Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ι. ΜΑΚΚΟΣ (1913-1991)

Ό ονομαστός, αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος Αγιοταφίτης σεπτός Γέροντας π. Θεοδόσιος Μάκκος, μετατέθηκε από τη γη στον ουρανό. Από τη στρατευόμενη Εκκλησία στη θριαμβεύουσα.

Εξαίρετη φυσιογνωμία ο Αγιοταφίτης αυτός Γέροντας.

Από μικρό παιδί ακόμη φάνηκε, κατά τρόπο θαυμαστό, ή κλήση του στην ιερατική διακονία. Την ώρα της βαπτίσεώς του σχηματίστηκε το σημείο του Τιμίου Σταυρού στο νερό της κολυμβήθρας, εκεί στη Σμύρνη, όπου γεννήθηκε στις 7-1-1913, και στη συνέχεια στην πλάτη του.

Προφητικός και ό λόγος του ιερουργού ιερέα στην ανάδοχο: «Καλότυχη εσύ, γιατί το παιδί αυτό πού βάπτισες θα γίνει ιερέας».

Έτσι και έγινε. Άλλα δοκιμάσθηκε σκληρά.

Οι γονείς του Κωνσταντίνος και Αγγελική έφυγαν από τη ζωή, ό ένας υστέρα από τον άλλο. Πρώτα ό πατέρας του Κωνσταντίνος και υστέρα ή μητέρα του Αγγελική.

Ορφανός, σε ηλικία 4 χρόνων, προστατεύθηκε από τη θεία του την Αγγελική, αδελφή του πατέρα του, ή οποία και τον έφερε μαζί της στην Αθήνα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάτω από δραματικές συνθήκες. Ήδη σε ηλικία 12 χρόνων ό μικρός Ιωάννης μελετούσε, με όσα γράμματα πέτυχε να μάθει, βίους αγίων και άλλα πνευματικά βιβλία. Αυτά του μεγάλωσαν τον πόθο της μοναχικής ζωής. Μια απόπειρα να μονάσει στην Ί. Μονή του Αγ. Μάρκου, στη Χίο, απέτυχε.

Οι συγγενείς του αντέδρασαν δυναμικά. Άλλα δεν λύγισε ό γενναίος έφηβος.

Έστρεψε το βλέμμα του τότε προς την Άγια Γη, όπου και πέτυχε, υστέρα από διαδικασίες, να φθάσει και να γίνει δεκτός στην Αγιοταφική Αδελφότητα. Αρχικά εκάρη μοναχός με το όνομα Θεοδόσιος και υστέρα χειροτονήθηκε Διάκονος το 1937 και Πρεσβύτερος το 1942.
Ό ευλαβής, κληρικός πια, π. Θεοδόσιος έγινε κι αυτός Φύλακας του Παναγίου Τάφου! Και αφοσιώθηκε στην ιερή και υψηλή αυτή διακονία δεκατέσσερα χρόνια. Στα χρόνια αυτά διακρίθηκε για την πολλή του ευλάβεια και την πιστή άσκηση της διακονίας του, γεγονός το όποιο έκανε τον τότε Πατριάρχη ΤΙΜΟΘΕΟ να τον χειροθετήσει, το 1947, Αρχιμανδρίτη.

Και υστέρα;

Ύστερα του ανατέθηκε νέο διακόνημα. Να είναι φύλακας των ιερών προσκυνημάτων της Βηθανίας. Του Αγίου Λαζάρου και του ιερού τόπου, όπου οι δυο αδελφές του Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία, προϋπάντησαν τον Ιησού. Εδώ, σ' αυτόν τον ιερό τόπο, υπήρχε μόνον ένας Ναός.

Ό ευλαβής όμως και ζηλωτής Άγιοταφίτης πατέρας επέκτεινε και ολοκλήρωσε τη σημερινή Ιερά Γυναικεία Μονή Μάρθας και Μαρίας. Με δικές του δαπάνες και με συνδρομές προσκυνητών, καλλώπισε τον Ί. Ναό, μεγάλωσε το κωδωνοστάσιο, ανήγειρε το τοιχόκαστρο και 17 κελλιά με Αρχονταρίκι.

Ύστερα εγκαταβίωσαν οι πρώτες Μοναχές.

Ή Θεοφανώ από την Κρήτη. Ή Θεοκτίστη από την Ικαρία. Και ή Αγαθονίκη από την Κύπρο. Μετά ό Θεός έστειλε κι άλλες αδελφές, πού ζούσαν κοινοβιακά με Ηγούμενο πάντα το σεμνό και ταπεινό πατέρα Θεοδόσιο, ως τις 27 Αυγούστου 1991, ήμερα πού ό Κύριος τον κάλεσε κοντά του, στην ουράνια βασιλεία του.

Ό μακαριστός σεπτός Αγιοταφίτης Γέροντας άφησε μνήμη αγίου. Ήταν ενάρετος Γέροντας. Είχε μια παιδική απλότητα, καρπό της ταπεινοφροσύνης του. Ήθελες να βρίσκεσαι πάντα κοντά του. Πάντα μαζί του. Αισθανόσουν μια πνευματική άνεση. Ένα θείο άγγιγμα.

Αυτές είναι οι άγιες ψυχές. Πάντα σε φέρνουν εγγύτερα προς το Θεό και μόνο πού τίς συναναστρέφεσαι. Και μόνο πού τις βλέπεις και τις ακούς να ομιλούν για το Θεό θαύμαζε κανείς την καθαρότητα της ψυχής του, πού τόσο φανερά καθρεπτιζόταν στο ιλαρό και γαλήνιο πρόσωπο του. Όσοι τον έζησαν από κοντά, και είναι πολλοί αυτοί, διέβλεπαν το άκακο της ψυχής του. Δεν είχε κακία ή καρδιά του Αγιοταφίτη Πατέρα. Δεν είχε, κατά συνέπεια, και κανένα εχθρό. Όλους τους αγαπούσε και όλοι τον αγαπούσαν. Όλοι ήθελαν να πηγαίνουν στον πατέρα Θεοδόσιο. Να πηγαίνουν και να τον βλέπουν. Να πηγαίνουν και να τον ακούν. Να πηγαίνουν, για να οικοδομούνται πνευματικά.

Είχε και αρχές αυστηρές ό Γέροντας. Ήταν νηστευτής αυστηρός. Νηστευτής κι όταν ήταν άρρωστος. Πάντα νηστευτής. Σε θέματα πίστεως ήταν ασυμβίβαστος. Όταν ό σεπτός προκαθήμενος της Σιωνίτιδος Εκκλησίας κ.κ. ΔΙΟΔΩΡΟΣ αποφάσισε τη διακοπή του διαλόγου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τη Δυτική Εκκλησία, ό Συνοδικός π. Θεοδόσιος υπερθεμάτισε την απόφαση αυτή. Γιατί πίστευε ότι ό Πάπας δεν είχε ποτέ αγαθή διάθεση στο θέμα της Ενώσεως των Εκκλησιών.

Ό μακαριστός Γέροντας, 59 χρόνια, από τότε πού, 19 χρόνων, έφθασε στην Αγία Γη, ως την κοίμηση του, φάνηκε αντάξιος της κλήσεως του θεού. Έμεινε μια απλή και αφοσιωμένη ψυχή στη διακονία πού του ανέθεσε ό Κύριος με την Εκκλησία Του. Αποποιήθηκε επανειλημμένα πρόταση προαγωγής του σε επίσκοπο και έκοιμήθη έτσι, όπως το ποθούσε. Ένας απλός ιερομόναχος. Για να τον υψώσει ό Κύριος στην ουράνια βασιλεία του, άπ' όπου ή αγία του ψυχή δέεται για τη Μοναστική Αδελφότητα της Βηθανίας, πού συνεχίζει την ασκητική της βιωτή με τη σεμνή και καλή Γερόντισσα Ευπραξία.

Ημείς δε, μαζί με τίς απλές αυτές γραμμές μας, δεόμαστε: Θεοδοσίου ιερομόναχου «μνησθείη Κύριος ό Θεός εν τη βασιλεία αυτού, πάντοτε' νυν και αεί και εϊς τους αιώνας των αιώνων».

Αρχιμ. Γ.Ι.Ρ.
ΕΚΔΟΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ»
ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ 1992