Μια διαφορετική Άποψη για τη Σύγκρουση Πίστης και Αθεΐας

Μέχρι τώρα συζητήσαμε για τις δύο κοσμοθεωρίες σε φιλοσοφικό επίπεδο. Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι: Πώς και πόσο επηρεάζουν οι δύο αυτές θεωρίες τη ζωή μας και τη λειτουργία μας στην κοινωνία;
Ομιλώντας για την Ελληνική κοινωνία μπορούμε να πούμε ότι αυτή έχει τους δικούς της ηθικούς νόμους οι οποίοι σχεδόν συμπίπτουν (ακόμη!!!) με τις αρχές  της θρησκείας μας. Αυτό είναι αποτέλεσμα ζύμωσης επί είκοσι αιώνες της ελληνικής κοινωνίας με τη χριστιανική μας παράδοση. Η θρησκεία απλώς δημιουργεί τα ισχυρά πνευματικά ερείσματα σε αυτούς που την ακολουθούν ώστε η εφαρμογή των κοινωνικών νόμων και ηθών να λαμβάνεται πιο σοβαρά υπόψη (πάντα στατιστικά) συγκριτικά με αυτούς που έχουν διακόψει κάθε δεσμό με τη Θρησκεία. Άλλωστε ο ίδιος ο Δαρβίνος έγραφε «Η θρησκεία αποτελεί στρατηγική επιβίωση μιας φυλής». Επίσης έχει παρεξηγηθεί   η φράση του Karl Marx ότι «Η θρησκεία είναι το όπιον του λαού». Το όπιο τα χρόνια του Μαρξ δεν ήταν ναρκωτικό. Ήταν  νόμιμα  διακινούμενη ουσία που χρησιμοποιούνταν ως αναλγητικό αλλά και ως φάρμακό εναντίον της χολέρας. Ήταν φάρμακο για τη θεραπεία ασθενειών.  Το εδάφιο του Μαρξ λοιπόν, ηχεί ως ύμνος στο μεγαλείο  της ανθρώπινης ψυχής  και του θρησκευτικού συναισθήματος.
Το κλείσιμο της  πραγματείας αυτής ας μη γίνει με δικές μας σκέψεις αλλά με σκέψεις του γιατρού Carrel μέσα από το Βιβλίο του περί προσευχής (Βλέπε 4⁰ Μέρος). «Από πικρή πείρα μάθαμε πως η εξαφάνιση του ηθικού και θρησκευτικού αισθητηρίου από την πλειονότητα των δημιουργικών στοιχείων ενός έθνους φέρνει στο έθνος αυτό την παρακμή και την υποδούλωσή του στους ξένους. Πριν από τον ξεπεσμό της αρχαίας Ελλάδος  προηγήθηκε ένα ανάλογο φαινόμενο αθρησκίας και ανηθικότητας. Είναι ολοφάνερο πως η επιτυχία στη ζωή είναι ασυμβίβαστη με την κατάργηση των ψυχικών λειτουργιών που δόθηκε από τη φύση. Στην πράξη παρατηρείται πως οι ηθικές λειτουργίες είναι ενωμένες με τις θρησκευτικές. Λίγο μετά το αισθητήριο του Ιερού ξεψυχά και το ηθικό αισθητήριο. Ο άνθρωπος δεν πέτυχε να χτίσει, όπως θέλησε ο Σωκράτης, ένα σύστημα ηθικής ανεξάρτητο από κάθε θρησκευτική δοξασία. Οι κοινωνίες όπου εξαφανίζεται η ανάγκη της θρησκευτικότητας δεν απέχουν πολύ κυριολεκτικώς από τον εκφυλισμό».
Μήπως το κείμενο αυτό θυμίζει το δυτικό κόσμο αλλά και τη σημερινή μας Ελλάδα;