Το ξέφρενο κυνηγητό των απολαύσεων αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα των σημερινών ανθρώπων

«Όλοι», θυμόταν ο ιεράρχης, «σταυροκοπιούνται ευλαβικά, μόλις με βλέπουν. Πολλοί κλαίνε από χαρά. Ζητούν με απλότητα προσευχή και συμβουλή. Μου ανοίγουν τις καρδιές τους αδίσταχτα. Με ικετεύουν να δεχθώ τα δώρα τους -άλλος μια πετσέτα, άλλος χρήματα, άλλος μια μικρή εικόνα η κάποιο ιερό αντικείμενο… ΄Ολα αυτά μου προκαλούν βαθιά συγκίνηση, αλλά και ευλάβεια και ενθουσιασμό, καθώς μου αποκαλύπτουν την ευλογημένη βασιλεία του Θεού, που είναι κρυμμένη στα βάθη της απλής και ταπεινής ψυχής του ρωσικού λαού, λαού φαινομενικά αγροίκου αλλά στην πραγματικότητα λεπτού και ευαίσθητου…».
Πολλοί, ωστόσο, πάρα πολλοί ήταν εκείνοι, που μήτε πήγαιναν στους ναούς μήτε σέβονταν την Εκκλησία, από την οποία είχαν ουσιαστικά αποκοπεί στην πράξη. Ο ιεράρχης έβλεπε με οδύνη και μεγάλη ανησυχία ότι μεγάλο τμήμα του ρωσικού λαού είχε χάσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, καθώς είχε κυριευθεί από άγρια πάθη η είχε βυθιστεί στην άβυσσο της αθεΐας.
«Τα σημάδια της ασέβειας», σημείωνε, «είναι φανερά στη ζωή του λαού μας. ΄Ολοι βλέπουμε με θλίψη τα μεθύσια, τους ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου, την κραιπάλη και την ακολασία, ιδιαίτερα των νέων, την κατάπτωση των οικογενειακών ηθών, προπάντων την ανυποταξία των παιδιών στους γονείς, το εξεζητημένο η και έξαλλο ντύσιμο, την αισχρή και αντικοινωνική συμπεριφορά, τη σκληρότητα και την εκδικητικότητα, το ψεύδος και την απάτη. ΄Ολα αυτά δείχνουν την απομάκρυνση μας από τον Θεό. Τα παιδιά και οι νέοι μεγαλώνουν χωρίς κανέναν ελπιδοφόρο και αυστηρό κανόνα διαγωγής. Στα πρόσωπα τους είναι ζωγραφισμένη η σκληρότητα. Τι θα γίνει, λοιπόν, αργότερα, όταν η σκληρότητα της ίδιας της ζωής, της ανελέητης ζωής, θα βάλει πάνω τους και τη δική της σφραγίδα, καθώς αυτοί θα κυνηγούν τις υλικές η μάλλον τις κτηνώδεις απολαύσεις; Γιατί το ξέφρενο κυνηγητό των απολαύσεων αποτελεί το χαρακτηριστικό ιδεοληπτικό γνώρισμα των σημερινών ανθρώπων, που έχουν απαρνηθεί τις υψηλές, τις πνευματικές αξίες… ΄Ολα αυτά είναι περισσότερο από θλιβερά, είναι απογοητευτικά και δυσοίωνα. Αγωνιώ για το μέλλον του λαού μας…».


Πηγή: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), «Ιερομάρτυς Ανδρόνικος, αρχιεπίσκοπος Πέρμ (1870-1918) – Ένας ασυμβίβαστος Ιεράρχης», Ιερά Μονή Παρακλείτου, Ωρωπός Αττικής 2011.