«Παράδεισος καὶ γὰρ ἡ ἐκείνης γαστὴρ» Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου «ΟΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ» – Τὰ ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,

ἔκδ. Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), 2016,
σελ. 259-262

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.             Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος σὲ πολλὰ κείμενα Πατέρων, ἀλλὰ καὶ σὲ ὕμνους τῆς λατρείας χαρακτηρίζεται ὡς παράδεισος μέσα στὸν ὁποῖο ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Εἶναι γνωστὸς ὁ ὕμνος «Παράδεισος καὶ γὰρ ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖο φυτόν· ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἑρμηνεύοντας τὰ σχετικὰ χωρία τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως λέγει ὅτι στὸν Παράδεισο, ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός, ὑπῆρχαν δύο ξύλα, ἤτοι τὸ ξύλο τῆς ζωῆς καὶ τὸ ξύλο τῆς γνώσεως.
.             Τὸ ξύλο τῆς γνώσεως σήμαινε τὴν ἀπόπειρα, τὴν δοκιμὴ καὶ τὴν ἄσκηση γιὰ τὴν ὑποκοὴ ἢ τὴν παρακοὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ ἦταν ξύλο δοκιμασίας, γι᾽ αὐτὸ ὀνομάστηκε ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἢ ἀκόμη ὀνομάστηκε ἔτσι γιατί ἔδινε γνωστικὴ δύναμη σὲ ὅσους κοινωνοῦσαν μὲ τὴν φύση του. Ὁ Ἀδὰμ ἔπρεπε νὰ δοκιμασθῆ μὲ τὴν ὑπακοὴ καί, ὅταν ἔφθανε στὴν πνευματικὴ ὡρίμανση, τότε θὰ ἔτρωγε ἀπὸ αὐτὸ τὸ δένδρο, θὰ γνώριζε τὸν Θεό, καὶ θὰ ἔφθανε στὴν θέωση. Ὅμως, ἔφαγε ἀπὸ τὸ ξύλο χωρὶς προετοιμασία, χωρὶς νὰ κάνει ὑπακοὴ καὶ ὑπέστη τὴν πτώση, χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεό.
.             Τὸ ξύλο τῆς ζωῆς σημαίνει ἢ τὸ δένδρο, ποὺ ἔχει παρεκτικὴ ἐνέργεια ζωῆς, αὐτὸ ποὺ δίνεται γιὰ βρώση στοὺς ἀξίους τῆς ζωῆς, ἢ σὲ αὐτοὺς μόνον ποὺ δὲν εἶναι ὑποδουλωμένοι στὸν θάνατο.
.                 Ὁ ἄνθρωπος στὸν παράδεισο ζοῦσε μέσα στὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ, ὅμως παρήκουσε στὸν Θεό, ἔφαγε ἀπὸ τὸ ξύλο τῆς γνώσεως, καὶ διώχθηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο, ὁπότε δὲν ἔφαγε ἀπὸ τὸ ξύλο τῆς ζωῆς. Τώρα, μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ ξύλο τῆς ζωῆς, ἔρχεται ὁ ἴδιος στὴν γῆ καὶ εἰσέρχεται μέσα στὴν μήτρα τῆς Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ὁ αἰσθητὸς καὶ νοητὸς παράδεισος, ποὺ προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους τὸν Χριστό.
.                   Στὴν θεία Λειτουργία μεταβάλλεται ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ προετοιμάζεται κατάλληλα, τρώγει αὐτὴν τὴν πνευματικὴ καὶ οὐράνια τροφὴ καὶ μετέχει τῆς αἰωνίου ζωῆς. Γι᾽ αὐτὸ ὅσοι κοινωνοῦν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δοξάζουν καὶ εὐγνωμονοῦν καὶ τὴν Θεοτόκο, γιατί αὐτὴ μᾶς ἑτοίμασε αὐτὸν τὸν μεγάλο θησαυρό, αὐτὴ μᾶς προσέφερε τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τὸν ὁποῖο ἐμεῖς κοινωνοῦμε στὴν θεία Εὐχαριστία.
.             Τὸ σπουδαιότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ Θεοτόκος στοὺς ἐννέα μῆνες, ποὺ κυοφοροῦσε τὸν Χριστό, εἶχε μέσα της τὸν ἴδιο τὸν Παράδεισο, ὅπου «περιπατοῦσε» ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ μάλιστα σὲ ἀνώτερη κατάσταση ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ Πρωτόπλαστοι πρὶν τὴν ἁμαρτία. Ὅπου εἶναι ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός, ἀφοῦ τὰ τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁμοούσια καὶ ὁμοδύναμα. Καὶ ὅπου εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἐκεῖ εἶναι καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι ποὺ τὸν ἀνυμνοῦν. Ὅλη αὐτὴ ἡ Οὐρανία Ἐκκλησία βρισκόταν μέσα στὴν κοιλία τῆς Θεοτόκου καὶ ἐκείνη ζοῦσε ὅλο αὐτὸ τὸ μυστήριο μέσα της πραγματικὰ καὶ μυστικά.
.                 Στὴν πραγματικότητα μέσα στὴν μήτρα τῆς Θεοτόκου γινόταν μία θεία Λειτουργία, ὁπότε ἡ Θεοτόκος ἀπολάμβανε αὐτὴ τὴν οὐράνια κατάσταση. Τί καταπληκτικὲς ἐμπειρίες θὰ ζοῦσε!
.             Κάθε ἔγκυος γυναίκα αἰσθάνεται μεγάλη χαρὰ ποὺ κυοφορεῖ μία ζωή, ἀγάλλεται μὲ τὰ σκιρτήματα τοῦ ἐμβρύου καὶ ζεῖ μία ἰδιαίτερη εὐφροσύνη. Αὐτὸ ζοῦσε ἡ Παναγία στὸν ἄπειρο καὶ ὑπερτέλειο βαθμό, γιατί δὲν εἶχε μέσα της μόνον μία ζωή, ἀλλὰ τὸν δοτήρα τῆς ζωῆς, τὸν Θεάνθρωπο Χριστό. Εἶχε τὴν μοναδικὴ καὶ ἀνυπέρβλητη ἐμπειρία νὰ κυοφορεῖ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν ἐμπειρία μίας οὐρανίας θείας Λειτουργίας. Ἡ ἴδια εἶχε μέσα στὴν μήτρα της ἕναν Ναό, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, μέσα στὸν ὁποῖο ἐτελεσιουργεῖτο, καὶ μὲ τὴν δική της συγκατάθεση, μία μεγαλειώδης θεία Λειτουργία.
.             Τὸ ἐκπληκτικότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι δὲν παρακολουθοῦσε ὅλη αὐτὴν τὴν θεία Λειτουργία, ἀλλὰ κοινωνοῦσε συνεχῶς ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος, συνελήφθη ὑπὲρ φύσιν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀλλὰ κυοφορεῖτο κατὰ φύσιν, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἔτσι, ὑπῆρχε στενὴ σχέση μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς μητέρας ποὺ τὸν κυοφοροῦσε. Κατὰ τὴν κυοφορία ὑπάρχει ἐπικοινωνία μεταξύ τῆς μητέρας καὶ τοῦ ἐμβρύου. Ὁπότε, ἡ Παναγία γιὰ ἐννέα μῆνες κοινωνοῦσε συνεχῶς ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Σὰν νὰ βρίσκεται κανεὶς γιὰ ἐννέα μῆνες, μέρα-νύχτα, μέσα στὸν ναὸ καὶ νὰ κοινωνῆ συνέχεια ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ σὲ μία συνεχῆ θεία Λειτουργία, ὄχι ἁπλῶς νὰ μετέχει τῆς θείας δόξας, ἀλλὰ νὰ μετέχει καὶ τοῦ δοξασμένου καὶ τεθεωμένου σώματος τοῦ Χριστοῦ.
.             Μόνον οἱ ἅγιοι, ποὺ φτάνουν στὴν θεοπτία καὶ ὄντες θεωμένοι κοινωνοῦν στὴν θεία Λειτουργία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μποροῦν νὰ καταλάβουν λίγο αὐτὴν τὴν μεγάλη δόξα τῆς Παναγίας, τῆς ὁποίας ἡ μήτρα ἦταν πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἦταν Παράδεισος, μέσα στὴν ὁποία γινόταν μία συνεχὴς θεία Λειτουργία, καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια κοινωνοῦσε συνεχῶς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.