Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016
Ο Θεός ποτίζει τη δίψα για αγάπη
Κάθε διψασμένο για αγάπη ποτίζει ο Θεός.
Κάθε διψασμένο για απάτη ποτίζει ο πονηρός.
Με τον ερχομό μας σ’
αυτή τη ζωή ξεκινάμε μια εξαντλητική πορεία προς το άγνωστο. Καθημερινά
διψάμε και αποκάμνουμε από την κόπωση και τον ιδρώτα του ανηφορικού μας
Γολγοθά. Και η δίψα μας είναι διπλή, σωματική και ψυχική, αφού ως
άνθρωποι έχουμε σώμα και ψυχή. Και όπως διψάει το σώμα και δεν μπορεί να
ζήσει χωρίς νερό, έτσι διψάει και η ψυχή. Ποιά, όμως, είναι η δίψα της;
Μα οι ευγενείς πόθοι, οι επιθυμίες και τα όνειρα. Αν στα ζώα πετάξεις
λίγο σανό μένουν ευχαριστημένα, τον άνθρωπο, όμως, μπορεί να τον βάλεις
μέσα σε παλάτι, μπορεί να του δώσεις όλα τα υλικά αγαθά, μπορεί να τον
ντύσεις με μετάξια και πορφύρες και να παραμένει ανικανοποίητος. Τούτο
συμβαίνει γιατί αυτός ζητάει κάτι ανώτερο, κάτι υψηλότερο.
Ο Δημιουργός και Θεός μας έχει
μεριμνήσει τόσο για το ξεδίψασμα του σώματός μας όσο και της ψυχής μας.
Στην πορεία μας έχει δημιουργήσει πηγές με ολόδροσο νερό, που ευφραίνει
και δυναμώνει σωματικά τους οδοιπόρους της ζωής. Δεν φτάνουν, όμως, μόνο
λίγες πηγές, γιατί το ξεδίψασμά μας είναι προσωρινό. Μετά από λίγο θα
θελήσουμε πάλι να πιούμε νερό και μέχρι το τέλος της πορείας μας θα
χρειασθούμε αμέτρητες πηγές, για να μην πεθάνουμε από τη δίψα. Για το
ξεδίψασμα των ψυχών χρειάζεται νερό άϋλο, νερό τονωτικό μεγάλης
διάρκειας, και γι’ αυτό μας προσφέρεται ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, ο
γλυκύτατος Ιησούς μας, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής και μας φωνάζει:
«Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ 37). Όποιος διψάει ας
έρθει σ’ Εμένα και ας πιεί. Και όποιος πιεί από το νερό, που Εγώ θα του
δώσω «ου μη διψήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. δ 14), δεν πρόκειται να
ξαναδιψάσει μέχρι το τέλος της ζωής του, που θα τον φέρει κοντά Μου,
στην ουράνια Βασιλεία Μου.
Δεν είναι τραγικό να έχουμε δίπλα μας
ολόδροσα, τρεχούμενα νερά, να μας περιβάλλουν καταρράκτες χάριτος, και
εμείς να καιγόμαστε από δίψα; Να βλέπουμε τα νερά και να μην τα
πλησιάζουμε; Να διψούμε μέχρι θανάτου και να μην σκύβουμε να πιούμε από
το νερό που μας προσφέρεται πλούσια από το Χριστό μας, τον μόνο που μας
αγαπά ειλικρινά και θέλει τη σωτηρία μας;
Δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους
κυριαρχεί το αναπάντητο ερώτημα: Αλήθεια, διψάμε για το «ύδωρ το ζων»
(Ιωάν. δ 11), διψάμε για αλήθεια, για δικαιοσύνη, για αγάπη, για
ειλικρίνεια, για ειρήνη; Διψούμε για ζωή, μιας άλλης ποιότητας; Αν ναι,
τότε διψάμε για Χριστό και Εκείνος μας ποτίζει με το το νερό της χάριτός
Του, της παντοτινής χαράς, της θεϊκής Του δυνάμεως, της υγείας, της
επιζητήσεως της αιωνιότητος. Αν όχι τότε προσπαθούμε να σβήσουμε τη δίψα
μας με διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες, με διασκεδάσεις, με ξέφρενο
κυνήγι χρημάτων, φήμης και δόξας που δεν μας συνοδεύει μετά το θάνατό
μας, αφού είναι δόξα πρόσκαιρη, δόξα που την παρασύρει σαν ατμό ο αέρας
του θανάτου. Και τότε η καρδιά μας παραμένει ανικανοποίητη, στεγνή.
Διψάμε για αγάπη; Θέλουμε να μας αγαπούν
ανυπόκριτα οι άλλοι και να αγαπάμε πραγματικά; Να, ο Χριστός μας, η
αυταγάπη, που μας καλεί κοντά Του λέγοντάς μας: «Ελάτε κοντά μου, να μάθετε να αγαπάτε άδολα όλους, «καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Ελάτε
κοντά μου και προσπαθείστε να βρίσκεσθε σε συνεχή εγρήγορση και
αγώνα. Αλλά μην ελπίζετε ότι θα ξεδιψάσετε με τα έργα σας η με την αξία
και τα προσόντα σας, αυτά που Εγώ σας έδωσα. Μόνο το έλεος Μου ξεδιψάει και σώζει. Η
βασιλεία των ουρανών δεν λαμβάνεται ως αντιμίσθιο των έργων σας, αλλά
χάρη των οικτιρμών Μου, γι’ αυτό με ταπεινό φρόνημα, αυτό που Με
συγκινεί,να λέτε: «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι
δούλοι αχρείοί εσμεν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17.
10).
Όταν διψάμε για αγάπη μας ποτίζει με το
νερό της αγάπης Του ο ίδιος ο Θεός μας. Όταν, όμως, διψάμε για κακία και
απάτη, τότε μας ποτίζει με το φαρμακερό νερό του ο πονηρός, και
φαρμακωμένους μας οδηγεί κοντά του, στο «σκότος το εξώτερον» (Ματθ. κε
30).
Διψάμε για ελευθερία; Οι ηγέτες μιλούν
για ελευθερία, ενώ φτιάχνουν θηλιές για τις ψυχές των λαών τους. Μόνον ο
Υιός του Θεού της Αγάπης μπορεί να μας ελευθερώσει από τα πάθη που μας
πνίγουν και να είμαστε αληθινά ελεύθεροι.
Το νερό δεν μας ξεδιψάει, όταν το
κοιτάμε, αλλ’ όταν το πίνουμε. Και πρέπει να πιούμε πολύ. Ο Χριστός να
μπει μέχρι το βάθος των σκέψεων, των αισθημάτων, της υπάρξεώς μας με τη
διαρκή επιζήτησή Του, με την ασίγητη προσευχή μας και με τη μετάληψη του
Σώματος και Αίματός Του.
Σκεφθείτε ένα ζωγράφο να έχει πάρει όλα
τα σύνεργά του μαζί με ραδιόφωνα, καπέλλα, φωτογραφικές μηχανές και ο,τι
ο τεχνικός πολιτισμός προστάζει και να έχει πάει σε μια έρημο να
ζωγραφίσει έχοντας όμως ξεχάσει το πιο απαραίτητο, το παγούρι με το
νερό. Μπορεί να ανοίγει το ραδιόφωνο και να ακούει απατηλά λόγια και
τραγούδια. Όταν, όμως, θα διψάσει, τι να τα κάνει όλα αυτά που προσφέρει
ο μηχανικός πολιτισμός; Μένει διψασμένος στην έρημο. Αυτή την εικόνα
παρουσιάζει ο προφήτης Δαυίδ λέγοντας· Δίψασε η ψυχή μου, Κύριε, μέσα σε
τούτη την έρημο· «Εδίψησέ σε η ψυχή μου, ποσαπλώς σοι η σαρξ μου εν γη
ερήμω και αβάτω και ανύδρω» (Ψαλ. 62,1).
Εμείς οι πιστοί διψασμένοι
οδοιπόροι στην έρημο της ζωής δεν χρειάζεται παρά να σκύψουμε και να
πιούμε. Η πίστη μας είναι πηγή ύδατος ζώντος. Το λέει και ο Προφήτης
Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Είδε αυτός ένα όραμα. Είδε να βγαίνει
νερό από το Ναό και να γίνεται ρυάκι.Για χίλια μέτρα μήκος το νερό
έφτανε μέχρι τον αστράγαλο. Στα επόμενα χίλια μέτρα ανέβηκε ως τα
γόνατα, στα επόμενα χίλια έφτασε μέχρι τη ζώνη, και στα επόμενα χίλια
έγινε πλέον ποταμός αδιαπέραστος. Στις όχθες του αναπτύχθηκε πλουσία
βλάστηση και καρποφόρα δέντρα, ενώ στα ζωογόνα νερά του κατοικούσαν
άφθονα ψάρια. Ο ποταμός αυτός εικονίζει την πίστη μας και την αύξησή της
μέσα στους αιώνες. Είναι το ρυάκι, που πήγασε από τις πληγές του
Εσταυρωμένου. Σιγά – σιγά μεγάλωσε και έγινε αείρροος ποταμός που
αρδεύει συνεχώς με τα νάματά του το πρόσωπο όλης της γης. Αυτή είνε η
Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο ευλογούμενος και
υπερυψούμενος εις τους αιώνας.
«Πίστη δια αγάπης ενεργουμένη»
Τώρα έχοντας δει τα παραπάνω και πριν δούμε
επιπρόσθετα πράγματα σχετικά με το θέμα θα θελα σαν παρένθεση να
προσθέσω κάποια πράγματα για την αγάπη. Αυτό νομίζω είναι αναγκαίο καθώς
τα έργα στα οποία η Καινή Διαθήκη αναφέρεται είναι έργα που κινητήριος
μοχλός τους είναι η αγάπη. Η προς Γαλάτες 5:5 συνοψίζει αυτό έξοχα όταν
λέει:
Προς Γαλάτες 5:6
«Επειδή, στον Ιησού Χριστό ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η πίστη, που ενεργείται με αγάπη.»
«Επειδή, στον Ιησού Χριστό ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η πίστη, που ενεργείται με αγάπη.»
Το αρχαίο κείμενο το έχει ως εξής: «ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη.»
Εδώ τα έχουμε όλα μαζί σε μια φράση: Πίστη, αγάπη, ενέργεια (έργο)!
Κανένα από αυτά δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του. Έργα χωρίς πίστη δεν
έχουν ισχύ. Ανώφελα είναι επίσης και έργα των οποίων το κίνητρο δεν
είναι η αγάπη. Όπως ο Παύλος μας λέει στην προς Κορινθίους Α 13:1-3:
«Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη,
έγινα ένα κομμάτι χαλκός που βγάζει ήχους ή ένα κύμβαλο που ξεκουφαίνει.
Και αν έχω προφητεία, και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και
αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετατοπίζω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν
είμαι τίποτε. Και αν διανείμω όλα τα υπάρχοντά μου, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, αλλά δεν έχω αγάπη, τίποτε δεν ωφελούμαι.»
Και προχωρεί στην συνέχεια δίνοντας τι ακριβώς κάνει και δεν κάνει η αγάπη:
Προς Κορινθίους Α 13:4-8, 13
«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. η αγάπη δεν φθονεί. η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό. δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ.… Ώστε, τώρα, μένει πίστη, ελπίδα, αγάπη, αυτά τα τρία. όμως, απ' αυτά, μεγαλύτερη είναι η αγάπη.»
«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. η αγάπη δεν φθονεί. η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό. δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ.… Ώστε, τώρα, μένει πίστη, ελπίδα, αγάπη, αυτά τα τρία. όμως, απ' αυτά, μεγαλύτερη είναι η αγάπη.»
Είναι προφανές ότι η αγάπη οτιδήποτε άλλο από παθητική είναι!
Τώρα όπως τα έργα χωρίς αγάπη δεν ωφελούν, το ίδιο και αγάπη χωρίς έργα,
ανενεργή δηλαδή αγάπη, δεν είναι πραγματική αγάπη. Όπως ο Ιωάννης μας
λέει:
Ιωάννου Α 3:16-18
«Από τούτο έχουμε γνωρίσει την αγάπη, επειδή εκείνος την ψυχή του έβαλε για χάρη μας. κι εμείς οφείλουμε να βάζουμε τις ψυχές μας για χάρη των αδελφών. Και αν κάποιος έχει την υλική ευχέρεια του βίου του κόσμου και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη, κλείσει όμως τα σπλάχνα του απέναντί του, πως η αγάπη του Θεού μπορεί να μένει μέσα του; Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια.»
«Από τούτο έχουμε γνωρίσει την αγάπη, επειδή εκείνος την ψυχή του έβαλε για χάρη μας. κι εμείς οφείλουμε να βάζουμε τις ψυχές μας για χάρη των αδελφών. Και αν κάποιος έχει την υλική ευχέρεια του βίου του κόσμου και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη, κλείσει όμως τα σπλάχνα του απέναντί του, πως η αγάπη του Θεού μπορεί να μένει μέσα του; Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια.»
Η αγάπη είναι πραγματική αγάπη όταν γίνεται έργο, όταν είναι ενεργουμένη, με έργα και αλήθεια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πίστη, αγάπη και έργα δεν είναι πράγματα που μπορούν
να σταθούν από μόνα τους, ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Η πίστη από
μόνη της, χωρίς έργα είναι νεκρά μας λέει ο Ιάκωβος ( Ιακώβου 2:17 ) και
έργα χωρίς αγάπη είναι ανώφελα συμπληρώνει ο Παύλος. Αγάπη δε χωρίς
έργα δεν είναι πραγματική αγάπη μας λέει ο Ιωάννης. Άρα λοιπόν τι είναι
πραγματική πίστη; Είναι πίστη που τα έχει όλα. Είναι πολύ απλά: «πίστη
που ενεργείτε μέσω της αγάπης».
Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»
«Ἂν πήγαινε κανεὶς στό Ψυχιατρεῖο καὶ
διαβαζε στούς ἀσθενεῖς τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ, θὰ γίνονταν καλὰ ὅσοι πιστεύουν
στόν Θεό, γιατὶ θὰ γνώριζαν τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς» (Ἅγιος Παΐσιος).
Τό ἱστολόγιο ἀφιερώνεται σ' αὐτούς πού ψάχνουν τήν ΑΛΗΘΕΙΑ.
Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ψυχο-θεραπείας.
Ὁ
μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή
Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό
Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν
ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά
ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
Ἡ
ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ
εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί
σοφός ὅσιος Γέροντας Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς
βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά
τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή
ἐξομολόγηση ὁ ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση. Ἀπό αὐτή τήν
ὀνομασία πήραμε ἀφορμή νά δώσουμε στό ἱστολόγιό μας τον τίτλο
ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ καί τήν διεύθυνση agiapsychanalysi
Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»
Ὁ
μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή
Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό
Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν
ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά
ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
Ἡ
ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ
εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί
σοφός ὅσιος Γέροντας
Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν
προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα
καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή ἐξομολόγηση ὁ
ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση. Ἀπό αὐτή τήν ὀνομασία
πήραμε ἀφορμή νά δώσουμε στό ἱστολόγιό μας τον τίτλο ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ καί τήν διεύθυνση: agiapsychanalysi.
Αὐτή ἡ σπουδαία λειτουργία τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης (δηλ. ἡ θεραπεία τῶν ψυχολογικῶν τραυμάτων τοῦ ἀνθρώπου), μᾶς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Ἅγιο Γέροντα Πορφύριο.
Διηγεῖται
πνευματικό του παιδί: «Ὁ Γέροντας ἔβλεπε μέσα στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων
ὅ,τι τοῦ ἀποκάλυπτε ὁ Θεός. Γιά ἕνα γνωστό μου, μοῦ εἶπε: «Βλέπω μέσα
στήν ψυχή του, ὄχι πολύ καθαρά, ἕνα κακό πρᾶγμα. Εἶναι τραῦμα, εἶναι
παλιό, εἶναι δαιμονικό. Δέν ξέρω τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτό. Μπορεῖ ὁ Θεός νά
μοῦ τό φανερώσει ἀργότερα». Καί μετά ἀπό μερικές ἑβδομάδες: «Αὐτό τό κακό πρᾶγμα, πού εἶδα στήν ψυχή του, μπορεῖ νά φύγει, ἀλλά μόνο ἄν ἐκεῖνος ἁγιασθεῖ. Μέ τήν ἁγιότητα ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, φεύγουν τά ψυχικά τραύματα. Σήμερα οἱ γιατροί τά λένε ψυχασθένειες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι δαιμονική ἐπίδραση καί ὀφείλεται στίς ἁμαρτίες»[1].
Μαζί
μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐξομολογεῖται, μετανοεῖ
καί διορθώνεται-ἐξαγιάζεται λαμβάνει τήν ἴαση ἀπό τίς πληγές, πού τοῦ
προξένησε ὁ πονηρός, ὁ κόσμος καί ἡ δική του ἀμέλεια καί ραθυμία.
«Δόξα
τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ» παρατηρεῖ ὁ π. Σαράντης Σαράντος, «πού θεσμοθέτησε
αὐτόν τόν τρόπο συγχωρήσεως τῶν ἀνθρώπων καί ἐντάξεώς τους στήν ἁγία
Ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας μας. Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ πού ἔδειξε καί ἀδιάκοπα
δείχνει τό ἄμετρο ἔλεός Του καί προετοιμάζει τό φθαρτό πλάσμα του στήν
αἰώνια προσωπική ἐπικοινωνία μαζί Του, ξεκινώντας ἀπό τό λυτρωτικό
διάλογο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.
Ἄνθρωποι
στιγματισμένοι μέ ἠθικά, ψυχολογικά, νευρολογικά, κοινωνικά, συζυγικά
καί οἰκογενειακά ἤ ἄλλα προσωπικά προβλήματα θεραπεύονται καί προοδευτικά ἑτοιμάζονται γιά νά συμμετάσχουν στή νέα ἀπέραντη οἰκογένεια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν»[2]. Ἡ θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.
«Τήν ὥρα πού τά λές στόν ἐξομολόγο» δίδασκε ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, «ἔρχεται
ἡ Θεία Χάρη καί σέ ἀπαλλάσει ἀπ΄ὅλα τά ἄσχημα βιώματα καί τίς πληγές
καί τά ψυχικά τραύματα καί τίς ἐνοχές, διότι, τήν ὥρα πού τά λές, ὁ
ἐξομολόγος εὔχεται θερμά στόν Κύριο γιά τήν ἀπαλλαγή σου»[3].
Ὑπάρχουν καταστάσεις, πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ἤ «συμπεριφορές» στίς ὁποῖες
ὑποδουλώνεται, καί οἱ ὁποῖες ὁφείλονται σέ τραύματα τῆς ἐμβρυϊκῆς ἤ
παιδικῆς του ἡλικίας.
«Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καί τά βιώματα τῶν γονέων του καί εἰδικά τῆς μητέρας»[4]. Ἡ
Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού «ἀκτινοβολεῖται» ἀπό τόν πνευματικό, στήν διάρκεια
μιᾶς Γενικῆς Ἐξομολόγησης, ἐπουλώνει αὐτές τίς ἀνοιχτές αἱμορροοῦσες
πληγές.
«Ἡ Θεία Ψυχανάλυση», ὅπως
ἀποκαλοῦσε ὁ ὅσιος Γέροντας, τήν ἀνωτέρω διαδικασία τῆς Γενικῆς
ἐξομολόγησης, εἶναι αὐτή, πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ψυχοθεραπεία.
Ἐξωτερικά ἡ Γενική Ἐξομολόγηση, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Γέροντας, μοιάζει
μέ τήν ψυχανάλυση. Στήν πραγματικότητα εἶναι κάτι πάρα πολύ ἀνώτερο καί
ἀποτελεσματικότερο. Στήν «κοσμική ψυχανάλυση» γίνεται μία ἀναμόχλευση
τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς ὅμως δυνατότητα θεραπείας. Εἶναι μία
«ἀτέλειωτη κουβέντα» πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά, ἀλλά ἀντίθετα μπορεῖ καί νά
βλάψει.
Διά τῆς «κοσμικῆς ψυχανάλυσης» γίνεται καί ζημία, ἀφοῦ ὅταν κανείς:
α)θυμᾶται τό παρελθόν καί
β) ἀσχολεῖται μέ τά ὄνειρα
(καί τά δύο αὐτά οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἀπαγορεύουν νά τά κάνουμε) δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά ἀνακατεύει τόν βοῦρκο. Σάν ἀποτέλεσμα ἔχουμε τό θόλωμα τῆς ψυχῆς καί τήν ἀνάδοση δυσωδῶν ἀναθυμιάσεων, πού μολύνουν ἀκόμη περισσότερο τόν ἄνθρωπο.
Ἡ
Γενική Ἐξομολόγηση ὅμως, ἐπειδή διοχετεύει τήν θεραπευτική Χάρη, στό
συνειδητό καί τό ἀσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου, ἐνεργεῖ σάν μία «θεία
ψυχανάλυση καί ψυχοθεραπεία ἀληθινή».
Ὁ π. Πορφύριος ἀναφέρει τέτοιες περιπτώσεις θεραπείας διά τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης.
Γιά
μία κυρία πού τήν ἐξομολόγησε ἔλεγε: «Τήν παρακολουθοῦσα (τήν ὥρα πού
τήν ἐξομολογοῦσε) μέσα στήν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε Χάρη μέσα
της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ»[5].
Ὁ
πνευματικός ὅταν εὔχεται ἐκπέμπει ἀκτίνες θείας Χάρης πού θεραπεύουν
τόν ἐξομολογούμενο. «Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτήν τήν
χάρη» ἔλεγε ὁ Γέροντας «κι ὅταν εὔχονται, τήν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί»[6].
Συμβούλευε
κάποτε πνευματικό του παιδί τά ἑξῆς:«Νά γίνεται, παιδί μου, κατά
καιρούς στή ζωή μας καί μιά γενική ἐξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολογικά
τραύματα ἤ διάφορα σοβαρά συμβάντα μᾶς δημιουργοῦν σωματικές ἀσθένειες.
Στήν ἐξομολόγηση νά μή λέμε μόνο τά ἁμαρτήματά μας ἀλλά καί τούς
διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαρᾶς, στενοχώριας πού περνᾶμε
ἀπό διάφορα γεγονότα ἤ συμβάντα, ὅπως σεισμούς, θανάτους ,γάμους,
ὀλιγοπιστίες κ.λ.π.»[7]
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com
Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη - Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) - Νέο βιβλίο
[1] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 122
[2] Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, Περί ἐξομολογήσεως, http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K-PeriExomologisews.htm
[3] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 370.
[4] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 369.
[5] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 371.
[6] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 372.
[7] Ἀναστασίου Τζαβάρα, Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν γέροντα Πορφύριο, Ἀθήνα 2001, σελ. 141.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)