον καμμιά αρρώστια δε μας συμβαίνει χωρίς το θέλημα Του.
  • Όσο για την προσευχή μην απελπίζεσαι, αλλά κι όταν και οι σκέψεις σου σκορπίζουν, πάλι βίαζε τον εαυτό σου σ' αυτήν.
  • Μην αρχίζεις να συζητάς μαζί του θρησκευτικά θέματα, αλλά αν ο ίδιος τα αναφέρει, απάντησε ό.τι γνωρίζεις, πρώτα όμως κάνε μέσα σου προσευχή. Δίδαξε τον, όχι με τα λόγια αλλά με την ενάρετη ζωή. Μην τον βιάζεις να έρθει μαζί σου στην εκκλησία, εκτός αν ο ίδιος το θέλει.
  • Κάνε προσευχή γι' αυτόν με απλότητα, σαν μικρό παιδί: «Σώσε Κύριε, και ελέησε τον άνδρα μου, φύλαξε τον και φώτισε τον». Όλα τα υπόλοιπα άφησέ τα στο έλεος του Θεού και ειρήνευε.
  • Μη μιλάς μ' αυτήν περί θρησκείας, αλλιώς θα χάσεις την εσωτερική σου ειρήνη.
  • Κάνε προσευχή για τον άνδρα σου, αλλά μην τον ενοχλείς ούτε να του μιλάς να γίνει ορθόδοξος. Ίσως με τις συμβουλές σου τον προσβάλλεις και τελικά τον απομακρύνεις πιο πολύ από την Ορθοδοξία. Προσεύχου και άφησε τα πάντα στο θέλημα του Θεού.
  • Πίστευε πως υπάρχει ο Θεός και η μέλλουσα αιώνια και ατελείωτη ζωή και πως η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη.
  • Προσπάθησε να πιστεύεις σε όλα όσα λέει η Αγία Γραφή.
  • Και η πιο φλογερή αγάπη, χωρίς θρησκεία είναι αβέβαιη.
  • Ο άγιος Βαρσανούφιος έλεγε στους μαθητές του: «Μη νομίσετε δε, ότι καν άγιοι ήσαν, όλα τα βάθη του Θεού γνησίως ηδυνήθησαν καταλαβείν».
  • Η Αγία Γραφή αναφέρει πως θα υπάρχει αιώνια ζωή και αιώνια κόλαση και έτσι πρέπει σταθερά να πιστεύουμε και να μην αρχίζουμε με το περιορισμένο μυαλουδάκι μας και με την ακάθαρτη από τα πάθη καρδιά μας να ερευνούμε τα λεπτά θεολογικά θέματα.
  • Όποτε ο εχθρός εγείρει στο νου μας σκέψεις κομπασμού, τότε είναι η ώρα να θυμηθούμε τις παλιές μας αμαρτίες και να ταπεινωθούμε.
  • Κανένας νους δεν μπορεί να εξηγήσει, γιατί ο Κύριος στέλνει διάφορες δοκιμασίες, για μερικούς πολύ βαριές, για άλλους ελαφρότερες. Για την αντιμετώπισή τους υπάρχει μόνο ένα μέσο: υπομονή και προσευχή.
  • Μετά από μια καλή κατάσταση πάλι ήλθε η σύγχυση και η μελαγχολία. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει εδώ στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Ούτε οι αγαπημένοι του Θεού άγιοι ήταν ελεύθεροι από τέτοιες αλλαγές.
  • Μην επιθυμείς τη ζωή της πνευματικής θεωρίας, αλλά προσπάθησε να ζεις τον πρακτικό βίο, για τον οποίο σού έχω μιλήσει. Δηλαδή προσπάθησε να εκπληρώνεις τις ευαγγελικές εντολές, επειδή η κρίση θα γίνει σύμφωνα μ' αυτές. Μη φαντάζεσαι το Θεό σαν αυστηρό τιμωρητή. Είναι πολύ ελεήμων.
  • Εδώ στη γη όσο και δύσκολη να είναι η ζωή με βαριές θλίψεις ή αρρώστιες, όλα τουλάχιστον θα τελειώσουν όταν έλθει ο θάνατος.
  • Πόση παρηγοριά δίνει η ανάγνωση του Ευαγγελίου!
  • Εσύ όλο κατακρίνεις τον εαυτό σου και τον θεωρείς άχρηστο και χειρότερο από όλους, αλλά αυτά είναι μόνο λόγια, γιατί στην πραγματικότητα δεν αισθάνεσαι τον εαυτό σου κακό.
  • Μην αναλάβεις μεγάλα αγωνίσματα, μην κατακρίνεις κανένα για τίποτε και μη προσέχεις τις αδυναμίες των άλλων, αλλά κοίταξε τις δικές σου, οι οποίες ασφαλώς, όπως θα ανακαλύψεις, είναι πολλές.
  • Συ ζεις στον κόσμο, προσπάθησε λοιπόν να εκπληρώνεις ευσυνείδητα το έργο που σε τοποθέτησε η θεία πρόνοια. Μη κατακρίνεις κανένα για τίποτε και ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις και συ στους άλλους. Δε θέλεις οι άλλοι να σου λένε δυσάρεστα πράγματα ή να σε μαλώνουν ή να σε πειράζουν ή να σε κακομεταχειρίζονται ή να σε συκοφαντούν; Μη λοιπόν και συ κάνεις κάτι τέτοιο σε κανέναν. Αυτή είναι η τάξη της δικής σου ζωής.
  • Συ όλη μέρα είσαι απασχολημένη με δουλειές και φροντίδες. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να συγκεντρώνεσαι σε προσευχή; Αν βρεις καμιά ελεύθερη στιγμούλα, διάβαζε κάτι από το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές των αποστόλων.
  • Η προσευχή και η μνήμη του Θεού είναι το ίδιο. Μπορείς να βαδίζεις ή να κάνεις κάτι και συγχρόνως να σκέφτεσαι το Θεό -προσευχή είναι και αυτό. Προσπάθησε να μην κατακρίνεις κανέναν και να μην έχεις έχθρα με κανέναν. Αλλιώς η προσευχή σου θα πάει χαμένη.
  • Προπάντων πρέπει να φοβόμαστε τη διαβολική υπερηφάνεια, την κενοδοξία, την εχθρότητα και την κατάκριση, ενώ οι αδυναμίες ταπεινώνουν τη φαρισαϊκή ψευδοευσέβειά μας.
  • Τα κρίματα του Κυρίου είναι άγνωστα για μας τους αμαρτωλούς και κανένας νους δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο Κύριος δίνει στον καθένα το σταυρό που δίνει.
  • Αν αρχίζεις να προσέχεις τον εαυτό σου, οπωσδήποτε θα βρεις αμαρτίες που σου αφαιρούν το δικαίωμα να κατακρίνεις τους άλλους.
  • Είναι γνώρισμα του ανθρώπου το να πέσει, αλλά του σατανά το να μη μετανοεί.
  • Να λοιπόν, που ούτε οι άγιοι μπορούσαν πάντοτε να παρηγορήσουν και να ωφελήσουν.
  • Στον καιρό των δοκιμασιών περίμενε την ειρήνη και στον καιρό της ειρήνης ετοιμάζου για δοκιμασίες.
  • Σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή οι ειρηνικές καταστάσεις εναλλάσσονται με τις θλιβερές. Ούτε οι άγιοι του Θεού ήταν απαλλαγμένοι από αυτές τις μεταβολές. Αλλά συ θέλεις τώρα να βρεις κάποιο νέο μονοπάτι για να αποφεύγεις τις θλιβερές εμπειρίες, αυτό όμως δε γίνεται.
  • Δεν υπάρχει αμαρτία που να υπερβαίνει την ευσπλαχνία του Θεού.
  • Βλέπεις λοιπόν πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η έχθρα. Μη μου ξαναγράψεις πριν να συμφιλιωθείς με τη θεία σου.
  • Για να προοδεύεις στην προσευχή, προσπάθησε κατά το δυνατόν να εκπληρώνεις τις επόμενες τρεις προϋποθέσεις: να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή εν σχέσει με το Θεό, με τους ανθρώπους και με τα πράγματα. Εν σχέσει με το Θεό με το να τηρείς τις θείες εντολές, εν σχέσει με τους ανθρώπους με το να μη κατακρίνεις τους άλλους και να μην έχεις έχθρα με κανέναν, εν σχέσει με τα πράγματα να τα χρησιμοποιείς χωρίς να είσαι δεμένη μ' αυτά.
  • Στην προσευχή να έχεις πρότυπο τη χήρα του Ευαγγελίου.
  • Μην απορείς όταν βλέπεις πώς τα πάθη ακόμη κατοικούν σε σένα, μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι και μας οδηγούν στην ταπείνωση.
  • Αγωνίζου για το «έν ου έστι χρεία» (Λουκ.Ί 42) και όλα τα άλλα θα σου δοθούν.
  • Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουν αυτήν. Ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας είπε στον μαθητή του: «Ούτε ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει ούτε εγώ, αν συ ο ίδιος δεν αγωνίζεσαι. Η πνευματική ζωή είναι σαν το δένδρο: ο σωματικός κόπος είναι τα φύλλα, ενώ η εσωτερική εργασία είναι οι καρποί».
  • Ο Θεός δεν εμφανίζεται στους κόπους, αλλά στην απλότητα και στην ταπεινοσύνη.
  • Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είπε: «Μην αφιερώνεις όλη σου την επιμέλεια στο σώμα. Όρισέ του την άσκηση που μπορεί να κάνει και στρέψε όλο το νου σου προς το εσωτερικό σου».
  • Όντως η πνευματική ζωή είναι επιστήμη τών επιστημών και απαιτεί πνευματική διάκριση, την οποία γεννά η ταπείνωση.
  • Οι καρποί της υπακοής είναι γλυκείς αλλά χρειάζεται μεγάλος κόπος. Οι άγιοι Πατέρες παρομοίαζαν την υπακοή με το μαρτύριο.
  • Ναι, πάνω στη γη δεν υπάρχει τίποτε το τέλειο και σταθερό. Γνωρίζουμε περιπτώσεις, που οι αγωνιστές έβλεπαν τη δόξα των αγίων, αλλά ύστερα έπεσαν, ζούσαν μια άσωτη ζωή και ο κόσμος τους χλεύαζε.
  • Δεν πρέπει λοιπόν να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας πριν βρεθούμε στον τάφο.
  • Στην πνευματική ζωή η κυριότερη άσκηση είναι η προσευχή, που απαιτεί προσοχή και νήψη.
  • Η ψυχή πλασμένη κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού, είναι αδύνατο να βρει ειρήνη και παρηγοριά πουθενά αλλού παρά στο Θεό, και αν αφήσουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού, τότε και οι θλίψεις δε θα μας στεναχωρούν παρά ελαφρά.
  • Ο Κύριος λέγει :«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και «ό,τι δε θέλετε να σας κάνουν, ούτε και σεις να το κάνετε στους άλλους». Εμείς όμως είμαστε σαν κουφοί, δεν ακούμε τα λόγια του Κυρίου, αλλά παραβαίνουμε χωρίς δισταγμό τις θείες εντολές.
  • Θυμήσου, πως για κάθε αργό λόγο θα δώσουμε λογαριασμό στο Θεό στη φοβερά κρίση.
  • Πώς θα ήταν δυνατόν να ζητήσουμε από το Θεό συγχώρεση για τις αμαρτίες μας, αν οι ίδιοι δε συγχωρούμε;
  • Είναι ασφαλώς εύκολο να δίνει κανείς συμβουλές και προτροπές, αλλά η τήρησή τους είναι πολύ δύσκολη και εμείς ασθενείς. Οι δικές μας δυνάμεις δεν επαρκούν- πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας βοηθεί η θεία του ευσπλαγχνία. Γι' αυτό οι άγιοι Πατέρες προτιμούσαν την αδιάλειπτη ευχή του Ιησού. Για σάς όμως, που ζείτε στον κόσμο, είναι πολύ δύσκολο να κρατάτε την αδιάλειπτη προσευχή.
  • Μην κατακρίνεις ποτέ τους ιερείς. Αν αμαρτάνουν, αυτοί θα δώσουν λόγο στο Θεό την ημέρα της κρίσεως. Μάλλον προσεύχου υπέρ αυτών και ζήτα νοερώς τις αγίες τους ευχές.
  • Πώς να μην πιστεύω στο Θεό, εφόσον όπου και να κοιτάξω βλέπω και κατανοώ τη σοφία και την αγαθοσύνη Του! Πώς τα πάντα είναι πλασμένα με τόση σοφία και πόση αρμονία βασιλεύει σε όλη την υδρόγειο σφαίρα!
  • Αγαπώ τη φύση. Πηγαίνω στο δάσος και θαυμάζω το κάθε δέντρο και το κάθε θαμνάκι και σε όλα βλέπω τον παντοδύναμο Κτίστη.
  • Αγαπώ τις φεγγαρόλουστες χειμωνιάτικες νύχτες. Παντού βασιλεύει τελεία ησυχία.
  • Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: «Μην τρομάξεις όταν πέφτεις κάθε μέρα, και μην εγκαταλείπεις τον αγώνα. Αντιθέτως να ίστασαι ανδρείως». Αναφέρω τα λόγια του αγίου Πατρός για να μην απελπιζόμαστε, αν τυχαίνει να σκοντάφτουμε σε κάποια αρετή.
  • Καημένος ο άνθρωπος: στα νιάτα τον βασανίζουν τα πάθη, στα γεράματα οι αρρώστιες.
  • Και όμως φοβάμαι να πεθάνω -είναι ένα γεγονός άνευ προηγουμένου. Το φόβο του θανάτου τον αισθάνονται όλοι, λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
  • Τις ανθρώπινες αδυναμίες μας τις γνωρίζουμε και μετανοούμε γι' αυτές, και ο εύσπλαχνος Κύριος θα μας αξιώσει να ιδωθούμε στην αιώνια βασίλεια.
  • Όταν ο διάβολος σού φέρνει λογισμούς, διώξε τον με το μαχαίρι της προσευχής. Έχει μεγάλη αυθάδεια και ταλαιπωρεί πολύ εκείνους που επιθυμούν να ζουν πνευματική ζωή.
  • Πώς εσείς οι άθεοι βλέποντας όλη τούτη τη θαυμαστή κτίση μπορείτε να μην αναγνωρίζετε τον Θεό και Δημιουργό;
  • Αλλά η αληθινή ταπείνωση, να, πού πρέπει να φθάσει: να αισθάνεται ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του ότι όντως είναι χειρότερος από όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη, ακόμη και από τα κτήνη.
  • Ο Θεός θεραπεύει δια μέσου των γιατρών. Ο Κύριος δημιούργησε και τους γιατρούς, λέγει η Αγία Γραφή.
  • Όταν στην προσευχή σου καταφεύγεις στον Κύριο, στη Θεοτόκο ή σε κάποιον άγιο, όλοι αυτοί οι κάτοικοι του ουρανού σε ακούν, αυτό μην το αμφισβητείς.
  • Αν ο ομιλητής λέει μόνο θεωρητικά ό,τι έχει μάθει, τότε αισθάνεται κανείς, πως τα λόγια του είναι καρπός της διάνοιάς του και μόνο.
  • Οι άγιοι Πατέρες συμβουλεύουν να διαβάζουμε καθημερινά το ιερό Ευαγγέλιο. Αν βιάζεσαι πολύ, διάβαζε έστω και μια παράγραφο. Μην το κάνεις όμως μόνο και μόνο για την ανάγκη του διαβάσματος, αλλά πρώτα προσευχήσου νοερώς στον Κύριο να σου ανοίξει τα μάτια της διανοίας για να καταλάβεις τη δύναμη της καλής αγγελίας του Χριστού. Διάβαζε προσεκτικά, όπως συλλαβίζοντας. Εκ πείρας θα μάθεις όπως η αιμορροούσα, πόση πνευματική δύναμη δίνει μια τέτοια ανάγνωση.
  • Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος γνώριζε πολύ καλά και είχε πάντοτε στο νου του, πόσο βαριά αμαρτία είναι η κατάκριση και πόσο μεγάλη αρετή είναι το να μην κατακρίνει κανείς.
  • Μη στεναχωριέσαι και λυπάσαι τόσο πολύ, γιατί έτυχε να υψώσεις τη φωνή σου στη Ν., είναι ανθρώπινο. Και από την άλλη μεριά η πτώση αυτή μάς οδηγεί στην ταπείνωση και την αυτογνωσία. Βλέπεις πόσο ασθενείς είμαστε;
  • Είναι πολύ δύσκολο να κατοικεί κανείς με άλλον και να διατηρεί ομόνοια όταν τα φρονήματα και οι χαρακτήρες διαφέρουν. Αλλά για να υπάρχει ειρήνη πρέπει να γίνει προσπάθεια και από τις δυο πλευρές.
  • Ο όσιος Μωυσής είπε: «Η δύναμη εκείνου, που επιθυμεί την αρετή, βρίσκεται στο ότι δε μικροψυχεί όταν τύχει να πέσει, αλλά ξανασυνεχίζει την πορεία του». Το να μην πέφτει κανείς είναι ιδίωμα που ανήκει μόνο στους αγγέλους.
  • Πολλοί λένε: «δε φοβάμαι το θάνατο, είμαι έτοιμος να πεθάνω και τούτη τη στιγμή!», Αυτές είναι φλυαρίες. Όταν αισθάνεται κανείς το θάνατο να πλησιάζει, τότε ξυπνά και ο φόβος.
  • Ό, τι κάνεις με κενοδοξία, καταντάει στην αδοξία.
  • Γνώριζε πως το μυαλουδάκι μας είναι πολύ περιορισμένο και η καρδιά μας συσκοτισμένη από τα πάθη. Επομένως, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο σκοπό που έχουν τα λόγια της Αγίας Γραφής.
  • Πώς λοιπόν θα μπορούσε ο άνθρωπος να καταλάβει τα κρίματα τού Θεού; Γιατί δηλαδή ο ένας είναι τυφλός εκ γενετής, άλλος κουτσός, άλλος διανοητικά ανάπηρος -πολλά είναι, πάρα πολλά, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
  • Να πώς σε συμβουλεύω να διαβάζεις την Αγία Γραφή: προσευχήσου πρώτα στο Θεό να ανοίξει το νου σου για την κατανόηση της Γραφής. Ό,τι κατάλαβες, προσπάθησε να το εφαρμόζεις, ό,τι δεν κατάλαβες άφησέ το. Δεν πρέπει να διαβάζουμε την Αγία Γραφή για να αποκτήσουμε γνώσεις αλλά για να σωθεί η ψυχή μας. Η έρευνα των ακατάληπτων ανήκει στην υπερηφάνεια.
  • Πρέπει επί τέλους να καταλάβεις πως δεν είσαι καλόγρια και ζεις στον κόσμο. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν να ζεις χωρίς φροντίδες; Ακόμη και οι άγιοι Πατέρες δε ζούσαν χωρίς φροντίδες και η δική τους προσευχή κατά καιρούς διακοπτόταν και μερικές φορές αισθάνονταν τον εαυτό τους πολύ αδύναμο.
  • Καλύτερα η ελέγχουσα συνείδηση παρά αρετή με κενοδοξία.
  • Ο ταπεινός δεν περιεργάζεται ακατάληπτα πράγματα, ενώ ο υπερήφανος θέλει να ερευνά τα βάθη των κριμάτων του Θεού. Ο ταπεινός δεν υπερηφανεύεται με τα φυσικά του προτερήματα και αποφεύγει τον ανθρώπινο έπαινο. Ο ταπεινός φεύγει μακριά από την ανθρώπινη δόξα.
  • Το χαρακτηριστικό τής ταπείνωσης είναι να βλέπει κανείς στον εαυτό του αμαρτίες, ενώ στους άλλους προτερήματα. Ο υπερήφανος βλέπει στον εαυτό του μόνο το καλό, ενώ στους άλλους μόνο το κακό.
  • Εκείνος που πιστεύει στα όνειρα είναι εντελώς άσοφος και άπειρος, ενώ αυτός που δε πιστεύει τίποτε συνετός και σοφός. Γιατί τα όνειρα δεν είναι παρά αντίτυπα ανεξέλεγκτων λογισμών ή εμπαιγμοί δαιμόνων.
  • Τα όνειρα επλάνησαν πολλούς. Ο σοφός γέροντας Θεοστήρικτος, ο συγγραφεύς του Παρακλητικού κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο, άρχισε να πιστεύει στα όνειρα και έπεσε σε πλάνη.
  • Πώς θα ήταν δυνατόν να ενωθούμε με το Χριστό, αν μισούμε, περιφρονούμε ή κατακρίνουμε κάποιον;
  • Το άκουσες εσύ που πας να κοινωνήσεις; Πρώτα συμφιλιώσου με εκείνους που σε έχουνε λυπήσει.
  • Πάλι υποφέρεις. Τι να κάνουμε; Τίποτε δε συμβαίνει χωρίς το θέλημα του Θεού. Εφόσον ο Θεός φροντίζει και για τα πουλιά, είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσει εσένα; Την προσευχή να μην την αφήνεις, θα σε βοηθά.
  • Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές βοηθά το να κάνεις έναν περίπατο στο δάσος και να δεις πώς οι σκίουροι πηδούν από κλαδί σε κλαδί και τα πουλάκια δοξολογούν τον Κύριο. Μόνο ο ταλαίπωρος άνθρωπος στεναχωρείται και λυπάται. Ακόμη, ωφέλιμο θα ήταν να συζητά κανείς με κάποιον. Τα πραγματικά φάρμακα όμως είναι η υπομονή, η προσευχή και ο χρόνος.
  • Οι άνθρωποι αποφεύγουν τη μέθη, την πορνεία, το κλέψιμο και άλλα παρόμοια πάθη (απ' αυτά οι περισσότεροι φυλάγονται), ενώ αδιαφορούν για τα πολύ χειρότερα ψυχικά πάθη όπως φθόνος, μνησικακία, περιφρόνηση, δολιότητα και φιλαργυρία που είναι η ρίζα των κακών. Για ορισμένους τούτο ασφαλώς θα είναι ακατανόητο και δυσκολοχώνευτο. Αυτά σάς τα έγραψα όχι για να σας δικαιολογήσω αλλά για να τα γνωρίζετε και έτσι να μπορείτε να καταλαβαίνετε την πνευματική ζωή από μια ευρύτερη άποψη.
  • Το σπουδαιότερο πάντως είναι να διατηρεί κανείς την ειρήνη -γι' αυτό να μην ανακατεύεσαι σε ξένες υποθέσεις και να αποφεύγεις τις ανόητες φλυαρίες, την ανάγνωση εφημερίδων και την αναζήτηση των νέων (ειδήσεων).
  • Είμαι 83 ετών ήδη και ευχαριστώ το Θεό για τις δύο παρηγοριές που έχω: γέρα μάτια για να διαβάζω ελεύθερα και δεύτερον που μπορώ να υπηρετούμαι μόνος -για τις αρρώστιες σιωπώ.
  • Είναι έργο της θείας Χάριτος να κανονίσει, σε ποιόν, πότε και τι ειδών δώρα θα δώσει, σύμφωνα με τη Πρόνοια του Θεού.