«Πόσο
φοβερό είναι», σημείωσε ό ιεράρχης, «να στρέφεται κανείς εναντίον του
Θεού, εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον της ιεροσύνης! Άμποτε να
συνέλθουν όλοι οι σκοτισμένοι από τον διάβολο υβριστές της αγίας πίστεως
μας και να επιστρέψουν με μετάνοια και ταπείνωση στον φιλάνθρωπο Θεό!
Ωστόσο, οι αληθινά πιστοί συμφιλιώνουν τους ανθρώπους αυτούς με τον
Κύριο...».
Ένας ιερέας έγραψε στον αρχιεπίσκοπο:
«Δεν
υπάρχει πια στον Ρώσο ή ταπεινοφροσύνη, ή σεμνότητα. Εμφανίστηκε ή
αλαζονεία, κι αύτη οργιάζει... Εδώ οι κόκκινοι στρατιώτες δείχνουν αυτήν
την άλογη αλαζονεία απέναντι στην πίστη και την Εκκλησία... Την Κυριακή
της Τυρινής ένας στρατιώτης είπε: "Γιατί ό παπάς χτύπησε την καμπάνα
για τον Εσπερινό; Πρέπει να τον πετάξουμε έξω από την εκκλησία!".
Συμβουλέψτε με, τον αδύναμο, αμαρτωλό και ολιγόπιστο ιερέα: Πώς μπορώ να
σώσω το ποίμνιο μου από τούς λύκους πού το καταστρέφουν, ντυμένοι σαν
πρόβατα; Και πώς να μην καταθλίβομαι, βλέποντας τον λαό να χλευάζει τα
ιερά και τα όσια;».
Ό ιεράρχης του απάντησε:
«Πιστέψτε,
πάτερ, πώς όλη αυτή ή αθεΐα και ή αρπαγή δεν είναι παρά επίθεση του
νοητού εχθρού εναντίον της αγαθής και θεοφοβούμενης ρωσικής ψυχής. Ό
Θεός αφαίρεσε πρόσκαιρα από όλον τον λαό τη σύνεση και τη βούληση,
εξαιτίας της αποστασίας του, ώσπου αυτός να μετανοήσει. Και όταν
μετανοήσει, τότε σιγά-σιγά θα συνέλθει, θα ξαναβρεί την πνευματική του
διαύγεια, θα αποκτήσει δύναμη και θα αποτινάξει όλη τούτη τη φρίκη, πού
έχει τυλίξει τη χώρα μας. Εμείς, λοιπόν, με τον σταθερό, καθαρό και
πειστικό λόγο μας ας δείχνουμε στους ανθρώπους τη σωστή στάση απέναντι
στη ζωή και, πάνω απ όλα, ας τούς καλούμε σε μετάνοια, με την οποία θα
αξιωθούμε να λάβουμε πάλι από τον Θεό όλα όσα χάσαμε...
Έχω
πάντα την ελπίδα, ή μάλλον την πεποίθηση, πώς ή Ρωσία θ' αναστηθεί με
την επιστροφή της στον Θεό -αν και τότε δεν θα υπάρχω σ αυτόν τον κόσμο.
Να ενθαρρύνετε τούς φοβισμένους, να ημερεύετε τούς αγριεμένους, να
εμπνέετε ελπίδα στους απελπισμένους, να σταλάζετε στις ψυχές όλων τις
αρχές της φωτεινής ζωής σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Το έργο μας
είναι να συγκεντρώνουμε το σκορπισμένο ποίμνιο Του, να οργανώνουμε τις
ζωντανές εκκλησιαστικές δυνάμεις, τούς ευσεβείς λαϊκούς κάθε ενορίας.
Έτσι οι άνθρωποι, πού έχουν απογοητευθεί απ όλα τα κόμματα, θα βρουν
εδώ, στην Εκκλησία και ανάμεσα στους πιστούς, το ασφαλές λιμάνι και την
καλή ειρήνη. Θα αναστηθεί ή ψυχή του λαού, θα αναστηθεί και το σώμα του
—το υγιές κράτος.
»Ό Θεός βοηθός σας! Συγχωρήστε τον αμαρτωλό αρχιεπίσκοπο Ανδρόνικο και προσευχηθείτε γι αυτόν».
Οι
εφημερίδες της Πέρμ άρχισαν να δημοσιεύουν συκοφαντικά άρθρα για τον
ιεράρχη. Όλοι κατάλαβαν πώς ή σύλληψη του είχε ήδη αποφασιστεί από τις
αρχές. Οι άμεσοι συνεργάτες του τον συμβούλεψαν να κρυφτεί. Εκείνος,
όμως, αποκρίθηκε πώς ήταν έτοιμος για όλα, έτοιμος ακόμα και για τον
θάνατο, και πώς το ποίμνιο, πού του είχε εμπιστευθεί ό Χριστός, ποτέ δεν
θα το εγκατέλειπε.
Περιμένοντας,
λοιπόν, τη σύλληψη, αφέθηκε στην πρόνοια του Θεού. Εξομολογείτο και
κοινωνούσε καθημερινά. Παρέμενε πάντοτε ατάραχος και καλοδιάθετος. Με
όλους ήταν ευγενικός, προσηνής και γλυκομίλητος.
(Άγιος Ανδρόνικος αρχιεπίσκοπος Περμ (1870-1918)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου