«Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ἢ ΑΝΑΖΗΤΑΤΑΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΕΣΘΗ» (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος)

 

 

Ἀποσπάσματα Ἑπιστολῆς τοῦ Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου
πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο καί τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

ὅπου ἀποκαλύπτει κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του
(βλ. σχετ.: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ “ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ”, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΑΙΡΕΣΕΙΣ καὶ ΣΧΙΣΜΑΤΑ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἀπώλεσε τὴν “ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος” καὶ δὲν δέχεται τὴ θεωρία τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἑνότητας τῶν “εἰς Χριστὸν πιστευόντων”» (Ὁμολογιακὸ ὑπόμνημα Μητρ. Λεμεσοῦ Ἀθανασίου)
τὰ θεολογικὰ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ τῶν κειμένων
ποὺ θὰ εἰσαχθοῦν στὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο τὸν προσεχῆ Ἰούνιο.

Ἠλ. στοιχειοθεσία ἀποσπασμάτων:  «ΧΡΙΣΤΙΑΝ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Στὸ τέλος ἀκολουθοῦν αὐτούσιες καὶ οἱ δύο Ἐπιστολές

.            Τίθενται ἐρωτήµατα: Μὲ τὴν φράση: «τῆς ὁδοῦ τῆς ὁδηγούσης πρὸς τὴν ἑνότητα» ἐννοεῖται τὸ νὰ ἐπανέλθουν οἱ ἐκτὸς αὐτῆς (τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) εἰς τὴν ἑνότητα; Τότε, πῶς γράφεται ἀλλοῦ ὅτι οἱ διµερεῖς θεολογικοὶ διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µὲ τὴν συµµετοχή της στὴν Οἰκουµενικὴ Κίνηση γίνονται «ἐπὶ τῷ τέλει τῆς ἀναζητήσεως, βάσει τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν (Ἑπτὰ Οἰκουµενικῶν Συνόδων, τῆς ἀπολεσθείσης ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν» (ἄρθρ. 5); Δηλαδή, ἡ ἑνότητα γιὰ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι δεδοµένη ἢ ἀναζητᾶται, ἐπειδὴ ἔχει ἀπολεσθῆ;

.             Ἐρωτᾶται: Γιατί ἡ φράση τῆς ἐπικεφαλίδας «πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσµον» κατέληξε στὴν φράση «ὕπαρξιν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁµολογιῶν»; Ὑπάρχουν Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Ἐπίσης, µὲ τὴν ὑπενθύµιση τῶν συγκεκριµένων Κανόνων τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων ὑπονοεῖται ἡ «βαπτισµατικὴ θεολογία» ὡς βάση τῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἄλλων «Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁµολογιῶν»;

.             Στὸ περιεχόµενο ὑπάρχουν µερικὲς ἀσάφειες, ὡσὰν νὰ «ἀναγνωρίζωνται» καὶ ἄλλες Ἐκκλησίες, ἐκτός τῆς Μίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ ὡσὰν νὰ ἐπιχειρῆται ἡ ἑνότητα, ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα διάσπαση.

.             Ἀντὶ στὸ κείµενο νὰ γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἀξία τοῦ ἄνθρωπου, γίνεται λόγος γιὰ τὴν «ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». Οἱ Πατέρες, ὅµως, ἐπιµένουν συνεχῶς στὸν τονισµὸ τῆς ἐννοίας «ἄνθρωπος», ἐνῶ τὸ «πρόσωπον» ἀποδόθηκε στὸν Θεό. Δὲν γνωρίζω πατερικὰ κείµενα ποὺ νὰ ὁµιλοῦν γιὰ τὴν «ἱερότητα» καὶ τὴν «ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου», πράγµα τὸ ὁποῖο εἶναι ἔργο τῆς ρωσικῆς θεολογίας, ὅπως ὁµολογεῖ σαφῶς ὁ Λόσσκυ καὶ στὴν πραγµατικότητα εἶναι ἄποψη τῆς µεταπατερικῆς θεολογίας.

ΠΗΓΗ: epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.g