ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ

…Ισχυρίζεται ο σημερινός άνθρωπος ότι οι σχέσεις του είναι αληθινές, αλλά σχέσεις που δεν δοκιμάζονται στον πόνο και την άρνηση, δεν είναι αληθινές σχέσεις.
Ο Κύριος, λοιπόν, γνωρίζει πολύ καλά πως το αληθινό γεννάται μέσα από τον πόνο, γνωρίζει πολύ καλά πως η γόνιμη περίοδος κατά την οποία καρποφορεί πνευματικά η καρδιά του ανθρώπου, είναι εκείνη της λεγομένης Θεοεγκατάλειψης που μας αρνείται ο Θεός, όταν αίρει τη Χάρη Του από εμάς, για να δοκιμασθεί η καρδιά μας και να καλλιεργηθεί η ελευθερία μας.
Όταν μας δίνει ένα δώρο ο Χριστός, είναι εξασφαλισμένο ότι το δώρο θα δώσει τους καρπούς που εμπεριέχει, ιδίως εάν υπάρξει και η εποχή της πνευματικής ξηρότητας, εποχή στην οποία ο προσευχόμενος επιμένει με εδραία την πίστη του και »εκβιάζει» το Θεό. Είναι οι στιγμές που γεννάται πλέον η πνευματική γνώση στον άνθρωπο με συνείδηση δογματική, με συνείδηση πνευματική. Διότι μπορεί να έχουμε λάβει δώρα από το Θεό, αλλά ίσως αυτά τα δώρα να μην τα έχουμε συνειδητοποιήσει, ούτως ώστε να τα αξιοποιήσουμε στον αγώνα της πνευματικής ενηλικίωσης.
Η πνευματική ενηλικίωση, ο πνευματικός τοκετός του ανθρώπου συντελείται όταν μας αρνείται ο Θεός τα δώρα Του, αλλά εμείς επιμένουμε να Τον ζητούμε. Αυτός ο εσωτερικός, πνευματικός πόνος, τον οποίο αγνοεί ο σημερινός άνθρωπος της εκκοσμίκευσης, που κρίνει τα πράγματα κατά τα φαινόμενα, απωθείτε.
…Δεν μας μορφώνουν τα βιβλία, δεν μας μορφώνουν ακόμη και τα ίδια τα Μυστήρια, αν ο άνθρωπος δεν μπει σε αυτό το ασκητικό φρόνημα. Ασκητικό φρόνημα σημαίνει να σταυρώσω τις επιθυμίες και πίσω από εκεί που υπάρχει απελπισία, να γεννηθεί ελπίδα. Από την απελπισία ακόμη και τότε που νομίζουμε ότι ο Θεός μας αρνείται, από αυτή την άρνηση να γεννηθεί μέσα μας δυνατότητα προσευχής.
…Ο άνθρωπος όμως θέλει τα πράγματα έτοιμα, θέλει τα δώρα του Θεού εξασφαλισμένα και μετρά την αγάπη του Θεού και των άλλων κατά το βαθμό που του ικανοποιούνται τα μεταπτωτικά αιτήματα και χατίρια.
Μια σχέση η οποία δεν έχει περάσει και μέσα από τον πόνο της άρνησης, δεν μπορεί να γίνει αληθινή σχέση. Με αυτή την έννοια, ζούμε μια Εκκλησία που θέλει να αρνείται το Σταυρό, που θέλει να πορεύεται μετ’ ανέσεως στη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά όταν πορεύεσαι με άνεση στη Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς την αίσθηση του Σταυρού, και τον Παράδεισο να σου χαρίσουν, δεν θα τον υποψιαστείς, δεν θα τον αναγνωρίσεις.
Αυτή είναι η οδός της Εκκλησίας. Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει στη γνώση. Αυτά που λέγονται «είμαστε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο εκλεκτός λαός του Θεού, είμαστε η Ορθοδοξία που στηρίζει το έθνος κτλ» είναι λόγια χωρίς αντίκρυσμα, αν δεν συνυπάρχουν με όσα ειπώθηκαν παραπάνω. Η Εκκλησία δεν είναι δεκανίκι κανενός έθνους, δεν είναι δεκανίκι καμιάς κοινωνικής ομάδας, η Εκκλησία δεν θέλει οπαδούς, δεν θέλει αριθμούς. Γνωρίζει μόνο την οδό της μετανοίας. Μετάνοια συντελείται, εάν αισθανθούμε ότι χάσαμε το Χριστό από την καρδιά μας.
Η αναφορά της μετανοίας μας δεν είναι για να μας αναγνωρίσει ο κόσμος, αλλά για να ενσωματωθούμε στο Χριστό. Στο Σώμα του Χριστού υπάρχει όλη η Οικουμένη, δεν είναι ο κόσμος κομματιασμένος σε κοινωνικές ομάδες και έθνη.
Αυτή η έκπτωσή μας, η ιδεολογικοποίηση της Εκκλησίας, ο συντηρητισμός ή ο φιλελευθερισμός, η ιδεοληψία της θεολογίας μας και όχι η πρακτική της επώδυνης διαδικασίας αναζήτησης του Χριστού, που συμβαίνει μέσα στη καρδιά του ανθρώπου, μαρτυρεί ακριβώς το σύμπτωμα της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας…
*απόσπασμα από το κεφάλαιο «Όταν ο Θεός αποσύρεται».
Από το βιλίο: «Αμαρτωλών Εκκλησία» του π. Βαρνάβα Γιάγκου